Ο Ολυμπιακός σε μια από τις καλύτερες εμφανίσεις του φέτος, κατακερμάτισε έναν Παναθηναϊκό, που κατέβηκε στο γήπεδο, για να παίξει και να επιστρέψει στις γαλοπούλες. Δεν ξέρω, αν η απουσία του Vezenkov λειτούργησε επιδραστικά για τον ΟΣΦΠ ή αν η διαφορά θα ήταν ακόμα πιο μεγάλη, όμως το ερυθρόλευκο τιμ ήταν προετοιμασμένο για τα πάντα σε πλήρη αντίθεση με τον Radonjic και το επιτελείο του, που δεν ετοίμασε ούτε μια έκπληξη, ούτε μια καινοτομία και φυσικά δεν είχε ούτε ένα Plan B.
Ο Ολυμπιακός χτύπησε κυνικά στις αλλαγές και εκμεταλλεύτηκε το έκτρωμα του απλού switching των πρασίνων (ποτέ δεν αναμείχθηκε παίκτης κάποια πλευράς στο κεντρικό πικ, ξεκινώντας περιστροφή ή πιο απλά, τζογάροντας σε ένα σουτ), με τους Σλούκα, Fall και Bolomboy να κάνουν θραύση. Αμυντικά η ενέργεια που έβγαζε το σύνολο του Μπαρτζώκα έδινε την εικόνα ενός ματς σε κατάμεστο ΣΕΦ, πίεσε εξαιρετικά τις πάσες μιας απόστασης και η πρώτη γραμμή άμυνας ήταν αδιάσπαστη, οδηγώντας συνεχώς τον ΠΑΟ σε overdribbling και σε πολύ κακά σουτ, κάτι που αποδοκιμάστηκε ακόμα και από τον κόσμο της ομάδας.
Ο Ολυμπιακός μοίρασε 28 τελικές πάσες (5 o Fall) για μόλις 10 λάθη, επικράτησε άνετα στα rebound (η μικρή διαφορά των 8 επιπλέον κατοχών είναι… μαγική εικόνα) και μέσω της άμυνάς του αλλά και της post επίθεσης, έλεγξε τον ρυθμό απόλυτα, μη επιτρέποντας στον ΠΑΟ να βρει σχεδόν καθόλου πόντους στο ανοιχτό γήπεδο, κάτι που θα έβαζε στην εξίσωση και την εξέδρα.
Εν τέλει, ο Ολυμπιακός κερδίζει, όσο κι αν η διαφορά είναι μεγάλη, μια σπουδαία εκτός έδρας νίκη και φτάνει τις 10, φιλοδοξώντας την επόμενη εβδομάδα να τις κάνει 11 με την ανεβασμένη Αρμάνι (πολύ επικίνδυνο ματς, ο Ολυμπιακός έχει στραβοπατήσει φέτος μετά από μεγάλες νίκες). Ο Παναθηναϊκός απεναντίας, πηγαίνει πολύ πίσω και το σημαντικότερο, διώχνει τον κόσμο από το γήπεδο, δίνοντας στους οπαδούς του ένα πολύ πικρό ποτήρι, όχι τόσο για την ήττα, όσο για την εμφάνισή του.
Υ.Γ: Ο Fall πλέον έχει χτίσει για τα καλά το δικό του μομέντουμ σε αυτά τα ματς. Τα cuts του Βεζένκοφ αντικαταστάθηκαν από εξίσου ποιοτικά κοψίματα άλλων παικτών και η ποστ επίθεση σε μονές άμυνες ήταν ξανά safe επιλογές για την ομάδα του Μπαρτζώκα.
Υ.Γ 2: Δεν ξέρω, αν φταίει ο τραυματισμός το καλοκαίρι από το EuroBasket, το ότι πέρυσι έπαιρνε πολύ περισσότερες μπάλες επιθετικά και έβρισκε ρυθμό, αν το αμυντικό πλάνο του ήταν πιο συμβατό ή αν πολύ απλά (και αυτό είναι το πιο ανησυχητικό) οι απαιτήσεις ήταν εντελώς ανύπαρκτες. Ο Γιώργος Παπαγιάννης, που πέρυσι συμπεριλήφθηκε στην 2η καλύτερη 5άδα της διοργάνωσης, φέτος είναι σκιά του εαυτού του και θυμίζει ξανά τον κάκιστο παίκτη προ της έλευσης Pitino. Ο αρχηγός του ΠΑΟ (και αυτό πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα) δεν βγάζει κανέναν εγωισμό στο παρκέ, δεν έχει δουλέψει ούτε στο ελάχιστο τα τελειώματά του, δεν παίρνει κανένα contested rebound και φυσικά δεν κόβει… ούτε με βαλέ, ενώ πέρυσι ήταν φόβητρο για οποιονδήποτε προσπαθούσε να τελειώσει μπροστά του.
Eπιμέλεια: Outsider
