Με αφορμή τα σημερινά 47α γενέθλια του «δολοφόνου» Ray Allen, φέρνουμε στην μνήμη μας το συγκλονιστικό γράμμα του σούπερ σταρ του NBA στον 13χρονο εαυτό του, όταν έβαλε τίτλους τέλους στην πετυχημένη καριέρα του.
Δεν βάζουμε μαυρίσματα στις προτάσεις, γιατί το κείμενο θα ήταν κατράμι! Επιβεβλημένη ανάγνωση του γράμματος!
«Αγαπητέ μου 13χρονε Ρέι,
Τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι σου κάτω από το σχολικό λεωφορείο σήμερα, θα βρεθείς σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Αυτό δεν είναι κάτι νέο, όμως. Κάθε φορά που ο πατέρας σου, εγκαθίσταται σε μία νέα αεροπορική βάση, πρέπει να πεις “αντίο” στους φίλους σου και να ξεκινήσεις μία νέα ζωή. Η ίδια ακριβώς ρουτίνα για εσένα, κάθε τρία χρόνια σχεδόν. Νέο σχολείο, νέα κουλτούρα, νέα πρόσωπα.
Νόρθερν Καλιφόρνια. Μετά Γερμανία. Μετά Οκλαχόμα.Μετά Αγγλία. Μετά η Σάουθερν Καλιφόρνια.
Και τώρα, το Ντελζέλ. Σάουθ Καραλάινα.
Είναι συνηθισμένο για εσένα να είσαι το παιδί που δεν ξέρει κανείς. Το μεγαλύτερο μέρος της ύπαρξής σου έχει αφιερωθεί στην αναζήτηση νέων φίλων, στην προσπάθεια να δείξεις στους γύρω σου ότι είναι ένας καλός άνθρωπος, που δεν έχεις σκοπό να βλάψεις κανέναν. Εχεις συνηθίσει να είσαι το αουτσάιντερ.
Και τα πήγες αρκετά καλά σε αυτό.
Αυτή τη φορά είναι διαφορετικά όμως. Η σχολική χρονιά είναι ήδη στη μέση. Ο ένας ήδη γνωρίζει τον άλλο. Είσαι σε μία κρίσιμη ηλικία και τα παιδιά είναι….
…Τα παιδιά είναι κακά!
Μεγάλωσε σε ένα στρατιωτικό σπιτικό σε όλη σου τη ζωή. Μέχρι τώρα, όλοι οι φίλοι σου προέρχονταν από στρατιωτικές οικογένειες. Κυκλοφορούσες στα δρομάκια της γειτονιάς έχοντας πάντα την ταυτότητά σου να κρέμεται από το λαιμό σου, σαν ετικέτα σκύλου σε περίπτωση που κάποιοι άγνωστοι στρατιώτες βρεθούν στο δρόμο σου.
Ξόδεψες τα χρόνια του δημοτικού σχολείου στη Βρετανία. Ετσι, δίχως να το καταλάβεις, για κάποιους ανθρώπους, η ομιλία σου είναι πολύ καθώς πρέπει.
Οταν κατέβεις από το σχολικό λεωφορείο στη Σάουθ Καρολάινα αύριο και ανοίξεις τα χείλη σου, αυτά τα παιδιά εκεί θα σε κοιτούν σαν να είσαι εξωγήινο.
“Μιλάς σαν λευκός” θα σου πουν…
Θα κοιτάξεις τριγύρω σου και θα συναντήσεις γκρουπ παιδιών να κάνουν παρέα μεταξύ τους και θα νιώσεις ότι δεν υπάρχει πουθενά χώρος για εσένα.
Θα σκεφτείς… “Δεν καταλαβαίνω. Ποιος πρέπει να είμαι;”
Θα είμαι 100% ειλικρινής μαζί σου. Θα ευχόμουν πραγματικά να σου πω ότι θα γίνουν πιο εύκολα τα πράγματα και θα αφομοιωθείς από το περιβάλλον και όλα θα είναι όμορφα. Αλλά, δεν θα ταιριάξεις με τα λευκά παιδιά, ούτε με τα μαύρα, ούτε με τους σπασίκλες, ούτε με τους πιο αστείους.
Για τους περισσότερους θα είσαι ο εχθρός τους, διότι πολύ απλά δεν είσαι από τα μέρη τους.
Αυτό, θα είναι ταυτόχρονα, το πιο σκληρό και το καλύτερο πράγμα που θα σου έχει συμβεί ποτέ.
Αυτό που θέλω να κάνεις είναι το εξής: Πήγαινε στο γήπεδο του μπάσκετ. Μείνε εκεί. Μπορείς να χτίσεις ολόκληρη την ύπαρξή σου εκεί.
Ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερο από το Ντελζέλ της Σάουθ Καρολάινα. Αν μείνεις προσηλωμένος στο πλάνο σου, θα το δεις. Να θυμάσαι, πως όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου τα πρωινά του Σαββάτου ή της Κυριακής και ακούς τη μηχανή του γεροντίσιου Trans Van που οδηγεί ο πατέρας σου, να πετάγεσαι όρθιος και να βγαίνεις έξω.
Γνωρίζεις αυτόν τον θόρυβο. Δεν είναι όμορφος.
Το μόνο που θες εκείνη τη στιγμή είναι να κοιμηθείς, όμως, άρπαξε τα αθλητικά παπούτσια σου, κατέβα γρήγορα τις σκάλες, διότι θα σε αφήσει!
Εχεις μόνο δύο λεπτά πριν αρπάξει η μηχανή στο φορτηγό και θα οδεύει προς την εθνική οδό. Ο χρόνος του είναι πάντα στρατιωτικός και αν δεν είσαι παρών στις 09.00 ακριβώς στο γήπεδο μίας αεροπορικής βάσης για να βάλεις το όνομά σου στην κορυφή της λίστας του χαρτιού εισόδου, μπορεί να περιμένεις όλη μέρα για να μπεις μέσα.
θα μάθεις πολλά σε αυτό το γήπεδο. Ως ένας 13χρονος μικρός, θα παίζεις εναντίον μεγαλύτερων, θα μάθεις να παίζεις γρήγορα χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος.
Θα παίζεις τόσο γρήγορα που όλοι οι αεροπόροι θα αρχίσουν να σε φωνάζουν “Showtime”, όταν θα μπαίνει μέσα στο γήπεδο.
Ανάμεσα στα παιχνίδια, όταν θα είσαι έξω από το γήπεδο και θα περιμένεις θέλω να ακούς με τεράστια προσοχή όλες τις ιστορίες που έχουν να σου πουν αυτοί οι άνθρωποι.
Θα ακούσεις πολλά…
“Man, I coulda …” σε αυτά τα γήπεδο (θα μπορούσα)
Man, I wish I could go back in time. (Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω)
I’d have gone D-I
Booze got the best of me (To αλκοόλ με κατέστρεψε)
Man, I coulda.… (θα μπορούσα)
Man, I shoulda.… (έπρεπε)
I wish I could go back, young fella.… (Μακάρι να γυρνούσα πίσω φίλε)
Μην διανοηθείς ποτέ να βάλεις τον εαυτό σου σε θέση να εύχεται να μπορούσε να μπει σε μία μηχανή του χρόνου, Ρέι. Πρέπει να μείνεις συγκεντρωμένος, διότι τα πράγματα θα γίνονται ολοένα και πιο σύνθετα όσο θα καταγράφεις επιτυχίες στα γήπεδα του μπάσκετ.
Οταν αρχίσεις να συλλέγεις το ενδιαφέρον των κολεγίων, κάποιοι από τους συμπαίκτες σου θα πουν: “UConn? Θα κάθεσαι στον πάγκο για τέσσερα χρόνια”.
Ακριβώς επειδή δεν πίνεις, θα πουν: “Αδελφέ, θα γίνεις αλκοολικός μόλις μπεις στο κολέγιο. Δε θα είσαι έτοιμος. Το μόνο που κάνουν εκεί είναι να πίνουν”.
Πολλοί άνθρωποι δε θέλουν να σε δουν να πετυχαίνεις. Μην μπλέξεις σε καυγάδες με αυτά τα παιδιά. Πίστεψέ με, δε θα πετύχεις απολύτως τίποτα αν το κάνεις.
Αντιθέτως, να θυμάσαι πάντα αυτούς που μίλησαν έτσι για εσένα.
Να θυμάσαι πως μίλησαν…
Να θυμάσαι τα πρόσωπά τους.
Κράτα τις φωνές τους μέσα στο μυαλό σου και χρησιμοποίησέ τις σαν καύσιμο κάθε μέρα που ξυπνάς.
Και οι φωνές που σου λένε ότι είσαι ο καλύτερος; Αυτές είναι οι φωνές που πρέπει να απομακρύνεις από εσένα. Οταν αρχίσεις να συγκεντρώνεις μεγάλο ενδιαφέρον, πανεθνικά, στο Λύκειο, θα ακούσεις κουβέντες τύπου: “Το τζαμπ σουτ του Ρέι είναι δώρο του Θεού”.
Άκουσέ με: “Ο Θεός δε νοιάζεται αν εσύ θα βάλεις το επόμενο σουτ”.
Ο Θεός θα σου δώσει πολλά στη ζωή, αλλά όχι το τζαμπ σουτ. Μόνο η σκληρή δουλειά στο προσφέρει.
Μην είσαι τόσο αφελής να πιστέψεις ότι είσαι έτοιμος να παίξεις σε κολεγιακό επίπεδο.
Νεαρέ μου, δεν είσαι καθόλου έτοιμος.
Στο Λύκειο, ίσως να νομίζεις πως καταλαβαίνεις τι χρειάζεται για να γίνεις ένας μεγάλος παίκτης, αλλά στην πραγματικότητα δε θα έχεις την παραμικρή ιδέα. Οταν θα βρεθείς στο UConn (Κονέκτικατ), ο προπονητής σου θα δείξει τι σημαίνει πραγματικά σκληρή δουλειά.
Το όνομά του είναι Τζιμ Καλχούν. Ποτέ μην μπεις στη δική του μαύρη λίστα.
Οταν θα μπεις στο γήπεδο για την πρώτη προπόνησή σου να είσαι έτοιμος να συναντήσεις την κόλαση. Θα είσαι ενθουσιασμένος που πρόκειται να βάλεις τη φανέλα των Huskies και θα αρχίσεις να σουτάρεις φορώντας αυτή. Μετά όμως, ο κόουτς Καχλούν θα …σκίσει το σενάριο.
“Πρωτοετή” θα σου πει… “Νομίζεις ότι δικαιούσαι να φοράς αυτή τη φανέλα; Δεν το δικαιούσαι. Οχι ακόμα”.
Μετά, οι ασίσταντ κόουτς θα αρχίσουν να μοιράζουν αυτά τα γκρι σορτς και τις φανέλες σε όλους τους πρωτοετείς.
“Θέλω να δω λίγο …ιδρώτα” θα πει ο κόουτς.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή θα πιστεύεις ότι το μπάσκετ είναι να πηγαίνεις μέχρι το γήπεδο και να ευστοχείς σε μερικά σουτάκια, επιδεικνύοντας τις ικανότητές σου.
Οταν θα τελειώσει η πρώτη προπόνηση με τον κόουτς Καλχούν θα συνειδητοποιήσεις ότι αυτό το παιχνίδι είναι sonofabitch.
Θα συμμετάσχεις στην πιο σκληρή προπόνηση της ζωής σου. Θα έχεις λαχανιάσει, θα είσαι σκυμμένος και θα παρακαλάς για λίγο αέρα. Το θέμα είναι όμως, πως το γήπεδο στο Storss έχει κλιματισμό. Και το σώμα σου είναι συνηθισμένο να παίζει σε κάποια κλουβιά που ο ιδρώτας τρέχει ποτάμι χωρίς να υπάρχει ερ κοντίσιον.
Στο τέλος της προπόνησης, ο κόουτς Καλχούν θα στοιχίσεις του πάντες σε μία σειρά και θα περπατάει πάνω κάτω κοιτώντας τον καθένα στα μάτια.
Οταν θα φτάσει σε εσένα, θα κοιτάξει τη μπλούζα σου. Θα δει μόνο μία μικρή σταγόνα ιδρώτα να τρέψει στο λαιμό σου, κάτω από το μήλο του Αδάμ.
Θα σε κοιτάξει… Μετά θα δει τη μικρή σταγόνα ιδρώτα. Και θα επαναφέρει το βλέμμα του σε εσένα…
“Αυτό είναι μόνο; …Ε;;;… Φαντάζομαι τότε ότι μαζί σου δε δουλέψαμε αρκετά σκληρά, Αλεν”.
Η επόμενη προπόνηση θα είναι ακόμα πιο σκληρή.
Αυτός ο άνθρωπος θα φτάσει κοντά στην …κατεδάφισή σου, αλλά θα σε κάνει πολύ καλύτερο παίκτη και άνθρωπο.
Αυτή θα είναι μόλις μία εισαγωγή στο τί χρειάζεται για να γίνεις ένα πραγματικά μεγάλος παίκτης.
Μερικές ημέρες αργότερα θα βιώσεις μία από τις πιο αξέχαστες στιγμές της ζωής σου. Θα ξυπνήσεις στις 5.30 το πρωί για να πας στο γυμναστήριο και να κάνεις βάρη και θα επιστρέψεις στην Εστία, να κάνεις ντους και να πας στο μάθημα. Θα βάλεις το πουκάμισο και μία γραβάτα, θα φορτωθείς την τσάντα σου και θα διασχίσεις το σχολείο για την πρώτη μέρα σου στο μάθημα. Είναι νωρίς, για αυτό και υπάρχει ησυχία. Τα φύλλα από τα δέντρα θρυμματίζονται κάτω από τα πόδια σου. Είσαι πληγωμένος, αλλά τα ρούχα σου είναι τέλεια. Εχεις τη δουλειά σου. Είσαι προετοιμασμένος. Εχεις ένα στόχο.
Δεν ξέρω τι ακριβώς ιδιαίτερο θα έχει εκείνη η στιγμή, αλλά όπως θα περπατάς, θα σκεφτείς: “Γουάου… Είμαι μαθητής ενός κολεγίου. Ο,τι κι αν συμβεί στο τέλος αυτού του τούνελ, η οικογένειά μου θα είναι περήφανη για εμένα.
Οταν θα βρεθεί στην τάξη σου και θα καθίσεις στην καρέκλα, μία κοπέλα θα γυρίσει προς το μέρος σου και θα σου πει: “Εϊ, εσύ… Γιατί είσαι τόσο καλά ντυμένος;”.
Και θα απαντήσεις: “Επειδή μπορώ”.
Εκείνη τη στιγμή θα πιστέψεις ότι έχεις κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο.
Θα μπορούσα να σταματήσω τη γραφή αυτού του γράμματος εδώ, και πιθανώς θα ήσουν ενθουσιασμένος για όλα όσα πρόκειται να καταφέρεις στη ζωή σου. Αλλά έχεις και μία καριέρα 18 ετών στο ΝΒΑ μπροστά σου.
Πώς μπορώ να συνοψίσω σχεδόν δύο δεκαετίες στο ΝΒΑ; Τι ακριβώς θες πραγματικά να μάθεις; Τί είναι πραγματικά σημαντικό;
Θα παίξεις εναντίον των παιδικών ηρώων σου. Μάικλ Τζόρνταν και Κλάιντ Ντρέξλερ
Θα παίξεις με ανθρώπους που ανήκουν στο Hall of Fame: Κέβιν Γκαρνέτ, Πολ Πιρς, Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ.
Κάποιες φορές θα φοβηθείς
Κάποιες στιγμές θα πιστέψεις ότι έως εδώ ήταν, σε πετούν έξω από την λίγκα.
Αλλά θα είσαι εκεί. Κάθε μέρα. Εχοντας μόνο τη δουλειά σου.
Θα πετύχεις περισσότερα από 26 χιλιάδες σουτ σε ολόκληρη την καριέρα σου. Σχεδόν τα 6 από τα 10 δε θα βρουν το στόχο. Στο είπα… Αυτό το παιχνίδι είναι πολύ sonofabitch.
Μην ανησυχείς όμως. Ενας επιτυχημένος άντρας είναι δομημένος πάνω στις αποτυχίες του. Ή, στη δική σου περίπτωση, σε 14000 άστοχα σουτ.
Θα κερδίσεις ένα πρωτάθλημα στη Βοστώνη.
Θα κερδίσεις ακόμα ένα στο Μαϊάμι.
Οι προσωπικότητες σε αυτές τις δύο ομάδες θα είναι διαφορετικές, αλλά και οι δύο ομάδες θα έχουν κάτι κοινό: Συνήθειες!
Βαρετές, παλιές συνήθειες.
Ξέρω ότι θέλεις να σε μυήσω σε κάποια μεγάλα μυστικά για να πετύχεις στο ΝΒΑ.
Το μυστικό εδώ, δεν είναι μυστικό.
Είναι μόνο, παλιές, βαρετές συνήθειες.
Σε όλα τα αποδυτήρια που θα μπεις, όλοι θα λένε τα σωστά πράγματα. Ολοι θα λένε ότι είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για να κατακτήσουν ένα πρωτάθλημα. Αλλά αυτό το παιχνίδι δεν είναι ταινία του κινηματογράφου. Δεν έχει να κάνει με την ικανότητά σου να είσαι ο κορυφαίος στην τελευταία περίοδο. Δεν έχει να κάνει με τα λόγια. Εχει να κάνει με τη δουλειά που βάζεις κάθε ξεχωριστή ημέρα, όταν κανείς δε σε βλέπει.
Κέβιν Γκαρνέτ, Πολ Πιρς, Λεμπρόν Τζέιμς, Ντουέιν Γουέιντ. Οι άνθρωποι με τους οποίους θα κερδίσεις πρωταθλήματα, θα είναι όλοι, άνθρωποι διαφορετικοί μεταξύ τους. Αυτό που τους κάνει πρωταθλητές, είναι αυτές, οι παλιές, βαρετές συνήθειες, που ουδείς μπορεί να δει. Συναγωνίζονται μεταξύ τους για να δουν ποιος μπορεί να είναι αυτός που πηγαίνει πρώτος στο γήπεδο και φεύγει τελευταίος.
Οι συμμαθητές σου που νομίζουν ότι αυτό είναι κλισέ, ή πιστεύουν ότι δεν τους αγγίζει διότι έχουν θεόσταλτες ικανότητες, θα παίζουν σε όλη τη ζωή τους χωρίς να κερδίσουν ποτέ έναν τίτλο στο ΝΒΑ.
Θέλω όμως να κατανοήσεις κάτι ακόμα πιο βαθιά μέσα σου. Τα πρωταθλήματα δεν είναι η ουσία.
Ναι, θα υπάρξει μία αίσθηση επιβεβαίωσης και δικαίωσης όταν θα σηκώνεις το τρόπαιο πάνω από το κεφάλι σου, ενθυμούμενος έναν προς έναν όλους αυτούς που έλεγαν ότι δεν πρόκειται να καταφέρεις τίποτα.
Four-year benchwarmer (Τέσσερα χρόνια παγκίτης)
Alcoholic (αλκοολικός)
White boy (λευκό παιδί).
Αλλά αν θέλω να είμαι αληθινός μαζί σου, πρέπει να σου πω ότι αυτό που θα καταλάβεις όταν κατακτήσεις τον πρώτο τίτλο σου είναι ότι ο ενθουσιασμός είναι φευγαλέος. Η δικαίωση είναι φευγαλέα. Αν συμμετέχεις αποκλειστικά και μόνο σε ένα κυνήγι διαρκούς πρωτιάς, θα καταλήξεις να ζεις μέσα στην κατάθλιψη.
Τα πρωταθλήματα, είναι σχεδόν δευτερεύοντα στο βασικό συναίσθημα που θα έχεις όταν σηκώνεσαι κάθε πρωί και πηγαίνεις να δουλέψεις. Τα πρωταθλήματα είναι σαν να κάθεσαι στο έδρανό σου στο κολέγιο του Κονέκτικατ με το πουκάμισο και τα γραβάτα καλοβαλμένα. Αυτά, είναι μόνο το αποκορύφωμα.
Την ευτυχία σου θα τη βρεις στους ανεμοδαρμένος περιπάτους σου προς αυτές τις στιγμές. Οπως ακριβώς στη διαδρομή που έκανες στο κάμπους του σχολείου μέχρι να φτάσεις στην τάξη σου, εκείνο το φθινοπωρινό πρωινό στο Κονέκτικατ.
Ειλικρινά το λέω και το εννοώ από τα βάθη της ψυχής μου: Η ζωή είναι το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Κι αυτό το ταξίδι είναι που θα σε αλλάξει ως άνθρωπο.
Επίτρεψέ μου να σου πως μία τελευταία ιστορία, που ίσως σου επιτρέψει να καταλάβεις τι εννοώ… “Είναι οι πρώτες πρωινές ώρες της 21ης Ιουνίου 2013. Είσαι 38 ετών και μόλις πριν από λίγες ώρες νίκησες στο 7ο παιχνίδι των τελικών με το Μαϊάμι.
Είσαι πρωταθλητής του ΝΒΑ για δεύτερη φορά στη ζωή σου.
Ξαπλώνεις στο κρεβάτι σου περίπου στις 5 το πρωί, αλλά δεν κλείνεις μάτι. Εν τέλει, κατά τις 7 το πρωί, εγκαταλείπεις την ιδέα του ύπνου και αρχίζεις να κατεβαίνεις με ησυχία τις σκάλες. Ολοι οι φίλοι σου και οι συγγενείς είχαν έρθει στο σπίτι σου να πανηγυρίσουν μαζί σου. Τώρα όλοι είναι αραδιασμένοι στους καναπέδες και ακούγεται ο ήχος του ύπνου τους.
Διασχίζεις το χώρο ανάμεσά τους με προσοχή, σχεδόν κουνώντας μόνο το ένα πόδι σου κατευθυνόμενος προς την κουζίνα για να φτιάξεις πρωινό. Ο ήλιος αρχίζει να εμφανίζεται, το σπίτι είναι σιωπηλό. Εχεις καταφέρει ό,τι ακριβώς είχε στο μυαλό σου επί χρόνια. Αλλά ακόμα και τώρα είσαι ανήσυχος.
Γιατί λοιπόν, αισθάνεσαι έτσι; Για αυτό δεν δούλευες σκληρά όλα αυτά τα χρόνια;
Κατά τις 7.30 μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου για να πας μία βόλτα.
Παρκάρεις το αυτοκίνητό σου μπροστά από ένα λευκό κτήριο γραφείων. Μόλις που έχουν ανοίξει.
Οταν περνάς την πόρτα, ο ρεσεψιονίστ σε κοιτάει και λέει: “Ρέι;;; Τι… Τι κάνεις εδώ;”
“Δεν μπορούσα να κοιμηθώ”
“Μα… Μόλις κατάκτησες το πρωτάθλημα”
“Ναι, αλλά ήθελα να βγω από το σπίτι”
“Μα… Είναι μόλις 8 το πρωί. Κι εσύ… Εσύ μόλις που έχεις κατακτήσει το πρωτάθλημα”
“Ναι… Ομως έχω ακόμα λίγη δουλειά να κάνω σε αυτό το δόντι… Είναι μέσα;”
Ο οδοντίατρός σου βγαίνει από το γραφείο του.
“Ρέι… Τι διάολο… Τι;”
“Δεν μπορούσα να κοιμηθώ”
Αυτό είναι η επιτυχία για εσένα. Είσαι ο τύπος του ανθρώπου, που την επόμενη ημέρα της κατάκτησης ενός πρωταθλήματος θα επισκεφτείς τον οδοντίατρό σου
Ξέρω φίλε μου..
Ξέρω…
Ομως, προκειμένου να κατακτήσεις τα όνειρά σου θα γίνεις ένας άλλος άνθρωπος. Θα γίνεις εμμονικός με τη ρουτίνα σου. Κι αυτό θα κοστίσει ακριβά μερικές φορές στην οικογένεια και τους φίλους σου.
Τις περισσότερες νύχτες δε θα βγεις έξω. Οι φίλοι σου θα ρωτούν γιατί. Δε θα πιεις αλκοόλ ποτέ. Οι άνθρωποι θα σε κοιτούν με αστείο τρόπο. Οταν θα πας στο ΝΒΑ δε θα παίζεις πάντα χαρτιά με τα υπόλοιπα παιδιά. Πολλοί θα πιστέψουν ότι δεν είσαι καλός συμπαίκτης. Θα χρειαστεί ακόμα και να βάλεις την οικογένειά σου πίσω από τη δουλειά σου.
Τις περισσότερες φορές θα είσαι μόνος σου.
Αυτός δε θα σε κάνει τον πιο διάσημο άνθρωπο. Κάποιοι, απλώς δεν καταλαβαίνουν. Αξίζει τον κόπο;
Μόνο εσύ μπορείς να δώσει την απάντηση σε αυτό.
“Ποιος θέλω να είμαι;”
Αύριο, όταν πατήσεις το πόδι σου κάτω από το σχολικό λεωφορείο στην Σάουθ Καρολάινα, πρέπει να επιλέξεις.
Κάθε μέρα, για το υπόλοιπο της ζωής σου, πρέπει να επιλέγεις.
Θέλει να αφομοιωθείς και να ταιριάξεις, ή θέλεις να μπαρκάρεις για αυτό το μεγάλο ταξίδι της μεγαλειότητας;
Γράφω αυτό το γράμμα σε εσένα ως ένας 41χρονος γέρος που εγκαταλείπει το παιχνίδι. Σου γράφω ως ένας άνθρωπος που τα έχει πάρα πολύ καλά με τον εαυτό του.
Η κόλαση που θα συναντήσεις κατεβαίνοντας από το λεωφορείο θα είναι παροδική. Το μπάσκετ θα σε ταξιδέψει πολύ μακριά από αυτή τη σχολική αυλή.
Θα γίνεις πολλά περισσότερα από ένας απλός παίκτης του μπάσκετ. Θα πρωταγωνιστήσεις σε ταινίες. Θα ταξιδέψεις στον κόσμο. θα γίνεις σύζυγος και ο πατέρας πέντε θαυμάσιων παιδιών.
Τώρα, το πιο σημαντικό ερώτημα της ζωής σου δεν είναι το “Ποις θέλω να είμαι;”, ούτε καν το “Τι πρέπει να κάνω για να κατακτήσω ένα πρωτάθλημα”.
Τώρα το πιο σημαντικό ερώτημα είναι: “Μπαμπά, μάντεψε τι συνέβη στα μαθηματικά σήμερα”.
Αυτό είναι το βραβείο που σε περιμένει στο τέλος του ταξιδιού σου.
Πήγαινε στο γήπεδο. Μείνε στο γήπεδο.
Δούλεψε σκληρά νεαρέ μου.
Πολλοί άνθρωποι δε θα μάθουν ποτέ πραγματικά ποιος είσαι. Αλλά θα ξέρουν τη δουλειά σου.
Ρέι Αλεν».
