Δεν σούταρε πολύ στην αρχή. Ήταν ομαδικός, μερικές φορές περισσότερο απ’ ότι έπρεπε, κι αυτό ήταν πρόβλημα για την ομάδα του. Κι επειδή ο Don Nelson είχε καταλάβει τι θησαυρό κρατούσαν στα χέρια τους οι Dallas Mavericks, ήταν αποφασισμένος να εκτοξεύσει το παιχνίδι του. Είχαν συμφωνήσει να σουτάρει τουλάχιστον 10 σουτ ανά παιχνίδι, διαφορετικά θα “έτρωγε” πρόστιμο.
Η πίεση του coach Nelson στο να κάνει πιο επιθετικό το παιχνίδι του και να βγάλει έναν πιο “φονικό” εαυτό, άρχισε να αποδίδει τη σεζόν 2000-01, όταν σκόραρε κατά μέσο όρο 15,6 πόντους και οδήγησε μαζί με τον Dirk το Dallas στα playoffs μετά από μια δεκαετία. Δεν κατάφερε δυστυχώς να πάρει ένα δαχτυλίδι στην καριέρα του (που σίγουρα δικαιούταν κατά τη γνώμη μου), ωστόσο κέρδισε 2 φορές το βραβείου του MVP (όντας ηγέτης της ομαδάρας των Suns και του SSOL Basketball) της κανονικής διάρκειας, συμμετείχε σε 8 All Star Game και είναι μέλος του Naismith Memorial Basketball Hall of Fame. Έτρεχε επίσης την καλύτερη επίθεση της λίγκας για αρκετά χρόνια, με τις ομάδες για τις οποίες αγωνιζόταν να κόβουν τα εισιτήρια πιο γρήγορα και από συναυλία των AC/DC.
Για όσους δεν το έχουν αντιληφθεί ακόμα, ο λόγος γίνεται για τον σπουδαίο Steve Nash, που παρά το γεγονός ότι είναι μικρός στο μάτι κρύβει, καντάρια μπάσκετ μέσα του και είναι σίγουρα ένας από τους κορυφαίους που έχουμε δει στη θέση του point guard από το 2000 και μετά. Σήμερα ο Stephen John Nash, όπως είναι το πλήρες όνομά του, έχει γενέθλια και κλείνει τα 49 του. Και πλέον φορώντας το κοστούμι, ευχόμαστε να κατακτήσει όσα δεν μπόρεσε ως παίκτης μακριά από τοξικά περιβάλλοντα, όπως αυτό των Nets.
Happy B-Day, “Nashty
Πηγή: Fundamentals
