Eίναι νέος, αισιόδοξος, ρεαλιστής, γνώστης του αθλήματος με πλούσια παρουσία σε πάγκους και έχει τρομερή όρεξη για δουλειά. Ο λόγος για τον νεαρό προπονητή, Γιώργο Σουλιώτη, ο οποίος την περασμένη αγωνιστική χρονιά αποδέχτηκε την πρόταση της δανικής Sisu και ξενιτεύτηκε για χάρη της στη Δανία.
Ο coach άνοιξε την καρδιά του στο «The Momentum» μιλώντας μας για την εμπειρία του στο εξωτερικό και την κατάσταση που βίωσε. Σχολίασε την διαφορά του μπάσκετ μεταξύ Ελλάδας και Δανίας ενώ αναζητά τον επόμενο μπασκετικό προορισμό που θα φιλοξενήσει τις επιδιώξεις του και τα θέλω του.
1. Πώς ήταν η εμπειρία στην Δανία;
Η εμπειρία μου με την ομάδα της SISU ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Η διοίκηση είχε ξεκάθαρο πλάνο για τις ομάδες που αναλάμβανα, είχαμε κοινή φιλοσοφία σχετικά με την ανάπτυξη των νεαρών αθλητών της ομάδας και στην ενσωμάτωση τους στο πρόγραμμα της αντρικής ομάδας. Με την άφιξη μου, με βοήθησαν με όλα τα διαδικαστικά ώστε να μπορέσω να εγκατασταθώ στην πόλη και να ξεκινήσω να εργάζομαι στην ομάδα.
Φυσικά, σπουδαίο ρόλο σε αυτό έπαιξε και η Ελένη Καφαντάρη, η οποία έκανε και την αρχική επαφή με την διοίκηση. Η Ελένη μου εξήγησε και πως λειτουργεί ο σύλλογος και γενικότερα το μπάσκετ στην Δανία, καθώς επίσης με βοήθησε και σε απλά πράγματα της καθημερινότητας. Δυστυχώς, όμως, στη χώρα, όπως και η υπόλοιπη Ευρώπη, από τέλη Οκτωβρίου τέθηκαν περιοριστικά μέτρα λόγω του Covid-19, τα οποία επηρέασαν και τα αθλήματα. Όλα τα αντρικά και γυναικεία πρωταθλήματα αναστάλθηκαν, πλην των πρώτων κατηγοριών (Basketligaen και Dameligaen) και υπήρχαν περιορισμοί στις προπονήσεις, ενώ από τέλη Νοεμβρίου αναστάλθηκαν και όλα τα Youth πρωταθλήματα και απαγορεύτηκαν οι προπονήσεις. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να κάνουμε προπονήσεις μεσω Zoom, ενώ με το γυναικείο κάναμε προπονήσεις και παίζαμε αγώνες ακολουθώντας αυστηρό υγειονομικό πρωτόκολλο.
Τέλος, η ομοσπονδία αποφάσισε να ακυρώσει όλα τα πρωταθλήματα, πλην των προαναφερθέντων, ενώ η επιστροφή στα γήπεδα έγινε σταδιακά από μέσα Μαρτίου, όπου και μας επιτράπηκε να προπονούμαστε σε ανοικτά γήπεδα. Με την ολοκλήρωση της σεζόν, θα μπορούσα να πω πως η εμπειρία μου ήταν ένα μείγμα θετικών και αρνητικών συναισθημάτων. Θετικών, λόγω των ανθρώπων που γνώρισα και των σχέσεων που δημιουργήθηκαν, την ευκαιρία να συνεργαστώ με μία σπουδαία Ελληνίδα προπονήτρια και την δυνατότητα που είχα να εργαστώ σε έναν ιστορικό σύλλογο της Δανίας, γνωρίζοντας παράλληλα την αθλητική και κοινωνική κουλτούρα του λαού της. Δυστυχώς, η ακύρωση των πρωταθλημάτων και η αδυναμία για προπόνηση στις εγκαταστάσεις της ομάδας δεν μας βοήθησαν να πετύχουμε τους στόχους που είχαμε θέσει. Επίσης, κάποιοι λάθος χειρισμοί επηρέασαν σε κάποιο βαθμό και το κλίμα εντός ομάδας.
2.Μπασκετικά έχουμε να ζηλέψουμε κάτι;
Ενώ η Δανία είναι μία χώρα που προσπαθεί να αναπτύξει το μπάσκετ ακόμα δεν έχει φτάσει στο επίπεδο των προηγμένων, μπασκετικά, χωρών, όπως η Ελλάδα. Βέβαια, κοιτώντας και τα πρόσφατα προκριματικά του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος μπορούμε να καταλάβουμε ότι κάνουν άλματα προόδου. Αθλητικά, βέβαια, δεν συγκρίνονται με τη χώρα μας. Το αθλητικό επίπεδο τους είναι αντιστρόφως ανάλογο του μπασκετικού τους επιπέδου, τόσο στους άντρες όσο και στις γυναίκες.
3.Το επίπεδο των προπονητών σε σύγκριση με το δικό μας
Όπως και στο μπασκετικό επίπεδο, έτσι και στο προπονητικό, δεν έχουμε να ζηλέψουμε κάτι. Η πλειοψηφία των Δανών προπονητών γνωρίζουν τα απολύτως βασικά της προπονητικής και, δυστυχώς, συνεχίζουν να έχουν παρωχημένες ιδέες. Επηρεάζονται και σε μεγάλο βαθμό από το ΝΒΑ, το οποίο κυριαρχεί στην συνείδηση τους ως το απόλυτο μπασκετικό παράδειγμα προς μίμηση. Όμως, υπάρχουν Ευρωπαίοι προπονητές στην χώρα που κάνουν σπουδαία δουλειά. Συγκεκριμένα, είχα την τύχη να παίξω αντίπαλος με δύο ομάδες (η μία ήταν σχολείο που μαζεύει τους πιο ταλαντούχους αθλητές της χώρας, καθώς και παιδιά από άλλες χώρες) που είχαν Ισπανούς προπονητές και τα μεταξύ μας παιχνίδια ήταν άκρως ανταγωνιστικά και υψηλού επιπέδου μπασκετικά.
4.Ενθαρρύνεις τους νέους συναδέλφους σου να δοκιμάσουν την τύχη τους εκτός Ελλάδας;
Δυστυχώς ή ευτυχώς, η «Γη της Επαγγελίας» δεν υπάρχει πουθενά. Όλες οι χώρες έχουν να προσφέρουν ευκαιρίες, αλλά παράλληλα έχουν και δυσκολίες. Είναι στο χέρι του καθενός, όμως, να δημιουργήσει τις συνθήκες που χρειάζεται και θέλει, ώστε να εκμεταλλευτεί τις ευκαιρίες που θα του δοθούν και να τις αξιοποιήσει όπως πιστεύει. Επομένως, ναι , θα ενθάρρυνα όποιον ήθελε να εργαστεί στο εξωτερικό.
5. Ποιο είναι το επόμενο βήμα σου;
Αφού επέστρεψα στην Ελλάδα και αφιέρωσα τον χρόνο που χρειάζονταν για να διευθετήσω κάποια προσωπικά θέματα, πλέον είμαι σε θέση να σκεφτώ το επόμενο βήμα μου. Έχω κάνει κάποιες επαφές, αλλά λόγω της κατάστασης η αναμονή είναι σιγουρά μεγαλύτερη από τα προηγούμενα χρόνια.
Επιμέλεια: Σπύρος Κόγκας ([email protected])
