«Στο παιχνίδι του μπάσκετ, στη ζωή, ως γονέας, ο Kobe δεν άφησε τίποτα στο ντεπόζιτο. Τα άφησε όλα στο παρκέ.
Μπορει πολλοί να ξαφνιάζονται που εγώ και ο Kobe ήμασταν πολύ καλοί φίλοι. Ο Kobe ήταν αγαπημένος μου φίλος, σαν μικρός μου αδερφός. Όλοι πάντα ήθελαν να μιλήσω για τις συγκρίσεις μεταξύ εμού και εκείνου. Όμως εγώ θέλω να μιλήσω για τον Kobe. Ξέρετε, όλοι έχουμε μικρούς αδερφούς, μικρές αδερφές που μπαίνουν στα πράγματα σου, στη ντουλάπα σου, στα παπούτσια σου. Ήταν μια ενόχληση, αν μπορώ να πω αυτή τη λέξη.
Αλλά αυτή η ενόχληση έγινε αγάπη με την πάροδο του χρόνου, μόνο και μόνο για τον θαυμασμό που σου τρέφουν ως μεγάλοι αδερφοί, την θέληση να μάθουν και την παραμικρή λεπτομέρεια για τη ζωή. Με έπαιρνε τηλέφωνο ή μου έστελνε μήνυμα 11.30, 2.30, 3 το βράδυ για να συζητήσουμε για κινήσεις στο low post, footwork και κάποιες φορές την προπόνηση. Στην αρχή ήταν ενόχληση. Αλλά έγινε πάθος. Το παιδί αυτό είχε πάθος που δεν φαντάζεστε….Αυτό που ο Kobe ήταν για μένα ήταν η έμπνευση ότι κάποιος νοιάζεται πραγματικά για τον τρόπο που έπαιξα ή για τον τρόπο που ήθελε να παίξει.
Ήθελε να γίνει ο καλύτερος παίκτης που μπορούσε. Και όσο τον γνώριζα, ήθελα να γίνω ο καλύτερος μεγάλος αδερφός που μπορούσα να γίνω. Για να το κάνω έπρεπε να ανεχτώ την ενόχληση, τα τηλεφωνήματα αργά το βράδυ ή τις χαζές ερωτήσεις. Είμαι περήφανος ότι όσο γνώριζα τον Kobe Bryant προσπαθούσε να γίνει καλύτερος άνθρωπος, καλύτερος παίκτης…
Τώρα μου την έφερε. Θα πρέπει να κοιτάω άλλο ένα meme που κλαίω για άλλα 3-4 χρόνια. Είπα στη γυναικα μου ότι δεν θέλω να το δω ξανά για τα επόμενα χρόνια. Αυτή είναι η επιρροή του Kobe σε μένα. Ξέρει πως να μπει στο μυαλό σου με έναν τρόπο που σε επηρεάζει προσωπικά, ακόμα κι αν είναι ενοχλητικός. Αλλά έχεις μια αίσθηση αγάπης για αυτόν γιατί μπορεί να σου βγάλει τον καλύτερο σου εαυτό. Και το έκανε για μένα.
Θυμάμαι πριν δύο μήνες μου έστειλε ένα μήνυμα και μου είπε: “Προσπαθώ να μάθω στην κόρη μου κινήσεις. Και δεν ξέρω τι σκεφτόμουν, αλλά τι σκεφτόσουν όταν μεγάλωνες?” Τον ρώτησα “Τι ηλικία?” και μου λέει 12. Του λέω “Στα 12 προσπαθούσα να παίξω μπέιζμπολ”…Και τον θαύμαζα για το πάθος του, είναι σπάνιο να βλέπεις κάποιον να προσπαθεί να βελτιώνεται κάθε μέρα, όχι μόνο ως αθλητής, αλλά ως γονέας και σύζυγος.
Όταν ο Kobe πέθανε, πέθανε αυτόματα και ένα κομμάτι μου. Και όπως κοιτάζω σε αυτό το γήπεδο αλλά και τον κόσμο και ένα δικό σας κομμάτι, αλλιώς δεν θα ήσασταν εδώ. Σου υπόσχομαι ότι θα ζήσω με τις αναμνήσεις, ότι είχα έναν μικρό αδερφό, ότι προσπάθησα να βοηθήσω όπως μπορώ. Σε παρακαλώ, αναπαύσου εν ειρήνη μικρέ μου αδερφέ».
