Μόλις είχε μπει ο Σεπτέμβρης του 2006. Η “Επίσημη Αγαπημένη” είχε ραντεβού με την ιστορία της και φυσικά ήταν παρούσα στην ώρα της και φορώντας τα καλά της. Το αντίπαλο δέος ήταν δυσθεώρητο. Μια ματιά στο ρόστερ της Team USA, το οποίο ξεχείλιζε από εμπειρία, νεανική ενέργεια και ταλέντο έφτανε, για να τρομάξει και τον πιο δυνατό πνευματικά αντίπαλο. Η εθνική μας όμως όχι μόνο δεν τρόμαξε, αλλά κοίταξε στα μάτια όλους αυτούς τους μελλοντικούς Hall of famers και πραγματοποιώντας μια εμφάνιση βγαλμένη από τα όνειρα του πιο αισιόδοξου Έλληνα, η οποία μνημονεύεται μέχρι σήμερα και θα μνημονεύεται για πάντα, πέταξε στο καναβάτσο τους αστέρες του Σιζέφσκι, για να προκριθεί εκείνη για πρώτη και για τελευταία μέχρι σήμερα φορά στην ιστορία της σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου.
Τι μπορεί να πρωτοθυμηθεί κανείς από εκείνο το αλησμόνητο πρωινό της 1ης Σεπτεμβρίου του 2006; Την αγωνία πριν το τζάμπολ; Τις ελπίδες που λεπτό με λεπτό αυξάνονταν; Την υπέρλαμπρη ομάδα των ΗΠΑ; Το απίστευτο σύνολο του Γιαννάκη, που με το στέμμα του πρωταθλητή Ευρώπης φιλοδοξούσε να γράψει ιστορία με χρυσά γράμματα; Τη μαεστρία με την οποία καθοδηγούσε την επίθεση της ομάδας μας ο Παπαλουκάς; Τις επελάσεις του Σπανούλη; Το in your face τρίποντο του Διαμαντίδη στον LeBron και την τάπα του στον Chris Paul; Τα χορευτικά του Λάζου και του Δήμου; Την ψυχή του Μιχάλη και του Τσαρτσαρή; Ή το παρτάκι που έστησε κάτω από τα καλάθια ο Σόφο και έκανε το Νο1 του Draft του 2004, Dwight Howard, να βάλει την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια;
Τελικό σκορ 101-95. Όλοι μιλούσαν για θαύμα και πώς να μη μιλούσαν άλλωστε; Η εθνική έβαζε 100 στους Αμερικάνους και τους έστελνε στον μικρό τελικό με σκυμμένα κεφάλια, όσο αυτή χόρευε το συρτάκι στο κέντρο του γηπέδου υπό τις ζητωκραυγές όχι μόνο των Ελλήνων, ούτε μόνο των Ιαπώνων που ευχαριστήθηκαν όσο κι εμείς εκείνη τη νίκη, αλλά και ολόκληρης της μπασκετικής υφηλίου, που έτριβε τα μάτια της με αυτό που έβλεπε.
Κανείς δεν υστέρησε. Και οι 11 ήταν υπέροχοι. Από τον Διαμαντίδη, που έμεινε στο παρκέ για 39 λεπτά μέχρι τον Βασιλόπουλο που δεν αγωνίστηκε. Πρώτος σκόρερ της εθνικής ο Βασίλης Σπανούλης με 22 πόντους, χορεύοντας τους NBAers με τρόπο αξέχαστο. 15 πόντους ο αρχηγός, Μιχάλης Κακιούζης, 12 assists o Παπαλουκάς και ένα πολύ γεμάτο παιχνίδι από τον Διαμαντίδη με 12 πόντους, 5 assists, 3 rebounds και 2 κλεψίματα.
Ωστόσο αυτό το παιχνίδι ήταν εκτός από ευλογία και ένα είδος νέμεσις για την “Επίσημη Αγαπημένη” και για όλους εμάς. Η Ισπανία έχασε τον μεγάλο της αστέρα, Pau Gasol, με τραυματισμό στον ημιτελικό και το ρόστερ έμοιαζε φτωχό πλην τίμιο αλλά σε καμία περίπτωση ικανό να αφήσει εκτός τελικού τους Ολυμπιονίκες Αργεντινούς και πολύ περισσότερο να κερδίσει την ομάδα, που υπέταξε τον LeBron και την παρέα του. Θυμάμαι, όταν ο Μιχάλης Κακιούζης έγραφε το τελικό σκορ και ξεπερονούσαμε τους 100 πόντους, ο Βασίλης Σκουντής που περιέγραφε τον αγώνα έλεγε χαρακτηριστικά: “Κρατήσαμε και κάβα για τον τελικό με την Αργεντινή”. Και αυτό δεν το πίστευε μόνο ο ίδιος, αλλά ολόκληρη η -μεθυσμένη πια- χώρα. Η Ισπανία, που έμελλε να γίνει ο κακός μας δαίμονας, είχε διαγραφεί από όλους.
Το δεύτερο μπαμ έγινε τρεις ώρες αργότερα στον δεύτερο ημιτελικό, όταν οι “Furias Rojas” κέρδιζαν με 75-74 την Αργεντινή των Ginobili, Scola και λοιπών αστέρων. Εμείς ωστόσο δεν το ακούσαμε. Χορεύαμε ακόμα το συρτάκι, βλέπετε, ή ξεφαντώναμε στις πλατείες. “Ποια Ισπανία τώρα; Εδώ κερδίσαμε την Αμερική”.
Το χαστούκι ήταν απρόσμενο. Άσχημο, εκνευριστικό. Μα πάνω απ’ όλα, απόλυτα δίκαιο. Οι Ισπανοί έπαιξαν με το ίδιο πάθος για τον απόντα συμπαίκτη τους, όπως ακριβώς έπαιζε η εθνική μας για τον Νίκο Ζήση, που βγήκε νοκ-άουτ μετά την αντιαθλητική συμπεριφορά του Varejao νωρίτερα στη διοργάνωση. Το τελικό 70-47 πόνεσε και ακόμα πονάει αφάνταστα. Δεν το περιμέναμε. Τους υποτιμήσαμε και θεωρήσαμε τη νίκη και τον παγκόσμιο τίτλο βέβαιο. Τον παγκόσμιο τίτλο, ε; Πόσο αφελείς; Τα 18/55 εντός παιδιάς και οι 9 assists για 18 λάθη τα λένε όλα. Οι διεθνείς μας παίκτες έβλεπαν… αστεράκια όσο οι Garbajosa και Navarro τα έσταζαν από παντού. Το άξιζαν, το πήραν κι έκτοτε δημιούργησαν δυναστεία, εν αντιθέσει μ’ εμάς που βουτήξαμε στην εσωστρέφεια και ακόμα αναζητούμε την ταυτότητά μας από εκείνο το πρωινό…
Χρόνια μετά ο Δημήτρης Διαμαντίδης σε συνέντευξή του σχετικά με εκείνο το παιχνίδι δήλωνε χαρακτηριστικά: «Φερθήκαμε τόσο ανώριμα. Δεν είπαμε στον εαυτό μας, ότι “Ε, παίζεις τελικό παγκοσμίου κυπέλλου. Πιθανότατα δεν θα ξαναέχεις αυτή την ευκαιρία στη ζωή σου”. Δεν το καταλάβαμε. Είχαμε αδειάσει από τη νίκη μας επί της Αμερικής και το τουρνουά για μας δυστυχώς τελείωσε σε αυτό το παιχνίδι, ενώ μπροστά μας είχαμε το πιο σημαντικό ματς στην καριέρα μας…».
Η σημερινή μέρα ωστόσο δεν είναι αφιερωμένη σε αυτό το θλιβερό παιχνίδι. Είναι για τον θρίαμβό μας επί ενός υπερφυσικά δυνατού αντιπάλου. Και τον κερδίσαμε. Αυτή η νίκη μας ήταν μια γερή γροθιά στο στομάχι τον αλαζόνων Αμερικάνων, που κλόνισε τα θεμέλια της εθνικής τους ομάδας και άλλαξε ριζικά τον τρόπο, με τον οποίο έβλεπαν κι αντιμετώπιζαν μέχρι τότε τα διεθνή τουρνουά. Χαρακτηριστικά, η Αμερική υπό τον Coach Σιζέφσκι έχτισε σε ένα πρόγραμμα με υπομονή και πίστη στο πλάνο και πήρε αεράτα όποιον διεθνή τίτλο διεκδίκησε τα επόμενα 13 χρόνια, ούσα αήττητη όλο αυτό το διάστημα, μέχρι το MundoBasket του 2019 στην Κίνα.
Η “Επίσημη Αγαπημένη” εκείνη τη μέρα άλλαξε την ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ, έδωσε μαθήματα θάρρους και κίνητρα στους πολίτες της χώρας, και όχι μόνο, και σηματοδότησε μια νέα αρχή για το ελληνικό μπάσκετ. Κι αν μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί ακόμα μια ασφαλιστική δικλείδα για την επόμενη μέρα αυτής της ομάδας, προσωπικά δεν ανησυχώ. Σίγουρα θα βρεθεί, αργά ή γρήγορα…
Για σήμερα λοιπόν μόνο χαμόγελα…
Μερικά από τα σχόλια των επικρατέστερων τότε ΜΜΕ:
ESPN: «Η αμερικάνικη ομάδα υποφέρει από την ελληνική τραγωδία»
NBA.com: «Το μεγαλύτερο σοκ στο Mundobasket, οι Η.Π.Α. Θύμα έκπληξης από την Ελλάδα»
Associated Press: «Η Πρωταθλήτρια Ευρώπης θα παίξει για το κορυφαίο τρόπαιο, το καλύτερο που μπορούν να κάνουν οι Αμερικάνοι είναι να ελπίζουν στην κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου»
Reuters: «Η Πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ελλάδα, σόκαρε, κόντρα στους οιωνούς, το φαβορί των Η.Π.Α. Με 101 – 95, πήγε το τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Μπάσκετ»
ΤIMES: «Η Ελλάδα σόκαρε τις Η.Π.Α.»
OLE: «Εφιάλτης Νο.3. Η Ελλάδα με μεγάλη καρδιά και ομαδικό παιχνίδι νίκησε 101-95 και γιορτάζει»
Αs: «Η ελληνική νίκη ήταν νίκη αυθεντικού μπάσκετ»
Μarca: «Η Ελλάδα νίκησε τις Η.Π.Α. Και προκρίθηκε στον τελικό»
Sport: «Η Ελλάδα έσπασε τον μύθο του ΝΒΑ»
L’EQUIPE: «Η Ελλάδα δίνει το μάθημα. Οι Λεμπρόν Τζέιμς, Καρμέλο Άντονι και Ντουέιν Γουέιντ υπέκυψαν στην τακτική και τον έλεγχο των Ελλήνων»
Gazzetta.it: «Η τεράστια Ελλάδα πέταξε έξω τις Η.Π.Α.»
BBC: «Η Ελλάδα πέταξε έξω τις Η.Π.Α. σε μια τεράστια έκπληξη»
Καλό μήνα σε όλους.
Επιμέλεια: Outsider
