«Ξυπνάς ένα πρωί και δεν έχεις καθημερινότητα και το χειρότερο είναι ότι για ένα πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, λειτουργείς σαν να είσαι αθλητής. Έχεις τα ίδια ωράρια, όταν αρχίζουν τα παιχνίδια σου βγαίνει ενδόμυχα ένα άγχος… Το ζούσα αυτό πολύ έντονα. Όποτε έβλεπα παιχνίδια, στα τελευταία λεπτά σηκωνόμουν όρθιος.
Δύο ώρες πριν το τζάμπολ, ήξερα ότι οι παίκτες τώρα θα ξεκινούν από το σπίτι τους για να πάνε να δεθούν, να κάνουν το ζέσταμα, να νιώθουν το παρκέ να τρίζει από τις ιαχές των φιλάθλων, όλα αυτά έκαναν καιρό να μου φύγουν.
Δεν ήξερα πως δύει ο ήλιος τα απογεύματα. Στο διάστημα από τις 4 έως τις 9, βρισκόμουν σχεδόν πάντα στο γήπεδο. Μετά ήμουν στο σπίτι με ανοιχτή την τηλεόραση και καθώς έβλεπα από το παράθυρο την δύση του ηλίου, συνειδητοποιούσα πόσο πρωτόγνωρη ήταν αυτή η εικόνα..».
Πηγή: Συνέντευξη στο gazzetta
