«Πώς να κρυφτείς απ’τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα…» λέει ένας στίχος. Χθες το απόγευμα στον αγώνα του Π.Α.Ο.Κ. με τον Παναθηναϊκό πήρε το βάπτισμα του πυρός, ο Ρούμογλου, ένα παιδί 18 χρονών.
Μάλιστα, σκόραρε τους τελευταίους 3 πόντους της ομάδας του με τρίποντο στη λήξη. Η εικόνα που ακολούθησε, για όποιον την είδε, σίγουρα του προκάλεσε όμορφα συναισθήματα “γεμίζοντάς” τον με αισιοδοξία. Όχι μόνο για το μπάσκετ, αλλά για την γενική κατάσταση που επικρατεί. Άλλωστε αποτυπώθηκε και στα χαμόγελα των “μεγάλων” που το χάρηκαν σαν νίκη. Πάμε στην ουσία το πράγματος.
Ο Ρούμογλου δεν έγινε από την μία μέρα στην άλλη έτοιμος παίχτης με υψηλά νούμερα στην στατιστική του. Οφείλει στον ίδιο του τον εαυτό να παλεύει καθημερινά στο γήπεδο, να προσπαθεί μέρα μέρα στην προπόνηση να χτίσει πάνω σε αυτή την μικρή συμμετοχή και να κερδίσει παραπάνω χρόνο στο rotation της ομάδας.Αυτός πρέπει να είναι ο κανόνας που πρέπει να έχει κάθε παιδί σε οτιδήποτε θέλει να κάνει στη ζωή του. Να προσπαθεί κάθε μέρα. Δυστυχώς ζούμε σε μία κοινωνία που κρίνεσαι αρκετά άμεσα, συνθήκη δύσκολη για να μπορείς να εργασθείς με ηρεμία και χωρίς πίεση. Ειδικά στον αθλητισμό. Ίσως θα ήταν η ώρα να αλλάξει αυτό, ξεκινώντας, από τον αθλητισμό.
Τις προάλλες διάβαζα από την επίσημη σελίδα του Fox NBL, το πρωτάθλημα της Αυστραλίας, για το πρόγραμμα Rising Star που υπάρχει τα τελευταία 2 χρόνια (διαβάστε ΕΔΩ σχετικό link) Με πολύ απλά λόγια, η Ομοσπονδία έχει έρθει σε συμφωνία με την Ένωση παιχτών για το πώς θα γίνεται η ένταξη νεαρών παιχτών, αλλά και τα κέρδη κάθε ομάδας μέσω τηλεοπτικών συμφωνιών.
Πώς κολλάει ο Ρούμογλου με την Αυστραλία?Απλά σκεφτείτε, ένα αντίστοιχο πρόγραμμα να εφαρμοστεί στην Ελλάδα, που αυτή τη στιγμή αναζητεί τις επόμενες γενιές, τα κέρδη που θα έρθουν θα είναι και οικονομικά αλλά και επικοινωνιακά για τις ομάδες. Και ίσως να δοθεί η απαραίτητη σημασία που πρέπει στις Ακαδημίες.
Eπιμέλεια: Αντώνης Μπότης (προπονητής μπάσκετ, απόφοιτος ΤΕΦΑΑ, σελίδα στο Facebook: Basketbolts)
