Έρχεται και αυτή η στιγμή της σεζόν, που έχουμε τα αγαπημένα μας διεθνή τουρνουά της FIBA. Μπορεί αμέτρητοι αστέρες της παγκόσμια σκηνής να απουσιάζουν από το μπλοκάκι των ομάδων τους, ωστόσο το παγκόσμιο πρωτάθλημα, το οποίο για κάποιον λόγο υποτιμάται τα μάλα από αθλητές και media, είναι πάντα μια άκρως ανταγωνιστική διοργάνωση με πλούσιο θέαμα και ομάδες πάντα έτοιμες να κάνουν το δικό τους ξέσπασμα.
GROUP C
Η Αμερική έρχεται αποφασισμένη για την επιστροφή στον θρόνο, μετά την αποτυχία της στην Κίνα πριν 4 χρόνια. Ο Στιβ Κερ έχει επιλέξει φρεσκάδα και ενέργεια, για να ανταγωνιστεί τις καλύτερες FIBA ομάδες στα νοκ-άουτ παιχνίδια και φυσικά μερικούς εξαιρετικούς αμυντικούς. Καθόλου τυχαίο το ότι στη Front-Line βλέπουμε τα “σκυλιά του πολέμου” Portis, Kessler και Jaren Jackson Jr. (άπειρο hustling ο πρώτος, 2.3 και 3 κοψίματα μέσο όρο την περασμένη σεζόν οι δυο τελευταίοι). Ο Jalen Brunson μοιάζει ως ο πιο FIBA παίκτης των ΗΠΑ μετά τον Carmelo Anthony, ενώ οι Edwards, Haliburton, Ingram και Mikal Bridges είναι παίκτες τοπ επιπέδου, τα στοιχεία των οποίων μεταφράζονται άψογα στο συγκεκριμένο είδος μπάσκετ. Προφανώς και οι πιθανότητες είναι συντριπτικά υπέρ τους, ώστε να φτάσουν μέχρι τέλους, ακόμα και με τα… τρίτα που λέμε. Έχουν το υλικό, για να ανταπεξέλθουν σε ένα κλειστό ματς λίγων κατοχών και φυσικά μπορούν να ανοίξουν το γήπεδο και να σκορπίσουν τον τρόμο. Νομίζω δεν χρειάζεται να αναλωθούμε περαιτέρω.
Μου ήταν εύκολη επιλογή η 2η θέση στον όμιλο για την εθνική μας κι αυτό γιατί, όπως μαθαίνουμε, οι Νεοζηλανδοί θα στερηθούν τις υπηρεσίες των αφών Ουέμπστερ, δυο παιδιών που ξέρουν εξαιρετικά τα συγκεκριμένα μπασκετικά μονοπάτια. Η “Επίσημη Αγαπημένη” έχει πολύ δύσκολο έργο, αφού θα δώσει την τελευταία αγωνιστική έναν δυνατό αγώνα με τους “Μαορί”, ο οποίος θα είναι πιθανότατα “do or die”. Έχουμε πρόβλημα στο σουτ, υστερούμε δημιουργικά, ενώ δεν έχουμε και σταθερές στο χαμηλό ποστ, κάτι που σε αυτές τις διοργανώσεις είναι τρομερά σημαντικό. Με τον Ουόκαπ να καλείται να βγει μπροστά και να διαχειριστεί τις μεγάλες αποφάσεις, η εθνική μας θα βρεθεί σε ένα ανεξερεύνητο πεδίο. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά, αν αυτό είναι θετικό ή αρνητικό, μόνο το ότι μπαίνουμε σε μια κενή σελίδα. Σημαντική η παρουσία νέων παιδιών, όπως ο Ρογκαβόπουλος, ο Μωραΐτης και ο Λούντζης που μοιάζει αναγεννημένος, ενώ ως μείζονος σημασίας χαρακτηρίζεται η επιστροφή του Ντίνου Μήτογλου, ενός παίκτη που μπορεί να ανοίξει την γκάμα επιλογών τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά για τον Δημήτρη Ιτούδη, αφού διαθέτει πρόσωπο-πλάτη παιχνίδι και τη δυνατότητα να αγωνιστεί και στις δυο θέσεις της γραμμής ψηλών. Η τύχη μας ευνοεί, αφού η διασταύρωσή μας στον επόμενο όμιλο, εφόσον προκριθούμε, θα είναι με τον όμιλο της Λιθουανίας, ο οποίος μοιάζει και ο πιο βατός (Μαυροβούνιο, Μεξικό και Αίγυπτος οι υπόλοιπες τρεις ομάδες), όμως τα αποτελέσματα του πρώτου ομίλου μεταφέρονται, οπότε, εφόσον περάσουμε τη μάχη με τη Νέα Ζηλανδία, μας περιμένουν ακόμα πιο σκληρά παιχνίδια. Η εθνική στα φιλικά φαίνεται να ψάχνεται, έχοντας χάσει τον προσανατολισμό της όλο αυτό το διάστημα που κρεμόταν από τα χείλη της τελικής απόφασης του Γιάννη, ο οποίος όλοι γνωρίζαμε, ότι θα απουσιάσει, όμως κρατούσαμε χαμηλό προφίλ. Ε λοιπόν, είναι ευκαιρία για εύρεση νέων πρωταγωνιστών, ώστε αυτοί να πάρουν τη σκυτάλη για την επόμενη μέρα και για τα τελευταία καλά χρόνια των Σλούκα, Καλάθη, Παπανικολάου. Είναι η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, που η εθνική μας δεν θα έχει κάποια ατραξιόν στο ρόστερ και δεν θα τραβάει τα βλέμματα πάνω της. Περιμένω από τον Ιτούδη να παρουσιάσει ένα θυμωμένο σύνολο, που θα παίζει στα όρια και θα ευχαριστηθεί μέχρι τελευταίας ρανίδας τη συμμετοχή του στο τουρνουά. Ας το αντιμετωπίσουμε και μια φορά έτσι και ίσως βγούμε κερδισμένοι…
Μια από τις πιο σκληρές ομάδες. Η Νέα Ζηλανδία του θρυλικού Πέρο Κάμερον, θα ζήσει και θα πεθάνει από την άμυνά της. Όπως είπαμε, οι πληροφορίες λένε, ότι τα αδέρφια Ουέμπστερ θα λείψουν από το παγκόσμιο και έτσι το εν λόγω σύνολο χάνει αρκετή από την αίγλη του. Ωστόσο οι Ουέτζελ (ο PF/C της ΑΛΜΠΑ Βερολίνου), Κάμερον (γιος του προπονητή), Ντιλέινι, Ίλι και ο διαχρονικός παικταράς με ελληνικές ρίζες, Ισαάκ Φοτού, είναι εκεί και το μάτι τους θα γυαλίζει τόσο όταν θα χορεύουν τη λατρεμένη “Χάκα” αλλά και όταν θα τρέχουν πάνω-κάτω στο παρκέ. Είναι ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης, που πεθαίνει ο ένας για τον άλλον και ξεχνούν οποιαδήποτε φιλονικία ή αίσθημα προβολής, όταν φοράνε το εθνόσημο, τιμώντας τη χώρα τους, αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να πράττουν όλες οι ομάδες και όλοι οι παίκτες, όταν εκπροσωπούν ένα ολόκληρο έθνος. Προσωπικά τους έχω βγάλει πολλές φορές το καπέλο και αν μας πληγώσουν, θα είναι -για μένα τουλάχιστον- μια πικρία λίγο μικρότερη από τις άλλες φορές. Για να τους δούμε…
Η Ιορδανία συμμετέχει σε δεύτερο σερί Μουντομπάσκετ και μπράβο της. Αυτή τη φορά εκτός από τον Αχμέτ Ντουβερίογλου, που παίζει ως “Αλ Ντουάιρι”, ο νατουραλιζέ της ομάδας δεν θα είναι ο Νταρ Τάκερ (ήταν εξαιρετικός πριν 4 χρόνια στην Κίνα), αλλά ο Ρόντε Χόλις-Τζέφερσον, που τα τελευταία χρόνια βγάζει το παντεσπάνι του στο Πουέρτο Ρίκο, όντας ένας παίκτης ορχήστρα που συμβάλλει σε όλες τις στατιστικές κατηγορίες. Ο Χόλις-Τζέφερσον είναι παίκτης επιπέδου ΝΒΑ, όμως προτιμά να αγωνίζεται πιο χαλαρά με λιγότερο εξοντωτικά προγράμματα εκγύμνασης και προπόνησης και να απολαμβάνει το άθλημα γενικότερα. Δύσκολα θα κάνουν κάποια νίκη, ωστόσο θα είναι μια ευχάριστη νότα, τουλάχιστον στην πρώτη φάση ομίλων. Παίζουμε στην πρεμιέρα μαζί τους και δεν θα πρέπει να τους υποτιμήσουμε, ούτε κατά διάνοια. Ο προπονητής Ουέσαμ Αλ-Σους θα έχει πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει, όμως η πίεση είναι μηδαμινή. Καλή τους τύχη.
