Παρελθόν ο Ιωάννης Παπαπέτρου τελικά από τον Παναθηναϊκό.Ας δούμε το θέμα πιο σφαιρικά και κυνικά, πιάνοντάς το από εκεί που ξεκίνησε. Ο Παπαπέτρου ήρθε ως επικοινωνιακή απάντηση του Παναθηναϊκού στον Ολυμπιακό, ο οποίος ήθελε να απαντήσει έστω και ετεροχρονισμένα στους Πειραιώτες, για την προ 7ετίας (εννοώντας πριν τη συγκεκριμένη μεταγραφή) αρπαγή του Σπανούλη. Το πέτυχε.
Πήρε έναν φέρελπι Έλληνα αθλητή σε καλή ηλικία, με τα καλύτερα χρόνια μπροστά του, που στην ομάδα που έπαιζε δεν ήταν μέσα στα πρώτα βιολιά και αναζητούσε την καταξίωση, ακόμα και στο απέναντι στρατόπεδο.
Ο Παπαπέτρου λοιπόν υπέγραψε στον Παναθηναϊκό μετά από πολλά επεισόδια, αντικαθιστώντας στο ρόστερ τον KC Rivers, έναν παίκτη που ταίριαζε άριστα στο σύστημα του Xavi Pascual τότε, εν αντιθέσει με τον διεθνή Έλληνα, που από την πρώτη στιγμή “φώναζε” ότι δεν κολλούσε στο συγκεκριμένο αγωνιστικό μοντέλο, το οποίο τότε έδειχνε να βρίσκεται σε πάρα πολύ καλό δρόμο. Ο Παπαπέτρου είχε σκαμπανεβάσματα στα οποία καθρεφτιζόταν ολόκληρη η τότε ομάδα του ΠΑΟ, με τον Xavi Pascual να πληρώνει το μάρμαρο και να τον ακολουθεί ο Rick Pitino. Οι πράσινοι βελτιώθηκαν, όμως δεν κατάφεραν κάτι ουσιώδες μέσα στην επόμενη διετία.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στην εποχή του κορωνοϊού. Άδεια γήπεδα, απαισιοδοξία, αβεβαιότητα, παραιτήσεις, αποχωρήσεις, αγγελίες για πώληση της ΚΑΕ και… έσοδα-έξοδα!
Ο Παπαπέτρου έφτανε σε σημείο να παίρνει σχεδόν το 1/5 του προϋπολογισμού των πρασίνων, έχοντας δίπλα του κάποιους καθόλου αμελητέους συμπαίκτες, όπως ο Nedovic, o Ross, ο Παπαγιάννης, ο Μήτογλου και αργότερα ο Hezonja. Του δόθηκε το χρίσμα του αρχηγού και ηγέτη. Ο ίδιος έπρεπε να βγει μπροστά και να φροντίσει πάση θυσία για το καλύτερο δυνατό, αναφορικά με το πρεστίζ και το στάτους του συλλόγου στην πιο δύσκολη καμπή της ιστορίας του. Είχε το ελεύθερο για σχεδόν οτιδήποτε. Έπαιξε σχεδόν σε κάθε θέση, πολλά λεπτά, έχοντας το αλάθητο και το ελεύθερο για… freestyling σε πολλές βραδιές. Η πρώτη βραδιά ήταν δύσκολη, όμως τα πραγματικά προβλήματα κρύφτηκαν κάτω από το καλάθι. Βλέπετε στην Ελλάδα, η επιτυχία των δυο “μεγάλων” εξαρτάται άμεσα με την αντίστοιχη πορεία του αιωνίου αντιπάλου κι εκείνη τη σεζόν ο ΟΣΦΠ, όντας ελαφρώς καλύτερος, έμεινε επίσης εκτός 8άδας στην Ευρώπη με το μεταξύ τους σκορ να είναι στο 1-1, ενώ στην Ελλάδα δεν διεκδίκησε τους τίτλους, παίζοντας στην Α2, με το νταμπλ να έρχεται άνετα για τον ΠΑΟ. Η σεζόν που τελείωσε πριν λίγες εβδομάδες ωστόσο ήταν εφιάλτης.
Ο Παναθηναϊκός ξεγυμνώθηκε και μπήκε μπροστά από τον καθρέφτη, με κάθε αδυναμία του να κάνει μπαμ. Στην Ευρωλίγκα πάλεψε μέχρι την τελευταία αγωνιστική, ώστε να μην τερματίσει τελευταίος, οι εγχώριοι τίτλοι χάθηκαν εύκολα, ενώ τα ντέρμπι με τον ΟΣΦΠ ήταν πραγματικά δύσκολα βράδια για τους πράσινους οπαδούς. Ο Παπαπέτρου σε όλη αυτή τη διετία, με εξαίρεση κάποιες σποραδικές εμφανίσεις, κυμαινόταν μεταξύ μετρίου και αδιάφορου. Δεν κατάφερε να βελτιώσει το πρόσωπο της ομάδας, η έγνοια για προσωπικές επιδόσεις ήταν φανερή στο παιχνίδι του (δική μου γνώμη τουλάχιστον), δεν μπόρεσε με το παιχνίδι του να φωτίσει κάποιον εκ των συμπαικτών του και στις μετρημένες στα δάχτυλα καλές βραδιές της ομάδας του, δεν ήταν πάντα μέσα στους πρωταγωνιστές. Ο ίδιος μάλλον δεν βελτιώθηκε ατομικά και επέμενε σε αγωνιστικές εκδηλώσεις που απλά… δεν έχει.
Με τα νέα δεδομένα, ο ΠΑΟ προσπαθεί για ένα restart έχοντας κάποια εγγυητικά στοιχεία ως ασφαλιστικές δικλείδες. Αποκτήθηκαν παίκτες αρκετά καλύτεροι από αυτούς της περασμένης διετίας και η αισιοδοξία φαίνεται σταδιακά να επανέρχεται μετά από μια σκοτεινή διετία. Ο… ηγέτης της ομάδας λοιπόν, αποφασίζει (τουλάχιστον ξέρουμε μέχρι στιγμής, ότι ο ίδιος ψάχτηκε, αν αύριο-μεθαύριο μάθουμε με βεβαιότητα, ότι οι πράσινοι έψαχναν την πώλησή του, όλο το θέμα πάει αλλού και το παρόν άρθρο χρειάζεται πολλούς αστερίσκους) να τραβήξει κουπί για άλλες πολιτείες και συγκεκριμένα για την Partizan, που παραδόξως επιχειρεί και αυτή το δικό της restart, ίσως με πιο ασφαλείς βάσεις, εφόσον υπάρχει ο Obradovic. Ο Παπαπέτρου αφήνει ένα μεγάλο κενό στη θέση ‘3’ (φήμες θέλουν την αποχώρηση να έχει να κάνει με τη διαφωνία του με τον Radonjic με τον ρόλο του και τα λεπτά του στη συγκεκριμένη θέση), το οποίο ο Παναθηναϊκός καλείται να καλύψει με έναν παίκτη βεληνεκούς, που θα μπορεί να σηκώσει το βάρος της συγκεκριμένης φανέλας και φυσικά να ανταποκριθεί στη δεδομένη μουρμούρα της πράσινης εξέδρας.
Ο Παπαπέτρου δεν έφτασε το ταβάνι του, δεν προσπάθησε να ανέβει σκαλοπάτι ΜΑΖΊ με την ομάδας του και αποφασίζει να την αφήσει σε μια περίοδο, που η ίδια έχει ανάγκη να στηριχτεί πάνω σε ένα νέο πρόσωπο με μέλλον και potential. Πιθανώς, αυτός να μην είναι ο Παπαπέτρου, πιθανώς όμως να είναι, και ο Zots, στον οποίο δεν περνούν… καμώματα και γκριμάτσες, να κάνει μεγάλο καλό τόσο στον ίδιο, όσο και στην εθνική μας, καλλιεργώντας τον ψυχισμό ενός παίκτη, που τα τελευταία χρόνια έχει “καλομάθει” και μετατρέποντάς τον σε έναν πενταδάτο SF με πληθωρικό και επιβλητικό παιχνίδι.
Ο χρόνος, όπως πάντα, έχει τις απαντήσεις για όλα…
Επιμέλεια: Outsider
