Το Τhemomentum πιστό σε οποιοδήποτε αξιόλογο μπασκετικό ραντεβού, ήταν παράλογο να απουσιάσει από την τηλεοπτική παρακολούθηση του «Καβγάς στο Παλάτι», το οποίο και γυρίστηκε στο πλαίσιο της σειράς αθλητικών ντοκιμαντέρ «Άγνωστες Πτυχές» και προβάλλεται στο Netflix. Το εν λόγω ντοκιμαντέρ, μας γυρίζει 17 χρόνια πίσω στο χρόνο και συγκεκριμένα στο Νοέμβριο του 2004, όπου οι κάτοχοι του «δαχτυλιδιού» Pistons υποδέχονται τους Pacers στο ντέρμπι της Ανατολής και rematch των τελικών Περιφέρειας.
Παρότι επρόκειτο για αγώνα της regular season, το πάθος και η ένταση δεν έλλειπαν, δεδομένου ότι η ομάδα της Indianapolis είχε «κυκλώσει» το συγκεκριμένο παιχνίδι για την επούλωση του πληγωμένου της εγωισμού, αλλά και για να δείξουν πανηγυρικά ότι επρόκειτο να γίνουν τα «νέα αφεντικά» της ανατολικής περιφέρειας.
Δυστυχώς, το πάθος ξεπέρασε τα λελογισμένα πλαίσια και 45 δεύτερα πριν την λήξη του ματς και την ολοκλήρωση του θριάμβου για την ομάδα των Pacers, ένα σκληρό και αχρείαστο φάουλ του Ron Artest πάνω στον ευέξαπτο Ben Wallace, ήταν η σπίθα που άναψε μια φωτιά που ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Τα αποτελέσματα έχουν μείνει στην ιστορία, στα επεισόδια ενεπλάκησαν και οπαδοί, ενώ οι τιμωρίες που επέβαλε ο Κομισάριος του NBA, εξαντλώντας την αυστηρότητα του, άφησε υπονοούμενα για διακριτική μεταχείριση με ρατσιστικές προεκτάσεις. Όλα αυτά αναδεικνύονται εξόχως στο ντοκιμαντέρ, το οποίο φέρνει τους πρωταγωνιστές του συμβάντος μπροστά από την κάμερα για να μοιραστούν τη δική τους εκδοχή των γεγονότων.
Ο Ron Artest , ο Stephen Jackson, o Jermain O’ Neal, o Ben Wallace, και φυσικά o σπουδαίος Reggie Miller, δίχως ίχνος διάθεσης ωραιοποίησης καταστάσεων, εξιστορούν την πραγματικότητα όπως την βίωσαν και σκιαγραφούν τον αντίκτυπο που είχε το συμβάν στην καριέρα τους και την ζωή τους. Στο ντοκιμαντέρ παρουσιάζεται ένα ολοκληρωμένο πορτρέτο των πρωταγωνιστών και μας κάνει να συμπονέσουμε αυτούς τους χαρακτήρες που παρότι επιχειρήθηκε να στοχοποιηθούν, εν τέλει ήταν θύματα των media και της γενικότερης προπαγάνδας.
Με μια διάθεση, να εμβαθύνουμε στις καταστάσεις και στα δύο κεντρικά πρόσωπα που μας τράβηξαν περισσότερο την προσοχή (Jermain O’ Neal και Ron Artest), παραθέτουμε τις σκέψεις μας, με μια γενικότερη προσπάθεια κατανόησης και συνειδητοποίησης ότι ο αθλητής, ασχέτως επιπέδου και οικονομικού βεληνεκούς, δεν παύει να είναι μια ανθρώπινη οντότητα που αντιμετωπίζει τα ίδια προβλήματα με κάθε «κοινό θνητό». Επίσης συνειδητοποιούμε και τον ρόλο της ομάδας που αναμφίβολα είναι μια άλλη οικογένεια για κάθε αθλητή, τα μέλη της οποίας συγκρούονται, αλλά και αλληλοϋποστηρίζονται.
Jermain O’ Neal: Ίσως η περσόνα που μας έκανε να τον συμπονέσουμε και να τον συμπαθήσουμε λίγο περισσότερο από τους υπόλοιπους. Ο παίχτης/άνθρωπος που εν τέλει βρέθηκε πιο ζημιωμένος και συναισθηματικά πληγωμένος από τους συμπαίχτες του. Αναμείχθηκε σε έναν τσακωμό που δεν τον αφορούσε άμεσα, προκειμένου να υπερασπιστεί τον συμπαίχτη του (Ron Artest) και να μην τον αφήσει αβοήθητο, όπως θα έκανε κάθε πραγματικός αδερφός. Έμεινε πιστός στην ομάδα του και δεν την εγκατέλειψε στην δυσκολία, όπως θα έκανε ένας πατέρας. Ωστόσο, η προσφορά του δεν εκτιμήθηκε, όπως θα έπρεπε από την «πέτρα του σκανδάλου» και συμπαίχτη του Ron Artest, δεδομένου ότι την επόμενη χρονιά ο Artest πήρε μεταγραφή, εγκαταλείποντας τους συμπαίχτες του που θυσιάστηκαν για αυτόν καθώς και την προσπάθεια διεκδίκησης ενός τίτλου που εν τέλει ο ίδιος ο Jermain O’ Neal δεν γεύτηκε ποτέ. Αντιθέτως, η ανάδειξη του Artest ως πρωταθλητή με τους Lakers, τον έκαναν να τρέφει ακόμη περισσότερα αισθήματα απέχθειας για τον πρώην συμπαίχτη του, τα οποία και δε διστάζει να αφηγηθεί στη κάμερα. Ειλικρινής και αυθεντικός δίνει την εικόνα ενός ανθρώπου ρομαντικού, με αξίες και ιδανικά, που δε διστάζει να θυσιαστεί γι αυτά πληρώνοντας το αντίστοιχο τίμημα, όσο πικρό και αν είναι.
Ron Artest: Άνθρωπος που χρειάζεται ειδική διαχείριση, προκειμένου να αναδείξει τις καλές πτυχές της προσωπικότητάς του. Το γεγονός ότι τον ακολουθούσε διαρκώς μια ψυχολόγος, προκειμένου να «εγγυηθεί» την ομαλή αντιμετώπιση οποιασδήποτε στρεσογόνας καταστάσεως, λέει πολλά για τον χαρακτήρα του. Θύμα των «δαιμόνων» του, δεν ήταν λίγες οι φορές που υπέπιπτε σε λάθη και σε ακρότητες (αποκορύφωμα να μετονομαστεί σε Meta World Peace). Με απολογητική διάθεση, αναγνώρισε τα σφάλματά του, δείχνοντας πως είναι άνθρωπος που ήθελε καθοδήγηση. Εκκεντρικός, «άγαρμπος» και εξαιρετικά ευαίσθητος, δείχνει έναν άνθρωπο που δεν δειλιάζει στον κίνδυνο, αλλά δεν υπολογίζει τον αντίκτυπο των πράξεών του για τους γύρω του. Θα θέλαμε να μην εγκαταλείψει του Pacers, την επόμενη χρονιά και όντας πιστός στρατιώτης να δικαιώσει όσους τον πίστεψαν και ρίχτηκαν στη μάχη για χάρη του.
YΓ: Διαβάστε ΕΔΩ την κριτική για το The last chance
Επιμέλεια: Δημήτρης Κόγκας
