Έχουν περάσει σχεδόν 2 μήνες μακριά από τα γήπεδα και με τον COVID-19 να έχει μπει για τα καλά στη καθημερινότητα μας. Τέλος οι αγώνες, οι προπονήσεις οι παρέες στα αποδυτήρια άλλα και οι ψεύτικες διοικήσεις, οι τραυματισμοί, το πρέπει να νικήσεις για να πληρωθείς και γενικά η ανασφάλεια που επικρατεί σε αυτό που λέγεται ημι-επαγγελματικός αθλητισμός. Σκέψεις περνούν από το μυαλό μου αν όλες οι θυσίες όλων των παιδιών που ασχολούνται με τον αθλητισμό αξίζουν τον κόπο. Αλλά ξαφνικά… Μα για σταθείτε μια στιγμή…
Ομολογώ πως στεναχωρήθηκα στις σκέψεις αυτές …αλλά παρακάτω θυμήθηκα γιατί ξεκίνησα να ‘ταλαιπωρώ’ την πορτοκαλί μπάλα και ένα πλατύ χαμόγελο γέμισε το πρόσωπο μου. Μα, βέβαια. Ξεκίνησα να παίζω γιατί μου άρεσε το παιχνίδι. Μου άρεσε να παίζω μονά ατέλειωτες ώρες σε γήπεδα με τσιμέντο, χωρίς φωτισμό, θυμήθηκα να αφήνω ανοιχτά τα παράθυρα του γηπέδου για να μπω να σουτάρω το πρωί. Θυμήθηκα να παρακαλάω καλοκαιρινό μου συνοδοιπόρο να παίξουμε άλλη μια γύρα σουτ γιατί είχα χάσει στη προηγούμενη…Θυμήθηκα….Αθώα όμορφα χρόνια…χωρίς να χρειάζομαι τα καλύτερα παπούτσια, το πιο φαντασμαγορικό κολλάν ή να βγάλω selfie για να θεωρούμε μπασκετμπολίστας και να ασχολούμαι με αυτό που αγαπάω.
Δυστυχώς το μπάσκετ στις δύσκολες εποχές που διανύουμε έχει καταντήσει όχι διέξοδος για τα παιδιά αλλά μια τρύπα για ανθρώπους που για ιδιωτικό όφελος ή ψώνιο εξαπατούν παίχτες, προπονητές κόσμο και πάει λέγοντας.
Χαίρομαι τόσο πολύ να βλέπω παιδιά να παίζουν έξω ξένοιαστα. Γιατί τα παιδιά πλέον δεν μαθαίνουν να αγαπούν το παιχνίδι αλλά τα νοιάζει ποιος manager θα τους αναλάβει, ποιο είναι το καλύτερο παπούτσι για να διαφέρουν από τους υπόλοιπους συνομηλίκους τους, πως θα βγάλουν φωτογραφία…Βέβαια για κανένα λόγο το φταίξιμο δεν είναι των παιδιών…αλλά αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα που δεν μπορεί να αναλυθεί σε μερικές γραμμές. Με λίγα λόγια βλέπουμε το δέντρο και χάσαμε το δάσος….
Θα κλείσω με τη σκέψη η καραντίνα που βιώνουμε όλοι να είναι μια καλή ευκαιρία να ψάξουμε το πραγματικό νόημα σε όλες τις πτυχές της ζωής μας. Ίσως είναι μια ευκαιρία να μπουν πιο γερά θεμέλια και να χτίσουμε από την αρχή τον αθλητισμό που θέλουμε να έχουμε. Γιατί νομίζω ότι δυστυχώς φθάσαμε στην άκρη του γκρεμού. Καιρός να πέσουμε για να ξανασηκωθούμε…Τι λέτε;
Δημήτρης Κατωπόδης (καλαθοσφαιριστής της Ακράτας που συμμετέχει στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής κατηγορίας Αντρών και προπονητής του παιδικού τμήματος)
