Η ζωή των αθλητών στην ερασιτεχνική version είναι μια δύσκολη συνθήκη, έχει πολλές στροφές και αν οι πρωταγωνιστές δεν έχουν τα κατάλληλα ψυχικά αποθέματα, η διαχείριση των συναισθημάτων είναι ένα σοβαρό θέμα προς συζήτηση.
Ο Παναγιώτης Φρίμαν Ετζιάκα που κάνει συνεχή βήματα προόδου στο μπάσκετ, καταγράφει και μοιράζεται στο «The Momentum.gr» μια πολύ άσχημη προσωπική εμπειρία με επαγγελματικό σωματείο (A2).
Η εμπειρία αυτή ανήκει στο παρελθόν, αλλά τα εμπλεκόμενα πρόσωπα και η αντίπερα όχθη συνεχίζουν να προκαλούν, χωρίς σοβαρό λόγο και αιτία. Και επειδή η σιωπή τελικώς εκλαμβάνεται ως αδυναμία, η αναπαραγωγή των δικών του ολιγόμηνων βιωμάτων θεωρείται αναγκαία και επιτακτική, προκειμένου η πρόληψη και η δεύτερη σκέψη των μελλοντικών υποψήφιων παικτών να αποτελέσουν αντικείμενο έντονου προβληματισμού πριν γίνει ο «γάμος».
«Είναι η πρώτη φορά που επιλέγω να παίξω εκτός Αθηνών και όπως γίνεται αντιληπτό, πτυχές της συμφωνίας πέραν του οικονομικού ήταν η στέγαση και το φαγητό. Στο συμφωνητικό ήταν όλα γραμμένα και γενικώς συμφωνημένα!
Διαμονή
Στην πράξη όμως, η μετάφραση ήταν σε διαφορετική γλώσσα από αυτή που συμφωνήσαμε. Στην αρχή της προετοιμασίας, έμενα όπως και ορισμένοι άλλοι παίκτες στην εστία μιας εκκλησίας, μέχρι να αδειάσουν ορισμένα ενοικιαζόμενα σπίτια που προορίζονταν για τους αθλητές. Στη συνέχεια, τα πρώτα κύματα παικτών όντως εγκαταστάθηκαν σε σπίτια. Σε μένα όμως υπήρχε καθυστέρηση. Έμενα σε ένα δωμάτιο που δεν έβγαλα μέτρο να το μετρήσω, αλλά δεν ήταν ούτε 20τ.μ. με το μπάνιο μέσα και ένα απλό δωμάτιο χωρίς κουζίνα, χωρίς ψυγείο, χωρίς θέρμανση. Αφότου είχα μείνει σε ένα συγκεκριμένο δωμάτιο χρειάστηκε να αλλάξω γιατί το δωμάτιο ήταν ενός φοιτητή..
Έτσι, μεταφέρθηκα σε ένα άλλο που πραγματικά μόνο εμετό δεν έκανα. Πραγματική βρώμα και δυσωδία.. ένα δωμάτιο σε πολύ άσχημη κατάσταση το οποίο καθάριζα όλο το βράδυ περίπου για 3 ώρες για να βγουν όλα αυτά που συνάντησα σε αμέτρητες γεμάτες σακούλες».
Φαγητό
Είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος είμαι θρήσκος και έχω αποφασίσει να ακολουθώ μια συγκεκριμένη γραμμή στη ζωή μου έτσι και Δευτέρα – Τετάρτη – Παρασκευή νηστεύω που σημαίνει ότι δε τρώω κρέας, ψάρι συγκεκριμένα, με αποτέλεσμα να έχω θέμα με το φαγητό μου ειδικά τις πρώτες 15 ημέρες.
Έτσι λοιπόν, 4-5 φορές έμεινα νηστικός ή με σκέτα άσπρα μακαρόνια, ρύζι – Εδώ σημειώνεται ότι είχα ενημερώσει πλήρως την ομάδα για το κομμάτι της νηστείας και δεν διαφώνησε-Πέραν αυτού το φαγητό δεν ήταν καλό με αποτελέσματα τις περισσότερες φορές μέσα στην εβδομάδα οι παίχτες να το αφήνουμε ή να το δίνουμε στις γάτες.
Αφότου μίλησα με κάποιον από την ομάδα για την αλλαγή της διαμονής μου είπε ότι δε γίνεται. Εγώ όμως δεν ήρθα για δημόσιες σχέσεις αλλά για να παίξω μπάσκετ, να μάθω, να βοηθήσω την ομάδα και να με βοηθήσει. Και επειδή έχω περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου το άφησα να περάσει και είπα ‘’κάνε υπομονή για το μέλλον σου’’. Έτσι παρέμεινα εκεί ψάχνοντας μέσα σε όλη την εστία για το πως θα μπορούσα να ζήσω ένα χρόνο. Άνοιξα πόρτες και άλλα δωμάτια τα οποία ήταν ανοιχτά και βρήκα ένα μικρό ψυγείο το οποίο καθάριζα δε ξέρω και εγώ πόση ώρα και μια σπασμένη σόμπα η οποία όμως δούλευε για να έχω λίγη ζέστη το χειμώνα που είχε πολύ κρύο, τρομερή βροχή αλλά και διακοπές ρεύματος.
Αφού λοιπόν δε μπόρεσα να αντέξω άλλο αυτή τη κατάσταση με σημαντικό λόγο ότι δεν είχα και ενεργό ρόλο στην ομάδα όπως είχε ειπωθεί προφορικά και παίζοντας πολύ λιγότερο είπα στον εαυτό μου τι κάνεις εδώ; περνάς όλες αυτές τις κακουχίες και δε παίρνεις αυτό που σου αξίζει κιόλας;
Εκμεταλλευόμενος λοιπόν την μεταγραφική περίοδο των Χριστουγέννων, αποφάσισα να φύγω ενημερώνοντας παίχτες, προπονητικό επιτελεί και διοίκηση. Αποχώρησαν μόνος μου γιατί δε με άφηναν, μάζεψα τα πράγματα μου, πήρα το κτελ και γύρισα Αθήνα. Στη συνέχεια μου ζήτησαν τον λόγο (!!!), απάντησα γραπτώς και έκτοτε δεν επικοινωνήσαμε ξανά.
Υπήρχε ένα οικονομικό υπόλοιπο το οποίο άφησα να το διευθετήσει ο μάνατζερ (ο καινούργιος και όχι αυτός που έκλεισε την συμφωνία) με την ομάδα. Αρκετό καιρό μετά πήρα ένα μέρος του ποσού χωρίς όμως να έχει εξοφληθεί, αλλά επειδή είδα ότι έκαναν κίνηση τους έδωσα πολύ χρόνο με αποτέλεσμα να μην απαντήσουν σε μήνυμα μου όταν τους ενόχλησα για τα χρήματα και με αφορμή κάτι που έφτασε στα αφτιά μου αυτές τις ημέρες, αποφάσισα να εξιστορήσω όλα αυτά που διαβάζετε.
Δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με τα λεφτά αλλά με την αδικία, την απληστία, τη μη τήρηση συμφωνημένων πραγμάτων και δε θέλω σε καμία περίπτωση άλλοι αθλητές να βιώσουν τέτοιες καταστάσεις.. πόσο μάλλον πολύ μικρότερα παιδιά σε ηλικία που πλησιάζουν..
ΥΓ1: Για τη συνέπειά μου δεν μπορεί να μιλήσει κανείς. Όταν είχαν μπει κλέφτες στο σπίτι της μητέρας μου, πηγαίνω Αθήνα, συναντώντας τη μάνα μου σε άθλια ψυχολογία, κάνω αυτά που πρέπει και την ίδια μέρα γυρίζω πίσω για να προλάβω την προπόνηση…
ΥΓ2: Επίσης είχα αντιληφθεί 2 φορές να έχουν μπει στο δωμάτιο μου και τους το ανέφερα. Τελικά είχαν μπει και σε άλλους!
ΥΓ3: Για την ομάδα, δεν είναι δύσκολο να καταλάβετε. Ήταν στην επαρχία!
Επιμέλεια: Σπύρος Κόγκας
