Όποτε τον έβλεπες να παίζει στα παρκέ, δεν χρειαζόταν και μεγάλη ευστροφία για να αντιληφθείς το διάχυτο αγωνιστικό του πάθος. Το ταξίδι του στον κόσμο του μπάσκετ γεμάτο με πολλές στροφές που είχε για τερματικό σταθμό την εκπλήρωση των παιδικών του ονείρων: Να αγωνιστεί στην Α1 και μάλιστα με την φανέλα του Πανιωνίου, όπου ξεκίνησε το μπάσκετ.
Ο λόγος για τον Γρηγόρη Ραλλάτο, του οποίου η διαδρομή στο μπάσκετ είναι άκρως ενδιαφέρουσα, τραβώντας το ενδιαφέρον του «The Momentum.gr» για να τον γνωρίσει και να τον «ανακρίνει». Ενδεικτικό της πληθωρικότητάς του, η τηλεφωνική επικοινωνία για τη συνέντευξη να εξελιχθεί σε λίγη ώρα (λόγω και συγκυρίας βέβαια) σε μια δια ζώσης κουβέντα!
Γρηγόρη, θα ήθελα ένα πρώτο σχόλιό σου για το κεφάλαιο «κορωνοϊός» και μπάσκετ
Είναι μια πολύ δύσκολη και πρωτόγνωρη κατάσταση. Εάν δεν εξασφαλιστούν οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την υγεία των αθλητών, καλό θα ήταν να μη συνεχιστεί τίποτα. Αυτό βέβαια έχει και άλλο συμβολικό χαρακτήρα, καθώς όλοι οι αθλητές πρέπει να δείξουν με πράξεις, ότι η πειθαρχία του αθλητισμού έχει εφαρμογή και στη ζωή. Από την άλλη πλευρά, θεωρώ πως μετά από ένα τόσο παρατεταμένο εγκλεισμό, η διεξαγωγή αγώνων θα αποτελούσε μια ψυχολογική διέξοδο για τον κόσμο.
Τριπλάροντας στα δικά σου μπασκετικά γήπεδα, τι έγινε και σε χάσαμε;
Βασικά εγώ βρέθηκα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι στη ζωή μου και είμαι από τους τυχερούς γιατί είχα ένα εναλλακτικό πλάνο, βασιζόμενος στη δουλειά που έχει δημιουργήσει ο πατέρας μου. Πρόκειται για ένα επιχειρηματικό μικρόβιο που με ιντρίγκαρε και απέκτησα ένα κίνητρο σε μια ηλικία που με παίρνει να το κάνω. Οπότε μπορώ να δω το μέλλον μου εκεί.
Από εκεί και πέρα σε ένα «man to man» με τον εαυτό μου, δεν μπορούσα να μου ξεφύγω και έπρεπε να μου πω αλήθειες για να βάλω μυαλό. Εγώ να ξέρεις, τα δύο τελευταία χρόνια σε Πανιώνιο (2017-18) και Χολαργό (2018-19) ήταν τα πιο ευτυχισμένα σε μπασκετικό επίπεδο. Ήταν λυτρωτικά και ευτυχισμένα με εκατομμύρια περισσότερα προβλήματα σε σχέση με αυτά που θα συναντούσα στα τοπικά πρωταθλήματα.
Να φανταστώ ότι αναφέρεσαι στις προσωπικές θυσίες που έκανες
Ξύπναγα τρεις ώρες πριν την πρωινή. Πήγαινα στο γήπεδο για την προπόνηση, τελείωνα και κοιμόμουν στο ιατρείο για την απογευματινή και έπαιζα 30 δευτερόλεπτα το Σάββατο!
Είσαι άρρωστος!
Τελείως! Στο λέω και αναστατώνομαι αυτή τη στιγμή! Ήταν τα πιο ευτυχισμένα χρόνια γιατί κατάφερα να κάτσω στον πάγκο με τη φανέλα του Πανιωνίου που φορούσε παλαιότερα ο Φάνης Χριστοδούλου. Όταν μπήκα για αλλαγή σε έναν αγώνα έστω και για ένα δευτερόλεπτο, δεν μπορώ να σου περιγράψω πως ένιωσα. Δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος τις θυσίες που χρειάζεται να κάνει ένας αθλητής για είναι στην 16αδα μιας ομάδας και στην 12αδα αργότερα. Ένιωθα πως δεν πάταγα στο παρκέ, αλλά πετούσα. Εγώ δεν είμαι παιδί του δικτύου. Έκανα τεράστιες θυσίες για να βελτιώσω τον εαυτό μου και έφτασα σε επίπεδα που ούτε εγώ ο ίδιος πίστευα.
Ωστόσο, γιατί σταμάτησες το μπάσκετ;
Όλα αυτά που σου περιέγραψα ανήκουν στο ρομαντικό κομμάτι της όλης υπόθεσης. Εγώ σταμάτησα το μπάσκετ γιατί το τερμάτισα. Όταν ανέβηκα στο τρένο, ήταν αργά. Συνειδητοποίησα ότι με την προπόνηση θα μπορούσα να κάνω το κάτι παραπάνω στα 28 και δυστυχώς όχι στα 18. Θεωρώ πως ήμουν τυχερός και έξυπνος που κατάλαβα τον ρόλο μου και τον εξέλιξα. Έφτιαξα το σώμα μου, έπαιξα στον Πανιώνιο που ήταν το όνειρο της ζωής μου από παιδί. Μετά ήρθε η καταξίωση με την επιλογή του προσώπου μου από έναν φτασμένο προπονητή, όπως ο κ. Λυκογιάννης για να με συμπεριλάβει στην ομάδα του Χολαργού.
Ποιος είναι ο δικός σου ορισμός στο «τερμάτισα»;
Όταν επιλέχτηκα από τον κ. Λυκογιάννη σε μια ομάδα με αξιοσέβαστο μπάτζετ, δεν έχασα κάποιο επίσημο παιχνίδι (εκτός από εκείνα που ήμουν τραυματίας) και κατάφερα να παίξω play offs εντός και εκτός με την ΑΕΚ. Τα 2,5-3 αγωνιστικά λεπτά εναντίον της ΑΕΚ, ήταν το ταβάνι μου. Δεν είχε ψηλότερα για μένα. Δεν προλάβαινα. Και επειδή είμαι περήφανος άνθρωπος, αν συνέχιζα να παίζω, θα συμβιβαζόμουν. Θέλω να μου μείνει και εμένα αυτή η τελευταία εντύπωση. Έχω την φανέλα του Πανιωνίου στο υπνοδωμάτιό μου καθώς και Χολαργού στην δουλειά μου. Τις κοιτάζω και νιώθω γεμάτος.
Υπάρχει στο μυαλό σου η επιστροφή στα γήπεδα;
Βλέπω μπάλα και θέλω να την δαγκώσω! Διοχετεύω την ενέργειά μου στον επιχειρηματικό πλέον τομέα. Και επίσης να σου πω δεν μπορώ αυτή την στιγμή μπάσκετ ούτε τοπικό.
Μου κάνεις πλάκα
Σοβαρά σου μιλάω. Αν πάμε μαζί για τρέξιμο, πρέπει να σε περάσω, να ιδρώσω περισσότερο, να φοράω καλύτερα παπούτσια από εσένα, εσύ να σταματήσεις και εγώ να συνεχίσω. Είμαι ανταγωνιστικός πολύ και θέλω να το κάνω με τα δικά μου στάνταρ. Ποτέ δεν έπαιξα για τα λεφτά και δεν το κάνω ακόμα και τώρα που θα μπορούσα εύκολα να έχω καλές χρηματικές απολαβές. Αρνήθηκα αρκετές προτάσεις το καλοκαίρι. Δάφνη Δαφνίου, ,Μαρούσι, ομάδες της επαρχίας. Είπα σε όλες όχι.
Που το ευχαριστήθηκες περισσότερο το μπάσκετ;
Το ευχαριστήθηκα για ξεχωριστούς λόγους στο Πόλις Καλλιθέας (Α Εσκανά), τον Άρη Νικαίας (Α Εσκανά) και το Παγκράτι (Α2).
Μπορείς να μας παρουσιάσεις επιγραμματικά και αλληγορικά την διαδρομή σου στο μπάσκετ;
Κοίτα, ξεκίνησα από τις ακαδημίες του Πανιωνίου με διακρίσεις και πρωταθλήματα. Μετά έπαιξα σε ομάδες Β’ Εθνικής και Α2. Έπειτα λοξοδρόμησα και πήγα στα τοπικά πρωταθλήματα, όπου βρήκα αληθινή αγάπη. Πήγαινα για προπόνηση μετά τη δουλειά μου και διοχέτευα εκεί όλη μου την ενέργεια. Αργότερα, έκοψα το μπάσκετ πηγαίνοντας Αμερική και γύρισα πίσω πιο ρομαντικός από ποτέ για να κυνηγήσω το πρώτο μου όνειρο.
Την χαρά την γεύτηκες στην Α1 και τις υψηλές κατηγορίες ή στα τοπικά;
Την ευχαρίστηση την ένιωσα στα τοπικά. Ο ανταγωνισμός μου και τα προσωπικά μου «γιατί» ήταν πιο αγνά. Τα παιδιά και οι λόγοι για τους οποίους θα διαφωνούσα ήταν πιο αγνοί και μετά στην τελική πηγαίναμε για κανένα φαί ρε φίλε! Αντιθέτως στις υψηλότερες κατηγορίες, ικανοποίησα το εγώ μου, με ικανοποίησε το μπάσκετ γιατί μπόρεσα και το καταλάβαινα σε αυτό το επίπεδο.
Αγαπημένοι σου προπονητές
Να ξεκαθαρίσω ότι δεν τους βάζω σε 1η, 2η και 3η θέση αλλά στην ίδια σειρά. Θα ξεκινήσω λοιπόν με τον Διονύση Γκιουλέα, ο οποίος έβαλε το «μικρόβιο» του μπάσκετ στον Γρηγόρη και τον έκανε να πιστέψει στον εαυτό του. Στη συνέχεια, είναι ο Κώστας Κεραμιδάς με τον οποίο συνέβη το εξής παράδοξο. Ενώ δεν ταίριαζα καθόλου με το στυλ του χαρακτήρα του, αργότερα συνειδητοποίησα ότι αυτό το είδος της συμπεριφοράς του, βοήθησε περισσότερο εμένα τον ίδιο από ότι και εγώ πίστευα τη δεδομένη εκείνη χρονική στιγμή. Ο τρίτος είναι ο Βαγγέλης Ζιάγκος, για ιστορικούς (Πανιώνιος) και ρομαντικούς λόγους. Μόλις κατάλαβε τι πρεσβεύω σαν άνθρωπος, άνοιξε τόσο πολύ που εμένα με κέρδισε διπλά και το γεγονός ότι ασχολήθηκε 10’ παραπάνω με τον Γρηγόρη, ενώ δεν το είχε ανάγκη, ήταν κάτι πολύ ιδιαίτερο.
Ένα σχόλιο για την ομάδα του Πανιωνίου
Δυστυχώς έτσι όπως είναι το σύστημα της Α1 με τους πολλούς ξένους, δεν ευνοεί ομάδες σαν τον Πανιώνιο. Όλα στηρίζονται σε ένα λάθος τομέα και δεν αναφέρομαι στον Πανιώνιο αλλά στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται το πρωτάθλημα. Το μέλλον είναι αλλού. Πρέπει να δοθεί βάρος στις ακαδημίες. Αν τα 1000 παιδιά των ακαδημιών τα διπλασιάσω, θα προκύψουν και άλλα θετικά πράγματα στον Οργανισμό. Πρέπει ο Έλληνας να αγαπήσει τον Έλληνα και το κάθε σωματείο να εμπνέει την γειτονιά του. Να πάρω έναν παίκτη από το Οχάιο που δεν τον νοιάζει το κυανέρυθρο χρώμα;
Ποια θα ήταν η συμβουλή σου σε έναν άνθρωπο που θα ήθελε να βάλει λεφτά σε μια ομάδα με στόχους και όνειρα
Εγώ θέλω να λέω κάτι μέχρι εκεί που ξέρω. Σίγουρα εάν ένας άνθρωπος έχει χρήματα και θέλει να τα διαθέσει στον αθλητισμό και πόσο μάλλον στο μπάσκετ που λατρεύω, σίγουρα δεν θα πω κάτι αρνητικό. Και αυτό γιατί το μπάσκετ πρέπει να ζει. Οι ρομαντικοί άνθρωποι χρειάζονται στον αθλητισμό. Εάν με ρωτάς επιχειρηματικά, το μήνυμά μου θα ήταν: Ναι στον αθλητισμό και όχι στον πρωταθλητισμό. Μια επένδυση σε γήπεδα μπάσκετ για να δημιουργηθούν ακαδημίες είναι ότι ευτυχέστερο. «Μη δώσεις λεφτά για τον Χ Γρηγόρη, αλλά δώσε λεφτά για παιδιά».
Ένα παιδί που έχει κάποιο ταλέντο για να κάνει καριέρα, αξίζει να επενδύσει στην παρούσα φάση με αυτό το σπορ;
Οι εγκεφαλικές θυσίες ενός επίδοξου αθλητή είναι πολύ περισσότερες από τις σωματικές. Εάν κάποιο παιδί έχει την ψυχή και την δύναμη να πειθαρχήσει, σίγουρα αξίζει όλο αυτό ταξίδι. Σίγουρα θα φτάσεις ψηλά, θα θρέψεις το «εγώ» σου σαν αθλητής και σαν άνθρωπος. Μπορεί να μην ξέρεις ποιος θα είναι ο τερματικός σταθμός (Α1, Ευρώπη, Ευρωλίγκα, Εθνικές κατηγορίες), αλλά αν είσαι συνειδητοποιημένος, θα το απολαύσεις εξίσου και στην Α2. Και εδώ αξίζει να κάνουμε μια αναφορά στο γυναικείο μπάσκετ. Αθλήτριες με σπουδαία καριέρα και που τυγχάνει να είναι και φίλες μου όπως η Μάλτση, η Δημητράκου, η Κεχαγιά,η Λύμουρα, η Σπανού, η Σπαθάρου έχουν κάνει απίστευτες θυσίες και κατάφεραν να διακριθούν σε ένα ανδροκρατούμενο άθλημα. Άρα, καταλαβαίνεις πως η καριέρα απαιτεί να το έχεις μέσα σου και να το λέει η καρδιά σου.
Επιμέλεια: Σπύρος Κόγκας (kogass@hotmail.com)
