Σε μια φιέστα άνευ προηγουμένου, ο Φοίνικας Πειραιά αποχαιρέτισε με τιμή και σεβασμό έναν πραγματικό «ταύρο» των γηπέδων και ποιητή του Low post. Η ομάδα του Πειραιά πανηγύρισε την άνοδο στην Γ΄Εθνική και στο πλαίσιο αυτής της εκδήλωσης ακολούθησε η βράβευση του Λάρυ.
Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν, δυστυχώς. Στην μεγάλη και λαμπρή καριέρα του, o Λάζαρος Τασόπουλος έδωσε αμέτρητες μάχες στα παρκέ, τις περισσότερες εκ των οποίων κέρδισε. Κάθε φορά που πατούσε εντός των τεσσάρων γραμμών, το “βαμμένο” μετατρεπόταν σε παλαίστρα και κάθε διεκδικήσιμη μπάλα σε μια νέα ευκαιρία για εξιλέωση και ψυχολογική επικράτηση επί του αντιπάλου.
Ο πιο δυνατός αντίπαλος όλων όμως, ο χρόνος, είναι παντοδύναμος και κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να τον κερδίσει. Το θέμα όμως είναι, πόσο βαθιές χαρακές του άφησε, όταν τον συνάντησε στην αρένα. Και ο Λάρυ έδωσε μια άνιση μεν, συγκινητική δε μάχη μαζί του.
Ο Λάζαρος λοιπόν, μετά από αμέτρητες μάχες και δυνατές στιγμές, εγκαταλείπει τα παρκέ, χτυπημένος και από τραυματισμούς, στα 40 του χρόνια. Σε όλη του τη διαδρομή υπήρξε πρότυπο παίκτη και συμπαίκτη. Έχαιρε τον σεβασμό από αθλητές, προπονητές, διαιτητές και φιλάθλους. Αντρικό μπάσκετ, καθαρό και νόμιμο μπασκετικό ξύλο και σεβασμός στο παιχνίδι και στον αντίπαλο, είναι μερικές εκφράσεις που έρχονται πρώτες στο μυαλό κάποιου, όταν θέλει να μιλήσει για τον Τασόπουλο. Ταύρος στο low post, σιχαινόταν την ήττα και δώρο Θεού για τους Guards συμπαίκτες του με τα τρομερά του σκριν.
Ανιδιοτελής αγάπη για την ομάδα, έβαζε το συνολικό συμφέρον πάνω από όλους και ακόμα και μετά από κάποια από τις πολλές μεγάλες προσωπικές του εμφανίσεις, δεν γινόταν να διακρίνει κανείς έστω ένα ίχνος χαράς και ικανοποίησης, αν αυτή του η εμφάνιση δεν συνδυαζόταν με νίκη της ομάδας. Ηγετική φυσιογνωμία, που ενέπνεε τους πάντες εντός των αποδυτηρίων και έδινε το έναυσμα για μάχη πριν από κάθε αγώνα, με βασική προϋπόθεση, να κάνουν άπαντες ένα βήμα πίσω, προκειμένου να πάει η ομάδα ένα βήμα μπροστά. Τελευταία σκέψη στο νου του η ατομική στατιστική και διάκριση. Δεν ήταν λίγες οι φορές ακόμα και στα 40 του, που το παιχνίδι αναγκαζόταν να διακοπεί προσωρινά, ώστε να σκουπιστεί το παρκέ από τον ιδρώτα που άφηνε με τις βουτιές του για μια κατοχή, που έδειχνε εντελώς χαμένη. Ξεσήκωνε την εξέδρα με τη νοοτροπία του και γινόταν γρήγορα ένας εκ των αγαπημένων της!
Ο “Λάρυ” βέβαια θα συνεχίσει τις βουτιές, αλλά όχι για κάποια μπάλα, μα για να πιάσει σε κάποιο παιχνίδι μια από τις τρεις κόρες του. Το κενό που αφήνει η απόσυρσή του μοιάζει δυσαναπλήρωτο και υπερμέγεθες, όμως θα φέρει περισσότερα χαμόγελα στο σπίτι του και στην πανέμορφη οικογένειά του, η οποία τον στήριζε καθ’ όλη τη διάρκεια της καριέρας του με κάθε κόστος.
