Αναλύει ο προπονητής Χρήστος Πουτουλίδης:
Στον σημερινό τελικό του Μουντομπάσκετ μεταξύ της Αργεντινής και της Ισπανίας τέθηκαν αντιμέτωποι αρκετοί γνώριμοι από τα γήπεδα της ACB και της Euro league. Δύο ομάδες με πανομοιότυπο στυλ παιχνιδιού, μεγάλη ικανότητα στο transition game, στο 1vs1 και στο pick & roll παιχνίδι, η οποία οφείλεται στην δημιουργική και εκτελεστική δεινότητα των guard που διαθέτουν.
Κατά την άποψη μου φαβορί, αν μπορεί κανείς να χρήσει φαβορί και αουτσάιντερ σε ένα τελικό, ήταν η Ισπανία ( την οποία πριν ξεκινήσει η διοργάνωση δεν υπολόγιζε κανείς για μετάλλιο και αν το έκανε έδινε λίγες πιθανότητες!!!!), η οποία απέδειξε για άλλη μια φορά πως είναι η καλύτερη και σταθερότερη εθνική ομάδα της τελευταίας εικοσαετίας, πλην Αμερικανών όταν είναι πλήρεις.
Από την άλλη η Αργεντινή, το απόλυτο αουτσάιντερ για 2 λόγους. Ο πρώτος είναι το ότι κανείς δεν περίμενε να φτάσει τόσο μακριά στην διοργάνωση (συμπεριλαμβανομένου και εμού) και ο δεύτερος το έλλειμα όχι της ποιότητας αλλά της πληθώρας λύσεων έναντι της Ισπανίας παρά τις απουσίες που είχε (Pau, Rodriguez, Ibaka, Mirotic). Με τεράστιο όμως πλεόνασμα στην καρδιά…και με προσδοκίες για το Happy End μίας συγκλονιστικής ιστορίας η οποία είχε ως παρακαταθήκη τις 2 προηγούμενες υπερβάσεις απέναντι σε Σερβία και Γαλλία.
Το ματς…
Στο ξεκίνημα του παιχνιδιού οι Ισπανοί μπήκαν πιο συγκεντρωμένοι στο ματς με στόχο να μην επιτρέψουν στην Αργεντινή να τρέξει στέλνοντας σε μόνιμη βάση 1 με 2 παίκτες στο επιθετικό rebound. Οδηγώντας το παιχνίδι στο 5vs5 κατάφεραν να χτίσουν μία διαφορά η οποία τους έδωσε αυτοπεποίθηση για την συνέχεια.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να πούμε ότι οι περισσότερες επιθέσεις εκδηλώθηκαν με την μορφή Pick & Roll. Τακτικά η αντιμετώπιση και των 2 ομάδων ήταν ίδια, επιλέγοντας να κρατήσουν τον ψηλό μέσα στην ρακέτα, προκαλώντας τον guard να τελειώσει με lay up πάνω στον ψηλό, ή να επιχειρήσει ένα pull up shot (το πιο δύσκολο σουτ στο μπάσκετ) υπό την πίεση του περιφερειακού, ο οποίος ακολουθούσε περνώντας πάνω από το screen, κάνοντας ακόμη πιο δύσκολο το σουτ και παράλληλα καθυστερώντας την πάσα στα pop out αφού και οι δύο ομάδες διαθέτουν ψηλούς οι οποίοι μπορούν να σουτάρουν πολύ καλά. (Gasol-Scola). . Εξαίρεση η αντιμετώπιση στον Rubio τον οποίο έπαιζαν under και του έδιναν προκλητικά το σουτ.
Βασικός στόχος και των δύο προπονητών ήταν να αποφύγουν τις πολλές βοήθειες περιορίζοντας την αντιμετώπιση του pick στους δύο παίκτες, λαμβάνοντας υπόψη και την αδυναμία των ψηλών τους (Gasol, Scola, Delia) να υποστηρίξουν μια πιο επιθετική μορφή άμυνας(Hedge out). Μία επιλογή απόλυτα λογική αφού η εμπλοκή περισσότερων παικτών στην αντιμετώπιση θα οδηγούσε σε περιστροφές και close out άμυνες και τελικά σε μία έξτρα πάσα για ένα spot up σουτ, παιχνίδι στο οποίο αρέσκονται και είναι πολύ καλές και οι δύο ομάδες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η φάση κατά την ο οποία o Gasol βγαίνει να αμυνθεί στο Pick μακριά από την ρακέτα και ο Campazzo του περνάει την μπάλα κάτω από τα πόδια κάνει split και δημιουργεί ένα ελεύθερο σουτ από την γωνία .
Όπως ήταν λογικό, η Αργεντινή αντέδρασε ανεβάζοντας την πίεση της στην άμυνα και συγκεκριμένα πάνω στην μπάλα , βρήκε φάσεις στο transition σε πρωτεύοντα και δευτερεύοντα χρόνο καταφέρνοντας να επιστρέψει στο παιχνίδι.
Το τεχνικό team της Ισπανίας διέγνωσε την αδυναμία στην απειλή μετά το pick και η είσοδος του Llul, με την ταυτόχρονη παρουσία των Ribas, Rudy, Claver στο 4 και Gomez στο 5 άνοιξε το γήπεδο κάνοντας τους Ισπανούς πιο κινητικούς στην επίθεση και πιο πιεστικούς στην άμυνα.
Στον αντίποδα η Αργεντινή διαβάζοντας το χαμηλό σχήμα των Ισπανών επέλεξε ορθά να βάλει την μπάλα κοντά στο καλάθι με σκοπό να δημιουργήσει από εκεί τις συνθήκες για ένα ελεύθερο σουτ. Στο παραπάνω έπαιξε και ρόλο το κακό βράδι στο οποίο ήταν από πλευράς εκτέλεσης και δημιουργίας τα guard της καθώς και το γεγονός ότι εκείνη την στιγμή χρειαζόταν κάτι διαφορετικό στο παιχνίδι της.
Ωστόσο η Ισπανία αποδείχτηκε διαβασμένη, στέλνοντας παγίδα από την base line πιέζοντας πάρα πολύ την πάσα στην weak side ,στα όρια του φάουλ, αποδεικνύοντας και το βάθος που έχει σαν ομάδα. Προς επιβεβαίωση των παραπάνω από τα 4 post up της Αργεντινής (3 του Dek και 1 του Scola) οι Ισπανοί δέχτηκαν 1 πόντο από βολή σε κερδισμένο φάουλ του Dek και αντίθετα έτρεξαν ένα σερί 17-1 εκτινάσσοντας την διαφορά στους 17 πόντους και την ψυχολογία της Αργεντινής στα τάρταρα.
Η είσοδος του Rubio αντί του Lull στα πλαίσια του rotation, επηρέασε τον ρυθμό των Ισπανών οι οποίοι έγιναν προβλέψιμοι στην επίθεση κάνοντας κακές επιλογές που οδήγησαν σε κάποια εύκολα καλάθια της Αργεντινής επιτρέποντας της να μειώσει την διαφορά. H επιστροφή των Llull και Gasol στην πεντάδα αποκατέστησε την τάξη και την διαφορά σε διψήφια επίπεδα κλείνοντας το ημίχρονο με +12 για την Ισπανία.
Ωστόσο με αντίπαλο την Αργεντινή, ένα ημίχρονο να απομένει και τις μνήμες νωπές από τα παθήματα των Σέρβων και των Γάλλων και τι το μπορούν να κάνουν αν βρουν ρυθμό, όλοι περιμένουμε την αντίδραση τους.
Ξεκινώντας λοιπόν το δεύτερο ημίχρονο η Αργεντινή προσπαθώντας να βρει ρυθμό και επιστρέψει στο παιχνίδι ξεκινά να πιέσει σε όλο το γήπεδο κάτι απόλυτα λογικό. Ωστόσο οι Ισπανοί δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα και επιλέγουν να επιτεθούν κοντά στο καλάθι εκμεταλλευόμενοι τον Gasol ο οποίος κερδίζει φάουλ δημιουργεί και δίνει ασίστ για εύκολα καλάθια στους συμπαίκτες του. H Αργεντινή συνεχίζει να επιτίθεται με τον ίδιο τρόπο (pick & roll) όντας πολύ άστοχη με κακές επιλογές και οι Ισπανοί να αμύνονται με τον ίδιο τρόπο (2vs2) χωρίς πολλές βοήθειες.
Μετά τα πρώτα 3 λεπτά η διαφορά έχει πάει στους 20 πόντους και ο τελικός έχει αποκτήσει διαδικαστικό χαρακτήρα, όχι λόγω της διαφοράς, αλλά κυρίως λόγω της εικόνας των 2 ομάδων. Από την μία η Ισπανία, με λύσεις για κάθε πρόβλημα και ευρισκόμενη σε εξαιρετικό βράδι και από την άλλη η Αργεντινή, εμφανώς καταπονημένη από την υπερπροσπάθεια και τις περιορισμένες επιλογές που έχει, η οποία παλεύει με όλες της τις δυνάμεις αλλά δεν της βγαίνει τίποτα.
Η λήξη του παιχνιδιού βρίσκει τους Ισπανούς να πανηγυρίζουν (για ακόμα μία φορά), τους Αργεντίνους στεναχωρημένους γιατί πιστεύουν ότι μπορούσαν να το παλέψουν περισσότερο, και εμάς να θαυμάζουμε και τους δύο διαπιστώνοντας πόσο πίσω έχουμε πάει.
Χρήστος Πουτουλίδης
Head Coach Φοίνικα Πειραιά
