Ανεξάντλητη μπορεί να γίνει μια συζήτηση φίλων και ειδικών για την αξιολόγηση του κορυφαίου ντοκιμαντέρ που όλοι απολαύσαμε το τελευταίο διάστημα. Το «Last Dance» καθήλωσε τους πάντες και γέννησε ακόμη περισσότερες περιοχές για προβληματισμό και σκέψη.
Το φαινόμενο «Τζόρνταν», το χτίσιμο μιας ομάδας που έγινε δυναστεία, οι ρόλοι, η διαχείριση ισχυρών προσωπικοτήτων, τα πάθη, οι αδυναμίες, ο σεβασμός, η αναζήτηση των ορίων, οι εγωισμοί, τα όνειρα, οι εσωτερικές συγκρούσεις, οι σχέσεις και ο Τύπος. Όλα αυτά προσφέρθηκαν απλόχερα στην ιστορία που παρακολουθήσαμε και ίσως αποτελέσουν λίρα 100 σε όσους είναι πνευματικά ανήσυχοι και έχουν το προνόμιο να εμπλέκονται σε μπασκετικές προκλήσεις.
Δύο λόγια για τον Τζόρνταν
Σίγουρα ένα ντοκιμαντέρ 10 επεισοδίων δεν είναι αρκετό για να αντιληφθεί κάποιος το μπασκετικό αυτό φαινόμενο. Είναι όμως ενδεικτικό για να πάρουμε μια μικρή και ξεκάθαρη γεύση της απεραντοσύνης αυτού του παίκτη που δεν περιορίστηκε στις 4 γραμμές. Η προετοιμασία του για την κορυφή αποτελείτο από δεξιότητες που δύσκολα συναντά κανείς σε άνθρωπο.
Αυτό γιατί είναι ανθρωπίνως αδύνατο να διατηρηθείς στην κορυφή που αυτός έθεσε για τον εαυτό του. Έξι τίτλοι σε 8 χρόνια, 6 φορές MVP τελικών, 5 φορές MVP ΝΒΑ, 10 φορές πρώτος σκόρερ, 2 φορές καλύτερος αμυντικός και 9 φορές στην καλύτερη αμυντική πεντάδα. Τρεις γραμμές με άγνωστο όγκο σωματικής και κυρίως πνευματικής άσκησης.
Παρακολουθώντας στο σύνολό του, το εν λόγω ιστορικό ντοκιμαντέρ, είναι ίσως η πρώτη φορά που η λέξη θεός είναι τόσο εύστοχη για τον χαρακτηρισμό ενός προσώπου.
Οι φράσεις που συγκίνησαν
Το απωθημένο του για τη διάλυση της ομάδας το 1998. Η πίστη του ότι η ομάδα θα κατακτούσε ένα ακόμη δαχτυλίδι, αν δεν διαλυόταν. Είναι μια πραγματικά συγκινητική στιγμή. «Είναι τρελό γιατί ένιωθα ότι μπορούσαμε να κερδίσουμε ακόμη ένα δαχτυλίδι, το έβδομο. Αλήθεια το πιστεύω αυτό. Μπορεί να μην τα καταφέρναμε, αλλά φίλε, το να μην έχουμε τη δυνατότητα να προσπαθήσουμε, αυτό είναι κάτι που δεν θα δεχτώ για κανένα λόγο. Απλά δεν μπορώ να το δεχτώ».
«Προσπαθούσα να μεταδώσω το πάθος μου στους συμπαίκτες μου. Ήμασταν μια καλή ομάδα που εξελίχθηκε σε δυναστεία. Χρειαζόμασταν απλά ένα σπίρτο για να πάρουμε φωτιά». Είναι από τις πιο ωραίες κουβέντες που μπορεί να ακούσει κάποιος φίλος του αθλήματος, με την πραγματικότητα πιστό τους αντίγραφο.
Ο προβληματισμός
Ακούσαμε και διαβάσαμε πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις για το ντοκιμαντέρ. Για τον Τζόρνταν δεν τίθεται θέμα αναφοράς, αφού είναι αυτονόητη. Η δική μας τροφή για σκέψη είναι ο προπονητής της ομάδας. Ο Φιλ Τζάκσον. Τι σπουδαίος άνθρωπος πραγματικά. Είναι μια εξαίσια ευκαιρία για αναγωγή στο σήμερα και στο μπάσκετ που υπηρετούν τα τωρινά πρόσωπα.
Μπορούν οι προπονητές να γίνουν εμπνευστές; Μπορούν να μιλήσουν στην καρδιά του αθλητή τους; Μπορούν να παίξουν και για τους ίδιους; Μπορούν να δώσουν ρόλους; Μπορούν να πείσουν; Μπορούν να διαχειριστούν τις προσωπικότητες του ρόστερ τους; Μπορούν να ανάψουν εσωτερικές φωτιές;
Ο Φιλ Τζάκσον κατάφερε και έδωσε πειστικότατες απαντήσεις στα συγκεκριμένα πολύ δύσκολα ερωτήματα, για να πλησιάσει τους στόχους του. Οι προπονητές του σήμερα αν καταφέρουν να απαντήσουν ένα από αυτά τα ερωτήματα τουλάχιστον κατά τη διάρκεια του δικού τους ταξιδιού, το μπάσκετ θα γίνει πλουσιότερο.
Επιμέλεια: Σπύρος Κόγκας
