«Σήμερα, είναι η μέρα που ένα κομμάτι του Λος Άντζελες πέθανε» είπε χαρακτηριστικά ένας οπαδός των Lakers, έξω από το Staples Center, όπου γράφτηκε η ιστορία του τεράστιου Kobe Bryant.
Ίσως είναι η καλύτερη και πιο ακριβής τοποθέτηση για όλο αυτό που διαδραματίζεται παγκοσμίως από την περασμένη Κυριακή (26/1).
Παγωμάρα, κόμπος στο στομάχι, στενοχώρια, φόβος και αμηχανία είναι οι λέξεις που περιγράφουν ανάγλυφα τις σκέψεις όλων μας στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του ηγέτη των Lakers για 20 ολόκληρα χρόνια.
Το να γίνει αναφορά στην ταυτότητα του εκλιπόντος, την προσφορά του στο άθλημα και την έμπνευση που αποτέλεσε για πολύ κόσμο, είναι περιττό. Οι μνήμες στο υποσυνείδητό μας και μια «γυροβολιά» στο διαδίκτυο είναι αρκετά.
Επέκταση της απώλειας
Αυτό που μάλλον χρήζει προσοχής και ρητορικού προβληματισμού, αφορά εμάς τους υπόλοιπους θνητούς που συνεχίζουμε την ζωή μας κανονικά στους ρυθμούς που ορίζουμε κάθε φορά.
Ρυθμοί που δυστυχώς δεν μπορούμε να ελέγξουμε τις περισσότερες φορές, με αποτέλεσμα να χάνουμε πολύτιμες στιγμές από τη ζωή μας, γκρινιάζοντας και παραπονούμενοι για το αναπόδραστο της τύχης μας.
Γκρίνια σε βαθμό υπερθετικό, παρασύροντας ανθρώπους κυρίως του άμεσου περιβάλλοντός μας, με αποτέλεσμα να τους στενοχωρούμε.
Οικειοποίηση του θανάτου
Ο θάνατος του Κόμπι ισούται με τον θάνατο του κάθε δικού μας ανθρώπου. Η απώλεια αγαπημένων μας προσώπων είναι μια δύσκολη συναισθηματική ως προς τη διαχείρισή της κατάσταση.
Πόσοι από εμάς το βράδυ της Κυριακής δεν ένιωσαν την πληρότητα της χαράς, που οι δικοί του άνθρωποι είναι εδώ και ζουν. Πόσοι από εμάς, παράλληλα δεν αισθάνθηκαν «ένοχοι» που δεν έχουν πει ένα στοιχειώδες, «Σε νοιάζομαι και ας μην το δείχνω, όσο θα’ πρεπε».
Η ζωή είναι πραγματικά πολύ μικρή και είναι άδικο να μιζεριάζουμε κάθε φορά στο πρώτο «προσπελάσιμο» εμπόδιο.
Για επίλογο, τα επίκαιρα λόγια της Κικής Δημουλά, «Με μανία ψάχνοντας να βρω η ανόητη στην παλάμη μου… τη γραμμή της ζωής…
λες και είναι στο χέρι μας…
η ζωή».
Επιμέλεια: Σπύρος Κόγκας ([email protected])
