Μιζέρια και γκρίνια στις μπασκετικές τάξεις εν έτη 2024 και σημαντικό μερίδιο ευθύνης φέρουν και τα διαφημισμένα Under 23.
Αφού δοκιμάσαμε και αυτή τη συνταγή, το αποτέλεσμα δείχνει ένα κακοψημένο και άγευστο κυρίως πιάτο, το οποίο εξυπηρέτησε μόνο συμφέροντα και προκάλεσε την αποδυνάμωση των μικρών σωματείων, με νεαρούς αθλητές να σηκώνουν τη μύτη ψηλότερα και στις πρώτες κουβέντες να κυριαρχεί «πόσα μου δίνεις»
Πράγμα που συνεπάγεται με το ξεπέταγμα νέων managers που ως παίκτες απλά άλλαζαν ομάδες σε οποιαδήποτε μεταγραφική περίοδο, με φίλους και γνωστούς σε site και blogs οι οποίοι απολάμβαναν να αρθρογραφούν για τα κατορθώματα των τότε παικτών (νυν managers) με αναφορές όπως: «Ξεχώρισε ο Χ με 5 πόντους, 2 ασιστ και 8 ντρίπλες στην δωδέκατη συνεχόμενη ήττα της ομάδας». Και δυστυχώς κάνουν και αυτοί τα ίδια για τους έρμους τους εκπροσώπους τους (αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).
Αστείες καταστάσεις και χειρισμοί που δυστυχώς μίκρυναν το άθλημα
Ομάδες της πόλης και όχι της γειτονιάς πλέον, δε βρίσκουν παίκτες για να κατέβει η ομάδα στο νέο πρωτάθλημα, με υπόστρωμα την αθλητική υγεία. Οι ίδιες αυτές μικρές ομάδες αναγκάζονται να πληρώσουν ακριβά, παίκτες με μικρή ποιότητα σε σχέση με τους άντρες που διαθέτουν, ώστε να μπορούν να πληρούν τις προδιαγραφές του πρωταθλήματος, αλλά να μπορούν να κάνουν και προπόνηση μέσα στη χρονιά.
Οι ακαδημίες πλέον αποτελούν κανονικό παζάρι, αφού ότι δεν αξίζει να παίξει στις εθνικές κατηγορίες. Αθλητές που έχουν ταλέντο και μπορούν αν δουλέψουν μέσα από προπονήσεις και αγώνες να σταθούν σε κάποιο καλό επίπεδο, εξαφανίζονται στα 22 τους, κάνοντας προπόνηση με έφηβους ή κοιτώντας ανδρικά τμήματα από τους πάγκους.
To «κακό» των Under
Τα πρωταθλήματα που συμμετέχουν τα Under 23, χάνουν την ανταγωνιστικότητα τους και πολλές φορές την ισοτιμία τους, αφού οι ”μεγάλες ομάδες”, δεν βλέπουν με καλό μάτι η θυγατρική τους να ανέλθει κατηγορία αφού τα έξοδα ίσως να ανέβουν. Άρα πάνε όσο καλύτερα μπορούν μέχρι Φλεβάρη και μετά κάπου στην πέμπτη θέση σβήνουν.
Αν δεν ισχύει το προηγούμενο, έρχεται η ώρα της εξεταστικής ή των πανελληνίων. Οι αθλητές αυτών των ομάδων έχουν και αυτοί υποχρεώσεις. Μπορεί στον πρώτο γύρο να είναι συνεπείς και η ομάδα τους να κερδίζει αλλά στο δεύτερο γύρο να παίζουν με κατεβασμένα τα χέρια.
Πάμε και στην ουσία… Έχουμε κάτι χειροπιαστό; κάποιον πιτσιρικά που έπαιξε με την under 23 κάποιας ομάδας και φέτος θα καρφώνει στην Ά1 ή την Α2; Ποιον;
Kαι έστω ότι αυτό το σύστημα είναι καλό. Kαι μία ομάδα κατεβάζει Under 23. Με ποιούς παίκτες κατεβαίνει; Mε τους δικούς της ή αυτούς που θα έρθουν με μεταγραφή για να δυναμώσουν και άλλο την εικόνα τους; Αν κάποια ομάδα έχει 200 πιτσιρίκια ακαδημίες και δεν επιθυμεί να μοιράσει τους καρπούς της τελευταίας δεκαετίας, θα κατανοήσω να κρατήσει τους αθλητές σε ένα τμήμα που αγωνίζεται σε πρωτάθλημα μικρότερης δυναμικής. Αν έχει μετρημένους 5-6 αθλητές και με το πρόσχημα της μεγαλύτερης κατηγορίας να δελεάζει παιδάκια από χαμηλές κατηγορίες είναι τουλάχιστον ανήθικο και βλαβερές για το άθλημα…
Ποιος πιτσιρικάς δε θέλει να παίξει Β εθνική ή Α2; Και ποιος προπονητής δε θέλει αντί να κάνει με 9 άτομα προπόνησης να έχει 9 άνδρες και 4 πιτσιρίκια; Και αυτό ποιον βοήθησε; Τους μικρούς που κοιτάνε από τον πάγκο; Υπάρχει κάποιος μικρός από under 23 που έκανε κάποιο άλμα και θα το αναφέρουμε ως σημείο αναφοράς;
Και να υπάρχει κάποιος, θα είναι εξαίρεση ενός κανόνα που κάνει κακό. Και αν ακόμα δεν πειστήκατε, σκεφτείτε… Μετά τη γενιά των Σλούκα – Καλάθη – Παπανικολαού… Τι;
