Αλήθεια, πότε ένας παίκτης λογίζεται ως σπουδαίος; Όταν βάζει πολλούς πόντους; Τότε μιλάμε για τον Shved ή τον Langford. Όταν κερδίζει πολλούς τίτλους; Τότε ο Horry (τιμιότατος) είναι σπουδαιότερος από τον Stockton και πολλούς άλλους. Όταν βρίσκεται στις πρώτες θέσεις των ρεκόρ; Τότε ο Heurtel είναι ανώτερος του Jasikevicius. Μήπως όταν επηρεάζει το άθλημα με τρόπο μοναδικό; Ή μήπως όταν κάνει όλους τους συμπαίκτες του να ανέβουν δυο και τρία σκαλοπάτια μαζί του; Τότε ναι, ο παίκτης αυτός δεν είναι απλώς σπουδαίος, αλλά θρύλος.
Και ναι, ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ένας τέτοιος παίκτης. Ένα αμυντικό τέρας, που μπορούσε να μαρκάρει τους πάντες και τα πάντα στο γήπεδο και την ίδια ώρα να διευθύνει την ομάδα του ή να σκοράρει με κάθε τρόπο, όταν η μπάλα ζύγιζε τόνους. Ο Διαμαντίδης ήταν ο απόλυτος Two Way παίκτης. Ηγετικός στην άμυνα, ηγετικός στην επίθεση, έσπασε ρεκόρ, αρκετά εκ των οποίων ισχύουν ακόμα, κέρδισε ΤΑ ΠΆΝΤΑ και έχει κάνει συμπαίκτες και προπονητές να στάζουν μέλι στο όνομά του, τόσο για τις ικανότητές του όσο και για τον χαρακτήρα του.
Έδωσε διαφορετική οπτική στον κόσμο για το άθλημα, όταν όλοι σιγά σιγά συνειδητοποιούσαμε, ότι δεν χρειάζεται να σκοράρεις με μεγάλη συχνότητα, για να είσαι ο κορυφαίος. Όταν όλοι αρχίσαμε να κοιτάμε στατιστικές, ριμπάουντ, ασίστ, ευστοχία, κλεψίματα, λάθη κλπ. Όταν όλοι καταλάβαμε, ότι, για να μπει η μπάλα στο καλάθι και να κερδίσει η ομάδα σου, χρειάζονται να γίνουν χίλια δυο πράγματα προηγουμένως.
Σήμερα αυτός ο θρύλος του αθλήματος γίνεται 44 ετών.
Δημήτρη να τα εκατοστίσεις. Σε ευχαριστούμε για όλα!
Outsider
