Μπήκαμε σε Game Week, οπότε αυτό σημαίνει ότι επιβάλλεται να σας παρουσιάσουμε τα Power Rankings μας, αφού με βάση αυτά κάθε εβδομάδα αξιολογούμε και σχολιάζουμε οτιδήποτε αξίζει αναφοράς. Η νέα σεζόν της Ευρωλίγκας αναμένεται πιο ανταγωνιστική από ποτέ, ενώ μην ξεχνάμε, ότι φέτος για πρώτη φορά θα υπάρχουν και Play-in μεταξύ των θέσεων 7-10, όπου οι ομάδες της 7ης και 8ης θέσης της βαθμολογίας θα παίξουν ένα ματς (με πλεονέκτημα έδρας στον 7ο) με φόντο την 7η θέση, ενώ ο ηττημένος θα αντιμετωπίσει με πλεονέκτημα έδρας τον νικητή του αγώνα ανάμεσα στην ομάδα της 9ης και της 10ης θέσης (με το πλεονέκτημα έδρας στην 9η). Η σεζόν ξεκινάει σε δυο μέρες και πραγματικά δεν βλέπουμε την ώρα. Ξεκινάμε!
Οι “πρίγκιπες” κάνουν κάθε χρόνο από ένα βήμα μπροστά. Αργά αλλά σταθερά. Στην πρώτη τους χρονιά στη διοργάνωση αποκλείστηκαν στη φάση των “8” σε ένα συγκλονιστικό 5ο ματς στο Φάληρο, πέρυσι έφτασαν για πρώτη φορά στο Φάιναλ-4, όπου μετά από ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο έπεσαν ξανά από τον καταπληκτικό Ολυμπιακό και φέτος πρόσθεσαν τις απαραίτητες πινελιές στο ρόστερ, ώστε να κάνουν ένα ακόμα… one step at a time. Ο σκληρός πυρήνας της ομάδας παραμένει, υπό τις οδηγίες του Σάσα Ομπράντοβιτς για 3η σερί σεζόν, ενώ στην ομάδα τονώθηκε το γηγενές στοιχείο με την έλευση κάποιων παίκτες που είναι σεπσιαλίστες στο είδος τους. Ο Κορνελί ας πούμε φέρνει το τρίποντο από τη θέση ‘4’, που πέρυσι έλειψε με τη φυγή του Μοερμάν, ο Ζαϊτέ φέρνει μέγεθος και κιλά στο ζωγραφιστό και ο Ταρπέι φέρνει έναν all around χαρακτήρα στις θέσεις των φόργουρντ, που μπορεί να κολλήσει ιδανικά με το παιχνίδι του Ντιαλό. Η Μονακό έχει αμυντικά τέρατα στο ρόστερ της (Ουαταρά, Ντιαλό, Μπράουντ, Χολ), παίκτες με έφεση στο παιχνίδι με πλάτη (Ζαϊτέ, Μοτιεγιούνας), νεανικό και έμπειρο πνεύμα αρμονικά συνδυασμένο, perimeter firepower που θα ζήλευε ο οποιοσδήποτε και ασφαλώς μια πυραυλοκίνητη περιφερειακή γραμμή, η οποία εκτοξεύεται με την παρουσία του Κέμπα Ουόκερ, ο οποίος αν παίξει στο 60-70% των δυνατοτήτων του, θα είναι ο βασικότερο υποψήφιος για το MVP βραβείο. Η Μονακό μπορεί να παίξει σε high pace παιχνίδι και να κάνει outscore τον αντίπαλό της, μπορεί να παίξει σε μια σκυλομαχία με τακτική υπερπαραγωγή και να πάει βαθιά σε όρους mindset και να κερδίσει στους 60-65 πόντους, ενώ είναι το ίδιο εντυπωσιακή τόσο στο ανοιχτό όσο και στο μισό γήπεδο.
Για όσους έχουν δει την τρομερή ταινία “Coach Carter” (όσοι δεν την έχουν δει, να τη δουν χτες), η φετινή ιστορία του Ολυμπιακού μου θυμίζει την πρώτη γνωριμία του προπονητή Κάρτερ με την απείθαρχη ομάδα Λυκείου του, στην οποία θέλει να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες περί σωστής διαγωγής και βαθμολογίας στα μαθήματα. Όταν οι αθλητές-μαθητές αντιδρούν και οι δυο καλύτεροι παίκτες του φεύγουν, λέγοντάς του “Δεν υπογράφουμε σχολικά συμβόλαια, κάλεσέ μας αν χρειαστείς πραγματικούς παίκτες”, ένας άλλος νεαρός λέει στον προπονητή του: “Αυτοί οι δυο ήταν οι καλύτεροι παίκτες μας πέρυσι”. Τότε ο νέος προπονητής (τον οποίο υποδύεται ο Σάμιουελ Τζάκσον) δίνει την εξής αποστομωτική απάντηση: “Τότε υποθέτω, ότι φέτος θα έχουμε νέους καλύτερους παίκτες”. My way or the highway. Τελεία και παύλα.
Ο Ολυμπιακός έχασε το βαρύ σασί της επιθετικής του παραγωγής που τα τελευταία δυο χρόνια τον μετέτρεψε σε ομάδα-μοντέλο, όμως έχουμε καταλάβει με τον πλέον πειστικό τρόπο, ότι στο σύστημα του Μπαρτζώκα, γεννιούνται κάθε φορά και διαφορετικοί πρωταγωνιστές. Είναι μια κατάσταση στην οποία, όποιον παίκτη κι αν ρίξεις μέσα, θα βγάλει στον αφρό μόνο τα καλά του στοιχεία και οι αδυναμίες του θα κρυφτούν πάρα πολύ καλά. Ο Ολυμπιακός της τρομερής αμυντικής φύσης, θα παίξει φέτος με τον Ουόκαπ ως κύριο κουμανταδόρο του κι αυτό είναι από μόνο του ένα αίνιγμα, διότι ο Αμερικάνος ποτέ δεν ήταν ο παίκτης που καλούταν να λάβει τον μεγαλύτερο όγκο αποφάσεων για την ομάδα του, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για crunch time καταστάσεις. Μεγάλη πρόκληση, μεγάλη απόφαση, μεγάλο και το ταβάνι όμως. Με τον πρωταθλητή Ευρώπης με τη Ρεάλ, Γκος, ο Μπαρτζώκας προσθέτει πολύπλευρο παιχνίδι στην περιφέρεια και το combo στοιχείο (το μοναδικό σε αυτό το μπακ κορτ), ενώ με τον Μπραζντέικις προσθέτει επίσης ποικιλία επιλογών, αυξάνοντας την γκάμα διαθεσιμότητας τόσο μπροστά όσο και πίσω. Ο Καναάν καλείται να ανέβει ένα σκαλοπάτι και σε αντίθεση με πέρυσι να δείξει συνέπεια και σταθερότητα στη μακρινή εκτέλεση, το ίδιο και ο Πίτερς, ενώ στη γραμμή ψηλών προστέθηκε μπόλικη δημιουργία με Σίκμα και Μιλουτίνοφ, στοιχείο απαραίτητο, ώστε να γεφυρωθεί ακόμα καλύτερα η δυνατή με την αδύνατη πλευρά, για να στρωθεί το χαλί για το close out παιχνίδι των Πειραιτωτών. Στη θέση ‘5’ ο ΟΣΦΠ είναι μια από τις 4-5 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης (τουλάχιστον στα χαρτιά), όμως η έλλειψη ενός διπλοθεσίτη στους ψηλούς ίσως να αποτελέσει πληγή στο εν λόγω σύνολο, το οποίο μπορεί σαφώς να προσθέσει έναν παίκτη ακόμα, όμως σε τέτοια περίπτωση θα αυξηθεί για τα καλά ο αριθμός των ξένων. Σε κάθε περίπτωση ο κόουτς Μπαρτζώκας ξέρει καλύτερα.
Οι ερυθρόλευκοι ήδη ξεκίνησαν εντυπωσιακά τη σεζόν με τη νίκη – δήλωση απέναντι στον ΠΑΟ για το σούπερ καπ, ενώ ξεκινάνε την ευρωπαϊκή τους σεζόν με δυο πολύ απαιτητικά παιχνίδια(ΟΑΚΑ και Μπάρτσα στο ΣΕΦ), έχοντας νωπές τις μνήμες τους από τον ανεπανάληπτο τρόπο με τον οποίο έχασαν πέρυσι την κούπα μέσα από τα χέρια τους.
Η “βασίλισσα” θα είναι η μοναδική ομάδα στη διοργάνωση φέτος, που θα φοράει το ολόχρυσο σύμβολο της Ευρωλίγκας στη φανέλα της (οι υπόλοιπες ομάδες θα φορούν το κλασικό πορτοκαλί) και αυτό από μόνο του τη μετατρέπει σε… team to beat. Δεν μπορώ παρά να τους βγάλω το καπέλο, όμως πέρυσι επιστράτευσαν… άλλα κόλπα για να καταφέρουν ό,τι κατάφεραν και οι παλιές καραβάνες τους που όλη σχεδόν τη σεζόν βρίσκονταν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας βγήκαν μπροστά την ύστατη στιγμή, θυμίζοντας σε όλους, ποιος είναι (ακόμα) το αφεντικό του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Φέτος η παλιοπαρέα των Ρούντι-Γιουλ-Κοσέρ συνεχίζει με έναν ακόμα χρόνο στις πλάτες της, όμως πραγματικά η Ρεάλ είναι μια ομάδα που ανά πάσα στιγμή ο οποιοσδήποτε μπορεί να δώσει το κάτι παραπάνω. Τρομερή κίνηση ασφαλώς η επιστροφή του Καμπάτσο, που μπορεί να αναδείξει ακόμα περισσότερο τις ικανότητες των ψηλών της ομάδας (και μιλάμε για το μάλλον καλύτερο δίδυμο ψηλών στην Ευρώπη, με το Big Boss, Ταβάρες, και τον εξαιρετικό Πουαριέ), ο Εν’Ντιαγέ κάνει συνεχώς βήματα προόδου (σχολείο η ευκαιρία που βρήκε πέρυσι μετά την τιμωρία του Γιαμπουσέλε στα τρομερά κρίσιμα ματς των πλέιοφ και του Φάιναλ-4), ο Ντεκ (αν και τραυματίστηκε ξανά και θα χάσει ένα κομμάτι της σεζόν στην εκκίνηση) αψήφησε τους φόβους για χειρουργείο στον χιαστό και παίζει στο φουλ, υπηρετώντας και την πατρίδα του μάλιστα το καλοκαίρι, ενώ ο Χεζόνια που ανέβηκε αισθητά πέρυσι από την Άνοιξη κι έπειτα, θα καλύψει και τις δυο θέσεις των φόργουροντ, δίνοντας το απαραίτητο βάθος και το πολύπλευρο παιχνίδι μαζί με τον τρομερό Μούσα και τον Αμπάλντε από πιο πίσω.
Η “βασίλισσα” είναι εδώ, έτοιμη να υπερασπιστεί το στέμμα της. Ποιος θα μπορέσει να την αποκαθηλώσει; God save the queen!
Πέρυσι την βάλαμε πολύ πίσω και μας βγήκε ξινό. Ο Ζοτς έχασε ελάχιστα σημαντικά κομμάτια από την περυσινή του καταπληκτική ομάδα (μακράν η καλύτερη στον δεύτερο γύρο) με κυριότερα τον Λεσόρ φυσικά (μέλος της καλύτερης 5άδα) και τον “τα κάνω όλα και συμφέρω” Ντάντε Έξουμ, ο οποίος όμως δεν θα είναι αντίπαλος, μιας και έφυγε για το ΝΒΑ. Η Παρτιζάν πέρυσι έπαιξε κάτι πολύ διαφορετικό από όσα είχαμε τόσα χρόνια συνηθίσει από τον Ομπράντοβιτς, κάτι που αποδεικνύει για ακόμα μια φορά το μεγαλείο αυτού του προπονητή και το πόσο μπροστά βρίσκεται από τον ανταγωνισμό. Σε αντίθεση με τον ΠΑΟ και τη Φενέρ, ομάδες που σκότωναν τον αντίπαλο στα μετόπισθεν, πέρυσι είδαμε ένα εκπληκτικό θέαμα σε συνδυασμό με την πιο καυτή έδρα της Ευρώπης, όπου κάθε ματς μετατρεπόταν σε γιορτή. Η Παρτιζάν φέτος αντικαθιστά τον πληθωρικό Έξουμ με τον επίσης πληθωρικό Πονίτκα, ο Γιαραμάζ στην επιστροφή εκτός από το γηγενές στοιχείο, θα αντικαταστήσει τα γρήγορα πόδια του Μαντάρ, ενώ περιμένω με ανυπομονησία να δω από τη μια την εξέλιξη των Κοπρίβιτσα, Βούκσεβιτς και του σαφώς πιο έτοιμου Σμάιλαγκιτς (μάτια ανοιχτά) και από την άλλη την ένταξη των Ντόζιερ και Καμίνσκι σε ένα μπάσκετ και έναν κόσμο εντελώς διαφορετικά από όσα γνώριζαν μέχρι τώρα.
Πέρυσι έχασε την είσοδο στο Φάιναλ-4 από τα… άλλα κόλπα της Ρεάλ, που μιλήσαμε πιο πάνω. Φέτος είναι πιο γεμάτοι, πιο έμπειροι και πιο σοφοί. Εννοείται κατέχουν από τώρα μια βασική θέση στο καλεντάρι μας.
Θα ξεκινήσω με τις προσθήκες: Ριβέρο, Ουέμπ, Κλίβελαντ και Μπλατ. Όλες εύστοχες και εξαιρετικές προσθήκες, ώστε να υποστηριχθεί το USA BasketBall που παίζει διαχρονικά η Μακάμπι και έχει εκτελέσει άψογα τους τελευταίους μήνες ο Κάτας. Η Μακάμπι έχει κι αυτή μια καυτή έδρα και παίζει ένα παιχνίδι βασισμένο στην ικανότητα στο ένας εναντίον ενός των παικτών της, οι οποίοι δημιουργούν το ρήγμα και φέρνουν κάθε φορά διαφορετική τροπή στην επίθεση της ομάδας, η οποία καθορίζεται από 2-2 δράσεις είτε στον άξονα είτε στην πλευρά με τους υπόλοιπους παίκτες του παρκέ να λειτουργούν ως “συμπληρώματα” για τάισμα από τους έχοντες το τιμόνι, Μπόλντουιν (προβλέπεται για MVP season) και Μπράουν. Με βάση τις δικές τους λοιπόν “ορέξεις” οι συμπαίκτες τους υποστηρίζουν με cuts, fill ins και υπομονή στην αδύνατη πλευρά, ώστε να εκτελέσουν όταν και όποτε πρέπει. Η σταθερή αξία και διαχρονική αγάπη της σελίδας, Κόλσον, είναι και πάλι ο συνδετικός κρίκος ανάμεσα σε μια πυραυλοκίνητη περιφέρεια και μια αθλητική γραμμή ψηλών, που θα καλύπτει αμυντικά την πρώτη γραμμή άμυνας με τη φυσική της παρουσία. Σημαντική η προσθήκη του νεαρού Μπλατ, γιου του Τζένεραλ Μάνατζερ της ομάδας, Ντέιβιντ Μπλατ, αφού προστίθεται ασφαλώς ένας ντόπιος παίκτης κορμού για τα επόμενα χρόνια, με σπουδαία ικανότητα στο να διαβάζει το παιχνίδι και να ορίζει τον ρυθμό του.
Η Μακάμπι είναι ένα από τα δυνατά outsiders για τον φετινό τίτλο και δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν.
Η Φενέρ έχασε πέρυσι την είσοδό της στο Φάιναλ-4 από το σουτ της χρονιάς για τον Ολυμπιακό και το σουτ καριέρας του Κώστα Σλούκα, ενώ έχασε και τον τίτλο της τούρκικης λίγκας ξανά στην εκπνοή (ουσιαστικά εκεί χάθηκε ο τίτλος) από το χέρι του Κλάιμπερν αυτή τη φορά. Αν το πάρουμε στατιστικά, φέτος η τύχη πρέπει να χαμογελάσει λίγο περισσότερο στην ομάδα του Ιτούδη και να της χαρίσει αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που σε σηκώνουν στ αστέρια. Βέβαια αυτό δεν έγινε το καλοκαίρι, αφού ο προοριζόμενος για βασικός PG, Ραούλ Νέτο, είδε το γόνατό του να σμπαραλιάζεται στα γλιστερά παρκέ της Τζακάρτα στην πρεμιέρα του παγκοσμίου με τη Βραζιλία. Η Φενέρ ήδη από πέρυσι παρουσίασε κατά διαστήματα ένα εξαιρετικό πρόσωπο, με έφεση στη δημιουργία από διάφορες καταστάσεις. Πλην του Καλάθη, κρυφός PG αποδείχθηκε ο Γκούντουριτς από το “φτερό”, οι τρομεροί 3nD Forwards, Πιέρ και Χέιζ, αλλά και ο Τζεκίρι που από το χάι ποστ έβλεπε πολλές πάσες σε RAM επιθέσεις ή κοψίματα κατά μήκος της τελικής γραμμής. Ο Ουίλμπεκιν και ο Ντόρσεϊ (πιο μετά στη σεζόν) είχαν, όπως μάλλον θα έχουν και φέτος, κατεύθυνση για off-ball παιχνίδι, κάτι που θεωρώ πως τους τελματώνει κάπως, ενώ ο Καλάθης παραμένει στην ομάδα, αφού πρώτα η διοίκησή της τον είχε βγάλει δημόσια στο σφυρί, κάτι που προφανώς και δεν ευνοεί το κλίμα εντός του συλλόγου. Τα σχήματα με τους δυο Centers, με τον Μότλεϊ και έναν εκ των Σανλί και Παπαγιάννη να… στρετσάρει το γήπεδο με το μακρινό του σουτ έδειξαν να βρίσκουν γόνιμο έδαφος στη συγκεκριμένη επίθεση και δεν αποκλείεται φέτος να δούμε μια νέα καινοτομία, που θα θέσει τις βάσεις για κάτι καινούργιο.
Η Φενέρ έχει να λέει για πέρυσι, ότι έχασε στις λεπτομέρειες και στα σουτ που μπαίνουν μια φορά στη σεζόν, τους μεγάλους της στόχους. Ας τη δούμε φέτος με ακόμα πιο φορτωμένο ρόστερ και με μια σεζόν ήδη προϋπηρεσίας.
Θεωρώ, ότι το χαστούκι του σούπερ καπ θα λειτουργήσει ευεργετικά για το σύνολο του Αταμάν, ο οποίος πέρυσι μετά από μια συντριβή 40+ πόντων της Εφές από τη Φενέρ, επέστρεψε, ετοιμάζοντας πλήρως τους παίκτες του ψυχολογικά και πήρε με το μεγάλο σουτ του Κλάιμπερν (για το οποίο μιλήσαμε ακριβώς πιο πάνω) το πλεονέκτημα στη σειρά και εν τέλει τον τίτλο. Ο Τούρκος τεχνικός είναι γάτος και ξέρει όσο λίγοι το πώς να διαχειριστεί κρίσιμες καταστάσεις και ιδιαίτερους χαρακτήρες. Δεν διστάζει να τους… βγάλει στη σέντρα δημοσίως και σπάνια κρύβει τα συναισθήματά του, δίνοντας πραγματικό σόου. Στο ΟΑΚΑ όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, αφού ο ΠΑΟ δεν ψάχνει ακριβώς αυτό, αλλά έναν άνθρωπο να ηγηθεί και να θέσει τους κανόνες που θα επαναφέρουν την ομάδα στην κορυφή. Στο πλαίσιο αυτό πραγματοποιείται μια προσπάθεια αναγέννησης της ομάδας, με νέο γήπεδο, νέο τεχνικό διευθυντή, νέο προπονητή και ένα κατά 90% νέο ρόστερ, το οποίο μέχρι σήμερα έχει πραγματοποιήσει μαζί προπονήσεις μετρημένες στα δάχτυλα. Χρειάζεται, όπως καταλαβαίνετε χρόνο, υπομονή και γερό στομάχι, αφού βραδιές όπως αυτή του Σαββάτου δεν αποκλείεται να ξανασυμβούν. Στα του παρκέ, ο ΠΑΟ θα παίξει αρκετές spread PnR επιθέσεις με το δίδυμο των Σλούκα (αναμένεται να είναι ο ηγέτης εντός κι εκτός παρκέ, αυτός που θα μεταφέρει το winning spirit που έχει αποκομίσει από τις ομαδάρες που έχει υπάρξει μέλος και από τα αμέτρητα Φάιναλ-4 και τις διακρίσεις-τίτλους του) και Λεσόρ, όπως έπραττε και στην Πόλη, θα υποστηρίξει την επίθεσή του με καλούς spot shooters και στα μετόπισθεν θα αμυνθεί κυρίως στο μισό γήπεδο, χωρίς να προσπαθήσει να πιέσει στα 4/4. Σημαντική σε αυτό το χρονικό σημείο η απώλεια του Μήτογλου, ο οποίος θα παίζει αρκετά και στο ‘5’, λειτουργώντας ως ασφάλεια για τον άπειρο και ρούκι στη διοργάνωση, Μπαλτσερόφσκι, που φυσιολογικά χρειάζεται χώρο και χρόνο, ενώ περιμένουμε μια ακόμα κίνηση στο ‘3’ με έναν σκόρερ από την περίμετρο (οι τελευταίες εξελίξεις από την Αμερική με τον Χόλιντεϊ στους Σέλτικς, ίσως να προκαλέσουν ένα ντόμινο, που θα επαναφέρει στο προσκήνιο την περίπτωση Μίχαλιουκ).
Στα φιλικά ματς που είδα αλλά και στο σούπερ καπ, δεν είδα πρόβλημα άμυνας, όπως διαβάζω δεξιά κι αριστερά από το ξεκίνημα της σεζόν, αλλά μια γενική έλλειψη επικοινωνίας, που φυσικά και δικαιολογείται από το πρώιμο στάδιο της σεζόν.
Ο Αταμάν θα χρειαστεί τον κόσμο στο πλευρό του πρωτίστως κι έπειτα το καλό 1-1 παιχνίδι του Βιλντόζα, το σταθερό σουτ του Γκάι, την αφύπνιση του Γκριγκόνις, τη δημιουργία του Σλούκα, την άμυνα το Γκραντ και το ταλέντο-μέγεθος του Χουάντσο. Οι οπαδοί της ομάδας είναι αυτοί που οφείλουν πρώτα απ’ όλα να σηκώσουν την ομάδα τους και όταν τη δουν να πέφτει, να της δίνουν το φιλί της ζωής με έμπρακτη στήριξη και όχι με επιπλέον κριτική και γκρίνια, που θα τη βυθίζει όλο και περισσότερο.
Τόσο πίσω η Μπάρτσα; Ε, ναι. Στη Βαρκελώνη επιχειρείται κάτι ολοκαίνουργιο, του κουτιού που λέμε. Ο Ρότζερ Γκριμάου από προπονητής ακαδημιών, καλείται να δημιουργήσει ένα σύνολο που αποτελείται από πολλούς σταρς και να διαχειριστεί ένα ακόμα μεγάλο μπάτζετ με στόχους και φιλοδοξίες που ίσως να ξεπερνούν τις δυνατότητές του. Φανταστείτε απλώς τον Παναθηναϊκό να έδινε το φετινό του πρότζεκτ στον Καλαϊτζή (πολύ κοντά οι δυο περιπτώσεις, ρολίστας ήταν ο ένας, ρολίστας και ο άλλος, αμφότεροι προπονητές ακαδημιών) και προσπαθήστε να μπείτε στο πνεύμα των οπαδών της Μπαρτσελόνα. Οι Καταλανοί δεν ξεκίνησαν καθόλου καλά τη σεζόν. Έχασαν δυο φορές από τη Ρεάλ ήδη, την τελευταία μάλιστα χωρίς τον Ταβάρες, πήραν μια πολύ δύσκολη νίκη με την Μπανταλόνα στο Παλαού και κέρδισαν στην παράταση εκτός έδρας τη νεοφώτιστη Παλένθια, σε ματς που έπεσαν από την Ακρόπολη και βρήκαν πορτοφόλι. Ο Γκριμάου ξεκινάει με Big σχήματα, έχοντας τον Πάρα στο ‘3’ και τον Ντα Σίλβα στο ‘4’, φέρνοντας από τον πάγκο το δίδυμο Πάρκερ-Βέσελι στη ρακέτα. Ο Σατοράνσκι δείχνει μέχρι στιγμής να συνεχίζει σε μέτριες πτήσεις, ο Κάλινιτς δεν είναι ο ευατός του στην Ισπανία (ούτε στη Βαλένθια ήταν αυτός που ήταν στη Σερβία ή στην Τουρκία), ενώ οι Αμπρίνες, Λαπροβίτολα και Γιοκουμπάιτις αποδεδειγμένα δεν μπορούν να οδηγήσουν σε μεγάλες νίκες μια ομάδα.
Ίσως να τους βάζω και αρκετά ψηλά, δεν ξέρω, αλλά είναι το Brand Name και η φανέλα που λέμε, που καμιά φορά βγαίνει μπροστά και καθαρίζει την μπουγάδα.
Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς προέβη σε λίφτινγκ για το οποίο μιλήσαμε προ εβδομάδων. Έχασε τον Μπιέλιτσα που τραυματίστηκε (ξανά) και βγαίνει εκ νέου στην αγορά, για να βρει τον παρτενέρ του εξαιρετικού στο ξεκίνημα της σεζόν, Μίτροβιτς. Το όλο εγχείρημα στο Βελιγράδι παρουσιάζει άφθονο ενδιαφέρον, μιας και σε μια ομάδα που παραδοσιακά βασίζεται στη δύναμη και στην άμυνα, έρχεται ένας τρελός να φέρει τα πάνω-κάτω και να ανοίξει το γήπεδο, όπως έκανε πέρυσι αρκετές φορές, δίνοντας ρυθμό και χρώμα σε μια ομάδα που ποτέ δεν έθελγε με το θέαμά της. Και σε συνδυασμό με την έδρα της, πώς γίνεται να αντισταθείς; Πρώτο ματς της νέας σεζόν αυτό στην “Σταρκ Αρένα” με τη Βιλερμπάν και ήδη νιώθω δέος. Ο Ιβάνοβιτς συνδύασε άψογα την εμπειρία με τη νεανική φλόγα, γέμισε τις ενδιάμεσες θέσεις με πολυθεσίτες με διαφορετικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά (Χάνγκα, Γκιεντράιτις, Νταβίντοβατς), κάλυψε το μεγάλο πρότζεκτ της ομάδας, Μάρκο Σιμόνοβιτς, με τον Μάικ Τόμπεϊ στο ‘5’, ο οποίος δεν απαιτεί τον πολύ χρόνο και είναι παίκτης με διαφορετικά χαρακτηριστικά, που μπορεί να συνυπάρξει και με τον νεαρό αλλά και με τον Μίτροβιτς και φόρτωσε τις περιφερειακές θέσεις με τους Combo, Γιάγκο Ντος Σάντος (νέο μεγάλο προϊόν για τον Αστέρα) και Νέιπιερ (αναμένεται πολύ δυνατός στο ξεκίνημα), έχοντας ταυτόχρονα την ασφάλεια της εμπειρίας και ικανότητας των Τεόντοσιτς και Νέντοβιτς. Απλά ψοφάω να δω τα σέρβικα ντέρμπι με την Παρτιζάν και τους δυο τελευταίους ως ηγετικές μορφές του “Ζβέζντα”
Οι ομάδες του Ιβάνοβιτς ξεκινάνε πάντα δυναμικά στη σεζόν. Αυτή τη φορά ο στρατηγός Ντούσκο έχει παίκτες με ιδιόρρυθμο χαρακτήρα, με τη συνύπαρξή τους να κρίνεται αμφίβολη, όμως πραγματικά πιστεύω, ότι μπορούν να δουλέψουν μαζί σωστά και να μας δώσουν μια ιστορία που θα θυμόμαστε για χρόνια!
Νέα εποχή στην Εφές μετά την απόλυτα επιτυχημένη 5ετία του Αταμάν, όπου η ομάδα έφτασε σε έναν τελικό, κατέκτησε δυο Ευρωλίγκες και είχε μια σεζόν, που έπαιζε κυριολεκτικά μόνη της, πριν δει τον κόβιντ να της βάζει φρένο. Ο Ερντέμ Τσαν στον πάγκο πλέον με το χαρακτηριστικό μουστάκι του στη μεγαλύτερη μέχρι τώρα πρόκληση της καριέρας του, έχει δύσκολο έργο και ήδη μετά την απόλυτα επιτυχημένη περυσινή του σεζόν στην Τουρκ Τέλεκομ (από την οποία άπαντες βγήκαν κερδισμένοι τα μάλα) ο πήχης έχει ανέβει για τον επί μια 7ετία βοηθό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς στη Φενέρ. Οι δις πρωταθλητές Ευρώπης έχουν στο ρόστερ τους ακόμα τους Κλάιμπερν, Λάρκιν και Μπομπουά, ενώ αντικατέστησαν τον Μίσιτς που έφυγε για την Οκλαχόμα, με το μήλον της έριδος του καλοκαιριού, Ντάριους Τόμπσον. Οι Γιλμάζ και Τάιρικ Τζόουνς στη γραμμή ψηλών ήρθαν πακετάκι με τον προπονητή τους από την Τουρκ Τέλεκομ, ενώ οι Πλάις και Ζίζιτς έμειναν στην ομάδα περισσότερο θα έλεγα ως μέλη του πυρήνα της. Ερωτηματικό αποτελεί η παρουσία του Ντέρικ Ουίλις στη βασική θέση του PF. Ένας παίκτης με αδιαμφισβήτητες ικανότητες, αλλά με μηδενική προϋπηρεσία στη λίγκα, που σίγουρα στη μετάβασή του από τη χρόνια παρουσία του στη Βενέτσια και το Γιούροκαπ θα συναντήσει δυσκολίες.*** Η Εφές ενίσχυσε τον κορμό των γηγενών παικτών της με τους Γιλμάζ, Οσμάνι και Οζντεμίρογλου (τραυματίστηκε) και περιμένει για μια ακόμα σεζόν να δει τον εξαιρετικό Ελάιτζα Μπράιαντ (ανανέωσε με αυξημένες αποδοχές) να ανεβαίνει επίπεδα και να μετατρέπεται σε αυτόν τον all-around πλάγιο που κάνει τα πάντα στο παρκέ για μια ομάδα ανεβάζοντάς την πολλά επίπεδα κάθε βράδυ.
Δεν θα είναι έκπληξη να τη δούμε να τερματίζει αρκετές θέσεις πιο πάνω, αλλά με νέο προπονητή και χωρίς τον καλύτερο παίκτη της, θα ήταν πιο σοφό και πιο… ασφαλές να την τοποθετήσουμε πιο πίσω στις αρχικές προβλέψεις.
*** (Εδώ έχουμε το εξής οξύμωρο: Η Βενέτσια έχασε τον βασικό της PF που έφυγε για μια Top-Level ομάδα της Ευρωλίγκας και τον αντικατέστησε με έναν πολύ καλύτερο παίκτη, τον οποίο πιο λογικό θα ήταν να υπογράψει η Εφές – μιλάμε για τον Καμπόκλο, ο οποίος μέχρι στιγμής πάντως και μετά το εξαιρετικό του παγκόσμιο, κάνει χουνέρια στη Βενέτσια… σαλιαρίζοντας με άλλες ομάδες δεξιά κι αριστερά, έχοντας όμως βιαστεί να υπογράψει συμβόλαιο).
Η Αρμάνι έριξε και πάλι αρκετό χρήμα στην αγορά, όμως νομίζω ότι και πάλι έπεσε στην παγίδα του γεμάτου πορτοφολιού και συνέθεσε ένα αναχρονιστικό και παλιομοδίτικο σύνολο, με ένα ρόστερ που με μια πρώτη ματιά δείχνει να έχει μια σημαντική δυσαναλογία ποσότητας και ταλέντου μεταξύ της γραμμής των ψηλών και αυτής των περιφερειακών.
Από τη μια πλευρά βλέπουμε μια τρομερή φροντ λάιν που έχει τα πάντα: Ποικιλία αγωνιστικών χαρακτηριστικών, διαφορετικές ηλικίες, εγχώριο στοιχείο, διπλοθεσίτες κλπ. Στην περιφέρεια ρε Έκτορα, πού πας με τον Πάνγκος, που δυο χρόνια τώρα ψάχνεται και υποφέρει από τραυματισμούς; Πού πας με τον 31χρονο μετριότατο Λο και με τους επίσης μέτριους, Χολ και Μπάρον; Δεν μπόρεσες να ρίξεις εκεί πέρα 2-3 εκατομμύρια ακόμα; Γιατί άφησες ανεκμετάλλευτη την προοπτική του Τόμπσον που μπορούσε να πάρει και ιταλικό διαβατήριο και τον είχες σχεδόν κλεισμένο; Ο Μεσίνα ως Τζένεραλ Μάνατζερ της Αρμάνι το ζει γενικά. Έχει δώσει άπλετο χρόνο και πολλές ευκαιρίες στον προπονητή της ομάδας (στον εαυτό του δηλαδή) και μετά από μια καλή σεζόν το 2020-’21 ευελπιστεί ότι θα ξαναβρεί τη χρυσή τομή που θα τον οδηγήσει στη γη της επαγγελίας. Εγώ σκέφτομαι ότι μεταξύ των τόσο πολλών ψηλών που διαθέτει η ομάδα του, κάποιοι περισσεύουν και πρώτος στο μυαλό μου έρχεται ο Βόιτμαν, ο οποίος θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί άριστα ως αντάλλαγμα σε μια ομάδα που έχει θέμα στους ψηλούς και θα μπορούσε να χάσει έναν Guard, όπως για παράδειγμα ο Αστέρας, που έχει βγει στην αγορά για 4-5άρι.
Σκόρπιες σκέψεις για μια σκόρπια ομάδα. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά Τζιόρζιο, πάλι θα τα κλάψεις τα λεφτά σου.
Εποχή Λάσο στη Βαυαρία, με νέο (εντυπωσιακό) γήπεδο και νέο ρόστερ. Η Μπάγερν έδειξε εξαιρετικό πρόσωπο στα φιλικά, αν και πριν λίγες μέρες γνώρισε ήττα από την Όλντεμπουργκ σε μια κατάσταση που βιώνουν όλες αυτές οι καινούργιες ομάδες σε αυτό το σημείο της σεζόν. Ο Έντουαρντς φαίνεται ότι θα είναι η αποκάλυψη της σεζόν, ενώ οι Μπονγκά και Ομπστ είναι οι κρυφοί άσοι στο μανίκι του Ισπανού προπονητή, που θα δώσουν το κάτι παραπάνω. Ο Λάσο σε όλη του την καριέρα στη Ρεάλ δούλευε Floppy επιθέσεις, κομμάτι που ο Ομπστ μπορεί να κάνει θραύση και αναδείκνυε πληθωρικούς παίκτες, όπως ο Μπονγκά. Η έλευση του Ιμπάκα (είχαν συνεργαστεί ξανά στη Ρεάλ το 2011 στο λοκ-άουτ του ΝΒΑ) θα φέρει leadership και υψηλό φρόνιμα στους Γερμανούς, που μάλλον αφήνουν στην άκρη τον Τζιλέσπι και βγάζουν μπροστά και δίπλα στον Μπούκερ (επιστροφή στην ομάδα, μπορεί να φανεί χρυσάφι) τον νεαρό Μπράνκοβιτς, που πέρυσι ήταν rebound & block leader στην Αδριατική λίγκα. Η κατάσταση της υγείας του ηγέτη της Μπάγερν, Βλάντιμιρ Λούσιτς, η προσαρμογή του Φρανσίσκο και η εξέλιξη του Μπολμάρο (περιμένω πολλά, ήταν η πρώτη μεταγραφή του Λάσο) θα κρίνουν το μέχρι που μπορεί να φτάσει φέτος η Μπάγερν, η οποία έχει ως βασικούς της στόχους τους εγχώριους τίτλους και το καλύτερο δυνατό στην Ευρωλίγκα
Ωραίο χτίσιμο του ρόστερ από τον Μουμπρού, που άφησε καλές εντυπώσεις στην ρούκι σεζόν του στους πάγκους πέρυσι. Η Βαλένθια ήταν η λιγότερο αθλητική ομάδα και αυτό της στοίχισε πολλά ματς και ο Ισπανός πρώην μπόμπερ μερίμνησε γι’ αυτό, φέρνοντας στη “Λα Φοντέτα” τους Μπράντον Ντέιβις (reborn time;), Σέμι Οτζελέγιε, Μπουμπακάρ Τουρέ και Ντάμιεν Ινγκλς. Το δίδυμο των Τζόουνς-Χάρπερ συνεχίζει να είναι το βαρύ σασί στο επιθετικό κομμάτι των “νυχτερίδων”, οι Χέρμανσον, Πραντίγια, Αρόστεγκι και Πουέρτο φέρνουν βάθος, ο Γιόβιτς με τον Κλαβέρ την εμπειρία (ανέκτησε τη θέση στην Ευρωλίγκα μετά το πολύ καλό του παγκόσμιο), ενώ περιμένω να δω τον δικό μας Νέιτ Ρουίβερς αλλά και τον Κάσιους Ρόμπερτσον (μέγας μπόμπερ της ACB τα προηγούμενα χρόνια με την Ομπραντόιρο) και το πώς θα ενσωματωθούν στη νέα πραγματικότητα στην καριέρα τους και στο ανώτατο ευρωπαϊκό επίπεδο
Η Βαλένθια, μια από τις πιο ευρωπαϊκές ομάδες των τελευταίων χρόνων, έχει αμερικανοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό, όμως αυτό μικρή σημασία έχει. Η κατεύθυνση παραμένει, ευρωπαϊκή, όμως το κέλυφος αλλάζει και γίνεται πιο σκληρό και τραχύ. Έχει χρέος να προστατεύσει την έδρα της και κερδίζοντας το 75+% των παιχνιδιών της εκεί, θα μπορεί έπειτα να κοιτάξει ψηλότερα και γιατί όχι και για μια θέση στη 10άδα.
Ακόμα μια εξαιρετική προπονητική δουλειά. Ο Κάζις Μάκσβιτις με το ραβδάκι του ανέβασε πολλά επίπεδα πέρυσι τη Ζαλγκίρις και την οδήγησε μέχρι τα πλέιοφ, όπου όπως αποδείχθηκε ήταν και το ταβάνι της ομάδας, αφού δεν μπόρεσε να φανεί ανταγωνιστική απέναντι στην Μπάρτσα. Τώρα τα δεδομένα είναι ωστόσο διαφορετικά. Ο περυσινός MVP Caliber παικταράς, Κίναν Έβανς έρχεται από σοβαρό τραυματισμό και δεν ξέρω πόσο σύντομα θα μπορέσει να επανέλθει στα περυσινά του στάνταρ. Ο Μπραζντέικις τα έσπασε με την ομάδα και έφυγε, οι Τέιλορ, Πολονάρα και Καβάνο πήραν επίσης την άγουσα για την έξοδο και κάπως έτσι οδηγούμαστε σε ένα μερικό λίφτινγκ αλλά και στην αναζήτηση κάλυψης του κενού του Μπραζντέικις. Ο Σμιτς βέβαια έρχεται από καταπληκτικό παγκόσμιο, ο Μπουτκεβίτσιους και ο Ντίμσα ανεβαίνουν διαρκώς, ο Κεβάριους Χέιζ είναι σταθερά συνεπής τουλάχιστον στην άμυνα, ενώ οι Μήτρου-Λονγκ και Μάνεκ είναι οι νέες προσθήκες που μπορούν άνετα να λάμψουν στη βιτρίνα των Λιθουανών. Ο τελευταίος είναι παιδί της σελίδας και θεωρούμε ότι μπορεί να αποδειχθεί μεγάλο “κλέψιμο”. Μην ξεχνάμε και τον νεαρό Λαβρινοβίτσιους που στο εγχώρια τουλάχιστον μέχρι τώρα ματς, τα πηγαίνει αρκετά καλά
Το έχουμε πει και το ξαναλέμε: Η Ζαλγκίρις ΕΙΝΑΙ το μπάσκετ και δικαίως έχει κερδίσει τον σεβασμό ολόκληρης της μπασκετικής υφηλίου.
Ακόμα μια πονεμένη ιταλική ιστορία. Η Βίρτους πραγματοποίησε τη στελέχωση και την προετοιμασία της με τον Σκαριόλο, ο οποίος “άδειασε” δημόσια τη διοίκηση και απολύθηκε, με τον Ιταλό Λούκα Μπάνκι, να εξαργυρώνει την εντυπωσιακή του παρουσία στο τιμόνι της Λετονίας στο παγκόσμιο με ένα συμβόλαιο-επιστροφή στην Ευρωλίγκα. Η Βίρτους έφερε στην Μπολόνια τον Τζάλιν Σμιθ και τον Όγκνιεν Ντόμπριτς, “μπουστάροντας” το αμυντικό φίλτρο στην περιφέρειά της και δίνοντας επιπλέον αθλητικότητα σε μια περιφέρεια, που υπάρχει ήδη ο Παγιόλα, ο Κορντινιέ και ο Χάκετ. Ναι, η Βίρτους έχει την πρώτη ύλη, για να παίξει την καλύτερη άμυνα στη φετινή Ευρωλίγκα και οι προσθήκες των Πολονάρα, Ντάνστον, Κέικοκ (εδώ έχουμε πολλά ερωτηματικά και κενά πληροφόρησης, το ομολογώ) σε συνάρτηση με τις παραμονές των Μίκι και Άμπας, συνηγορούν σε αυτό. Ο Σενγκέλια αναμένεται να είναι ο go to guy σε αυτό το σύνολο, με τον Μπελινέλι και τον Ίφε Λούντμπεργκ (ενώ ήταν με το ενάμισι πόδι εκτός ομάδας, τελικά παρέμεινε) να είναι με μια πρώτη ματιά οι πιο συνεπείς μακρινοί σουτέρ της ομάδας. Το ρόστερ δεν είναι κακό και έχει προδιαγραφές, όπως είπαμε, όμως με όλη αυτή την ιστορία και την αλλαγή προπονητή, σε αυτό το σημείο της σεζόν και μετά τον καλοκαιρινό σχεδιασμό, μάλλον η συγκεκριμένη θέση δεν την αδικεί, στην παρούσα τουλάχιστον φάση.
Η αγαπημένη Μπασκόνια. Το περυσινό σύνολο έφτασε μια ανάσα από τα πλέιοφ της Ευρωλίγκα, όμως δεν τα κατάφερε λόγω απειρίας ίσως και στο πρωτάθλημα της Ισπανίας παρά τη 2η θέση στη βαθμολογία, αποκλείστηκε με “σκούπα” από την Μπανταλόνα στην ποστ σίζον. Παρ’ όλα αυτά εκείνο το σύνολο διπλασίασε την αξία του και έγινε και πάλι πόλος έλξης για νέους αθλητές. Αυτό δεν είναι επιτυχία; Στην Μπασκόνια μετακόμισε ο Νίκος Ρογκαβόπουλος, ο Τσίμα Μονέκε, που δεν πήρε τις ευκαιρίες που έπρεπε στη Μονακό και έχει ξεκινήσει τη σεζόν εξαιρετικά, ο παρτενέρ του Μπαλτσερόφσκι πέρυσι στην Γκραν Κανάρια, Χαλίφα Ντιοπ, ο Νίκο Μάνιον, που επιζητά την προσωπική του αναγέννηση και ο νέος Floor-General της ομάδας, Κόντι Μίλερ-Μάκινταϊρ, που φιλοδοξεί να ακολουθήσει το παράδειγμα του Τόμπσον και ως ρούκι στα 29 του (ο Τόμπσον πέρυσι έπαιξε για πρώτη φορά στην Ευρωλίγκα στα 28 του) να καθιερωθεί στη μεγάλη ευρωπαϊκή σκηνή. Η Μπασκόνια του Χοάν Πεναρόγια θα τρέξει, θα προσφέρει θέαμα και με το πάντα τρομερό της κοινό στη Φερνάντο Μπουέσα Αρένα θα είναι η τοπ επιλογή μας κάθε βράδυ. Ο Χάουαρντ έχει ξεκινήσει ιδανικά τη σεζόν, πυροβολώντας κατά ριπάς, ενώ η γραμμή ψηλών της με τις παραμονές των Κοστέλο και Κότσαρ, είναι μια από τις πιο δυνατές στη λίγκα.
Την βάζω τόσο πίσω, γιατί αφενός είναι ομάδα με πολλές προσθαφαιρέσεις και στοιχήματα και αφετέρου, γιατί ο σκοπός της σαν ομάδα δεν είναι οι διακρίσεις αυτές καθ’ αυτές, αλλά το όμορφο μπάσκετ και οι βάσεις, για να τροφοδοτήσει το παγκόσμιο μπάσκετ με προϊόντα, που φέρουν πάνω τους την περίφημη στάμπα: “Baskonia BasketBall”.
Δεν είναι κακή ομάδα, όμως σε πρώτη φάση τουλάχιστον έχει πάρα πολλά ερωτηματικά. Για παράδειγμα: Θα είναι ο 35χρονος ρούκι, Μάικ Σκοτ, ο σκόρερ από το ‘4’, που θα σε στηρίξει σε μια τόσο απαιτητική λίγκα; Ο Φρανκ Τζάκσον θα μπορέσει να είναι ο Floor General της ομάδας με συνέπεια; Ο Λοβέρν μετά τον τραυματισμό του θα είναι αυτός που ήταν (έχει ξεκινήσει καλά στα εντός συνόρων, καλό σημάδι). Θα συνεχίσει να πέφτει επίπεδα η σπιρτάδα και η ευστοχία του Ντε Κολό; Ο Λάιτι συνεχίζει να έχει ενεργό ρόλο στην ομάδα; Πολλά ερωτήματα που καλείται να απαντήσει ο Τι Τζέι Πάρκερ. Καλή η μεταγραφή του Καμπαρό, όπως και του Λι. Η Βιλερμπάν που έχει χάσει τα ηνία και στην Pro A, δείχνει να είναι μια ομάδα που μένει πίσω σε σχέση με τον ανταγωνισμό στην Ευρωλίγκα και σιγά σιγά αποτελεί ξένο σώμα. Δεν ξέρω, αν συνεχίσει σε αυτή την τόσο μέτρια εικόνα, πόσο μπορεί η λίγκα να τη στηρίξει. Ίσως χρειάζεται ένα νέο πρόσωπο στον πάγκο, αλλά αυτό είναι δύσκολο, μιας και πρόκειται για τον αδερφό του ιδιοκτήτη της ομάδας, του θρυλικού, Τόνι Πάρκερ. Παρ’ όλα αυτά το θέμα που παρουσιάζει στο παρκέ δεν είναι κακό, απλώς λείπει η ταυτότητα στην ομάδα. Το να κάνει 10 νίκες στη σεζόν, χωρίς να παρουσιάσεις κάτι ιδιαίτερα ελκυστικό ή χωρίς να τροφοδοτείς τη λίγκα με νέα πρόσωπα (πού πήγε η λογική των μεταγραφών των Γιαμπουσελέ, Οκομπό;) όπως η ΑΛΜΠΑ, για την οποία θα διαβάσουμε παρακάτω, σε τι ακριβώς σε κάνει να λέγεσαι “Place to be”; Μακάρι να βγούμε ψεύτες, αλήθεια…
Ωραία ομάδα, ωραία νοοτροπία. Παίζουμε μπάσκετ, δεν κοιτάμε τον πίνακα του σκορ, ούτε τις βαθμολογίες, δημιουργούμε ευχάριστο κλίμα, παράγουμε αθλητές και προπονητές, κερδίζουμε και κανάν τίτλο στη Γερμανία και φτου κι απ’ την αρχή. Η ΑΛΜΠΑ έχασε τους βασικούς της πυλώνες (Σικμα, Λο και Σμιθ), όμως διατηρεί τους Ολίντε, Έρικσον, Πρότσιντα, Τίμαν και Κουμάτζε και φέρνει τους νεαρούς Μπιν, Σάμαρ και το πουλέν μας, Ματέο Σπανιόλο, για να αποτελέσουν τις νέες ατραξιόν του καταστήματος-γωνία. Μεγάλες οι προσθήκες των Στέρλινγκ Μπράουν και Ματ Τόμας, δυο παίκτες που θα κουβαλήσουν πολλά βράδια στο σκορ την ομάδα του Βερολίνου. Φαίνεται να υπάρχουν κενά στους ψηλούς, αλλά ποιος νοιάζεται; Το ζήτημα είναι να γαλουχηθούν στο υψηλό επίπεδο τα νέα παιδιά και να προετοιμαστούν οι παίκτες του αύριο, υπό τον Ισραέλ Γκονζάλεζ. Αυτοί που θα παίξουν για την ΑΛΜΠΑ και αυτοί που θα κάνουν γνωστή την ΑΛΜΠΑ για το πρόγραμμα και το πλάνο της!
Ώρα μηδέν. Σε λιγότερες από 50 ώρες έχουμε το πρώτο τζάμπολ. Ο επίλογος είναι περιττός. Η σεζόν αναμένεται σπουδαία και οι συγκινήσεις πολλές και μεγάλες.
Καλή σεζόν σε όλους!
Επιμέλεια: Outsider
Credits: Fundamentals
