Ημέρα σταθμός για το NBA και το άθλημα γενικότερα. Ο θρυλικός Larry Bird συμπληρώνει σήμερα 66 χρόνια ζωής. Σεβασμός στον μεγαλύτερο λευκό που έπιασε ποτέ τη σπυριάρα.
Ένας Super Star πολύ πιο πριν από τους James, Shaq, Kobe, Dirk κλπ και μαζί με την υπόλοιπη φουρνιά αστέρων όπως ο Magic ή ο Dr. J, θα έβαζαν το NBA στην καρδιά αλλά και στους δέκτες όλων. Μπορεί να μην έτρεχε γρήγορα, να μην πηδούσε ούτε εφημερίδα και τα χέρια του να θύμιζαν γυμνασιόπαιδο όμως η απαράμιλλη τεχνική του κατάρτιση, η ευφυΐα, το πείσμα και φυσικά τα πνευματικά του χαρίσματα ήταν αρκετά για να του δώσουν μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους ever!
Ο Larry Bird γεννήθηκε στο West Baden της Indiana πριν από ακριβώς 66 χρόνια, όντας γιος της Georgia και του Joseph “Joe” Bird. Ο πατέρας του ήταν ένας βετεράνος του πολέμου της Κορέας που αντιμετώπιζε πρόβλημα αλκοολισμού. Ο Bird μεγάλωσε στην κωμόπολη French Link, που αριθμούσε μόλις 2.000 κατοίκους και ζούσε κάτω από τα όρια της φτώχειας. Πολύ κάτω από τα όρια της φτώχειας για την ακρίβεια.
Το μπάσκετ ήταν ανέκαθεν ο μόνος τρόπος να ξεφύγει από τη σκληρή καθημερινότητα όλης της κοινότητάς του και σπάνια έβρισκε κάποιον να παίξει μαζί του (μόλις 2.000 οι κάτοικοι της κωμόπολης που ζούσε). Η μητέρα του είχε δηλώσει σε ακαθόριστο χρόνο πως: “Ο Larry θα έπαιζε όπου έβρισκε μπασκέτα. Ένιωθε ότι έπρεπε να είναι τέλειος και πολλοί λένε ότι ακριβώς σε αυτό εξελίχθηκε”. Και όντως εξελίχθηκε σε έναν τέλειο παίκτη. Στα 18 του τελειώνοντας το high school είχε προλάβει να γίνει ήδη ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία του Springs Valley, όμως στο μεσοδιάστημα ένα τραγικό γεγονός συνέβη στη ζωή του αφού ο πατέρας του αυτοκτόνησε. Αποφοιτώντας από το γυμνάσιο, το κολέγιο της Indiana και ο μεγάλος Bobby Knight τον περίμεναν.
Εκεί δεν ένιωσε ποτέ άνετα αφού βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη σε ένα εντελώς διαφορετικό περιβάλλον, αφού το πρόγραμμα στο οποίο βρισκόταν θεωρούταν ένα από τα μεγαλύτερα στην Αμερική και τον περίγυρό του αποτελούσαν παιδιά από ευκατάστατες οικογένειες, κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που είχε βιώσει κατά την παιδική του ηλικία ο Larry. Μερικές κακοπροαίρετες πλάκες και ο πολύς κόσμος (κάτι που ποτέ δεν του άρεσε) τον ανάγκασαν να γυρίσει στο σπίτι του και να εργαστεί σε ένα μικρό μαγαζί.
Δύο χρόνια αργότερα θα διάλεγε να φοιτήσει στο μικρό κολέγιο του Indiana State, που δεν είχε καταφέρει μέχρι τότε να προκριθεί ποτέ στο τελικό τουρνουά του NCAA. Αυτό ωστόσο δεν θα εμπόδιζε τον ταλαντούχο Forward να γράψει ιστορία με το άσημο Indiana State, οδηγώντας το αήττητο μέχρι τον τελικό του κολεγιακού Πρωταθλήματος το 1979! Εκεί θα συναντούσε για πρώτη φορά την μπασκετική του Νέμεση – και αργότερα έναν από τους καλύτερους του φίλους: Τον Earvin “Magic” Johnson.
Στον τελικό με τη – μέχρι και σήμερα – μεγαλύτερη ακροαματικότητα στην ιστορία του NCAA, ο Bird θα έφευγε με σκυμμένο το κεφάλι από το γήπεδο , χάνοντας με 75-64, βλέποντας τον Johnson να αναδεικνύεται MOP (Most Outstanding Player) του Final-4. Μία μεγάλη κόντρα είχε μόλις ξεκινήσει. Και η συνέχεια θα δινόταν στα σαλόνια του ΝΒΑ.
Στις 9 Ιουνίου του 1978 επιλέχθηκε στο Νο 6 του NBA Draft από τους Boston Celtics. Θα καθόταν ωστόσο άλλον ένα χρόνο στο κολλέγιο για να ολοκληρώσει τις σπουδές του. Οι «Κέλτες» πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο κλείνοντας την κανονική περίοδο με ρεκόρ 29-53 και εκεί που όλα έδειχναν δυσοίωνα, ο 22χρονος Larry άφηνε μια χαραμάδα ελπίδας να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα. Κι έτσι έγινε, καθώς ο Bird μπήκε φουριόζος κερδίζοντας γρήγορα μια θέση στη βασική 5άδα της ομάδας του και με μέσο όρο 21.3 πόντους, 10.4 rebounds, 4.5 assists και 1.7 κλεψίματα κέρδισε άνετα το βραβείο του Rookie of the year, όντας ο ηγέτης των Celtics σε όλη την διάρκεια της σεζόν, με τους Κέλτες να ολοκληρώνουν την κανονική περίοδο με ρεκόρ 61-21! Πολύ γρήγορα θα ερχόταν και ο πρώτος τίτλος.
Στη δεύτερη χρονιά του στο ΝΒΑ ο Bird είχε παρόμοιους αριθμούς (21.2/10.9/5.5/2) όντας ο πρώτος σκόρερ της ομάδας. Και παρέα με τον Cedric Maxwell, τον Robert Parish και τον Tiny Archibald θα οδηγούσαν τους Celtics στον τίτλο, επικρατώντας με 4-2 των Rockets στους τελικούς του ΝΒΑ.
O Bird μπορεί να μην αναδείχτηκε MVP των τελικών, χάνοντας το βραβείο από τον Maxwell, αλλά συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη πεντάδα του ΝΒΑ, ενώ έγινε και για πρώτη φορά All Star. Θα ακολουθούσαν άλλες 11 προσκλήσεις στο All Star Game.
Και κάπου εκεί ξεκινάει η μεγάλη κόντρα με τον “Magic”. Το 1984 φτάνει στους τελικούς όντας MVP της σεζόν και έπειτα από μια φανταστική σειρά αγώνων, όπου ο Bird φάνηκε να βρίσκεται ένα επίπεδο πάνω από τον Magic, οι Celtics κατέκτησαν τον τίτλο με 4-3 νίκες, με τον σταρ τους να αναδεικνύεται MVP των τελικών! Την επόμενη σεζόν το MVP πάει και πάλι στον αντιτουριστικό τύπο από την Indiana όμως στους τελικούς ο Magic ήταν αυτός που γέλασε, αφού είχε στο πλευρό του τον MVP των τελικών, τον 37χρονο Kareem Abdul-Jabbar. 4-2 για τους Lakers λοιπόν, δεν τελειώνουμε όμως εδώ. Το 1986 λοιπόν, ο Larry Bird κερδίζει το τρίτο σερί MVP της σεζόν και οδηγεί την ομάδα του και πάλι στους τελικούς, οπού βρήκαν τελικά τους Rockets, κερδίζοντας και πάλι με 4-2 με τον ίδιο να παίρνει το 2ο Finals MVP. Την επόμενη σεζόν οι Celtics αν και πρώτοι στην Ανατολή φτάνουν στον τελικό του NBA μετά βίας, περνώντας από τους τελικούς της περιφέρειάς τους δια πυρός και σιδήρου, διότι βρήκαν στον τελικό την ανερχόμενη δύναμη των Pistons, οι οποίοι τους έβγαλαν το λάδι μέχρι να λυγίσουν. 4-3 για την ομάδα του Bird λοιπόν, στους τελικούς όμως δεν είχαν μείνει οι δυνάμεις σε σχεδόν κανέναν στην ομάδα και έτσι η ήττα με 4-2 από τους Lakers του Magic Johnson ήρθε μάλλον φυσιολογικά.
Η σεζόν 1987/88 θα αποτελούσε ουσιαστικά το κύκνειο άσμα του Bird, αλλά και των Celtics. Ο Θρυλικός φόργουορντ έπαιξε απίστευτο μπάσκετ εκείνη την σεζόν, έχοντας 29.9 πόντους (ρεκόρ καριέρας), 9.3 rebounds και 6.1 assists μέσο όρο, οδηγώντας τους Celtics σε ρεκόρ 57-25. Οι Pistons ωστόσο είχαν ωριμάσει και πεινούσαν περισσότερο, αποκλείοντας τη Βοστώνη στους τελικούς της Ανατολικής περιφέρειας με 4-2.
Έπειτα οι συχνοί τραυματισμοί (είπαμε δεν ήταν ο πιο γυμνασμένος) τον πήγαν πίσω, αφού ναι μεν έγραφε καλούς αριθμούς, άλλα έχασε πολλά παιχνίδια στις επόμενες 4 σεζόν.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 1992, όταν το τοτέμ της Βοστώνης μετά το καλοκαίρι και τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, στους οποίους συμμετείχε με την κατά τεκμήριο καλύτερης ομάδας που έχει δει ο κόσμος, την Dream Team που διέλυσε τα πάντα στο δρόμο της για το χρυσό, αποφάσισε να κρεμάσει τα παπούτσια του. Στις 18 Αυγούστου λοιπόν, θα ανακοίνωνε την απόσυρσή του από την ενεργό δράση.
Στη συνέχεια έγινε προπονητής της ομάδας της γενέτειράς τους, της Indiana. Εκεί, αφού πρώτα κατέρριψε τον μύθο που θέλει τους μεγάλους παίκτες να μην γίνονται μεγάλοι προπονητές, κατέκτησε το βραβείο του Coach of the year, στην πρώτη του κιόλας σεζόν, φτάνοντας μέχρι τους τελικούς της Ανατολής, όπου αποκλείστηκε με 4-3 από τους Bulls του Michael Jordan. Δύο χρόνια αργότερα (1999/00) θα οδηγούσε τους Pacers μέχρι τους τελικούς του ΝΒΑ, όπου η Indiana θα έχανε με 4-2 από τους Lakers του Shaquille O’Neal και του Kobe Bryant, αλλά δεν σταματούσε εδώ. Αφού έμεινε τρία χρόνια στην αφάνεια επέστρεψε στην αγαπημένη του Indiana το 2003, ως Πρόεδρος αυτή τη φορά, χτίζοντας αργά αλλά σταθερά μία εξαιρετική ομάδα, που θα μπορούσε να κατακτήσει ακόμα και τον τίτλο το 2005, αν δεν τα είχα κάνει όλα… λίμπα ο Metta World Peace (τότε Ron Artest) στον αγώνα με τους Pistons για τον οποίο κάναμε σχετικό αφιέρωμα πριν λίγες μέρες.
Ο Bird ωστόσο συνέχισε να κάνει τη δουλειά του, χτίζοντας εκ νέου από την αρχή ένα πολύ καλό σύνολο, καταφέρνοντας την σεζόν 2010/11 να κερδίσει το βραβείο του “Παράγοντας της χρονιάς”, όντας ο μοναδικός που έχει ταυτόχρονα στην κατοχή του το βραβείο του “MVP της κανονικής περιόδου” και το βραβείο του “Προπονητή της χρονιάς”!
Έκλεισε την τεράστια καριέρα του μετρώντας κατά μέσο όρο 24.3 πόντους, 10 rebounds, και 6.3 assists.
Ας θυμηθούμε μερικές άγνωστες στο ευρύ κοινό ιστορίες της αγωνιστικής και μη ζωής του.
• Μεταξύ των επαγγελμάτων που έκανε όταν άφησε το κολέγιο της Indiana ήταν και αυτό του οδηγού απορριματοφόρου, κοινώς σκουπιδιάρης. Ο ίδιος δήλωνε πως: “Τη λάτρευα αυτή τη δουλειά. Ήσουν έξω, με φίλους, μάζευες σκουπίδια, καθάριζες την πόλη. Αισθανόμουν ότι κατάφερνα κάτι. Είχα την ευκαιρία να κάνω την κοινότητά μου καλύτερη”.
• Στις 18 Φεβρουαρίου του 1985 σε έναν αγώνα απέναντι στους Jazz έκανε ένα triple double μέσα σε 3 περιόδους, με 30 πόντους, 12 rebounds και 10 assists και η Βοστώνη βρισκόταν μπροστά στο σκορ με 30 πόντους διαφορά όταν ο προπονητής του τον απέσυρε στον πάγκο με 30 δευτερόλεπτα να απομένουν για το τέλος της τρίτης περιόδου. O Bird είχε τότε και 9 κλεψίματα, όμως έδωσε τη συγκατάθεσή του στον προπονητή του KC Jones, να τον αφήσει έξω και να μην διεκδικήσει το Quadruple Double. «Ήδη έκανα αρκετή ζημιά. Αν το ματς ήταν κλειστό, θα ήμουν μέσα και θα προσπαθούσα για το καλύτερο, αλλά όταν είσαι μπροστά με 30 πόντους τι άλλο πρέπει να αποδείξεις;» απαντούσε ο Bird όταν τον ρώτησαν για το πώς ένιωσε που δεν ξαναμπήκε για να ολοκληρώσει αυτό το μαγικό του παιχνίδι. “Όταν τον ρώτησα εάν θέλει να μπει στο γήπεδο για να το κάνει, μου είπε ότι θα ήταν εξευτελιστικό για την άλλη ομάδα” τόνισε εκείνο το βράδυ ο προπονητής του.
• Ποτέ δεν ήταν υπόδειγμα αθλητή. Η ζωή που έκανε δεν ήταν η καλύτερη δυνατή αφού μασούσε ταμπάκο συνεχώς και έπινε… ωκεανούς. Ένα βράδυ, στη Βαρκελώνη το 1992, έκανε διαγωνισμό με τον Charles Barkley για το ποιος θα καταφέρει να πιει περισσότερες μπίρες και η… ήττα ήταν συντριπτική για τον “Sir Charles”. “Έκανα το λάθος να ανταγωνιστώ τον Larry Bird στις μπίρες ένα βράδυ και δεν θυμάμαι καν πως επέστρεψα στο ξενοδοχείο μου” είπε πριν από χρόνια ο Barkley.
• Εκτός από ένας από τους κορυφαίους παίκτες, υπήρξε και ένας εκ των κορυφαίων trash talkers του παιχνιδιού. Μία από τις ωραιότερες ιστορίες, πάντως, αποκάλυψε ο Dominique Wilkins πριν από κάποια χρόνια. Σε μία από τις πρώτες αναμετρήσεις με τον Bird, o Wilkins πήγε για την καθιερωμένη χειραψία πριν από τους αγώνες, αλλά αυτός αρνήθηκε. “Δεν ανήκεις σε αυτή τη λίγκα” είπε στον Wilkins. Είχε και συνέχεια όμως… “Σε μία φάση τον μάρκαρα και μου είπε: δεν μπορείς να με μαρκάρεις φίλε. Και μετά έβαλε τρίποντο. Σε μία άλλη, μου είπε: κάνουν λάθος που σε βάζουν πάνω μου. Και έβαλε άλλο ένα τρίποντο. “Είμαι καυτός, καυτός. Βγάζω καπνούς” μου έλεγε. Λίγο αργότερα σκόραρα, προσπάθησε να με κόψει αλλά έπεσε στη βάση της μπασκέτας. Σηκώθηκε και μου είπε: “Μου αρέσεις rookie, έχεις αρχ…α. Πάλι όμως θα σου βάλω 40 πόντους απόψε. Τελικά τον νίκησα” είπε ο Wilkins. “Έβαλε 39”.
Μια άλλη ιστορία αφορά τον επίσης Rookie Reggie Miller. Στο απόσπασμα από το βιβλίο του «I Love Being The Enemy», ο Miller θυμάται την πρώτη χρονιά που έπαιζε στο πρωτάθλημα με τους Indiana Pacers απέναντι στους Celtics στο «Market Square». “Το παιχνίδι πήγαινε πόντο – πόντο, έμεναν 20 δευτερόλεπτα και ο Larry ετοιμαζόταν να σουτάρει δύο φορές από τη γραμμή του φάουλ. Χάναμε με 3 πόντους. Στεκόμουν στη γραμμή σαν ανόητος πρωτάρης και δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήταν ένας από τους πιο εύστοχους παίχτες στην ιστορία του αθλήματος. Προσπάθησα να του αποσπάσω την προσοχή τη στιγμή που πήγε να σουτάρει και του φώναξα «γεια σου». Σταμάτησε λίγο, με κοίταξε και μου είπε: «Μικρέ, πρέπει να μου κάνεις πλάκα». Γύρισε. Σούταρε και η διαφορά πήγε στους 4 πόντους. Πήρε ξανά την μπάλα και πριν σουτάρει γύρισε προς το μέρος μου. «Μικρέ, είμαι ο καλύτερος σουτέρ στο πρωτάθλημα αυτή τη στιγμή, Ο καλύτερος στο πρωτάθλημα. Το πιάνεις;» Σούταρε και η διαφορά πήγε στους 5 πόντους. Το χειρότερο ήταν ότι ο Kevin McHale και ο Danny Ainge των Celtics που έβλεπαν τη σκηνή γελούσαν από μακριά. Κι εγώ σκεφτόμουν: «Τι ανόητος που είμαι. Είσαι εδώ και λες χαζομάρες στον Larry Bird από τη γραμμή των ελεύθερων βολών. Ένιωσα τόσο ηλίθιος»”.
• Ο KC Jones, ένας από τους προπονητές του Bird. Θυμάται ένα παιχνίδι απέναντι στο Seattle. Πέντε δευτερόλεπτα πριν από το τέλος, το σκορ είναι ισόπαλο και οι Celtics έχουν ζητήσει time out. Σκέφτομαι ότι ο Xavier McDaniel φυλάει τον Larry. Και λέω: «Τώρα ο Kevin θα πάρει τη μπάλα απ΄ έξω και θα τη δώσει στον Dennis για να σουτάρει.» Ο Larry πετάχτηκε και είπε: «Γιατί δεν μπορείς απλά να μου δώσεις τη μπάλα και να πει σε όλους τους άλλους να ξεκουμπιστούν από μπροστά μου;». «Έτσι, είπα, εσύ Larry παίζεις και εγώ προπονώ». «Εντάξει», είπε ο Bird. Συνέχισα λοιπόν: «Dennis, παίρνεις τη μπάλα και τη δίνεις στον Kevin. Ο Kevin τη δίνει στον Larry και οι υπόλοιποι ξεκουμπίζεστε από τη μέση. Αυτό είναι επικοινωνία». Πριν να τελειώσει το time out φεύγει από τον πάγκο και αναρωτήθηκα πού πάει. Ο McDaniels τον άκουσε να του λέει: «Xavier, θα πάρω τη μπάλα, θα κάνω δύο τρίπλες στα αριστερά, μετά ένα βήμα πίσω έξω από τη γραμμή του τρίποντου και θα το κολλήσω». Αυτό ακριβώς έκανε. Τη στιγμή που το χέρι του ήταν ακόμη στον αέρα γύρισε να πάει στα αποδυτήρια. Τέλος παιχνιδιού!
• Το logo του Twitter δεν λέγεται τυχαία Larry. Ονομάστηκε έτσι προς τιμήν του Larry Bird και “νονός” του είναι ο συνιδρυτής της Google, Larry Page. Ολόκληρο το όνομα του είναι Larry the Bird.
• Ο παλιός προπονητής του Bird, Bill Fitch, θυμάται:
«Κάποιοι λένε ότι ο Bird συνήθιζε να μιλάει βρώμικα μέσα στο παιχνίδι. Ποτέ δεν το σκέφτηκα έτσι. Ψιθύριζε και πέταγε μπηχτές. Παίζαμε στο Worcester. Δεν θυμάμαι καν ποιος τον φύλαγε. Ο Larry τον έσπρωξε δήθεν πριν από το Jump Ball και τον ρώτησε ποιο είναι το ρεκόρ στο σκοράρισμα σε αυτό το γήπεδο. «Γιατί;», τον ρώτησε ο αντίπαλος παίχτης. Και ο Bird του απάντησε: «Εσύ δεν με μαρκάρεις;»
Σήμερα ο Larry Bird λοιπόν γίνεται 66 ετών. Για όποιον νεαρό δεν έχει παρακολουθήσει καθόλου τον συγκεκριμένο τύπο ακόμα, η διαδικασία είναι απλή… Google dat shit! Ο μεγαλύτερος Star των 80’s μαζί με τον Magic, ο Super Star πριν τον μεγάλο Jordan που έκανε τον κόσμο να λατρέψει το άθλημα και ιδιαίτερα τους ντελικάτους, μη αθλητικούς παίκτες που κυριαρχούσαν στα παρκέ χάρη στο έμφυτο ταλέντο τους και το IQ τους που έφτανε ως τον ουρανό.
Πολύχρονος, ΘΡΎΛΕ!
Επιμέλεια: Outsider
