Ακολουθεί ένα άρθρο-ωδή στον 47χρονο από σήμερα, Manu Ginobili, έναν καταπληκτικό παίκτη, που όσοι γαλουχήθηκαν στο NBA του 21ο αιώνα και ήταν φανς των διεθνών τουρνουά της FIBA, αποκλείεται να μην έχουν στο Top-10 των αγαπημένων τους παικτών. Ο Ginobili ήταν κάτι σπουδαίο. Ένας αρτίστας πάνω στο παρκέ, ένας παίκτης-εργάτης για τον προπονητή, ένας θεόσταλτος συμπαίκτης και φίλος για τους συναδέλφους του και ασφαλώς ένας αδαμάντινος χαρακτήρας.
Η θητεία του στην Ευρώπη και την Ιταλία
Το ταλέντο του φυσικά έκανε μπαμ από νεαρή ηλικία και δεν γινόταν να περιοριστεί στο φτωχό πρωτάθλημα της Αργεντινής. Γρήγορα μετακόμισε για την Ιταλία, μια χώρα που έχει πανομοιότυπη γλώσσα και μπορεί πιο εύκολα να εγκλιματίσει έναν Λατίνο, που φεύγει από το ασφαλές περιβάλλον του. Μετά την Andino λοιπόν και την Estudiantes Bahia Blanca, πρώτη στάση θα ήταν η Viola Reggio Calabria και η Serie B. Γρήγορα ο “Gino” θα ανέβαζε κατηγορία την ομάδα του, όντας ένας εκ των πρωταγωνιστών και στην πρώτη τους χρονιά στη Serie A, με τον ίδιο στα 22 του πλέον να “γράφει” 17 πόντους κατά μέσο όρο (και μιλάμε για το ιταλικό πρωτάθλημα στα early 00’s και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε) η Calabria κατάφερε να μπει στα Playoffs, υποχρεώνοντας την πανίσχυρη Kinder να φτάσει στα 5 παιχνίδια, για να καταφέρει να ξεμπερδέψει από τον κοκαλιάρη αριστερόχειρα από την Bahia Blanca.
Κάπου εκεί αρχίζουν, όπως ήταν αναμενόμενο, οι πρώτες μεγάλες προτάσεις. Ο τεράστιος αυτός παίκτης έφτασε μια ανάσα από τη χώρα μας και τον Ολυμπιακό.
Με τον Ηλία Ζούρο να τον έχει ξεχωρίσει και να έχει ανάψει το πράσινο φως στους Σωκράτη Κόκκαλη και Χρήστο Σταυρόπουλο για την απόκτησή του, οι διοικούντες την ερυθρόλευκη ΚΑΕ και ο εκκολαπτόμενος Star είχαν έρθει σε κατ’ αρχήν συμφωνία. Όμως δυστυχώς για εμάς, στη ζωή όλα είναι ένα ντόμινο. Η Virtus λοιπόν εκείνη τη χρονιά είχε χάσει μέσα από τα χέρια της τον Andrea Meneghin, ο οποίος επέλεξε τη συμπολίτισσα και μισητή Teamsystem Bologna (μετέπειτα Fortitudo) και στη Virtus έψαχναν μια κίνηση-απάντηση σε όλο αυτό. Ουσιαστικά ο όρος που έκρινε τη μεταγραφή του Αργεντινού, ήταν το NBA Out που υπήρχε στο συμβόλαιό του. Ο Ολυμπιακός δεν έπεφτε από τις 750.000, ενώ η Virtus έκλεισε στις 500.000. Για όποιον δεν καταλαβαίνει, απλώς να πληροφορήσουμε, πως εκείνα τα χρόνια οι ομάδες του NBA ήταν ιδιαίτερα φειδωλές σε τέτοιες αποφάσεις και δεν ξέφευγαν τόσο εύκολα από τον προϋπολογισμό. Ο Ginobili, αφού φοβήθηκε τον… εγκλεισμό στην Ελλάδα, προτίμησε το γνώριμο για αυτόν περιβάλλον και τις περισσότερες πιθανότητες του NBA. Φυσικά δικαιώθηκε, κατακτώντας τη διασπασμένη EuroLeague του 2001 και χάνοντας από τον Παναθηναϊκό στον τελικό του 2002.
Το NBA και οι Spurs
Στο NBA αρχικά τα βρήκε σκούρα με τους αλλεπάλληλους τραυματισμούς και την ασυνήθιστη ροή και συχνότητα των αγώνων. Ωστόσο πολύ γρήγορα θα τα ξεπερνούσε όλα αυτά και θα γινόταν ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια του Gregg Popovich, ο οποίος είδε στο πρόσωπό του τον έναν εκ των τριών πυλώνων της πιο συνεπούς και διαχρονικής ίσως Big-3, που έχουμε δει στο NBA, αυτή των Duncan-Ginobili-Parker, που αποτέλεσε τη ραχοκοκαλιά των Spurs και οδήγησε τον οργανισμό του Texas σε τέσσερα πρωταθλήματα και πέντε τελικούς. Ο Ginobili ήταν μια απλή οπτασία στο παρκέ. Άμυνα για σεμινάριο, ηγετική φυσιογνωμία, συμπαίκτης-διαμάντι, οργανωτής, σκόρερ, μιλούσε πάντα στα κρίσιμα και τέλος, Master στο Eurostep. Πόσες φορές άραγε έχουμε ακούσει την περίφημη ατάκα “Manu maneuvering”;
Όλα αυτά σε ένα πρόσωπο. Δυο φορές All-Star, δυο φορές στην 3η καλύτερη 5άδα της λίγκας, καλύτερος 6ος παίκτης το 2008 και πρωταθλητής τέσσερις φορές, όπως είπαμε και πιο πάνω. Αποκλείεται να περίμενε κανείς -ούτε καν ο ίδιος- κάτι τέτοιο, όταν το 1999 επιλεγόταν στην 57η θέση του Draft.
Η εθνική ομάδα των “Gauchos”
Με την εθνική του επίσης κορυφαίος. Στυλοβάτης της ομαδάρας της Αργεντινής, συνέθεσε ένα τρομερό σύνολο μαζί με την υπόλοιπη αλητοπαρέα (Scola, Nocioni, Prigioni, Hermann, Delfino, Oberto, Sconochini, Sanchez, Wolkowyski, Campazzo), το οποίο έγινε αγαπητό από ολόκληρη την μπασκετική οικουμένη. Αδικήθηκε σφόδρα στον τελικό του παγκοσμίου της Ιντιανάπολις το 2002 απέναντι στη Γιουγκοσλαβία, αλλά η δικαίωση δεν άργησε και δυο χρόνια αργότερα, στην Ολυμπιάδα της Αθήνας κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο, με τον ίδιο να σημειώνει 19.3 πόντους και 3.3 τελικές ανά παιχνίδι. Τέσσερα χρόνια μετά ακόμα ένα μετάλλιο, αυτή τη φορά χάλκινο, στους Αγώνες του Πεκίνου.
Δεν χαρίστηκε απέναντι στην εθνική μας στον προημιτελικό και με 24 πόντους έδωσε στην ομάδα του την πρόκριση για τον ημιτελικό. Κύκνειο άσμα η Ολυμπιάδα του Ρίο το 2016. Στη φάση των ‘8’ οι “Gauchos” δεν άντεξαν στον καταιγιστικό ρυθμό των Αμερικανών και το τελικό 105-78 σήμανε το τέλος. Ένα τέλος που τον βρήκε να αποχωρεί βουρκωμένος προς τα αποδυτήρια, ενώ στην Carioca Arena του Rio 11.700 θεατές, Αργεντίνοι, Αμερικάνοι ακόμα και οι εχθρικοί Βραζιλιάνοι είχαν κατακλύσει το γήπεδο από ιαχές αγάπης, θαυμασμού, συγκίνησης και νοσταλγίας για έναν πραγματικό θρύλο, του οποίου το πλήρωμα του χρόνου είχε μόλις φτάσει.
Με την Αργεντινή ο Ginobili κατέκτησε ένα χρυσό και ένα χάλκινο σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα ασημένιο σε MundoBasket και δυο χρυσά ένα ασημένιο κι ένα χάλκινο στο Παναμερικάνικο.
Όλα αυτά στο τέλος της καριέρας του τον αναδεικνύουν ως τον μοναδικό παίκτη στην ιστορία του αθλήματος, που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα NBA, Ευρωλίγκα, χρυσό σε Ολυμπιακούς Αγώνες και χρυσό σε Παναμερικάνικο. Αν μη τι άλλο, εντυπωσιακό και υπέρ το δέον τιμητικό.
Το τέλος και η απόσυρση της φανέλας
Στις 27 Αυγούστου του 2018 ανακοίνωσε, πως αποχωρεί από τα παρκέ. Έβαλε τέλος σε μια καριέρα 1.275 παιχνιδών με 13.3 πόντους, 3.8 assists, και 3.5 rebounds κατά μέσο όρο. Στις 28 Μαρτίου του 2019 οι Spurs απέσυραν τη φανέλα του, με το νούμερο 20 να παίρνει τη θέση του στην οροφή του AT&T Center, για να περάσει στην αιωνιότητα του οργανισμού του San Antonio, δίπλα ακριβώς από το νούμερο 21, το οποίο φορούσε ο συνοδοιπόρος και αδερφικός φίλος του όλα αυτά τα χρόνια στην Αμερική, Tim Duncan. Μερικά από τα λόγια του δακρυσμένου Ginobili κατά τη διάρκεια της ομιλίας του ήταν τα εξής: “Έδωσα τα πάντα στο παιχνίδι. Σε κάθε ματς μέχρι την τελευταία στιγμή”.
Manu, για όλα όσα μας έχεις προσφέρει και για όση αισιοδοξία και δύναμη μας έχεις μεταφέρει σε ευχαριστούμε και σου ευχόμαστε να τα εκατοστήσεις πάντα με υγεία!
Επιμέλεια: Outsider
