Ο Ολυμπιακός μπορεί να έχει τη δικαιολογία των απουσιών (αν και πρέπει να μάθεις να ζεις με αυτές, όλες οι ομάδες έχουν και ο ΟΣΦΠ τα τελευταία δυο χρόνια ήταν αρκετά τυχερός στον εν λόγω τομέα), όμως η πραγματικότητα στο παρκέ μαρτυρά ότι το σημερινό αποτέλεσμα ήρθε δίκαια και φυσιολογικά.
Οι ερυθρόλευκοι δεν την πάτησαν στο ΟΑΚΑ με τον ακραία πιο ανέτοιμο Παναθηναϊκό, δεν την πάτησαν στη Θεσσαλονίκη με τον σαφώς υποδεέστερο Άρη, αλλά την πάτησαν στο ΣΕΦ από τη νέα Μπαρτσελόνα του -εξαιρετικού στα πρώτα ματς της Ευρωλίγκα κι απογοητευτικού στην Ισπανία- Ρότζερ Γκριμάου.
Οι Καταλανοί ήταν απόλυτα διαβασμένοι και θα λέγαμε ότι δεν έκαναν κάτι το εξεζητημένο, απλώς έβαλαν τη Front Court του Ολυμπιακού στον καθρέφτη, ώστε να δει ξεκάθαρα τα σημαντικά της μειονεκτήματα. Κι εξηγούμαστε: Η Μπάρτσα έπαιξε ουκ ολίγες φορές “σκιά” στα αντίπαλα σκριν, με τον ψηλό να βγαίνει αρκετά έξω, για να κόψει την πάσα στους καλούς εκτελεστές των γηπεδούχων και ουσιαστικά να οδηγηθεί η επίθεσή τους σε παίκτες που οι ίδιοι ήθελαν (στον ανέτοιμο Μπραζντέικις και στους limited σε επιθετικά skills Παπανικολάου-Λαρεντζάκη συν τον Λούντζη όσο έπαιξε).
Σε αυτό βοήθησε η έλλειψη ενός rim runner από πλευράς Ολυμπιακού, όπως επίσης και η έλλειψη ενός Shooting Big, που θα ανάγκαζε την άμυνα να αλλάξει τακτική ορισμένες φορές. Επίσης αμυντικά οι Ισπανοί κάθε μα κάθε φορά στην επίθεσή τους, εκμεταλλεύτηκαν τα ΠΟΛΛΆ πολύτιμα εκατοστά που παραχωρούσε η άμυνα των ερυθρολεύκων, όταν ο ψηλός έπαιζε drop, μένοντας αρκετά βαθιά στο ζωγραφιστό.
Διόλου τυχαίο το ότι παίκτες με καλή midrange εκτέλεση, όπως ο Λαπροβίτολα, ο Βέσελι (έχει αναπτύξει αρκετά το συγκεκριμένο σουτ τα τελευταία χρόνια, λόγω του ότι οι τίτλοι στη χώρα του κρίνονται απέναντι στον Ταβάρες, που αν λέγαμε ότι έχει κάποια αχίλλειο πτέρνα, αυτή είναι το σουτ του αντίπαλου ψηλού), ο Ντα Σίλβα και ο Γιοκουμπάιτις βρήκαν τους χώρους ώστε όχι μόνο να εκτελέσουν μέσα στο κουτί, αλλά και να περάσουν εύκολες πάσες στη weak side από τέτοιες καταστάσεις. Επίσης οι φιλοξενούμενοι αναμείγνυαν συνεχώς τον Μιλουτίνοφ ή τον Φαλ σε Flares για τον Αμπρίνες, αφού η τακτική παρέμεινε στο παθητικό drop και δεν επιλέχθηκε ένα deny ή ακόμα και αλλαγή (ίσως ο Σέρβος μπορούσε να σου δώσει κάτι διαφορετικό εδώ). Και αυτό κυρίες και κύριοι είναι που λέμε “ποικιλία επιλογών”. Στον Ολυμπιακό πέρυσι με τον Μπόλομποι αρκετές φορές ή και με τον Μπλακ, είδαμε τέτοιες αντιμετωπίσεις. Πλέον είναι σαφώς πιο δύσκολο να δούμε κάτι τέτοιο σε σταθερή βάση, ενώ και τα 4άρια της ομάδας δεν διαθέτουν κάτι από όλα αυτά.
Οι νταμπλούχοι Ελλάδος και δευτεραθλητές Ευρώπης δεν είχαν τις απαντήσεις που είχε η Μπάρτσα σε κάθε αίνιγμα που έβαζε ο αντίπαλος πάγκος. Δεν άλλαξε την κατεύθυνση της επίθεσής του, ρισκάροντας να δώσει περισσότερες μπάλες στον Μπραζντέικις στην κορυφή, δεν έψαξε περισσότερο το μις ματς με τους περιφερειακούς του (οκ, έλειψε το κάθετο παιχνίδι του ΜακΚίσικ) και φυσικά δεν άλλαξε πλεύση αμυντικά, βλέποντας τους σουτέρ του Γκριμάου να βρίσκουν ρυθμό, έχοντας καλές ματιές στο καλάθι και πολλά uncotested τρίποντα.
Οutsider
