Ομήρου… stories χωρίς μασελάκια και τατού

Ηλιόλουστη η μέρα του Σαββάτου με τον καιρό να στέλνει έμμεσα τις προσκλήσεις του στους ταλαιπωρημένους από κάθε άποψη πολίτες, προκειμένου να βγουν έξω και να «ξεχάσουν» το σπίτι.

Όταν αυτό δεν γίνεται για λόγους ανωτέρας βίας,  αναζητείται επιτακτικά τρόπος κάλυψης της εν λόγω απώλειας. Θα μπορούσε λοιπόν, ένας μπασκετικός αγώνας του ελληνικού πρωταθλήματος να συνδράμει ως μέσο αποσυμπίεσης; Κι όμως ναι.

Προς Θεσσαλονίκη μεριά

Στην Θεσσαλονίκη διεξήχθη ένα ενδιαφέρον παιχνίδι ανάμεσα στον Άρη και τον Ιωνικό, με τον Όμηρο Νετζήπογλου να αποτελεί αφορμή σχολιασμού, πέρα από το προφανές. Τι εννοούμε. Ο 19χρονος αθλητής σκόραρε 22 πόντους και ήταν η πιο ωραία εικόνα του γηπέδου.

Σίγουρα, το σκοράρισμα είναι μαγνήτης βλεμμάτων για τους φίλους του μπάσκετ.  Ωστόσο, η επιλογή για την καταγραφή αυτής της σκέψης  δεν εδράζεται σε αυτή την αιτία. Αν ο «μικρός» διακρινόταν μόνο για αυτό το στοιχείο, δεν θα μπαίναμε στον κόπο να ασχοληθούμε περαιτέρω. Θα αρκούμασταν απλά σε ένα βίντεο με αναφορά στην στατιστική του.

Τα πλούτη του χαμόγελου

Ο Όμηρος Νετζήπογλου όμως μας ταξίδεψε σε ένα παρελθόν που λείπει από το παρόν. Ήταν αφοσιωμένος στο μπάσκετ, στο πλάνο του προπονητή χωρίς να εκβιάσει ούτε μια προσπάθεια, παίρνοντας τη πιο σωστή απόφαση, ανεξαρτήτως ευτυχούς κατάληξης (ήταν όμως ευστοχότατος).

Σε κάθε αλλαγή, στον πάγκο στηνόταν μια μικρή γιορτή, με συμπαίκτες και προπονητές να τον αγκαλιάζουν με τόση θέρμη, ενώ ο αγώνας ήταν σε εξέλιξη και τίποτε δεν ήταν δεδομένο. Το χαμόγελο του αθλητή ήταν όλα τα λεφτά, προδίδοντας τον χαρακτήρα του και τη σεμνότητά του.

Μπορεί να ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, αλλά δεν είναι. Τέτοιες στάσεις παικτών συγκινούν και αρέσουν. Δεν μάσαγε τσίχλα, δεν έβγαζε σε κάθε διακοπή κάποιο μασελάκι ή κοίταζε συνεχώς το ταμπλό. Τουναντίον. Χανόταν στη ροή του αγώνα, συγκεντρωμένος για να αρπάξει την ευκαιρία του και να δείξει σεμνά και επιθετικά το ταλέντο του.

Για τους λόγους αυτούς, η παραμονή στο σπίτι επιβραβεύτηκε και θυμηθήκαμε τα ωραία εκείνα χρόνια που η ουσία και το συναίσθημα είχαν μεγαλύτερη σημασία από την λογική των εντυπώσεων…

Επιμέλεια: Σπύρος Κόγκας ([email protected])

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ