Πήρα μια ωραία πάσα από το ωραίο άρθρο του ΤheMomentum.gr (Μερικά σουτάκια θα κάνω ρε μάνα, δε θα τρέχω) και μου ξύπνησε πολλές αναμνήσεις της τότε εποχής του 90 που μεγάλωσα.
Εκείνα τα χρόνια που έπαιρνες την μπάλα και την έσκαγες σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής για να φτάσεις στο γήπεδο και όταν έφτανες δεν υπήρχε καν μπασκέτα για να παίξεις από τον πολύ κόσμο που έπαιζε μονά.
Αντίθετα τώρα στις μέρες μας περνώ από διάφορες πλατείες για να δω αν παίζουν παιδιά ή και μεγάλοι. Αλλά βλέπω ερημιά… Άδεια γήπεδα. Είναι πραγματικότητα ότι στην αλάνα το μπάσκετ εξελίσσεται και δημιουργεί ένα κλίμα ανταγωνιστικότητας με τον φίλο σου η τον άγνωστο που θα βρεις εκεί και θα θες να του δείξεις ότι εσύ είσαι ο καλύτερος.
Γνωρίζουμε πως οι προπονήσεις στις ομάδες όλο και λιγοστεύουν εξαιτίας των περιορισμένων διαθέσιμων ωρών στα γήπεδα, με αποτέλεσμα να μειώνεται η τριβή του παιδιού με την μπάλα. Η επιτυχία ενός παιδιού είναι να τα πάει καλά με τα μαθήματα του ταυτόχρονα με το μπάσκετ που αγαπά.
Εμένα αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι βλέπω άδεια γήπεδα και κολλημένα παιδιά σε οθόνες και κινητά. Ας δείξουμε στα νέα παιδιά τον δρόμο του ανοιχτού γηπέδου και να τους ωθούμε να παίζουν το παιχνίδι, για το οποίο έχουν συναισθήματα παντού. Η μαγεία είναι ακόμη εκεί. Να το θυμόμαστε… Μη το ξεχνάμε να τους το θυμίζουμε.
Coach: Ηλίας Αρχιμανδρίτης – Προπονητής ανδρικού τμήματος Άρη Πετρούπολης και υπεύθυνος ακαδημιών
