Ε ρε τι γίνεται στον κόσμο. Στην εποχή του σήμερα με τα social media να αποτελούν τον μεγάλο αδελφό και συντροφιά, όλοι κρέμμονται από μια λέξη, προκειμένου να ξεκινήσει «πόλεμος» και η τοξικότητα να γίνει ποτάμι.
Πριν λίγες μέρες, ο Αντώνης Φώτσης έκλεισε τα 44 έτη και ως σελίδα του ευχηθήκαμε, κάνοντας συνάμα ένα μπασκετικό σχόλιο για την πλούσια καριέρα του.
Ανάμεσα στα πολλά, κάναμε ένα σχόλιο περί «πολλών ελλείψεων στο παιχνίδι του» και δυστυχώς μας την έπεσαν πολλοί καλοθελητές! Και λέμε δυστυχώς, αφού πρόθεσή μας δεν ήταν να μειώσουμε τον σπουδαίο αυτό αθλητή, ούτε να υποτιμήσουμε την τεράστια σε τίτλους και διακρίσεις καριέρα του.
Για τον λόγο αυτό, εξηγούμε τι εννοούμε περί ελλείψεων:
1) Για το μέγεθός του, ανύπαρκτο post up, βέβαια αυτό ίσως να του έδωσε την ευκαιρία να μείνει μακριά από φθορά και να παίξει για περισσότερα χρόνια στο ανώτερο επίπεδο (και ακόμα και σήμερα σε λιγότερο επαγγελματικές κατηγορίες).
2) Ανύπαρκτο παιχνίδι με μπάλα, δεν έβαζε ποτέ την μπάλα στο παρκέ, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις, όπου έπαιρνε την μπάλα σε κίνηση και είχε πλεονέκτημα χώρου.
3) Μέτριο footwork, που παρά την αθλητικότητά του τον περιόριζε σε άμυνες αλλαγών, κάτι το οποίο η αλήθεια είναι, στα prime χρόνια του, δεν ήταν τόσο συνήθης τακτική στα πινακάκια των προπονητών.
4) Τέλος δεν ήταν ο καλύτερος δυνατός πασέρ, έχοντας κυρίως στο παλμαρέ του την εκτέλεση. Στην καριέρα του στην Ευρωλίγκα 0.7 τελικές ανά παιχνίδι.
5) Τέλος, καθόλου σουτ μέσης απόστασης, ενώ για την τόσο μεγάλη ικανότητά του από μακριά ήταν απλά “οκ” στις βολές (ποσοστό καριέρας κάπου στο 70%).
Δυο από αυτές τις αρετές να διέθετε, θα είχε πιθανότατα μια μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ. Όχι ότι τη χρειαζόταν, κουβέντα κάνουμε με επιχειρήματα.
Κλείνοντας, παιδιά υπενθυμίζουμε εκ νέου ότι σεβόμαστε το άθλημα και τους πρωταγωνιστές τους, όταν εκφράζουμε με επιχειρήματα αυτό που πιστεύουμε. Δεν κάνουμε μνημόσυνα, ούτε πορτρέτα.
Καλή Κυριακή!
