«Τους δείξαμε την… κόλαση ακόμα και χωρίς Λορέντζο, Οσμάν, Αντετοκούνμπο. Οι διαιτητές και ο Ολυμπιακός μπορούν να γιορτάσουν για λίγο, αλλά εμείς θα κάνουμε διπλό back to back στην έδρα μας το επόμενο καλοκαίρι!».
Τα λόγια αυτά ανήκουν στον 15χρονο γιο του Εργκίν Αταμάν, Σαρπ.
Είναι αυτό πραγματικά άξια αφορμή για είδηση; Τα λόγια ενός παιδιού βρίσκουν χώρο στην ενημέρωση του μπάσκετ, επειδή είναι γιος του Τούρκου coach;
Το ζήτημα που εγείρεται από τις δηλώσεις του 15χρονου Σαρπ Αταμάν δεν μπορεί να αναλυθεί επιφανειακά, αντιμετωπίζοντάς τον ως έναν απλό χούλιγκαν ή ως μασκότ της ομάδας του πατέρα του. Ο νεαρός δεν είναι απλώς ένας ανήλικος που εκφράζει υπερβολές χωρίς συνειδητοποίηση. Αντιθέτως, τα λόγια και η συμπεριφορά του αντανακλούν, σε σημαντικό βαθμό, τις απόψεις και τη νοοτροπία του ίδιου του πατέρα του, Έργκιν Αταμάν, ο οποίος είναι ένας από τους πιο αναγνωρισμένους προπονητές στην ευρωπαϊκή καλαθοσφαίριση. Η σχέση μεταξύ του πατέρα και του γιου αποδεικνύει πως ο Σαρπ λειτουργεί ως επέκταση της εικόνας του πατέρα του, και όχι ως ένα αυτόνομο άτομο με τον αυθορμητισμό και την αθωότητα που θα περίμενε κανείς από έναν 15χρονο.
Σε αυτή την τρυφερή ηλικία, η ουσία βρίσκεται αλλού και όχι στις εκρηκτικές αναρτήσεις. Αναμφίβολα, η εποχή που ζούμε είναι άγρια και οι διαστάσεις της βίας στο διαδίκτυο ανεξέλεγκτες και επικίνδυνες. Η ουσία βρίσκεται στις διαπροσωπικές σχέσεις, στην σφυρηλάτηση του χαρακτήρα, στην προκειμένη περίπτωση στην απόκτηση των βασικών γνώσεων του αθλητισμού και στην αθλητική ηθική. Στην πράξη του συγκεκριμένου παιδιού, που εντοπίζονται οι παραπάνω επιλογές; Πουθενά.
Ο 15χρονος νέος βαδίζει στην γραμμή της πόλωσης και του φανατισμού. Στην γραμμή εκείνη που τα αθλητικά ιδεώδη και ο ρομαντισμός θεωρούνται λεκτικές υπερβολές. Ωστόσο, την μεγάλη ευθύνη την φέρουν οι ίδιοι οι γονείς. Ο coach Έργκιν και η κα Μπέρνα θα έπρεπε να είναι πιο παρεμβατικοί σε τέτοιες συμπεριφορές.
Προφανώς τα social είναι και η έκθεσης των παιδιών σε αυτά είναι ένα τεράστιο στοίχημα για όλους τους γονείς. Στην περίπτωση όμως του Τούρκου τεχνικού, θα έπρεπε να φιλτράρονται όσα γράφονται δημοσίως, λόγω του ειδικού βάρους του πρώτου. Αισθανόμαστε πραγματικά ότι η κατάσταση έχει εκτροχιαστεί. Δεν ξέρουμε ειλικρινά από που να πιαστούμε για να εξετάσουμε ένα τόσο προβληματικό θέμα. Και από την άλλη πλευρά, ξεπροβάλλουν όλα τα μέσα που αναπαράγουν τις δηλώσεις αυτές. Για ποιο λόγο βρε παιδιά; Τι προσφέρει στο δημόσιο διάλογο το post ενός παιδιού;;;
Η ακτινογραφία του δικού μας προβληματισμού:
1. Έλλειψη Αυθορμητισμού και Αθωότητας
Η δήλωση «Τους δείξαμε την κόλαση…» δεν είναι μια αυθόρμητη έκφραση ενός εφήβου που απολαμβάνει το παιχνίδι, αλλά μια προσχεδιασμένη και υπολογισμένη φράση που παραπέμπει περισσότερο στη ρητορική των φανατικών οπαδών και όχι στην αθλητική κουλτούρα. Το παιδί έχει χάσει την αθωότητα της ηλικίας του και φαίνεται να λειτουργεί κάτω από τη σκιά της δημόσιας εικόνας του πατέρα του, αντί να αναπτύσσει δική του, ξεχωριστή ταυτότητα. Η συμπεριφορά του δεν συνάδει με τις συνήθεις ασχολίες και ενδιαφέροντα ενός παιδιού αυτής της ηλικίας, που κανονικά θα έπρεπε να εστιάζει σε αξίες όπως η φιλία, η ομαδικότητα και η απόλαυση του αθλητισμού χωρίς εξάρσεις φανατισμού.
2. Αντανάκλαση των Απόψεων του Πατέρα του
Η ρητορική του Σαρπ, αν και εκφράζεται μέσα από το στόμα ενός παιδιού, φαίνεται να αντικατοπτρίζει την επικοινωνιακή στρατηγική του ίδιου του Έργκιν Αταμάν. Ο Τούρκος προπονητής είναι γνωστός για την έντονη προσωπικότητά του και τις δημόσιες τοποθετήσεις του που συχνά προκαλούν αντιδράσεις, ενίοτε με ύφος που δεν συνάδει με την αθλητική δεοντολογία. Αντί λοιπόν να καθοδηγεί τον γιο του προς την κατεύθυνση της ευγενούς άμιλλας και του σεβασμού, ο Αταμάν φαίνεται να προβάλλει μέσω του παιδιού του τις δικές του απόψεις και αντιλήψεις, διατηρώντας την εικόνα της έντασης και του πάθους που ο ίδιος έχει καλλιεργήσει στον αθλητικό χώρο. Αυτό είναι ένα σοβαρό ζήτημα για έναν προπονητή τέτοιου διαμετρήματος, καθώς έχει την υποχρέωση να τηρεί τους άγραφους κανόνες της αθλητικής δεοντολογίας και να προωθεί μια κουλτούρα σεβασμού και αθλητικού πνεύματος.
3. Τα Παιδιά των Δημοσίων Προσώπων και η Έλλειψη Ταυτότητας
Το θέμα της δημόσιας έκθεσης των παιδιών διάσημων προσωπικοτήτων είναι ιδιαίτερα κρίσιμο. Ο Σαρπ βρίσκεται στο προσκήνιο λόγω του ονόματος και της θέσης του πατέρα του, χωρίς ο ίδιος να έχει επιλέξει αυτήν τη δημοσιότητα. Ο κίνδυνος για ένα παιδί που μεγαλώνει σε τέτοιες συνθήκες είναι να μην καταφέρει να διαμορφώσει τη δική του ταυτότητα, καθώς οι προσδοκίες και η εικόνα του δημοσίου προσώπου που αντιπροσωπεύει το όνομα του πατέρα του επισκιάζουν την ατομική του προσωπικότητα. Πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί όπως ο Σαρπ να ξεφύγει από τα φώτα της δημοσιότητας, που ουσιαστικά δεν του ανήκουν; Πώς θα μπορέσει να αναγνωρίσει τη δική του, ξεχωριστή αξία και να συνειδητοποιήσει ότι οι πράξεις του έχουν αντίκτυπο, τόσο στη δική του ζωή όσο και στην αθλητική του πορεία;
4. Η Σχέση με τον Παναθηναϊκό: Αυθόρμητη “Αγάπη” ή επικοινωνιακή πολιτική;
Η σχέση του Σαρπ Αταμάν με τον Παναθηναϊκό φαίνεται να μην έχει τις ρίζες της σε μια φυσική και αυθόρμητη αθλητική “αγάπη”, όπως θα περίμενε κανείς από έναν νεαρό φίλαθλο. Αντίθετα, μπορεί να ερμηνευτεί ως μέρος μιας επικοινωνιακής στρατηγικής που προωθεί ο ίδιος ο Έργκιν Αταμάν, ως προπονητής της ομάδας, προκειμένου να ενισχύσει την εικόνα του και να εδραιώσει τη σύνδεσή του με τους φιλάθλους του Παναθηναϊκού. Η ταύτιση του παιδιού με την ομάδα μπορεί να φαίνεται αρχικά ως ένδειξη πάθους για τον αθλητισμό, ωστόσο υπάρχει μια πιο βαθιά διάσταση: μήπως πρόκειται για μέρος της ευρύτερης εικόνας που λανσάρει ο Τούρκος προπονητής; Ένα τέτοιο σενάριο δεν αφήνει πολλά περιθώρια στο παιδί να αναπτύξει αυθόρμητα τις δικές του απόψεις ή να δημιουργήσει ανεξάρτητη αθλητική ταυτότητα.
5. Η Ευθύνη του Προπονητή και Πατέρα
Η ευθύνη του Έργκιν Αταμάν απέναντι στον γιο του είναι διπλή: αφενός ως πατέρας, αφετέρου ως δημόσιο πρόσωπο και καθοδηγητής σε ένα πλαίσιο όπου οι αθλητικές αξίες πρέπει να υπερτερούν του φανατισμού. Η δημόσια εικόνα του παιδιού του, όπως αυτή διαμορφώνεται μέσω δηλώσεων και ενεργειών, αντικατοπτρίζει τη δική του στάση και την ηθική του προσέγγιση στον αθλητισμό. Είναι ο ίδιος ο προπονητής που θα έπρεπε να προωθεί την ευγενή άμιλλα, τον σεβασμό και την πειθαρχία, ειδικά όταν πρόκειται για τη διαπαιδαγώγηση ενός νέου ατόμου που βρίσκεται υπό το άμεσο φως της δημοσιότητας.
Συμπερασματικά, η συμπεριφορά του Σαρπ Αταμάν δεν είναι απλώς η παρορμητική έκφραση ενός νεαρού φανατικού φιλάθλου. Αντίθετα, αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης στρατηγικής που αντανακλά τις απόψεις και τις προσδοκίες του πατέρα του, ενός προπονητή που θα έπρεπε να τηρεί και να προωθεί τα ιδεώδη της αθλητικής ηθικής. Το παιδί, έχοντας χάσει τον αυθορμητισμό και την αθωότητα που συνάδει με την ηλικία του, λειτουργεί σε ένα πλαίσιο που δεν προάγει την ανάπτυξη της προσωπικής του ταυτότητας, ενώ η δημόσια έκθεση αυξάνει την πίεση που αισθάνεται να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που δεν του ανήκουν. Όσο δεν μπαίνουν όρια, οι «φωτιές της κόλασης» θα γυρίσουν μπούμεραγκ σε αυτούς που τις άφησαν να αναζωπυρωθούν…
Σπύρος Κόγκας
