Με τον Παναθηναϊκό να έχει επιστρέψει με σπουδαία ορμή και τον Ολυμπιακό να παραμένει για 3η σερί σεζόν μια μεγάλη ομάδα, που ωστόσο ακόμα της λείπει κάτι για να πατήσει στην κορυφή, δημιουργείται φυσιολογικά ένα κύμα τεράστιας προσμονής και ανυπομονησίας για τη νέα σεζόν, με τους δυο αιωνίους να είναι -αν και χρειάζονται ελάχιστες κινήσεις- για ακόμα ένα καλοκαίρι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές της off-season και της μεταγραφολογίας. Οι δυο προπονητές ψάχνουν μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας τα χαρακτηριστικά που θα προστεθούν ομαλά στην ιεραρχία και τη χημεία των ομάδων τους και θα φέρουν την απαιτούμενη ώθηση στον καθένα ξεχωριστά, ώστε να ανέβει ένα ακόμα σκαλοπάτι, χωρίς ταυτόχρονα να διαταράσσονται οι ισορροπίες στον εσωτερικό ψυχισμό του εκάστοτε συνόλου.
Ο διαλεχτός της άρνησης
Ο γνωστός αντισυμβατικός Εργκίν Αταμάν, συνεχίζει με την απόλυτα επιτυχημένη τακτική του (Small ball, Solid Guard Lineups και άριστο spacing), δεν διστάζει όμως με την πρώτη ευκαιρία να ρισκάρει, να πάει την οποιαδήποτε κατάσταση στα άκρα και να φέρει τα πάνω-κάτω, χωρίς να τον ενδιαφέρει να στιγματιστεί ή να δεχτεί σφοδρή κριτική. Δεν δίστασε να κράξει δημόσια τους παίκτες του, όταν αυτοί είχαν κακή απόδοση. Το έκανε και στην Εφές και στον Παναθηναϊκό και όλως παραδόξως πάντα τα τρικ του έπιαναν τόπο. Δεν δίστασε να παραγκωνίσει παίκτες με μεγάλο όνομα ή συμβόλαιο, αν δεν έφερναν τα βασικά απαιτούμενα για τον ίδιο στο παρκέ. Δεν κώλωσε να απευθύνει κάλεσμα ορθά κοφτά στον διψασμένο και απογοητευμένο ταυτόχρονα κόσμο της ομάδας του, να κλείσει εισιτήρια για τα Playoffs και το Final-4 από τους πρώτους μήνες της σεζόν, δεν φοβήθηκε να προσθέσει τεράστια πίεση στον εαυτό του μετά το 0-1 της Μακάμπι με την ιστορική πια δήλωση “Έγινε το 0-1, τίποτα το τόσο σοβαρό. Αν δεν πάμε στο Final-4, δεν θα είμαι προπονητής του Παναθηναϊκού την επόμενη χρονιά”, κάτι που αν όντως συνέβαινε, ευτυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ, ενώ δεν πτοήθηκε από την πίεση του Final-4 να υποσχεθεί το 7ο αστέρι στους οπαδούς των πρασίνων. Τέλος, παρά το 0-2 του Ολυμπιακού στους τελικούς της Α1 δεν τον εμπόδισε τίποτα να δηλώσει πως: “Θα γυρίσουμε τη σειρά και θα πάρουμε το πρωτάθλημα”. Μπορείς να τον πεις εριστικό, κομπορρήμων, είρωνα, προκλητικό και πολλά άλλα, αλλά ο Εργκίν Αταμάν ποτέ δεν πήγε σε safe καταστάσεις, ποτέ δεν μίλησε εκ του ασφαλούς και ποτέ δεν είχε πρόβλημα να εκτεθεί και να πάρει πάνω του όλο το ανάθεμα.
Πέρυσι είχε την κοφτερή ματιά να φέρει στο ΟΑΚΑ έναν παίκτη όπως ο Τζέριαν Γκραντ. Σχεδόν άπαντες αρχικά γέλασαν, υποτίμησαν τη μεταγραφή, όμως στο τέλος (βασικά πολύ νωρίτερα) όλοι έβγαλαν το καπέλο στον παίκτη αλλά κυρίως στον προπονητή που μέσα στο άπλετο μπάτζετ που διέθετε πήρε το ρίσκο με έναν παίκτη που “είναι για επίπεδο Γιούροκαπ, αφού δοκίμασε στην Ευρωλίγκα και… δεν κάνει”. Έπειτα κράτησε τον Γκριγκόνις στο ΟΑΚΑ, παρά τις έντονες -λογικές- αμφιβολίες όλου του κόσμου, ενώ δεν φοβήθηκε να φέρει τον Γκάι στον Παναθηναϊκό, έναν παίκτη πολύ καλό μεν, με εντελώς διαφορετική ιδιοσυγκρασία δε. Τέλος, τη στιγμή που όλοι περίμεναν ένα ακόμα ηχηρό όνομα στη θέση του Center, ο Αταμάν πήγε ξανά κόντρα στο ρεύμα και διάλεξε πολύ απλά αυτόν που… τίκαρε όλα τα κουτάκια που ο ίδιος είχε θέσει ως βασικές προτεραιότητες για τη θέση του Back up ψηλού. Το ότι ο Όλεκ Μπαλτσερόφσκι δεν κατάφερε να αντέξει την πίεση και να σηκώσει το βάρος των τεράστιων απαιτήσεων, είναι εντελώς διαφορετική υπόθεση. Όμως και πάλι, όταν όλοι περίμεναν μια μεταγραφή από αυτόν για τη λάθος πρόβλεψή του, αυτός με περισσή ειλικρίνεια, έριξε τους τόνους, ανατρέποντας ξανά τα προγνωστικά: “Δεν θα ρισκάρω να χαλάσω τη χημεία της ομάδας μου” είχε πει και η ομάδα συνέχισε στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν με ουσιαστικά έναν μόνο Center.
Φέτος ο Τούρκος ομοσπονδιακός τεχνικός ξανά κάνει αυτό που ο ίδιος νιώθει σωστό. Το αν είναι σύμφωνη η κίνηση με την κοινή λογική στην περίπτωση του Λορένζο Μπράουν, απλώς αποτελεί σύμπτωση. Ο Αταμάν φέρνει στο ΟΑΚΑ έναν παίκτη με παραστάσεις, δίψα και κίνητρο και δεν φοβάται να αυξήσει κι άλλο τον μέσο όρο ηλικίας του Back Court του, γνωρίζοντας ότι όταν την κρίσιμη ώρα άπαντες οι αθλητές θα είναι έτοιμοι, τότε η αρμονία εντός της ομάδας θα βρίσκεται στα ύψη. Δεν πέφτει στην παγίδα να φέρει έναν Super Star, όπως ο Χεζόνια, ο οποίος δυνητικά θα μπορούσε φέτος να βρίσκεται ξανά στον Παναθηναϊκό, κάτι έμαθε αφού έπαθε όταν πρόσθετε τον Κλάιμπερν στην Εφές. Επίσης φέρνει στην Αθήνα έναν παίκτη που στο πολύ πρόσφατο παρελθόν είχε με δηλώσεις του… υποβαθμίσει την επιτυχία της νέας του ομάδας: “Αν έπαιζε ο Μπόλντουιν, θα περνούσαμε εύκολα τον ΠΑΟ”. Όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Αν στο μυαλό του Αταμάν ο παίκτης του κάνει το “κλικ”, τελείωσε. Κάτι παρόμοιο δεν αποκλείεται να συμβεί και στη θέση του ψηλού. Όλοι περιμένουν ένα σούπερ όνομα, όμως δεν είναι απίθανο να δούμε κάποιο πιο… μετριοπαθές βιογραφικό το οποίο απλώς θα εκπληρώνει τα “θέλω” του προπονητή των πρασίνων. Από έναν καθαρό Center ακούσαμε για PF/C, για PF κατεβάζοντας τον Μήτογλου πιο πολλά λεπτά στο ‘5’ ή ακόμα και για PF/SF. Είδαμε τον Καλαϊτζάκη σε κρίσιμα ματς να είναι ο game changer, είδαμε τον Χουάντσο, ένα τεράστιο όνομα και συμβόλαιο, να τρώει πάγκο, είδαμε τον Σλούκα στην καλύτερη αμυντική εκδοχή της καριέρας του, βλέπουμε τώρα τον Βιλντόζα, έναν αντικειμενικά πάρα πολύ καλό παίκτη, να αποδεσμεύεται, ενώ ήταν ολοφάνερο ότι ταιριάζει στο μπάσκετ του Ολυμπιακού και άρα θα γίνει κίνηση.
Σε κάθε περίπτωση, ο Αταμάν είναι ένας αρνητής της κοινής λογικής και δεν θα διστάσει σε οποιαδήποτε περίσταση να πάει κόντρα με την κοινή αντίληψη, όχι γιατί είναι ριζοσπαστική προσωπικότητα ή γιατί θέλει να τραβήξει πάνω του τα βλέμματα, αλλά γιατί πολύ απλά η… φλασιά που θα φάει σε μια στιγμή, μπορεί να μεταμορφωθεί σε παρανάλωμα και να καταλύσει κάθε προσπάθεια για λογική και δομημένη σκέψη ενός οπαδού, ενός παίκτη του ή πολύ περισσότερο, ενός αντιπάλου.
Ο ακριβογιός της πίστης
“Δεν μπορώ να πουλήσω έναν παίκτη μου, επειδή απλά του έτυχε ένας τραυματισμός. Για παράδειγμα, μετά από τόσα χρόνια, δεν μπορώ να κόψω τον ΜακΚίσικ, επειδή θα χάσει μερικούς μήνες”, “Δεν πιστεύω σε αυτό που οι περισσότεροι λέτε ηγέτη. Για μένα ηγέτης είναι αυτός που θυσιάζεται για το σύνολο, αυτός που θα βάλει τον εαυτό του κάτω από την ομάδα και θα κάνει ό,τι χρειαστεί για να τη βοηθήσει να πάει μπροστά”, “Θα μείνουμε πιστοί στο πλάνο μας και στη λογική μας, δεν θα μπούμε σε δημοπρασίες, αλλά θα στηρίξουμε τους παίκτες μας” και άλλα πολλά. Συμφωνούμε 101% με όλα όσα έχει πει αναφορικά με τη σωστή λειτουργία μιας ομάδας, ο κόουτς Μπαρτζώκας, ένας θιασώτης του ταχυδυναμικού μπάσκετ με τα μεγάλα κορμιά και την μεγάλη ταχύτητα ανάπτυξης που αναγκάζει πολλές φορές τον αντίπαλο προπονητή να καλέσει σε τάιμ-άουτ, απλώς για να δουν οι παίκτες του… τι χρώμα έχει η μπάλα. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας επιμένει και φέτος στο πλάνο του. Με αυτό έκανε αυτή την τρομερή προσωπική και ομαδική επάνοδο, με αυτό έφτασε μια ανάσα πριν την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, με αυτό κυριάρχησε πλήρως για δυο χρόνια στην Ελλάδα, με αυτό ζει και με αυτό πεθαίνει. Σωστός για εμάς.
Στον Ολυμπιακό αυτά τα χρόνια βλέπουμε ένα μοντέλο που βαδίζει μαζί τον δρόμο της βελτίωσης. Ο Ολυμπιακός ξεκίνησε από χαμηλά, δημιούργησε τρομερές υπεραξίες εντός της ομάδας και ανέβηκε, προκειμένου να διατηρήσει αναλλοίωτο αυτό το σύνολο που έφερε πίσω στον οργανισμό το αίσθημα των “Glory Days”. Ο Παπανικολάου που έδειχνε να πέφτει πολλαπλά επίπεδα, θυμίζει τα τελευταία χρόνια σε πολλές στιγμές τον νεαρό αέρινο SF του Ντούντα, ο ΜακΚίσικ που έκανε ντεμπούτο στην Ευρωλίγκα σχεδόν στα 30 του, είναι ένας παίκτης που σταθερά εξελίχθηκε σε έναν πλάγιο με guts, που καθαρίζει παιχνίδι μεγάλης βαρύτητας, ενώ ο Φαλ από ένας άχαρος και αργοκίνητος ψηλός στη Λυών, μετατράπηκε σε ό,τι πιο μοντέρνο μπορούσαμε να φανταστούμε, δημιουργώντας κατά ριπάς. Ο προπονητής των ερυθρολεύκων δεν είναι ο άνθρωπος που θα πάει κόντρα στο ρεύμα και θα ρισκάρει (εξαρτάται πάντα τι σου δίνει και η αγορά). Πριν δυο χρόνια, που ήδη ο Βεζένκοφ είχε ξεκινήσει να βγάζει μάτια και υπήρχε ο κίνδυνος να φύγει, ο κόουτς Μπαρτζώκας άμεσα έφερε στο ΣΕΦ τον Πίτερς, ώστε να έχει για παν ενδεχόμενο τον Shooting PF του. Ο Σάσα τελικά έμεινε για ακόμα μια σεζόν, ο Πίτερς έκανε την χειρότερη σεζόν της καριέρας του, έδειχνε περιττός στο ρόστερ και απογοητευμένος, όμως ο διακόπτης γύρισε και με τη φυγή του Βούλγαρου για το ΝΒΑ, ο Πίτερς έκανε την ολική επαναφορά και από τη χειρότερο έφτασε στην καλύτερη σεζόν που είχε ποτέ, εξαργυρώνοντας τις εξαιρετικές του αποδόσεις με ένα νέο διετές συμβόλαιο. Μια προσωρινή λύση όλα αυτά, ε; Και λογικά θα κλείσει 4ετία και βάλε στον Πειραιά. Και φυσικά, ας μην ξεχνάμε και τον Καναάν και την ανυπαρξία του στην πρώτη σεζόν, ώσπου στον τελικό της Ευρωλίγκα με τη Ρεάλ είχε ένα απίστευτο βράδυ και έμεινε στην ομάδα και τη σεζόν που ολοκληρώθηκε, πραγματοποιώντας κι αυτός, μέσα από τη μεθοδική και συστηματική ομαδική δουλειά, την καλύτερη σεζόν της καριέρας του. Αθόρυβα, απλά και ωραία.
Στο φετινό παζάρι, ο Μπαρτζώκας επέλεξε ξανά έναν πρώην παίκτη του, τον Ντόρσεϊ. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό για τον ίδιο. Δεν φαίνεται να θέλει να διώξει κάποιον εκ των πολλών ψηλών του, στηρίζοντας όλες του τις επιλογές, παρά τη διαφορετική δική μας άποψη, που φυσικά είναι περιττή, ενώ σήμερα μάλλον κλείνει μια αναπάντεχη αλλά ταυτόχρονα κι αναμενόμενη κίνηση. Αναπάντεχη, γιατί όπως είπαμε πιο πάνω, όλοι θεωρούσαμε ότι ο Παναθηναϊκός δύσκολα θα αφήσει τον Λούκα Βιλντόζα απολύτως ελεύθερος στην αγορά, χωρίς κάποιον όρο κι αναμενόμενη γιατί στον πάγκο του ΟΣΦΠ κάθεται ο… ακριβογιός της πίστης. Ο Αργεντίνος Combo είναι τυπικός παίκτης Μπαρτζώκα. Έχει μέγεθος και μήκος, μπορεί να παίξει με και χωρίς την μπάλα, ενώ πρεσβεύει στο up-tempo παιχνίδι, κομμάτι που ο Βιλντόζα διαπρέπει διαχρονικά, μιας και μένει μακριά από το μισό γήπεδο και την πολλή σκέψη (δεν είναι το φόρτε του), ζητώντας το απρόβλεπτο και το πιο άμεσο, αυτά δηλαδή που μπορεί να κάνει καλά ο διεθνής Αργεντίνος. Ο πρωταθλητής Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό φαίνεται να κολλάει καλά με μια πρώτη ματιά με τον Γουόκαπ ως δίδυμο, αλλά και με τον Γκος. Θα αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα, μέχρι να γίνει σαφές σε τι κατάσταση θα βρίσκεται ο Έβανς όταν με το καλό επιστρέψει στη δράση, ενώ διαθέτει μια καλή ικανότητα στο PnR, κάτι που έλειψε πέρυσι από τον Ολυμπιακό και η μεγάλη ικανότητα του Μιλουτίνοφ στη συγκεκριμένη δράση βρήκε τοίχο. Εφόσον επισημοποιηθεί λοιπόν του Βιλντόζα θα μπορούμε να πούμε πολλά περισσότερα, ενώ φαίνεται ότι στο Φάληρο στοχεύουν σε ένα ακόμα μεγάλο όνομα με προφανή στόχο την επιστροφή του Βεζένκοφ. Σε διαφορετική περίπτωση θα δούμε, αν αποκτηθεί ένας SF ή ένας ακόμα πλάγιος (ή Guard) και αν υπάρξει κάποια απρόσμενη αποχώρηση.
Πάντως από όσα βλέπουμε τα τελευταία χρόνια από τον Γιώργο Μπαρτζώκα, δεν θα πρέπει να είμαστε βέβαιοι για την απομάκρυνση πολλών παικτών μαζικά. Ο κόουτς αρέσκεται σε δεύτερες ευκαιρίες και (ναι, εμείς έχουμε άλλη άποψη, αλλά…) δεν θα είναι παράξενο να δούμε κάποιους παίκτες που θεωρούμε σήμερα περιττούς, να έχουν έναν νέο, ανανεωμένο ρόλο στην ομάδα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση πάντως, πρέπει να θεωρούμαστε τυχεροί, ευγνώμονες και ευλογημένοι όσοι ασχολούμαστε με αυτό το λατρεμένο άθλημα και βλέπουμε να συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν τα τελευταία δυο-τρία χρόνια στη χώρα μας. Το ελληνικό μπάσκετ ανεβαίνει κατακόρυφα με την άνοδο των δυο μεγάλων και αν μέχρι πέρυσι ο Ολυμπιακός είχε αποκλειστικά την προσοχή στραμμένη πάνω του, ο Παναθηναϊκός πλέον με μια ανεπανάληπτη επιστροφή φέρνει τα πάνω-κάτω και δημιουργεί μια νέα “αιώνια” αντιπαλότητα, που όχι απλώς πλησιάζει αλλά ίσως και να ξεπερνάει τα ένδοξα μεγαλεία του παρελθόντος. Και κύριοι υπεύθυνοι για όλα αυτά, είναι οι δυο κύριοι που πρωταγωνιστούν στο παρόν άρθρο: Ο διαλεχτός της άρνησης, Εργκίν Αταμάν κι ο ακριβογιός της πίστης, Γιώργος Μπαρτζώκας.
