Δεν ξέρουμε, αν θα ακουστεί σκληρό, βιαστικό ή ακόμα και ακραίο, αλλά η άποψή μας (και αυτό το “η άποψή μας” πρέπει να υπογραμμιστεί), είναι πως μάλλον ο κύκλος -ο δεύτερος κύκλος- του coach Μπαρτζώκα στον Πειραιά έχει φτάσει στο τέλος του.
Ο Ολυμπιακός έπαιξε μπασκετάρα τα τελευταία χρόνια, παρουσίασε κάτι καινοτόμο και πρωτοποριακό, έθελξε, “γέμισε” και τον πιο απαιτητικό, αλλά εν τέλει δεν κατάφερε να κερδίσει. Είτε μπήκε σε ένα Final-4 ως το απόλυτο φαβορί (2023), είτε μπήκε ως outsider (2022,2024), είτε ως ένας συνειδητοποιημένος “παίκτης” που έχει μάθει από τα λάθη του (φέτος).
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας πληρώνει για ακόμα μια φορά τα λάθη της καλοκαιρινής στελέχωσης (γιατί, αν είχες ένα σκληρό 4άρι να ματσάρει με τον Μπλόσομγκεϊμ ή έναν πιο αθλητικό ψηλό, ίσως όλα να ήταν διαφορετικά) και τα προ 10ετίας φαντάσματα αρχίζουν να επανέρχονται με όλο και πιο έκδηλες εκφάνσεις.
Οι ελληνικές ομάδες απογοητεύουν (αν μπορούμε να μιλάμε για απογοήτευση, όταν παίζουν μέχρι την τελευταία ημέρα της διοργάνωσης) και ο περιβόητος ελληνικός τελικός, που θα έγραφε ιστορία, ως το μεγαλύτερο παιχνίδι στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού, καταλήγει σε έναν… καφέ της παρηγοριάς, που μάλλον δεν θα δει κανείς, είτε από το γήπεδο, είτε από την τηλεόραση.
Αμφότεροι λοιπόν οι προπονητές των δυο αιωνίων πέφτουν θύμα outcoaching των νεοφερμένων αστέρων της προπονητικής στην Ευρώπη. Δυο παιδιά που έχουν γράψει ιστορία με τις ομάδες που σήμερα πίκραναν (οκ ο Σπανούλης έγραψε ιστορία και με ΠΑΟ και με ΟΣΦΠ) κάνουν το μεγάλο βήμα στην καριέρα τους και προκρίνονται στον τελικό πανάξια και πεντακάθαρα, έχοντας ραντεβού ο καθένας με τη δική του ιστορία.
Ένα προπονητικό matchup που πολύ πιθανόν στο μέλλον να μονοπωλήσει σε μεγάλο βαθμό το ενδιαφέρον της Euroleague.
Υ.Γ: Ευτυχώς που οι τελικοί της Α1 δεν αργούν και πολύ, γιατί όλο αυτό πρέπει να ξεχαστεί και μάλιστα σύντομα…
