Πιο πεινασμένος και πιο αποφασισμένος σε όλη τη σειρά ο Ολυμπιακός κατάφερε να κερδίσει και στο Game 4, για να επιστρέψει στην κορυφή του εγχώριου πρωταθλήματος μετά από μια σειρά παιχνιδιών, όπου το μπάσκετ πήγε -δυστυχώς- περίπατο.***
Ο Ολυμπιακός επιβλήθηκε ενός αντιπάλου, που είχε χάσει το μυαλό του και εστίαζε σε οτιδήποτε άλλο πέραν του αγωνιστικού. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ευτύχησε την ύστατη στιγμή να δει τους Ντόρσεϊ και ΜακΚίσικ να κάνουν σπουδαία παιχνίδια και στις δυο πλευρές του παρκέ (και αυτό για τον Ντόρσεϊ ειδικά μετράει διπλά και τριπλά, όταν βρίσκεται ταυτόχρονα στο γήπεδο με Φουρνιέ και Βεζένκοφ), ενώ ο Μιλουτίνοφ στα δυο τελευταία παιχνίδια φόρεσε το… κουστούμι του 2019, όταν αποτελούσε έναν εκ των πιο κομπλέ και αξιόπιστων ψηλών στα ευρωπαϊκά παρκέ.
Σπουδαία η αμυντική επίδοση του Παπανικολάου σε όλη τη σειρά, με τα recovers στις skip πάσες του ΠΑΟ στην αδύνατη πλευρά να πραγματοποιούνται σε πολύ χαμηλούς χρόνους, ενώ η παρουσία του Μιλουτίνοφ στο ζωγραφιστό εξασφάλιζε σιγουριά αμυντικού rebound για τον Ολυμπιακό, κόντρα σε μια ομάδα, που φέτος -και με την απουσία του Γκριγκόνις– πόνεσε τα μάλα λόγω έλλειψης spot shooting, κάτι που μεταφράστηκε και εντός παρκέ, με τα στατιστικά και τη γενική εικόνα να το αποδεικνύουν.
Η λανθασμένη επιλογή Αταμάν
Ο Εργκίν Αταμάν μάλλον έβαλε… αυτογκόλ, με την επιλογή του αρχικά να μην συμπεριλάβει τον Λεσόρ στην αποστολή των τελικών και τέλος, να επαναφέρει τον φευγάτο Μπράουν στη 12άδα, έναντι του πιο φιλότιμου ψηλού του, του Γκάμπριελ, κρατώντας μέσα τον εκτός τόπου και χρόνου, Γιουρτσεβέν, ενώ ούτε σε μια στιγμή στη σειρά -πλην του πρώτου ματς- δεν μπόρεσε να χαλιναγωγήσει και να καλμάρει τον Κέντρικ Ναν, που παρά το ότι συνεχίζει να σκοράρει κατά ριπάς, τον τελευταίο καιρό ζει σε μια δική του φούσκα.
Αυτά για τη συγκεκριμένη σειρά, η οποία ολοκληρώνεται μετά από πολλά κύματα και επαναφέρει την ηρεμία σε όλη την μπασκετική και μη (και αυτό το “και μη” είναι μια μεγάλη “ήττα”) κοινότητα. Η offseason μπορεί ακόμα να περιμένει μερικές ημέρες μέχρι να δούμε, πώς θα καταλήξουν και τα υπόλοιπα πρωταθλήματα, ενώ όπως κάθε καλοκαίρι θα παρουσιάσουμε και τη δική μας οπτική για συγκεκριμένες κινήσεις που -θεωρούμε εμείς- ότι οφείλει να κάνει κάθε ομάδα.
*** Για το γεγονός, ότι το μπάσκετ πήγε περίπατο, όπως αναφέραμε στην αρχή του άρθρου: Μεγάλη η ευθύνη σε αυτό των media και των μέσω κοινωνικής δικτύωσης, καθώς αναπαρήγαγαν συνεχώς τις προκλήσεις, τις δηλώσεις τις αναρτήσεις, τις χειρονομίες, τις ύβρεις και τα διαιτητικά λάθη που μετέτρεψαν το άθλημα που αγαπάμε σε reality show, δίνοντας ρόλο πρωταγωνιστή -προκαταβολική συγγνώμη για το λεξιλόγιο- σε όποια ευτελή γαμωείδηση ξεπηδούσε ανά λίγα λεπτά από τα δυο στρατόπεδα, που προέβαιναν σε καταγγελίες και μηνύσεις ακόμα και αν ο αντίπαλος κοιτούσε κάποιον για πάνω από 2-3 δευτερόλεπτα.
Η λογική βιάστηκε, το άσπρο έγινε μαύρο με σπουδαία επιτυχία, ο κόσμος έπαιξε θέατρο μέχρις εσχάτων, σαν να διεκδικεί… Όσκαρ στο σανίδι, ο εθνικισμός λειτούργησε ως… καπηλεία για οποιοδήποτε “ηθικό πλεονέκτημα” και οι χειρονομίες πλέον μετατράπηκαν σε κάτι φυσιολογικό, που δεν επιδέχονται καμίας ποινής, με την κυβέρνηση και τους ιθύνοντες να σφυρίζουν αδιάφορα.
Τέλος με όλο αυτό, είχαμε αποφασίσει να το αφήσουμε εκτός, όσο παίζεται μπάσκετ και να επικεντρωθούμε στα του παρκέ και νομίζουμε ότι δεν τα καταφέραμε και άσχημα.
Οutsider
