Όταν προσπαθείς να αποκαλέσεις μια ομάδα ως “μαύρο άλογο” μιας διοργάνωσης, προφανώς και ψάχνεις μια ομάδα με χαμηλό μπάτζετ, άσημους παίκτες και γενικά κάτι μη εμπορικό. Στην παρούσα περίπτωση όμως, όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί μοιάζουν με προσβολή. Τo Momentum επιχειρεί να κάνει τη δική του πρόβλεψη για την ομάδα, που λίγοι περιμένουν, αλλά η σελίδα θεωρεί ότι μπορεί να κάνει μια πολύ καλή χρονιά και να δώσει άλλο χρώμα στη διοργάνωση της Ευρωλίγκας. Στη δική μας περίπτωση η ομάδα που επιλέγουμε να βαφτίσουμε ως “Dark Horse” δεν έχει μικρό πορτοφόλι, ούτε βρίσκεται σε κάποια ασήμαντη χώρα ή πόλη, αλλά αντίθετα έχει ρίξει και συνεχίζει να ρίχνει πολύ μεγάλα ποσά δίχως όμως ουσιαστική ανταπόκριση. Ε λοιπόν, η Αρμάνι Μιλάνο φέτος μετά από πολλά καλοκαίρια αλόγιστης σπατάλης και “κουφών” επιλογών, στα δικά μας μάτια έχει φτιάξει ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον σύνολο, που μπορεί με τη βοήθεια πάντα και της Θεάς Τύχης να μπει σφήνα σε όλες αυτές τις ομάδες που οι φιλόδοξοι “ειδικοί” (εκεί κατατάσσουμε και τους εαυτούς μας, δεν το κρύβουμε) πιστεύουν ότι έχουν προβάδισμα για τις πρώτες 8 θέσεις της διοργάνωσης.
Μαθαίνοντας από τα λάθη σου
Ο Έτορε Μεσσίνα είναι σπουδαίος κόουτς. Το ξαναγράφουμε για να το καταλάβουν όλοι: Σπουδαίος!
Ξεκινάμε με αυτό. Ακόμα και σήμερα παραμένει ο 2ος σε κατακτήσεις Ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων, πίσω μόνο από τον μεγάλο Ομπράντοβιτς και νιώθοντας την ανάσα του Αταμάν καυτή στο σβέρκο του αλλά και τις μουρμούρες (ναι, μετά από τόσα χρόνια μιλάμε ακόμα για μουρμούρες στον κοσμοπολίτικο Βορρά της Ιταλίας) και την κατήφεια στο Φόρουμ να αυξάνονται συνεχώς, φαίνεται να σοβαρεύεται και να σέβεται την εν λευκώ διαχείριση που του έχει δώσει ο σύλλογος από το Μιλάνο από το 2019. Θυμόμαστε εδώ και χρόνια τον Μεσσίνα να ποντάρει πολλά στην εμπειρία ορισμένων θρυλικών αθλητών (Σέρτζιο Ροντρίγκεζ, Σκόλα, Χάινς, Ντατόμε), αλλά σχεδόν πάντα (με εξαίρεση το μείγμα της σεζόν 2020-’21 που τον έφτασε μια ανάσα από τον τελικό της διοργάνωσης) να αποτυγχάνει να συνδέσει τα κομμάτια του παζλ, χαντακώνοντας μαζί με τον εαυτό του και την ομάδα του μερικούς αποδεδειγμένα εξαιρετικούς παίκτες (Γκραντ, Βόιτμαν, Ντέιβις, Καμπαρό, Μπάρον κλπ). Ταυτόχρονα η Αρμάνι απέτυχε να αναδείξει μερικά δικά της παιδιά με μεγάλο παράδειγμα τον Φοντέκιο, ενώ η περυσινή εικόνα έστω και για ένα διάστημα, του Μπορτολάνι να βγαίνει μπροστά σε κρίσιμες στιγμές και να παίρνει αποφάσεις, έφερε έναν αέρα αισιοδοξίας ως προς το μέλλον της ομάδας, στον οργανισμό του Μιλάνου.
Επιτέλους: ΛΟΓΙΚΉ
Ο μεγάλος ιδιοκτήτης και χορηγός της Μίλαν, Τζιόρζιο Αρμάνι, φέτος θα δει τα εκατομμύρια που ξοδεύει, όχι απαραίτητα να πετυχαίνουν κάτι που θα μνημονεύεται για χρόνια, αλλά επιτέλους μια βάσιμη σκέψη, που θα σκέφτεται το άμεσο αλλά και το μακρινό μέλλον της ομάδας του. Φέτος στη Λομβαρδία αποφασίστηκε να γίνει μια σοβαρή τομή στο ρόστερ και δίπλα στους έμπειρους και περπατημένους παίκτες του ρόστερ να προστεθούν παιδιά με κίνητρο, όραμα και διάθεση για σκληρή δουλειά, ώστε να μάθουν και να διακριθούν παίζοντας στο πλάι μεγάλων προσωπικοτήτων και αθλητές που βρίσκονται “on the rise” που λένε και οι Αμερικάνοι. Συγκεκριμένα, η Αρμάνι πέρυσι είχε μέσο όρο ηλικίας τα 31.5 έτη, με τη γραμμή των Forwards να κυμαίνεται στα 33 και αυτή των Guards να βρίσκεται επίσης στα 31, με τους Μπορτολάνι-Φλακαντόρι που έριχναν τον μέσο όρο να μην είναι σαφώς οι πρωταγωνιστές της ομάδας. Φέτος ο αντίστοιχος αριθμός στους περιφερειακούς έπεσε αισθητά (26.5 έτη), ενώ στα Forwards ο μέσος όρος ηλικίας είναι τα 30.2 χρόνια. Βάλτε στην εξίσωση και τους Centers της ομάδας (26 χρόνια μ.ο) και η ομάδα από το περυσινό 31.5, πέφτει στο 27.6. Το χρειαζόταν αναμφίβολα, ειδικότερα αν σκεφτεί κανείς ότι από τον σύλλογο αποχώρησαν “βαρίδια” όπως οι Νέπιερ, Λο, Βόιτμαν, ΜακΓκρούντερ και πιο πριν, Πάνγκος. Μαζί τους έφυγαν και οι ιδιαίτερα χρήσιμοι Χολ και Μέλι, με προορισμό αμφότεροι την Πόλη και την αγκαλιά του Σάρας, όμως η αντικατάσταση φαντάζει σωστή.
All eyez on him
Ο Nenad Dimitrijevic έρχεται στο Μιλάνο, για να ντεμπουτάρει στη μεγάλη ευρωπαϊκή σκηνή και αναμένεται να πάρει τη θέση του βασικού PG της ομάδας του Μεσίνα. Ο 26χρονος από τη Βόρεια Μακεδονία έπαιξε τα τελευταία χρόνια στην Ούνικς Καζάν υπό τις οδηγίες του δάσκαλου Βέλιμιρ Περάσοβιτς και έδειξε σπουδαία βελτίωση, σε μια λίγκα που είχε μεν αποκλειστεί από τις ευρωπαϊκές διασυλλογικές διοργανώσεις, όμως διατήρησε ένα πολύ καλό επίπεδο, με την παρουσία μεγάλων ονομάτων (παικτών και προπονητών) στα παρκέ της. Ο Dimitrijevic έγραφε πέρυσι ανά 30′ συμμετοχής τα εξής: 18.5 PTS (43% 3P, 91.1% FT), 3.6 REB, 6.9 AST, 1.2 STL, 3.2 TOV και έφτασε μέχρι τους τελικούς της VTB όπου ηττήθηκε αυτός και η ομάδα του από την ΤΣΣΚΑ με 1-4 σκορ σειράς. Ο δεξιόχειρας Guard έτρεχε επιθέσεις κυρίως με κεντρικό PnR σε ένα μπάσκετ που ταιριάζει στα χνώτα του Μεσίνα με το low pace Basketball και το execution στο μισό γήπεδο. Ναι, ο Περάσοβιτς ήδη από την πρώτη του χρονιά στο Καζάν, είχε κάνει μια στροφή για τα γούστα του και έπαιζε σε λιγότερες κατοχές, σίγουρα θα το θυμάστε αφού έπαιζε στην Ευρωλίγκα, μέχρι να αποκλειστούν οι ρώσικες ομάδες από τη διοργάνωση, έχοντας δημιουργήσει ένα σπουδαίο σύνολο, που μέχρι τότε βρισκόταν σταθερά σε τροχιά όχι απλώς 8άδας αλλά 6άδας (Λορένζο Μπράουν, Χεζόνια, Καναάν, Τζεκίρι κλπ). Ο νέος παίκτης της Μίλαν, έδειξε μεγάλη συνέπεια στην μακρινή εκτέλεση, ενώ είχε εξίσου μεγάλη αποτελεσματικότητα στις προσπάθειες που εκτελούσε με floater ή off-drible από μέση απόσταση. Αμυντικά τα πήγε επίσης αρκετά καλά, παίζοντας κυρίως “shadow” τακτική στα αντίπαλα σκριν και δείχνοντας μεγάλο εγωισμό στα καθαρά 1on1 από την περιφέρεια ή και στο ποστ, αν έμενε με κάποιον Forward.
Τον περιμένουμε για πραγματικά μεγάλη σεζόν.
Ο… συγκάτοικος στην τρέλα
Ο Leandro Bolmaro μετά την προσπάθεια του ΝΒΑ επέστρεψε πέρυσι στην Ευρωλίγκα για την Μπάγερν, ξεκινώντας δυναμικά τη σεζόν, αλλά ρίχνοντας κάπως απότομα κι ανεξήγητα τους ρυθμούς του. Φανταστικός αθλητής, το επόμενο μεγάλο όνομα της μεγάλης των Αργεντινών Guard σχολής. Πιέζει εξαιρετικά την μπάλα, καλπάζει στον αιφνιδιασμό και έχει πολύ δυνατό πρώτο βήμα, που αν μπει στον διάδρομο δεν κόβεται ούτε από τους πιο ικανούς rim protectors της διοργάνωσης. Το περιορισμένο του σουτ ταβανιάζει την όλη επιθετική του εικόνα, ενώ όταν ξεκινάει άστοχος επηρεάζεται φανερά, οπότε εδώ ο Μεσίνα και το επιτελείο του έχουν πολύ μεγάλη δουλειά. Ο Bolmaro μαζί με τον Dimitrijevic έχουν τα φόντα να συνθέσουν ένα φανταστικό back court duo, που διαθέτει πολλά εργαλεία σε άμυνα κι επίθεση. Θα τα βρουν μπαστούνια στο ξεκίνημα της σεζόν πιθανώς, αλλά όσο θα κατανοούν τις απαιτήσεις και τα στεγανά της λίγκας, τόσο το παιχνίδι τους θα γίνεται πιο ποιοτικό.
Ο πρωταθλητής που θα μεταλαμπαδεύσει το πνεύμα νικητή στους νεότερους
Πολλοί προσπέρασαν τη μετακίνηση του Fabien Causeur από τη Μαδρίτη στο Μιλάνο, αλλά στα δικά μας μάτια ήταν κάτι πάρα πολύ έξυπνο και χρηστικό. Όχι, δεν περιμένουμε τα τρελά νούμερα, ούτε να βγει μπροστά στα δύσκολα όπως έκανε ΠΆΝΤΑ στη Ρεάλ (θυμηθείτε σε πόσα Final-4 ήταν ο go to guy της “βασίλισσας”), αλλά να φέρει αυτή την κουλτούρα του νικητή και το περήφανο πνεύμα του πρωταθλητή σε παίκτες που είναι ακόμα άβγαλτοι, αλλά και σε άλλους που τους στοιχειώνουν τα δικά τους φαντάσματα (Mirotic). Ο Causer θα είναι η ρεζέρβα του Shavon Shields που σαφώς και θα είναι ο ηγέτης του συνόλου του Μεσίνα και μαζί με τον επίσης έμπειρο Tonut θα αναλάβουν τις θέσεις των Wings και αναμένεται η παρουσία του να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για τους παίκτες που θα βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους ερωτήματα. Ναι, οι Dimitrijevic-Bolmaro και ακόμα και οι Shields-Mirotic μπορούν να μάθουν πολλά σχετικά με το πώς να χειρίζεσαι την μπάλα όταν αυτή καίει, από τον Γάλλο πλάγιο. Να μάθουν και να εμπνευστούν από μια πραγματικά μεγάλη προσωπικότητα, όπως συνέβη και πριν λίγα χρόνια με τους Rodriguez-Hines, που έφεραν στο Μεδιόλανο τον δικό τους αέρα του νικητή.
Ένα καταπληκτικό δίδυμο ψηλών
Πραγματικά, στη βασική θέση των ψηλών, η Αρμάνι έχει το πιο υποτιμημένο αυτή τη στιγμή δίδυμο που μπορεί κανείς να βρει στη διοργάνωση. Ο PF Nikola Mirotic δίπλα στον Center Josh Nebo. Δυο παίκτες που βρίσκονται σε κάπως διαφορετική φάση αυτή τη στιγμή στην καριέρα τους, μιας και ο πρώτος βρίσκεται στα τελευταία καλά στάδια της καριέρας του, έχοντας να σβήσει τη ρετσινιά του φαντάσματος στα δύσκολα και ο δεύτερος μπαίνει τώρα στα Prime χρόνια του, καλούμενος να αποδείξει ότι μπορεί και μακριά από το Up-Tempo παιχνίδι της Maccabi και σε ένα πιο αργό και σκεπτόμενο μπάσκετ να αποδώσει στα ίδια στάνταρ. Τα σούπερ αθλητικά προσόντα του Αμερικάνου λοιπόν (πιθανώς ο πιο αθλητικός παίκτης της Ηπείρου μας), δίπλα στο απίστευτα άρτιο και δαντελένιο παιχνίδι του Μαυροβούνιου φαίνεται να κολλάνε άψογα μεταξύ τους. Εφόσον οι Guards κάνουν σωστά τη δουλειά τους στο PnR με τον Nebo, ο Mirotic θα λειτουργεί σαν ασφαλιστική δικλείδα με την ικανότητά του να σουτάρει, να πασάρει και να βάλει την μπάλα στο παρκέ με τεράστια επιτυχία. Περιμένω πως και πως να τους δω μαζί και πιστεύω, ότι θα μπουν γρήγορα στα ραντάρ της μέσης μπασκετικής αντίληψης. Και ας μην ξεχνάμε ότι αν προέκυπτε ένας παίκτης από μια διασταύρωση των δυο αυτών αθλητών, πιθανότατα αυτός να ήταν ο Zach LeDay, που θα είναι ο τρίτος ψηλός του rotation της Front Court, συγκεντρώνοντας πολλά από τα στοιχεία των δυο προαναφερθέντων παικτών και ο οποίος ως σημαντικό μέλος της ομάδας που έφτασε στο Final-4 το 2021, επιστρέφει στο Μιλάνο και στις οδηγίες του Μεσίνα. Πραγματικά, δεν δένει όλο και περισσότερο το πράγμα; Τι λέτε;
Τα στοιχήματα που θα ορίσουν τη μοίρα της φετινής EA7
O David McCormack έρχεται στο Μιλάνο για να αποτελέσει τον back-up Center πίσω από τον “proven” σε αυτό το επίπεδο πια, Josh Nebo. Μιλάμε για έναν παίκτη τα χαρακτηριστικά του οποίου δένουν αρμονικά με αυτά του πρώην Center της Μακάμπι. Ο McCormack δεν φέρνει το above the rim παιχνίδι του Nebo (οκ, κανείς δεν το έχει αυτό), μιλώντας κυρίως αμυντικά, μιας και επιθετικά πιάνει λόμπες. Έχει ωστόσο πολύ καλύτερο παιχνίδι με ντρίμπλα, παίρνοντας την μπάλα με πλάτη σχετικά μακριά από το καλάθι κι έχοντας την ικανότητα να πάει με πρόσωπο προς τα μέσα, τελειώνοντας μετά από μια ποικιλία κινήσεων και με καλό άγγιγμα, κάτι δηλαδή που ο Nebo δεν έχει. Είναι πιο στατικός παίκτης από τον Nebo που θέλει εκατοστά, για να πάρει φόρα και να διοχετεύσει τη μοναδική του εκρηκτικότητα, ενώ το πλησίον του 80% από τις προσωπικές αποτελεί μια καλύτερη ασφάλεια από αυτή του συμπαίκτη του σε οριακές καταστάσεις.
Ο δεύτερος είναι ο Armoni Brooks. Έρχεται από το ΝΒΑ, όπου μπήκε ως Undrafteed και μετά από τρεις σεζόν φεύγει με 6.6 πόντους κατά μέσο όρο, σε ομάδες με χαμηλές απαιτήσεις όμως. Ο Brooks έχει πολύ καλό catch n’ shot τρίποντο, ενώ αρέσκεται στο Transition 3. Έχει μεγάλο άνοιγμα χεριών και μπορεί να κλέψει μπάλες, αν και αμυντικά έχει θέμα με το footwork του, κάτι που θα φανεί άμεσα, όταν κληθεί να αντιμετωπίσει τους Elite SGs της Ευρώπης. Το μεγάλο μείον στη δική του υπόθεση και το οποίο τον έδιωξε ουσιαστικά από τη μεγάλη λίγκα ήταν η έλλειψη Playmaking αλλά και το ελλιπές του dribbling, κάτι που έγραφε αρνητικά συνεχώς στο παιχνίδι των ομάδων του. Αν και παίζει καλά στην αδύνατη πλευρά, σπάνια χτυπάει με ντρίμπλα στα Close-outs, ενώ στο κομμάτι της πάσας είναι αρκετά φτωχός, με συνέπεια να λογίζεται ως καθαρός μονοθεσίτης SG, με ένα καλό αλλά αλλά όχι το σούπερ σουτ, οπότε λογικά το ΝΒΑ τον “ξέρασε”, αφού η δεξαμενή για αυτή τη θέση στην Αμερική είναι πραγματικά αστείρευτη. Εφόσον ο Brooks λοιπόν μπορέσει να σουτάρει αποτελεσματικά βοηθώντας το σύνολό του Μεσίνα με τους νεαρούς πυραυλοκίνητους Guards να τρέξει, εξασφαλίζοντας καλό transition 3, και να αμυνθεί σε ένα average επίπεδο, η μεταγραφή θα είναι επιτυχημένη και η Armani θα μπορεί να κοιτάξει ψηλότερα.
Εν ολίγοις, ο Coach Messina για πρώτη φορά μετά από χρόνια δείχνει να συμβαδίζει με τις νέες τάσεις του αθλήματος στα μέρη μας και να αφουγκράζεται σε μεγάλο βαθμό τις ανάγκες της ομάδας του. Δημιούργησε ένα μείγμα με αλυσιδωτή εξάρτηση τους ενός κομμάτι του παζλ με το άλλο. Από τις δεξιότητες και τις ηλικίες, μέχρι το στάτους και τη χημεία του κάθε παίκτη και ζεύγους θέσης, οι κινήσεις μοιάζουν προσεγμένες και μελετημένες σε βάθος. Η ποιότητα της προπόνησης και η δουλειά του προπονητικού τιμ της EA7 θα είναι πλέον βαρύνουσας σημασίας υποθέσεις, αφού μετά από αμέτρητα εκατομμύρια που κατέληξαν στον βυθό της θάλασσας, το πλοίο μοιάζει μετά από καιρό να έχει όλα τα απαραίτητα εφόδια στις αποσκευές του. Ο καπετάνιος έχει το σθένος να επιστρέψει με αποφασιστικότητα και να διανύσει εκείνους τους άγριους ωκεανούς που όμως οδηγούν στους πιο όμορφους προορισμούς;
Outsider
