Εκείνη η εποχή που τα μόνα που χρειαζόσουν ήταν μια μπάλα -ας ήταν και ποδοσφαίρου- και μία μπασκέτα
Εκείνη η εποχή που το τσιμέντο σου φαινόταν το πιο μαλακό παρκέ
Εκείνη η εποχή που οι αγώνες δεν είχαν ημίχρονα, τα φάουλ τα ζητάγαμε -όταν δεν ντρεπόμασταν- και δεν σφυρίζονταν απο τον ανύπαρκτο διαιτητή
Εκείνη η εποχή που οι καιρικές συνθήκες δεν είχαν καμία σημασία γιατί ήξερες απο που φυσάει ο άνεμος, ποια λακούβα με νερά έπρεπε να αποφύγεις
Εκείνη η εποχή που τα καινούρια παπούτσια που ζαχάρωνες από καιρό και τελικά όταν κατάφερες να τα αγοράσεις και τα φόρεσες, ένιωσες σαν τον παιχταρά που τα διαφήμιζε
Εκείνη η εποχή που ακόμα και το διάστρεμμα δεν σε πτοούσε γιατί «μερικά σουτάκια θα κάνω ρε μάνα, δε θα τρέχω»
Εκείνη η εποχή που σημάδευες κάθε βδομάδα την κάσα της πόρτας για να τσεκαρεις πόσα χιλιοστά πήρες σε ύψος
Εκείνη η εποχή που προσπαθούσες να φτάσεις το ταμπλό, μετά το στεφάνι, ύστερα να καρφώσεις και όταν το κατάφερες ένιωσες ο βασιλιάς του κόσμου
Εκείνη η εποχή που ακόμα και όταν τα φώτα έσβηναν, εσύ συνέχιζες στο σκοτάδι τις ντρίπλες και τα σουτ
Τίποτα δεν σε σταματούσε εκείνη την εποχή, νικούσες και ένιωθες θεός, έχανες και δεν μιλιόσουν
Γιατί το αγαπούσες αυτό το άθλημα, γιατί εκείνη η εποχή ήταν τα αγνότερα χρόνια της ζωής σου και κάτι μου λέει πως θα ήθελες να τα ξαναζήσεις…
Πηγή: Τhe Basketbook
