Σάρκα και οστά με επίσημο χαρακτήρα πήρε χθες το βράδυ (23/6) η αποχώρηση του κ. Παναγιώτη Αθανασόπουλου από τα κοινά της ανδρικής ομάδας του Φοίνικα Πειραιά.
Ο τέως Γενικός Αρχηγός της ομάδας εξήγησε αναλυτικά τους λόγους αυτής του της απόφασης, με τις αιτίες να εδράζονται καθαρά σε θέματα ηθικής και αξιοπρέπειας.
Σημειώνεται ότι η συμβολή του στον σύλλογο κατά την τετραετή παρουσία του ήταν κατά γενική ομολογία πετυχημένη (3 ανόδους από την Γ΄Εσκανά στην Γ΄Εθνική) και άκρως ελπιδοφόρα για το ταξίδι στις εθνικές κατηγορίες.
Μεταξύ άλλων, αναφέρθηκε στα σενάρια εμπλοκής του σε άλλες ομάδες, ευχαρίστησε τα πρόσωπα με τα οποία συνεργάστηκε όλα αυτά τα χρόνια, ενώ άφησε αιχμές για «δάκρυα υποκρισίας» κάποιων…
Η δήλωση
Μετά από μια τετραετία στο αντρικό τμήμα του Φοίνικα Πειραιά με την ιδιότητα του Γενικού Αρχηγού, έφτασε η ώρα να κλείσει ένας κύκλος γεμάτος προκλήσεις, προσπάθεια, μόχθο, μεράκι και καθημερινές αντιξοότητες. Και όχι προς αποφυγή των νέων περιπετειών στις εθνικές κατηγορίες, αλλά γιατί η αξιοπρέπεια έχει και όρια.
Σε ένα βαθμό θεωρώ περιττή την εξειδίκευση των αιτιών αυτής μου της απόφασης, γιατί οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν επακριβώς τα πρόσωπα και τα δεδομένα του συλλόγου.
Αν και δεν φανταζόμουν ότι θα έγραφα αυτές τις γραμμές, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω σε όλους ότι μέχρι και την τελευταία στιγμή πάλεψα για την παραμονή μου στην ομάδα, με τις δικές μου σοβαρές και λογικές προϋποθέσεις. Κάτι τέτοιο όμως δεν κατέστη δυνατό, αφού η προσπάθεια μου να αντικρούσω το παράλογο και το μη ορθό με λογική και αλήθεια αποδείχτηκε μάταιη.
Ανέλαβα τις τύχες της ομάδας στην Γ΄ Εσκανά, την παραδίδω στην Γ΄ Εθνική και αποχωρώ με την «κομμένη» όρεξη της διεκδίκησης νέων κορυφών. Οφείλω όμως να προστατεύσω τον εαυτό μου και να βάλω κόκκινη γραμμή σε ό,τι δεν αντιπροσωπεύει την αθλητική και προπάντων ηθική μου υπόσταση.
Θα ήθελα από τα βάθη της καρδιάς μου να ευχαριστήσω τον Χρήστο Πουτουλίδη και την Έφη Μονδερά, που βρίσκονταν στην άκρη του πάγκου της ομάδας αυτή την 4ετία, δίνοντας σχήμα στις αγωνιστικές μας επιδιώξεις.
Επίσης, ευχαριστώ όλους τους παίκτες που εκπροσώπησαν τον Φοίνικα στο μεγάλο του ταξίδι στα τοπικά της Εσκανά. Τους έβλεπα σαν παιδιά μου και τους αντιμετώπιζα με σεβασμό και περίσσια αγάπη. Έγινα και εγώ παιδί μαζί τους την ώρα των προπονήσεων αλλά και των αγώνων.
Μια ξεχωριστή αναφορά οφείλω και στα παιδιά των υποδομών, δεσμευόμενος ότι θα παρακολουθώ τα δρώμενα και σε περίπτωση που πέσει στην αντίληψή μου ηθελημένη λοξοδρόμηση από τις «Μεγάλες Δυνάμεις», θα επέμβω χωρίς δεύτερη σκέψη και κόστος για την εύρυθμη και ισορροπημένη λειτουργία τους.
Παράλληλα, τα σενάρια ανάμιξής μου σε άλλες ομάδες είναι υπαρκτά αλλά μη ρεαλιστικά. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου παράγοντα και η ενασχόληση μου με τον Φοίνικα είχε για υπόστρωμα το συναίσθημα και τον ρομαντισμό.
Τέλος, θα ήθελα να κλείσω με μια προσωπική αναφορά σχετικά με τη σοφία που αποκόμισα από την αθλητική μου αυτή ενασχόληση. Συνειδητοποίησα το εξής: Όταν λέμε ότι η υποκρισία πλημμυρίζει τα πάντα, εννοούμε τα πάντα. Δεν υπάρχουν εξαιρέσεις, ακόμα και όταν πρόκειται για δάκρυα…
