Το δικό του αντίο με ένα συγκινητικό και μοναδικά ρεαλιστικό τρόπο, ανακοίνωσε πριν από λίγες ημέρες ο Αντάνας Καβαλιάουσκας, ο οποίος μετά από 12 χρόνια παρουσίας στα παρκέ, αποφάσισε να αποσυρθεί.
Ο 34χρονος σέντερ, που αγωνιζόταν τα τελευταία 3 χρόνια στην Ζλαγκίρις Κάουνας, θεώρησε σωστό για τον ίδιο να αποσυρθεί από τα παρκέ, καθώς οι φετινοί του τραυματισμοί σε συνδυασμό με την τρόπο σκέψης που ο ίδιος έχει, δεν του άφηναν άλλο περιθώριο να συνεχίσει να αγωνίζεται και να κάνει αυτό που αγαπά.
Το μήνυμα που δημοσίευσε μάλιστα στο προσωπικό του λογαριασμό στο instagram, αποτελεί ισχυρό τεκμήριο για το μεγαλείο του συγκεκριμένου αθλητή, που επέδειξε τεράστια ψυχικά χαρίσματα αλλά και σπάνια αθλητική ωριμότητα.
«Πήρα την απόφαση με ηρεμία στην καρδιά μου και χαμόγελο στο πρόσωπό μου» τονίζει ο αθλητής, δείχνοντας έμμεσα και το σκεπτικό που είχε και ως άνθρωπος κατ’ επέκταση. Όταν ένας αθλητής αναφέρεται στην καρδιά του και το χαμόγελο, γίνεται αντιληπτό ότι είναι ένας ζωντανός άνθρωπος και όχι απλά ένας καλαθοσφαιριστής που περνά απλά την ώρα του στα παρκέ, απολαμβάνοντας την ευνοϊκή ζωή που ενδεχομένως να έχει από το υψηλό συμβόλαιό του. Απεναντίας, ερμηνεύει τη ζωή του και δεν αφήνει στα ψιλά τα όσα συμβαίνουν γύρω του.
«Το να μην παίζω στο 100%, να παίρνω χάπια για τον πόνο καθημερινά και να μην είμαι χαρούμενος με την απόδοσή μου δεν είναι ο τρόπος για να συνεχίσω» αναδεικνύει το μέγεθος της προσωπικότητας του. Είναι από τα λίγα παραδείγματα αθλητών που έχουν το γνωθι σαυτόν, καθώς οι περισσότεροι ζουν σε ένα δικό τους κόσμο και όπως είχε πει σε παλαιότερη συνέντευξή του ο Γ. Μπαρτζώκας, «στην δική τους γυάλα με ένα κύκλο ανθρώπων που τους χαϊδεύουν».
Ο Καβαλιάουσκας δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος. Είναι η πλευρά του ανθρώπου με τον απαραίτητο και σωστό εγωισμό. Έχει απαιτήσεις από τον εαυτό του και υψηλά στάνταρ. Όταν αυτά δεν βρίσκονταν εκεί που θεωρούσε ο ίδιος, η απόσυρση από την ενεργό δράση ήταν μονόδρομος.
Ο 34χρνος πρώην λοιπόν αθλητής αποτελεί ένα φωτεινό παράδειγμα ανθρώπου που έχει σχέση με τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού, όπως η καλλιέργεια της σωματικής και ψυχικής υγείας, την ανάπτυξη της προσωπικότητας, τον συναγωνισμό και την άμιλλα. Και όχι στα λόγια και στη θεωρία, αλλά στις πράξεις.
«Το να εγκαταλείπεις όταν είσαι ψηλά, δεν είναι το ίδιο με το να εγκαταλείπεις γενικά».
Κλείνοντας, ας ξαναδιαβάσουμε ολόκληρο το μήνυμα του Καβαλιάουσκας:
«Την 1η Ιουνίου έδωσα το τελευταίο μου επαγγελματικό παιχνίδι.Ήταν παιχνίδι για το πρωτάθλημα, το τελευταίο της σεζόν κι εκείνη την στιγμή δεν ήμουν σίγουρος αν ήταν το τελευταίο μου ως επαγγελματίας παίκτης.Έφτασε η ώρα για εμένα, για να ανοίξω ένα νέο κεφάλαιο στην ζωή μου κι αυτοί που με γνωρίζουν καλά, ξέρουν πως θα ήθελα να φύγω απαρατήρητος, απλά να προχωρήσω και να μην πω τίποτα. Αλλά το σωστό είναι να πω ευχαριστώ σε όλους τους ανθρώπους που ήταν στην μπασκετική μου ζωή.
Δεν ήταν μια απόφαση που πήρα σε μια νύχτα. Πήρα την απόφαση αυτή με ηρεμία στην καρδιά μου και χαμόγελο στο πρόσωπο μου. Το σκεφτόμουν για καιρό τώρα, ειδικά και με τους τραυματισμούς μου φέτος.Ευχαριστώ όσους είχα την ευκαιρία να παίξω μαζί, αλλά και αντίπαλος. Ευχαριστώ την οικογένειά μου που ήταν εκεί κάθε ημέρα. Ευχαριστώ όλους τους προπονητές, που είχαν την ευκαιρία να μάθω από αυτούς και να δουλέψω μαζί. Και τέλος, ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Ζαλγκίρις που με υποδέχθηκε και μού έδωσε την ευκαιρία να παίξω για ένα τόσο απίθανο οργανισμό. Δεν θα μπορούσα να είμαι πιο περήφανος που φόρεσα την πράσινη και λευκή φανέλα και για το χρόνο που πέρασα στο Κάουνας και όλα όσα καταφέραμε μαζί. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ, θα είναι πάντα στην καρδιά μου.
Ξέρω πως αυτή η αλλαγή είναι αναπόφευκτη και αυτή τη στιγμή νιώθω πως είναι το σωστό για να γίνει. Το να μην παίζω στο 100%, να παίρνω χάπια για τον πόνο καθημερινά και να μην είμαι χαρούμενος με την απόδοσή μου δεν είναι ο τρόπος για να συνεχίσω. Το να εγκαταλείπεις όταν είσαι ψηλά, δεν είναι το ίδιο με το να εγκαταλείπεις γενικά».
