Εδώ και κάποιες μέρες η ανθρωπότητα βιώνει ένα ακόμα χτύπημα, το οποίο ο καθένας ερμηνεύει διαφορετικά και δίνει τη δική του πτυχή. Εμείς, πρεσβεύοντας πάντα το άθλημα της καλαθοσφαίρισης, θα σταθούμε στις επιπτώσεις που γνωρίζει το BasketBall σε παγκόσμιο επίπεδο, μετά από όλη αυτή την ιστορία, η οποία ελπίζουμε να τελειώσει σύντομα. Δυστυχώς, λοιπόν, στο ευρωπαϊκό μπάσκετ δημιουργούνται κάποιες νέες, τραγικές ευκαιρίες και χρησιμοποιούμε τη λέξη “τραγικές”, γιατί προφανώς κάποια πράγματα είναι πολύ απλά πάνω από τον αθλητισμό, ο οποίος ωστόσο πάντα πρέπει να αντιπροσωπεύει τη φιλία και την ειρήνη.
Μια πολύ μεγάλη δεξαμενή παικτών αλλά και προπονητών πλέον αφήνουν τις ομάδες τους στη Ρωσία, καθώς αυτές αποκλείονται από τις μεγάλες διοργανώσεις και έτσι στον ορίζοντα πλέον φαίνονται ξεκάθαρα κάποιες ευκαιρίες για ομάδες, οι οποίες σε άλλη περίπτωση δεν θα αποτελούσαν καν απλή σκέψη. Στον παρόν άρθρο λοιπόν, θα ξεχωρίσουμε κάποιες περιπτώσεις, που πιστεύουμε, ότι ταιριάζουν μεταξύ τους και τις οποίες θα θέλαμε να δούμε να προχωρούν.
Ξεκινάμε λοιπόν:
Marius Grigonis: Το ιδανικό “λίφτινγκ” για την Anadolu
Ο αρτίστας από τη Λιθουανία, ήταν εκ των πρώτων παικτών που αποχώρησαν από την CSKA. Αν και η χρονιά του μέχρι στιγμής είχε αρκετά σκαμπανεβάσματα, αυτό κρίνεται φυσιολογικό, όταν η πίτα μοιράζεται σε τόσα πολλά κομμάτια όπως συνέβαινε στην “αρκούδα”. Ο Grigonis είναι ένας πλάγιος με σπουδαίες εκτελεστικές αλλά και οργανωτικές ικανότητες. Το παιχνίδι του στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην τεχνική κατάρτιση και στην ευστοχία από κάθε απόσταση (43.1% στο τρίποντο, 91.7% στις βολές φέτος), ενώ δεν πρέπει να λησμονούμε το βιογραφικό του παίκτη και τις συνεργασίες του στο παρελθόν: Βασικό γρανάζι στις εξαιρετικά δομημένες επιθέσεις του Reneses στην ALBA και του Saras στο Κάουνας, 20′ κατά μέσο όρο συμμετοχής στην CSKA του Ιτούδη. Φανταζόμαστε τον Grigonis στην Efes να παίρνει τη θέση ενός εκ των Anderson-Simon (με επικρατέστερο για αποχώρηση τον πρώτο) και να φρεσκάρει το προφίλ της ομάδας του Ataman, η οποία φέτος παρουσιάζει μια καθίζηση. Μπορεί να αποτελέσει μια επιπλέον πηγή δημιουργίας και να θερίσει στην αδύνατη πλευρά, την οποία η Efes τιμά ιδιαιτέρως με το σπουδαίο passing game που έχει αναπτύξει όλα αυτά τα χρόνια. Μπορεί επίσης να παίξει ως βασικός δημιουργός δίπλα σε σπουδαίους σκόρερ όπως ο Larkin ή ο Beaubois.
Johannes Voigtmann: Ο παίκτης που μπορεί να ανεβάσει επίπεδο την Bayern
Πιστεύουμε, ότι η επιστροφή στην πατρίδα για τον Γερμανό διεθνή θα ήταν μια win/win κατάσταση για τον ίδιο και για την Bayern. O Voigtmann είναι ένας εξαιρετικά ταλαντούχος ψηλός με μέγεθος, ταχύτητα και οξυδέρκεια και φυσιολογικά θα αποτελέσει μήλον της Έριδος στην αγορά. Προσωπικά θα ήθελα να τον δω να ηγείται μαζί με τον Lucic στην Bayern Μονάχου και να επιστρέφει (και από άποψης αριθμών) στην ελίτ των ψηλών της EL. Το παιχνίδι του είναι κομμένο και ραμμένο για τα μέτρα του Trinchieri, ο οποίος μπορεί να τον απογειώσει, ακόμα και να τον στείλει απέναντι (απλά θυμηθείτε, πως διαχειρίστηκε τον Theis και τι κάνει έκτοτε ο παίκτης στο NBA). Η Bayern χρειάζεται έναν δημιουργικό πόλο από τη front court και ασφαλώς έναν καλό σουτέρ από τις θέσεις 4-5. Κολλάει άριστα με οποιονδήποτε εκ των τωρινών ψηλών της ομάδας, ενώ σε περίπτωση που χρειαστεί κάποια αποχώρηση για μια τέτοια κίνηση, κατά την άποψη της σελίδας πρώτος επιλαχών θα πρέπει να θεωρείται ο Thomas, ο οποίος εξάλλου από την πρώτη στιγμή αποκτήθηκε ως μια από τις λίγες διαθέσιμες επιλογές στη θέση, λόγω της στείρας αγοράς του καλοκαιριού.
Jordan Loyd: Μια ένεση φρεσκάδας-ποιότητας για την Armani
O Loyd είναι ένας SG, που τα τελευταία χρόνια έχει εξελίξει το πακέτο του, αγωνιζόμενος στα μέρη μας με Valencia, Zvezda και Zenit κατά σειρά και έχει καταφέρει να βάλει σε σημαντικό βαθμό στο παιχνίδι του το playmaking, κάτι που ασφαλώς και αυξάνει τις μετοχές του. Στην άμυνα κρίνεται ως above average, ενώ φέτος στην Αγία Πετρούπολη και υπό τον Pascual έδειξε ότι μπορεί να παίξει και ως Off-Guard και να εκτελέσει μέσα από σύστημα. Ο Loyd που δείχνει ότι δεν είναι ο τύπος Αμερικάνου, που θα κυνηγήσει τα χοντρά πακέτα στην Κίνα, αλλά θα προτιμήσει το ποιοτικότατο μπάσκετ της Ευρώπης, θα λέγαμε, πως θα ήταν σπουδαία προσθήκη για την Armani του Έκτορα. Με τον Sergio Rodriguez να οδεύει στο 36ο έτος της ηλικίας του και τον Malcolm Delaney στο 33ο, η ομάδα από το Μιλάνο θα χρειαστεί αργά ή -μάλλον- γρήγορα ένα νέο πρόσωπο να ηγηθεί της ομάδας μαζί με τον Melli και τα πιο νέα παιδιά (Shields, Μήτογλου, Hall), δημιουργώντας ένα σύνολο που οφείλει να διατηρήσει το πνεύμα νικητή, που μεταλαμπάδευσαν στον οργανισμό οι βετεράνοι Hines, Sergio και Datome τα τελευταία χρόνια. Οτιδήποτε άλλο θα είναι αποτυχία και μεγάλο πισωγύρισμα για μια ομάδα, που αρχίζει σιγά σιγά να χτίζει τη δική της ταυτότητα μετά από απανωτές αποτυχίες. Το τι θα δώσει αγωνιστικά στην ομάδα ο Loyd, λίγο πολύ γνωστό, οπότε δεν χρειάζεται να επεκταθούμε ιδιαιτέρως.
Η αγάπη του Μπαρτζώκα για τα “σκυλιά”
Ο παίκτης που έχει κλέψει τις εντυπώσεις όσο κανείς άλλος στη φετινή διοργάνωση είναι ασφαλώς ο John Brown. O Center τσέπης της Unics προτάθηκε το καλοκαίρι στον ΠΑΟ με τις δυο πλευρές να είναι θετικές, όμως στον επαγγελματικό αθλητισμό ζυγίζεις κάθε παράμετρο και όταν στα 30 σου βρίσκεις το μεγαλύτερο διαθέσιμο συμβόλαιο στην καριέρα σου, απλά το υπογράφεις, ακόμα και αν χρειαστεί να περάσεις μια ακόμα διετία στο άχρωμο Καζάν. Έτσι ακριβώς έπραξε και ο John Brown, ο οποίος φέτος είναι μακράν του δεύτερου ο καλύτερος αμυντικός της Ευρώπης και ένας σπουδαίος συμπαίκτης με συνεισφορά σε κάθε στατιστική κατηγορία. Βελτιωμένος σε κάθε τομέα του παιχνιδιού και με μάτι που γυαλίζει κυνηγά μανιασμένα κάθε μπάλα, βάζοντας το κορμί του στα χαρακώματα. Σε μια υποθετική μετακίνησή του στο λιμάνι, θα ήταν τρελό upgrade σε σχέση με τον Martin και θα στήριζε άριστα το total switching, που παραδοσιακά παίζει μετά το 1ο δεκάλεπτο ο Μπαρτζώκας. Απλά φανταστείτε τον να έβγαζε το φετινό του αμυντικό πάθος σε ένα γεμάτο ΣΕΦ και μπροστά σε ένα κοινό, το οποίο παραδοσιακά ηλεκτρίζεται και ταυτίζεται με το hustle και την κατάθεση ψυχής των παικτών της ομάδας του.
Οι επιστροφές που όλοι θέλουμε να δούμε
Ποιος δεν θέλει να δει τον Toko πίσω στην Baskonia, τη δική του ομάδα; Και ποιος δεν θέλει να δει τον Hezonja πίσω στο ΟΑΚΑ, ώστε να παίξει επιτέλους μπροστά στο αγαπημένο του κοινό;
Ο Γεωργιανός από τότε που άφησε τη Βιτόρια δεν είναι ο παίκτης που θαυμάσαμε και που σήκωνε ολόκληρη τη Fernando Buesa Arena στο πόδι. Λογικό από τη μια, αλλά από την άλλη, στη γλώσσα σώματος του παίκτη (όπως για τον ίδιο ακριβώς λόγο ισχύει και με τον Shved) φαινόταν ότι δεν διασκεδάζει στη Μόσχα και ότι βρίσκεται έξω από τα νερά του. Διόλου τυχαίοι οι τσακωμοί με τον James πέρυσι, διόλου τυχαίο επίσης το γεγονός, πως ήταν ο πρώτος παίκτης που έθεσε αυτόν εκτός ομάδας μετά τις εξελίξεις. Στην Baskonia μπορεί να ξαναβρεί τον εαυτό του και να ανεβάσει ξανά επίπεδο την ομάδα, κάνοντάς την διεκδικήτρια 8άδας.
Το κεφάλαιο Hezonja από την άλλη δεν έχει κλείσει ακόμα για τον ΠΑΟ, αυτό είναι δεδομένο. Ο Κροάτης αγαπά τον ΠΑΟ και θα είναι ευχής έργον να επιστρέψει στην ομάδα ακόμη και για το φετινό υπόλοιπο της σεζόν, δίνοντας μια διαφορετική εικόνα στην ομάδα του και ένα νέο ενδιαφέρον εν όψει των φετινών τελικών. Θα ήταν επίσης πολύ ενδιαφέρον να τον δούμε να παίζει δίπλα στον εξαιρετικό φέτος Nedovic (πέρυσι δεν έπαιξαν καθόλου μαζί) και γιατί όχι και με τον Παπαπέτρου, καλύπτοντας οι τρεις τους τις ενδιάμεσες θέσεις της 5άδας. Ο Hezonja δεδομένα δεν θα καλύψει κάποιο από τα μεγάλα προβλήμα της ομάδας (έλλειψη δημιουργικών πόλων, σουτ μέσα από το σύστημα, post επίθεση), όμως πρόκειται ασφαλώς για έναν παίκτη από το πρώτο ράφι, που αποδεδειγμένα θέλει να παίξει για την ομάδα, οπότε σε τέτοιες περιπτώσεις, αν μπορείς να κλείσεις έναν παίκτη, απλώς τον κλείνεις χωρίς πολλά πολλά και προσπαθείς στην επερχόμενη offseason να χτίσεις με αυτόν ως βασικό πυλώνα.
O Clyburn και το νέο του σκαλοπάτι
O Clyburn τα τελευταία χρόνια λογίζεται ως το κορυφαίο 3άρι της διοργάνωσης και καθόλου άδικα θα έλεγε κανείς. Όλα τα μεγάλα πορτοφόλια θα στρώσουν πολλά εκατομμύρια μπροστά του και όλοι οι προπονητές θα τον ήθελαν στην ομάδα τους, καθώς μπορεί να ανταποκριθεί σε πολλές θέσεις και διάφορους ρόλους, δίνοντας κάθε φορά διαφορετικό προφίλ στην 5άδα της ομάδας του. Εξαιρετικός σε άμυνα κι επίθεση και με καλή νοοτροπία. Προσωπικά θα ήθελα να τον δω μακριά από την Ευρωλίγκα και συγκεκριμένα στα γήπεδα του NBA, όπου πιστεύω ότι θα έβρισε ρόλο ως ο All-Around G/F από τον πάγκο σε μια ομάδα, που δεν έχει μπροστά του παίκτες που θέλουν λεπτά-μπετόν αρμέ στο ροτέισον. Πιθανότατα το Run n’ Gun παιχνίδι των Grizzlies σε συνδυασμό με τους παίκτες μεσαίου ραφιού στη βασική 5άδα της ομάδας στις συγκεκριμένες θέσεις (Bane, Melton, Brooks, Ziaire Williams) και φυσικά η ασφάλεια του Morant να μπορούσαν να βγάλουν στον αφρό τα καλά στοιχεία του Clyburn.
Hackett Reloaded
Όλοι θέλαμε και αυτή την επιστροφή. Μιλάμε φυσικά για τον Daniel Hackett ξανά στον Πειραιά κυρίως γιατί ο Ιταλός, που αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι ξένοι στο ΣΕΦ, πλήρωσε ουσιαστικά το μάρμαρο των τραυματισμών των Young-Lojeski στον τότε Ολυμπιακό, με τους διοικούντες την ερυθρόλευκη ΚΑΕ να έχουν καεί από τη στήριξη που έδειξαν στους δυο πρώτους και να μη θέλουν να ρισκάρουν με κίνδυνο να… φάνε τα μούτρα τους και με τον Hackett μετά τον σοβαρό του τραυματισμό σε λίγα δευτερόλεπτα πριν τη λήξη ενός αδιάφορου ματς με την Unics. Εν τέλει ο παίκτης επέστρεψε δριμύτερος και αναγεννήθηκε στην Brose Bamberg υπό τον Trinchieri πριν φτάσει στην CSKA και μείνει εκεί για 4 χρόνια. Αγαπήθηκε παράφορα σε όποια ομάδα έπαιξε, μα περισσότερο από όλες θα έλεγα, στη χώρα του και στη Siena. Φέτος επιστρέφει λοιπόν στην Ιταλία και αφού το προ διετίας το φλερτ με τη Virtus δεν τελεσφόρησε, πλέον διαμορφώθηκε η κατάλληλη συνθήκη (τρομερά δυνατή η Virtus, έτοιμη ομάδα για EL) για τη μεταγραφή. Στον Ολυμπιακό δεν θα έδινε κάτι καινούργιο, διότι ο Walkup κάνει σχεδόν όλη τη δουλειά που θα έκανε ο Hackett με μόνη διαφορά το σουτ των δυο παικτών και επίσης πιθανότατα ο Ολυμπιακός να αναγκαζόταν να… ξεράσει τον πολύ καλό McKissic, διότι τα χαρακτηριστικά του σιγά σιγά θα έφταναν σε αδιέξοδο. Βέβαια, όπως είπαμε και πιο πάνω για τον Hezonja, αν μπορείς να κλείσεις έναν παίκτη αυτού του επιπέδου, το κάνεις και κοιτάς το μέλλον διαφορετικά.
Καλή επιτυχία να έχει ο Daniel στη Virtus!
Υ.Γ 1: Μπορεί ο Xavi Pascual να μην έχει τον χαρακτήρα που να συνάδει με το δυναμικό προφίλ της “ομάδας του λαού”, όμως, αν κάποιος μπορεί να επαναφέρει τη Maccabi στον δρόμο των επιτυχιών, αυτός δεν είναι άλλος από τον μειλίχιο Καταλανό τεχνικό.
Υ.Γ 2: Δεν ξέρω τι θα ισχύσει με την Lokomotiv Kuban και τον Jonnathan Motley, όμως στον ΠΑΟ οφείλουν από τώρα να δουλέψουν την υπόθεση, πριν μπουν στον χορό τα χοντρά πορτοφόλια. Ο παίκτης βρωμάει ευκαιρία.
Υ.Γ 3: Ίσως όλο αυτό να είναι και μια καλή συγκυρία επανεκκίνησης της διοργάνωσης. Τα εγγυημένα εισιτήρια στη EuroLeague έχουν πληγώσει σε μεγάλο βαθμό την ανταγωνιστικότητα των εθνικών πρωταθλημάτων. Η κουβέντα αυτή είναι τεράστια και θα πρέπει να αποτελέσει από μόνη της ένα άρθρο-γίγας, όμως τώρα αρχίζουν να αιωρούνται κάποιες πρώτες σκέψεις αναφορικά με το όλο ζήτημα, την ασφάλεια και την ανασφάλεια που προκύπτει σε δεκάδες ομάδες ανά την Ευρώπη.
Επιμέλεια: Outsider
