Στα δάχτυλα του ενός χεριού μετράμε πλέον την έναρξη του EuroBasket 2025, μια διοργάνωση-γιορτή για το ευρωπαϊκό μπάσκετ, με μεγάλους αστέρες της παγκόσμιας σκηνής να σκορπίζουν τη λάμψη τους στα παρκέ της Κύπρου, της Λετονίας, της Πολωνίας και της Φινλανδίας.

Το τουρνουά θα διεξαχθεί σε τέσσερις ομίλους των έξι ομάδων, ενώ η τελική φάση θα διεξαχθεί στη Xiaomi Arena, της λετονικής πρωτεύουσας, Ρίγα.

Ας ρίξουμε μια αναλυτική ματιά σε κάθε όμιλο:

Group A (Ρίγα, Λετονία)

Πορτογαλία

Η Πορτογαλία επιστρέφει σε τελική φάση EuroBasket μετά το 2011, όταν στα παρκέ της Λιθουανίας, έπαιξε τον ρόλο του κομπάρσου με 5 ήττες σε ισάριθμα ματς. Πλέον, στο 2025 οι Ίβηρες με σχεδόν μηδενική παράδοση στο άθλημα, έχουν να δείξουν στο ρόστερ τους τον βασικό Center των Boston Celtics, Neemias Queta, και φυσικά τον νατουραλιζέ της ομάδας, Travante Williams. Οκ, η πρόκριση στα νοκ-άουτ είναι πολύ δύσκολη υπόθεση, όμως τόσο η Εσθονία, όσο και η Τσεχία έχουν σημαντικότατες απουσίες στο φετινό τουρνουά, οπότε μια μικρή χαραμάδα ελπίδας, ίσως κάπου στο βάθος να υπάρχει. Η Πορτογαλία δεν έχει δυναμική σε όρους ταλέντου, είναι σκληρή ομάδα, αλλά γενικά υστερεί σε πολλούς τομείς και κυρίως στο φυσικό κομμάτι με όχι τόσο μεγάλα ύψη και δυνατά κορμιά. Μια νίκη θα είναι έκπληξη, ενώ στην πρεμιέρα με τους αποδεκατισμένους Τσέχους υπάρχει ένα ενδεχόμενο να τη δούμε να μπαίνει γερά στο παιχνίδι της επόμενης φάσης. Εκεί φυσικά δεν έχει την παραμικρή ελπίδα.

Εσθονία

Μεγάλο πλήγμα της τελευταίας στιγμής για τους Εσθονούς η απουσία του μεγάλου αστέρα του συνόλου, Mike Kotsar. Η Εσθονία έπαιξε και στο προηγούμενο EuroBasket, παρουσιάζοντας ένα αρκετά καλό πρόσωπο για τα δεδομένα της και φέτος, όπως ειπώθηκε από τον κινητήριο μοχλό της, Kristian Kullamae, στόχος είναι η πρόκριση στην επόμενη φάση. Έχουν κάποιους περπατημένους παίκτες στα παρκέ της Ευρώπης, όπως ο Vene (κάποτε στην EuroLeague με την Gran Canaria), τον σουτέρ Drell, τον Treier, τον πρώην Baskonista, Sander Raieste, και τον άπαιχτο Kerr Kriisa, που κάποτε παίζοντας στο κολέγιο της Arizona έγραφε στη φανέλα του το μικρό του όνομα (Kerr), φορώντας το νούμερο 25, το οποίο φορούσε ο Steve Kerr, όταν έπαιζε στο ίδιο κολέγιο, αποδίδοντας έτσι έναν πρωτότυπο φόρο τιμής. Πρεμιέρα με το… τέρας (Σερβία), με μια μεγαλοπρεπέστατη ήττα να φαντάζει προ των πυλών, οπότε δεν ξέρουμε, πώς θα γράψει στην ψυχοσύνθεσή της για τη συνέχεια. Ντέρμπι και στη δεύτερη αγωνιστική με τη γειτονική και οικοδέσποινα, Λετονία. Τους συμπαθούμε πολύ, καλή τους επιτυχία!

Λετονία

Οι “πιστολάδες” των Λετονών είναι ακόμα εδώ και αυτή τη φορά μετά από πολλά χρόνια και το εντυπωσιακό του τουρνουά το 2017, όταν σε μια ανεπανάληπτη ματσάρα με τη μετέπειτα πρωταθλήτρια, Σλοβενία, μπήκε τέλος σε μια τρελή πορεία, στις επάλξεις βρίσκεται και ο Super Star της χώρας, Kristaps Porzingis. Η Λετονία του Luca Banchi δουλεύει μεθοδικά τα τελευταία χρόνια κι έχει αναπτύξει μια σπουδαία ιεραρχία, την οποία κάθε παίκτης σέβεται, τηρώντας τον ρόλο του σαν… ευαγγέλιο. Σούπερ γραμμή ψηλών με το σκληροτράχηλο πολυεργαλείο, Smits, τον έτερο χερά, Davis Bertans, και τους τίμιους, Grazulis και Cavars. Τεράστια η απώλεια του Kurucs, που ως Big SF έδινε πολλές λύσεις σε άμυνα, rebound και inside score, έχοντας την ευχέρεια να απειλήσει, βάζοντας την μπάλα στο παρκέ, ενώ μην ξεχνάμε ότι στην περιφέρεια υπάρχει ο πρωταθλητής Ευρώπης με τη Fener, Zagars, o Zoriks που άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις στο παγκόσμιο του 2023, o Arurs Kurucs και ο αρχηγός του συνόλου, ένας lethal 3-Pointer, Dairis Bertans. Για το τέλος δε, αφήσαμε τον Richard Lomazs, ο οποίος στα φιλικά πετάει φωτιές κυριολεκτικά, με 20άρες δεξιά κι αριστερά. Οι Λετονοί παρουσιάζουν 5-Out επιθέσεις με εξαιρετικό spacing, ενώ έχουν μέγεθος, για να ποστάρουν από άλλες θέσεις πλην του Center και τρομερούς σουτέρ, τόσο από θέση, όσο και μέσα από σύστημα ή από ντρίμπλα. Έχουν το μεγάλο πλεονέκτημα της έδρας και φυσικά της συνοχής και είναι αναμφίβολα ένα από τα… μαύρα άλογα της διοργάνωσης. Συμπαθέστατη ομάδα, πολύ καλή τους επιτυχία.

Τουρκία

Μια ακόμα ομάδα που μπορεί να μπει σφήνα στους μεγάλους και να κάνει την έκπληξη στα νοκ-άουτ. Η Τουρκία του Ergin Ataman παρουσιάζεται υπερπλήρης φέτος, με τον αρχηγό της, Cedi Osman, να έρχεται με φόρα και σε εκπληκτική κατάσταση μετά από μια solid χρονιά με τον Παναθηναϊκό, ενώ ο μεγάλος αστέρας του συνόλου, Alperen Sengun, βελτιώνεται ραγδαία, αποτελώντας τον κεντρικό πυλώνα της Τουρκίας, αλλά και των Rockets. Τη γραμμή ψηλών πλαισιώνουν το… κομάντο, Osmani, o σουτέρ, Sanli, ο super athletic, Adem Bona (θα χρησιμοποιηθεί πολύ και ως ‘4’) και ο Omer Yurtseven. Βαρόμετρο για τους Τούρκους, που ως ομάδα του Ataman, θα τρέξει πολλά PnR, η κατάσταση του Bitim, που θα αναλάβει τα πιο απαιτητικά μαρκαρίσματα και φυσικά η αποτελεσματικότητα από μακριά του Korkmaz, ο οποίος έχει μια δική του πολύ ξεχωριστή παράδοση με την εθνική ομάδα της χώρας του, αποτελώντας ένα μεγάλο κεφάλαιο. Sipahi, Saybir, Hazer και Yilmaz δίνουν βάθος, ενώ εγκέφαλος της όλης υπόθεσης θα είναι ένα ακόμα “παιδί” του Ataman, o τεράστιος Shane Larkin, που ως ο νατουραλιζέ της ομάδας συνεχίζει να τιμά τη χώρα που τον φιλοξενεί και τον πληρώνει αδρά, εκπροσωπώντας την, παρά τον μεγάλο τραυματισμό που αποκόμισε πριν δυο καλοκαίρια, όταν αγωνιζόταν με τα ερυθρόλευκα. Έχουν πολλούς καλούς αμυντικούς, καλούς σουτέρ, σούπερ ρακέτα, αλλά υστερούν στη δημιουργία, οπότε ίσως τους δούμε να φιλοδοξούν να πάνε σε παιχνίδια χαμηλών κατοχών, ώστε να… μακιγιάρουν αυτή τους την έλλειψη.

Σερβία

Το μεγάλο και αδιαφιλονίκητο φαβορί της διοργάνωσης. Δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Από όπου κι αν το πιάσουμε, βλέπουμε, ότι η Σερβία υπερέχει των πάντων, σε αυτή τη διοργάνωση. Να αναφέρουμε, ότι έχει τον μακράν καλύτερο παίκτη του κόσμου; Τον πιο κομπλέ FIBA παίκτη των τελευταίων ετών; Παίκτες που πρωταγωνιστούν στο επίπεδο της EL; Έναν προπονητή με τον οποίο τρέχουν εδώ και χρόνια ένα πολύ συγκεκριμένο project (θα δούμε στη συνέχεια, ότι οι μεγάλοι αντίπαλοι βιώνουν μια νέα πραγματικότητα); Την “πείνα” που τους διακρίνει και το τεράστιο κίνητρο που έχουν; Την ασύλληπτη ταχύτητα σε κυκλοφορία, ανάπτυξη, εκτέλεση; Τους παίκτες ρόλων, που θα αναλάβουν αμυντικούς ρόλους; Αν δεν φτάσει στον τελικό θα είναι έκπληξη μεγατόνων. Αυτό.

Τσεχία

Η ωραιότατη ομάδα των Τσέχων δυστυχώς φαίνεται να οδεύει προς ένα -καθόλου άδοξο- τέλος. Η παλιά φρουρά των Satoransky, Vesely, Balvin, Auda δεν είναι εδώ φέτος (ελπίζουμε να τους ξαναδούμε), ενώ οι πολύπειροι χεράδες των wings, Bohacik και Hruban συνεχίζουν να τιμούν το εθνόσημο της πατρίδας τους, με το κουμάντο να περνάει στα χέρια του Vit Krejci, ενός oversized PG, με skills, που όμως έχει ακόμα άγουρο παιχνίδι, καθώς κοιτάει πρωτίστως το καλάθι. Να αναφέρουμε, ότι θα είναι η πρώτη μεγάλη διοργάνωση της Τσεχίας χωρίς τον επί χρόνια προπονητή της ομάδας, Ronen Ginzburg, με τον Ισπανό, Diego Ocampo, να αναλαμβάνει. Στην ομάδα παραμένουν επίσης οι παλιοί Peterka, Kyzlink, Kriz και Svoboda. Η Τσεχία θα βασιστεί σε μεγάλο βαθμό στην άμυνά της, ενώ επιθετικά θα είναι ζωτικής σημασίας το μακρινό σουτ των Hruban-Bohacik καθώς και το πόσο καλά θα καταφέρει να μοιράσει τις μπάλες ο Krejci. Σημαντικό ματς στην πρεμιέρα, όπως είπαμε, με την Πορτογαλία, στο οποίο θα κληθούν να δείξουν, ότι είναι το φαβορί. Για να δούμε.

Group B (Τάμπερε, Φινλανδία)

Γερμανία

Οι πρωταθλητές κόσμου μπαίνουν ως ένα από τα μεγάλα φαβορί της διοργάνωσης, με τον Alex Mumbru να παίρνει το τιμόνι από τον συμπαθέστατο Gordon Herbert και αυτό από μόνο του αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση. Τα “πάντσερ” χάνουν τις υπηρεσίες του υπερπολύτιμου Mo Wagner, αν και η front line τους είναι ήδη πολύ ισχυρή με τους Theis, Voigtmann, Thiemann, Oscar και Tristan Da Silva, ενώ στην περιφέρεια υπάρχουν σουτέρ-φονιάδες (Obst, Kramer), φυσικά ο μεγάλος ηγέτης, Schroder, o εξισορροπιστής, Lo, o συνδετικός κρίκος, Bonga, και ο Super Star της ομάδας και των Orlando Magic, Franz Wagner. Η Γερμανία έχει χτίσει σπουδαίο χαρακτήρα και έχει νικήσει τους πάντες τα τελευταία χρόνια, αποτελώντας ομάδα πρότυπο. Στο προηγούμενο EuroBasket έπεσαν θύμα έκπληξης στον ημιτελικό, παρά το πλεονέκτημα έδρας, από τους Ισπανούς και φέτος θέλουν να προσθέσουν τη διοργάνωση στο παλμαρέ τους, χωρίς ωστόσο να είναι το μεγάλο φαβορί, κάτι που μάλλον τους ευνοεί. Στα φιλικά, παρουσιάζουν μια πιο PnR επίθεση σε σχέση με τα χρόνια του Herbert, όπου βλέπαμε περισσότερο cutting και iso. Η μεγάλη καρδιά και οι συνήθειες νίκης που έχουν χτίσει, μπορούν να τους φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου, έχοντας το μεγάλο πλεονέκτημα, πως λογίζονται ως ομάδα, που δύσκολα μπορεί να… πατήσει μπανανόφλουδα, κάτι που εγγυημένα σε φτάνει μέχρι τα ματς που κρίνουν μετάλλια.

Φινλανδία

Lauri Markkanen. Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά και ξανά. Ο τύπος είναι σκέτη απόλαυση σε αυτά τα παιχνίδια (όχι ότι στο NBA δεν είναι), παίζοντας ως κάτι ξεχωριστό. Ίσως ο καλύτερος FIBA παίκτης αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Αγωνίζεται κυρίως ως Center, αλλά στο παρκέ κάνει κυριολεκτικά τα πάντα. Τρέχει PnR ως χειριστής ή screener, βγαίνει από screens για να σουτάρει, παίζει ένας εναντίον ενός, ποστάρει, πηγαίνει με μεγάλη συχνότητα στις βολές, όντας πανεύστοχος και κυριολεκτικά είναι ασταμάτητος. Στα φιλικά πετούσε 40-50άρες για πλάκα και απλώς περιμένουμε να δούμε, τι μπορεί να κάνει μπροστά στο κοινό του. Δίπλα του η ομάδα της Φινλανδίας, που επίσης διαγράφει σπουδαία πρόοδο τα τελευταία χρόνια, έχει το σούπερ-πολυεργαλείο, Mikael Jantunen, που θα τον πλαισιώσει στις βασικές θέσεις των ψηλών, τον τρελό τριποντάκια, Sasu Salin, τους έμπειρους Madsen και Seppala, και τους Little, Maxhuni και Valtonen. Μεγάλο φαβορί για πρόκριση και θα ψάξουν το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα. Πρώτο ματς με αντίπαλο τη Σουηδία σε ένα σκανδιναβικό ντέρμπι.

Μεγάλη Βρετανία

Οι συμπαθείς Βρετανοί είναι ξανά εδώ και αυτό μόνο αρκεί, για να τους δώσουμε συγχαρητήρια. Ένας λαός που, αν και έχει να δείξει καλούς παίκτες ανά τα χρόνια (σκεφτείτε απλώς να έπαιζε ο Anunoby με κάποιον τρόπο), δεν έχει τόσο ψηλά το μπάσκετ. Σαφώς και πρόκειται για μια από τις πιο αδύναμες ομάδες της διοργάνωσης. Έχουν αθλητικότητα, είναι μαχητικοί, αλλά το ταλέντο τους δεν αρκεί. Παίκτες που ξεχωρίζουν φυσικά οι Olaseni, Yeboah και Wheatle και από ‘κει και πέρα, οι Nelson, Hesson και Phillip.

Λιθουανία

Αν και με σημαντικές απουσίες (Sabonis, Grigonis), οι Λιθουανοί είναι και πάλι ανταγωνιστικοί και κοιτούν ψηλά. Έτσι αρμόζει σε μια χώρα με την ιστορία στο άθλημα, όπως αυτή της Lietuva. O εμβληματικός ηγέτης, Jonas Valanciunas, είναι σταθερά παρών, ενώ νομίζουμε, πως αυτό θα είναι το τουρνουά που ο Rokas Jokubaitis θα ανεβάσει τις μετοχές του και θα μπει σε άλλες συζητήσεις. Μπορεί να το κάνει. Δίπλα τους φυσικά τα πολυεργαλεία Sedekerskis και Brazdeikis, o Syrvidis, οι ρολίστες Normantas, Bendzius και Birutis και φυσικά ο ταλαντούχος Azuolas Tubelis, που θα ντεμπουτάρει φέτος στην EL με τη Zalgiris. Με την επιστροφή του Rimas Kurtinaitis, οι Λιθουανοί αναμένεται να ανοίξουν τον ρυθμό και να δείξουν μεγάλες ταχύτητες στην ανάπτυξη της επίθεσης, με πολύ close out και αδύνατη πλευρά. Το αμυντικό τους οικοδόμημα είναι αυτό όμως που θα τους πάει μακριά στη διοργάνωση, καθώς και το πόσο θα ανταποκριθούν παιδιά χωρίς πολλά χιλιόμετρα στα πόδια τους.

Σουηδία

Πρώτο EuroBasket μετά το 2013 για τους Σουηδούς, όταν και ήταν αρκετά ανταγωνιστικοί, παίρνοντας μια νίκη και χάνοντας στα σημεία την πρόκριση από τον όμιλο κόντρα στην Ιταλία, με ηγέτες τους Jeffery Taylor και την αδυναμία μας, Jonas Jerebko. Πλέον η Σουηδία παρουσιάζει κάτι φρέσκο, μια ομάδα που τρέχει και σουτάρει με αυτοπεποίθηση και δουλεύει ομαδικά στο rebound. Στο ρόστερ ξεχωρίζει το δίδυμο των αγωνιζόμενων στην ACB, Melvin Pantzar (Bilbao) και Simon Birgander (Badalona), ενώ υπάρχει και η… ελπίδα του μπάσκετ της χώρας, Pelle Larsson, που φέτος έπαιξε 59 παιχνίδια με τους Miami Heat. Η Σουηδία θα είναι ανταγωνιστική και μάλλον θα παλέψει με το Μαυροβούνιο για την πρόκριση -εφόσον κερδίσει το μεταξύ τους ματς τη Βρετανία- με τις πιθανότητες να μην είναι υπέρ της σίγουρα. Ωστόσο βρίσκεται σε καλό δρόμο αναφορικά με το μέλλον της στις διεθνείς διοργανώσεις.

Μαυροβούνιο

Μια χώρα με αρκετό ταλέντο και μεγάλη παράδοση στο μπάσκετ, αλλά και συγκεκριμένο ταβάνι. Το Μαυροβούνιο με τον… τελευταίο πιστό, Nikola Vucevic, θα προσπαθήσει να καταφέρει ό,τι καλύτερο στη διοργάνωση, καθώς το υπόλοιπο supporting cast φαντάζει πολύ φτωχό. Νατουραλιζέ ο Kyle Allman, έτερος ψηλός ο Marko Simonovic και ηγέτης της περιφέρειας ο Vladimir Mihailovic, με τον 25χρονο, Igor Drobnjac να προσπαθεί να κάνει το δικό του ξεπέταγμα. Τα πράγματα δεν φαντάζουν ιδιαίτερα αισιόδοξα για τους Μαυροβούνιους, ωστόσο οφείλουμε να δώσουμε ένα μεγάλο respect στον Vucevic που στα 35 του δεν σταματά να κατεβαίνει στις μεγάλες διοργανώσεις, ενώ δίπλα του δεν υπάρχει κάτι που να προάγει την ελπίδα. Αναμένεται να γράφει 25-10 σε κάθε ματς…

Group C (Λεμεσός, Κύπρος)

Κύπρος

«Είναι ακόμα ένα όνειρο, μέχρι να το ζήσουμε» τόνισε ο ηγέτης της Κύπρου, Φίλιππος Τίγκας, για την πρώτη ιστορικά συμμετοχή της εθνικής ομάδας σε τελική φάση EuroBasket. Η Κύπρος συμμετέχει ως διοργανώτρια του Γ’ ομίλου και το ρόστερ της είναι σίγουρα το πιο αδύναμο της διοργάνωσης, ωστόσο σίγουρα θα είμαστε μαζί τους. Στα φιλικά ο Χριστόφορος Λειβαδιώτης προσπάθησε να δουλέψει σε μια multi screening επίθεση, δουλεύοντας συνεργασίες στην πλευρά, όμως αντικειμενικά το χαμηλό ταλέντο του συνόλου δεν προδιαθέτει για μεγάλες συγκινήσεις και σίγουρα η άμυνα θα είναι ένα μεγάλο πρόβλημα για τους Κύπριους, καθώς ο μέσος όρος ύψους της ομάδας είναι αρκετά χαμηλός. Ηγέτες της ομάδας εκτός του Τίγκα, ο νατουραλιζέ Willis, ο Στυλιανού, ο Σιμιτζής και ο Κυπριο-Γερμανός Forward, Aeneas Jung.

Ιταλία

Είχαμε πολύ ψηλά τις βλέψεις μας την Ιταλία σε περίπτωση που κατάφερνε να αγωνιστεί ο Donte Di Vincenzo, ωστόσο αυτό δεν κατέστη δυνατό, με τον Darus Thompson να παίρνει τη θέση του. Η Ιταλία ωστόσο έχει ψυχή, συνοχή και ταλέντο, ώστε να κοιτάξει στα μάτια τον οποιονδήποτε. Εξάλλου είναι ο… φονέας της Σερβίας, πετώντας την εκτός Ολυμπιάδας το 2021 στο προολυμπιακό του Βελιγραδίου κι εκτός 8άδας στο προηγούμενο EuroBasket. Με μεγάλο ηγέτη τον Simone Fontecchio και πυλώνα τον πρωταθλητή Ευρώπης, Nicolo Melli, η squadra azzura υπό τις οδηγίες του τρελάρα Pozzecco θα προσπαθήσει ξανά να ανεβάσει τα ντεσιμπέλ και να βρει τον δρόμο της μέσα από την ευχαρίστηση του παιχνιδιού. Οι επιθέσεις στην αδύνατη πλευρά για τον Fontecchio θα είναι το βαρύ σασί της επίθεσης, με τον Thompson να αναλαμβάνει τον κρίσιμο ρόλο του μοιράσματος της μπάλας. Κομβική για την επιτυχία του συνόλου η άμυνα που θα παίξουν οι Diouf και Pajola, ενώ ο αρχηγός Danilo Gallinari έρχεται μάλλον για την τελευταία του παράσταση με τα χρώματα της εθνικής ομάδας της χώρας του, αφού κατέκτησε τον πρώτο τίτλο της καριέρας του στο Πουέρτο Ρίκο. Ο “κόκορας” (Gallo) έχει την προσωπικότητα και το μέγεθος, για να κάνει τη διαφορά στην crunch time και περιμένουμε να δούμε, τι μπορεί να κάνει στα 37 του πλέον. Μην ξεχνάμε φυσικά τον πολύ σημαντικό παίκτη για το σύνολο, Gianpaolo Ricci, καθώς και την παρουσία των -έτοιμων πια- Spagnolo και Procida, που μπορούν να δουν αυτό το τουρνουά ως προσωπικό στοίχημα για κάτι -πολύ- καλό. Σημαντικό το πόσο θα καταφέρει επίσης η ομάδα να προωθήσει τον νεαρό, Saliou Niang.

Γεωργία

Πόσο μεγάλη τύχη θα είχε αυτή η φουρνιά των ΣΟΎΠΕΡ ψηλών της Γεωργίας, αν είχε έναν καλό κουμανταδόρο ή έστω έναν νατουραλιζέ με γαλόνια στο υψηλό επίπεδο; Μετά τον Thad McFadden, η σκυτάλη περνά στον Kamar Baldwin, που μπορεί να κάνει πολύ καλό τουρνουά, όμως όλα τα λεφτά βρίσκονται στη γραμμή ψηλών, όπου το απόλυτα BIG σχήμα του Aleksandar Dzikic, με τον Bitadze ως Center, τον PF/C, Shengelia στο ‘4’ και τον PF, Mamukelashvili, στο ‘3’, δένει αρμονικά με τα skills του καθενός εξ αυτών. Όλοι τους σουτάρουν, ο Bitadze είναι σούπερ rim protector/rebounder/finisher, o Toko και ο Mamu παίζουν με την μπάλα σαν guards και θερίζουν στο ανοιχτό γήπεδο, ενώ παράλληλα σουτάρων αποτελεσματικά. Το μεγάλο μειονέκτημα των Γεωργιανών είναι η παρορμητικότητα που τους διακρίνει και η έλλειψη καθαρού μυαλού στα κρίσιμα σημεία, όπου το άγχος και η λαχτάρα για τη μεγάλη νίκη υπερτερεί της λογικής και της σοφίας. Μην ξεχνάμε σαφώς τον 36χρονο πια, Shermandini, που παίζει μπασκετάρα στην Τενερίφη τα τελευταία χρόνια και αποτελεί ασφαλιστική δικλείδα στη θέση Center, ωστόσο το υπόλοιπο ρόστερ είναι πολύ πολύ πολύ φτωχό…

Ισπανία

«Δεν μας απασχολεί αν μας βλέπουν ως φαβορί ή όχι, μπορούμε να κοντραριστούμε με τους πάντες» τόνισε ο υπαρχηγός πλέον, Juancho Hernangomez, και αυτό είναι ακριβώς το κύριο χαρακτηριστικό εδώ και χρόνια των Ισπανών. Οι Rojas έχουν κερδίσει όντας το μεγάλο φαβορί, αλλά και όντας μακριά από τα φώτα και τα πρωτοσέλιδα και για αυτόν τον λόγο δεν γίνεται να τους υποτιμήσει κανείς. Ακόμα και όταν η περιφέρειά τους είναι πλήρως αποδεκατισμένη. Δεν θα μας φανεί περίεργο να δούμε τον Yusta ή τον Lopez-Arostegui να κάνουν limit up στις μετοχές τους ή τον νεαρό de Larrea να ξεπετάγεται ως ο επόμενος ηγέτης στην περιφέρεια της χώρας. Οι Ισπανοί στα φιλικά προετοιμασίας ήταν πολύ καλοί, δίνοντας πολύ δυνατά τεστ, στα οποία κόπηκαν… στα σημεία. Εξαιρετικό το δίδυμο των Hernangomez, σούπερ ο Aldama που παίζει κανονικά, ενώ πιθανώς να δούμε τους Parra και Brizuela σε ρόλο ηγέτη. Η Ισπανία τρέχει το γήπεδο και έχει όπως πάντα ισχυρούς κώδικές επικοινωνίας στο μισό γήπεδο. Εμφάνισε μια αδυναμία στο αμυντικό rebound ωστόσο που θα ανησυχήσει σίγουρα τον Sergio Scariolo στο τελευταίο του μεγάλο τουρνουά με την εθνική ομάδα της Ισπανίας. Πέφτει ξανά πάνω μας και περιμένουμε να δούμε, πότε και αν τους κερδίσουμε…

Ελλάδα

Η “Επίσημη Αγαπημένη” ρίχνεται στη μάχη του EuroBasket με περισσότερη απαισιοδοξία παρά θριαμβολογία για πρώτη φορά μετά από χρόνια και αυτό ακριβώς πρέπει να εκμεταλλευτεί. Η χώρα μας στερείται τις υπηρεσίες πολλών πολύ σημαντικών παικτών, ο καθένας για διάφορους λόγους, όμως έχει στις τάξεις της έναν μεγάλο νικητή, τον Σλούκα, έναν σπουδαίο αρχηγό, τον Παπανικολάου, έναν σουτέρ που χρειάζεται απεγνωσμένα, τον Ντόρσεϊ, έναν εξαιρετικό ψηλό, τον Μήτογλου, έναν παίκτη που μπορεί να έρθει από τον πάγκο και να κάνει ζημιά, τον Τολιόπουλο, και φυσικά τον Super Star του ΝΒΑ, Γιάννη Αντετοκούνμπο. Το supporting cast των Λαρεντζάκη, Θανάση, Κώστα, Καλαϊντζάκη, Κατσίβελη, Σαμοντούροφ και Ζούγρη μπορεί να δώσει κάποια πράγματα σε κάθε περίπτωση, αλλά σίγουρα υπολείπεται σε ποιότητα από τις κορυφαίες ομάδες της διοργάνωσης.

Η εθνική μας στα φιλικά της χωρίς τον Γιάννη έδειξε, ότι δεν διαθέτει τον παίκτη που θα την τραβήξει από τη μετριότητα και θα την ανεβάσει στα κορυφαία σκαλοπάτια, όμως με τον μεγάλο αστέρα των Bucks, τα πάντα αλλάζουν. Ο Γιάννης είναι one man show, όταν έχει την μπάλα στα χέρια του και επιτίθεται κατά μέτωπο, ενώ πλησιάζουμε σιγά σιγά στα τελευταία ίσως μεγάλα τουρνουά που θα τον έχουμε στη διάθεσή μας με κορυφαίους παίκτες -και δη στα Guards- δίπλα του. Με τον Αντετοκούνμπο μέσα ο Σπανούλης παρέταξε πεντάδες με σουτέρ που δουλεύουν μακριά από την μπάλα και τον Μήτογλου σχεδόν πάντα ως “καθρέφτη” του στο δεξί 45άρι να λειτουργεί ως spot shooter (πόσο μεγάλο πλεονέκτημα θα έδινε εδώ ο Παπαγιάννης, ο οποίος είναι elite shot blocker σε πλήρη αντίθεση με τον Ντίνο – Με τη διαφορά ότι ο Γιώργος σουτάρει αποκλειστικά από την κορυφή και όχι από τις γωνίες, άρα η πάσα του Γιάννη δεν θα ήταν τόσο εύκολη).

Οι PnR συνεργασίες με χειριστή τον Σλούκα θα είναι το βασικό όχημα της ομάδας όταν τα μεγάλα ματς θα κρίνονται στον πόντο, ενώ αμυντικά η ομάδα έδειξε αρκετά καλά δείγματα ανά διαστήματα, με τον Κατσίβελη και τον Καλαϊτζάκη να δίνουν πράγματα και τους Θανάση-Κώστα να καλύπτουν τον Γιάννη στα λεπτά που θα κάθεται στον πάγκο. Στα αντίπαλα Screen o Σπανούλης έδειξε μια διάθεση για show n’ recover τακτική, αποφεύγοντας τις πολλές περιστροφές, όπως επίσης και τις αλλαγές, αφού δεν έχουμε τους κοντούς που μπορούν να κρατήσουν έστω για λίγο τον αντίπαλο ψηλό μακριά από το καλάθι. Το perfromance του αρχηγού μας στις base line άμυνες, καθώς και στις επιστροφές μετά το “μάζεμα” θα είναι ένας βασικός παράγοντας της επιτυχίας μας, όπως ακριβώς συμβαίνει και στον Ολυμπιακό τα τελευταία χρόνια.

Σημαντικότατη φυσικά για ακόμα μια φορά η αποτελεσματικότητα από το τρίποντο, όπως και η ευστοχία του Γιάννη στις βολές. Το βασικότερο όμως είναι να μείνει η ομάδα και όλοι μας ενωμένοι και μακριά από χρώματα, προτιμήσεις, οπαδισμούς, συμπάθειες και αντιπάθειες, ανεξαρτήτως αποτελέσματος…

Βοσνία Ερζεγοβίνη

Τεράστιο πλήγμα η απώλεια του Dzanan Musa για τη Βοσνία, η οποία αυτόματα πέφτει πολλά επίπεδα. Ο Roberson κερδίζει στην τελευταία στροφή τον Castaneda για τη θέση του νατουραλιζέ, με τα χιλιόμετρα που έχει στο κοντέρ του με το εθνόσημο να παίζουν σημαντικό ρόλο, όμως φυσικά τα πάντα θα εξαρτηθούν από τον Jusuf Nurkic και την κατάσταση στην οποία θα εμφανιστεί το τέρας των Utah Jazz. Ο Adis Beciragic, προπονητής της ομάδας, έκραξε δημόσια τον 31χρονο ψηλό για τη φυσική του κατάσταση, λέγοντας πως με το ζόρι μπορεί να τρέξει, όμως αυτό μπορεί να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένα απλό mind game. Ο Nurkic (που σήμερα γίνεται 31 ετών, άρα χρόνια πολλά!) λειτουργεί ως το κέντρο των πάντων πλέον στη Βοσνία. Παίρνει την μπάλα στο high post για να σουτάρει ή να πασάρει σε κάποιο από τα πολλά back cuts της ομάδας του ή παίζει με πλάτη μέχρι τελικής πτώσης. Άκρως σημαντική η απόδοση των Alibegovic, Atic και φυσικά του αρχηγού, Miralem Halilovic, ο οποίος στο EuroBasket του 2022 ήταν σούπερ, όμως πλέον οδεύει προς τα 34 του. Με τον Musa θα λέγαμε ότι έχουν ένα μεγάλο πλεονέκτημα για την 4η θέση (με γνώμονα ότι Ελλάδα, Ισπανία και Ιταλία είναι ένα κλικ πιο πάνω) απέναντι στους Γεωργιανούς, ωστόσο χωρίς τον wing της Dubai BC τα δεδομένα για τη Βοσνία αλλάζουν άρδην…

Group D (Κατοβίτσε, Πολωνία)

Ισλανδία

Οι δυο μοναδικές χρονιές που η Ισλανδία μετρά παρουσία στη διοργάνωση ήταν το 2015 και το 2017, ωστόσο σε 10 παιχνίδια μετρά ισάριθμες ήττες, οπότε φέτος θα ψάξει την ιστορική της πρώτη νίκη σε EuroBasket και μάλλον έχει καλή τύχη, αφού δεν θεωρείται η πιο αδύναμη ομάδα του ομίλου, τουλάχιστον στα δικά μας μάτια. Με τον Καναδό Craig Pedersen στο τιμόνι και με τον Martin Hermannsson ως οδηγό, οι Ισλανδοί δίνουν ρυθμό και ψάχνουν το ανοιχτό γήπεδο στα φιλικά προετοιμασίας, παρουσιάζοντας σύνθετες άμυνες στο PnR, με ανάμειξη τρίτου παίκτη και παραμονή του πανύψηλου Center της Bilbao, Tryggvi Hlinason στη ρακέτα για μπλοκ ή rebound. Κάτι παρόμοιο γίνεται και επιθετικά, αφού ο ύψους 2.17 Center αποτελεί σημείο αναφοράς στο ζωγραφιστό κυρίως με λόμπες στην πλάτη της άμυνας. Εκτός του Hermannsson, η Ισλανδία διαθέτει και τον πασίγνωστο στα μέρη μας, Elvar Fridrikkson, ο οποίος αποτελεί αντικειμενικά έναν σπουδαίο Pass first PG. Οι δυο τους θα παίξουν μαζί και θα προσπαθήσουν να μοιράσουν το παιχνίδι της ομάδας τους, με τον Jon Axel Gudmundsson της ισπανικής Burgos να αποτελεί έναν ακόμα πόλο απειλής επιθετικά, κυρίως ως spot shooter από την αδύνατη πλευρά. Πρεμιέρα με το Ισραήλ και δεύτερο ματς με το Βέλγιο, δηλαδή πρώτα ματς ντέρμπι, τα οποία θα παίξουν σε συντριπτικό ποσοστό την παραμονή τους στη συνέχεια της διοργάνωσης. Θεωρούμε, ότι είναι καλύτερη ομάδα από το Βέλγιο, αλλά σίγουρα όχι από το Ισραήλ, οπότε θα ψάξουν το θαύμα απέναντι σε Γαλλία, Σλοβενία ή Πολωνία.

Γαλλία

Η Γαλλία δεν σταμάτησε λεπτό να μετρά απουσίες, με πιο πρόσφατο πλήγμα τον τραυματισμό στο γόνατο του Πουαριέ, που τον κρατά εκτός δράσης για 4 μήνες. Παρά το γεγονός, πως η παλιά φρουρά πλέον είναι παρελθόν -άλλοι οριστικά κι άλλοι προσωρινά- η δεξαμενή της Γαλλίας είναι τέτοια που τους επιτρέπει να διαθέτουν παίκτες όπως ο Cabarrot, ο Cordinier, o Okobo, o Jaiteh και ο Hoard για δεύτερους και τρίτους ρόλους. Με νέο προπονητή τον ικανότατο Frederic Fauthoux και ηγέτη τον Guerschon Yabusele, οι Γάλλοι συγκαταλέγονται σαφώς στα φαβορί για μετάλλιο. Μετά από πολλά χρόνια διαθέτουν έναν top class PG, με τον Theo Maledon να έρχεται από σούπερ χρονιά με την ASVEL, ενώ στην απουσία του Gobert, φέρνουν έναν παίκτη-υβρίδιο αλλά και με σουτ από μακριά, τον Alex Sarr. Στο ρόστερ δεσπόζει επίσης o φετινός Rookie of the year στο NBA, Zaccharie Risacher και ας μην ξεχνάμε αθλητές όπως ο Fransisco, o Strazel και ο Coulibaly. Το βαρύ σασί στο παιχνίδι τους είναι η άμυνα και η ατομική φάση στην επίθεση με βασικό μέλημα το ανοιχτό γήπεδο. Έχουν τα εφόδια να τρέξουν πεντάδες με πολλά Guards ή Forwards, ενώ δύνανται να παίξουν τόσο σε ατομική κατεύθυνση, όσο και να αναμείξουν όλους τους παίκτες τους σε μια επίθεση με μεγάλη ταχύτητα στην κυκλοφορία. Πολύ δυνατοί στο rebound καθώς και στην προσωπική άμυνα, έχουν την ευτυχία -γατί περί ευτυχίας πρόκειται- να ετοιμάζουν τη νέα γενιά τους, διατηρώντας παράλληλα ακέραιη τη δυνατότητα για σημαντική διάκριση. Τους αξίζουν μπράβο και σεβασμός.

Σλοβενία

Ο μικρός μεγαλώνει γοργά-γοργά και θέλει μια ακόμα διάκριση μετά το ονειρικό του ντεμπούτο το 2017, όπου και κατέκτησε τη διοργάνωση, παίζοντας σπουδαίο μπάσκετ και μένοντας στην ιστορία. Ωστόσο στη Σλοβενία επικρατεί ένα μπάχαλο με πολλά καρφιά για τον προπονητή, Aleksander Sekulic, και φυσικά την Armani Milano, που έκοψε τα φτερά των “Δράκων”, αποτρέποντας τους Nebo και Cancar να αγωνιστούν. Η Σλοβενία συλλέγει ήττες στα φιλικά προετοιμασίας, με τον Luka Doncic να κάνει τα πάντα, αλλά να είναι αρκετά άστοχος, όμως όλοι ξέρουμε, ότι ένα σερί νικών στον όμιλο, που θεωρείται βατός για αυτούς, μπορεί να αλλάξει τα πάντα σε αυτά τα βραχύχρονα τουρνουά. Ο Λουκάς δίπλα του έχει τον διαχρονικό μπόμπερ, Prepelic και από εκεί και πέρα οι μόνοι που ξεχωρίζουν είναι οι Muric, Nikolic, Hrovat, Scuka και Dimec. Enough said… Δυστυχώς πολύ δύσκολα θα τους δούμε να συνεχίζουν “βαθιά” στη διοργάνωση, αλλά αναμφίβολα αποτελούν μια ομάδα που αξίζει κανείς να δει, κυρίως λόγω αυτού του τεράστιου παίκτη.

Πολωνία

Οι δυο άλλοτε πράσινοι, Ponitka και Balcerowski, σε νέες περιπέτειες και παρόντες σε ένα ακόμα μεγάλο τουρνουά, ως οικοδεσπότες του ομίλου μάλιστα. Ο 32χρονος πλέον Ponitka, ως παίκτης της Bahcesehir θα περάσει πολύ από τον χρόνο του, παίζοντας ως άσος κι έχοντας δίπλα του ως νατουραλιζέ τον Jordan Loyd (μεγάλο upgrade σε σχέση με τον Slaughter, όσο χημεία κι αν υπήρχε με τον επίσης πρώην πράσινο SG), όμως η ομάδα έχασε πριν λίγες μέρες τον Jeremy Sochan, που αναμφίβολα ήταν ένα μεγάλο κεφάλαιο. Πυλώνας του συνόλου του Igor Milicic o Olek Balcerowski, που με την εθνική του πραγματοποιεί σπουδαίες εμφανίσεις και έκανε πάρα πολύ καλό κλείσιμο σεζόν με την Unicaja. O Balcerowski παίζει κυρίως Pick n’ Pop, αμύνεται σε drop καταστάσεις και αποτελεί ασφάλεια για το αμυντικό rebound της ομάδας του. Επίσης παίζει αρκετά στο short corner της αδύνατης πλευράς, περιμένοντας την πάσα ή το επιθετικό rebound για να τελειώσει εμφατικά. Οι αντοχές του Ponitka καθώς και ο οίστρος του θα αποτελέσουν βαρόμετρο για την πορεία της ομάδας, καθώς από εκεί και πέρα το υπόλοιπο ρόστερ είναι ρηχό, με τους Sokolowsi, Michalak (πρώην του ΠΑΟΚ) και Dziewa να ξεχωρίζουν.

Βέλγιο

Μάλλον η πιο αδύναμη ομάδα του ομίλου, χωρίς τον μεγάλο αστέρα, με τον Obasohan απόντα και χωρίς νατουραλιζέ, κατεβαίνει περισσότερο για την εμπειρία και για να ετοιμάσει μερικά νέα παιδιά, δίνοντάς τους χρόνο σε τοπ ανταγωνισμό. Στο ρόστερ φυσικά ξεχωρίζει η παρουσία του “ευρωλιγκάτου” Ismael Bako, που φέτος επιστρέφει στη μεγάλη σκηνή για την Paris, ενώ από εκεί και πέρα τα ονόματα που τραβούν το ενδιαφέρον είναι αυτό του Lecomte, του Schwartz και του Vanwijn. Λίγα πράγματα όπως καταλαβαίνετε, εκτός κι αν στον -ομολογουμένως- λιγοστό χρόνο που τους παρακολουθήσαμε σε φιλικά προετοιμασίας, έχουμε χάσει κάτι συνταρακτικό.

Ισραήλ

Ωραίο ρόστερ, ωραία ομάδα. Οι Ισραηλινοί έχουν στις τάξεις τους και σε αυτό το τουρνουά τον παικταρά, Deni Avdija που κάνει κυριολεκτικά τα πάντα, όμως έχουν την ατυχία με την απουσία του Tamir Blatt, ενός σπουδαίου PG οργανωτικά κι εκτελεστικά. Το μεγάλο μέρος της δημιουργίας θα εναποτεθεί λοιπόν στον Yam Madar, που δεν είναι ακριβώς άσος με την ιδιότητα του Playmaker, αλλά με αυτή του facilitator (ο ισορροπιστής που κάνει πολλές δουλειές) και εδώ θέτουμε το πρώτο ερωτηματικό μας. Το δεύτερο έγκειται στο μέγεθος που δεν υπάρχει στη θέση ‘5’, την οποία μάλλον θα πάρει ο PF/C, Roman Sorkin. Ως γνωστόν σε αυτά τα τουρνουά τα κιλά και το ύψος μετρούν διπλά και τριπλά και οι ομάδες με τέτοια κορμιά έχουν περισσότερες πιθανότητες να πάνε μακριά. Το Ισραήλ σούταρε αρκετά και καλά στα φιλικά προετοιμασίας, όμως έδειξε έλλειψη συνοχής στα μετόπισθεν. Εκτός των προαναφερθέντων, ξεχωρίζει η παρουσία του Ginat στο ‘4’, του νατουραλιζέ, Khadeen Carrington στο ‘2’ και του Yovel Zoosman ως αναπληρωματικού wing. Μπορούν να κάνουν την έκπληξη και να κερδίσουν μια από τις τοπ ομάδες του ομίλου και να βγουν στον αφρό, όμως δύσκολα θα προχωρήσουν στα νοκ-άουτ. Ωστόσο κάνουν βήματα μπροστά και είναι συνεπείς και αυτό αποτελεί από μόνο του ένα μεγάλο credit.

Πέρα από όλα αυτά, τα οποία δεν αποτελούν κάτι παραπάνω από απλές απόψεις κάποιων τυχαίων που γράφουν για το πάθος τους στον ωκεανό του διαδικτύου, περιμένοντας υγιείς και λογικές αντιπαραθέσεις, η αλήθεια βρίσκεται πάντα στο παρκέ, είτε αφορά την ομάδα που υποστηρίζουμε, είτε κάποια άλλη. Σε αυτά τα τουρνουά έχουν σημειωθεί οι μεγαλύτερες εκπλήξεις και έχουν δημιουργηθεί οι πιο όμορφες ιστορίες και σχέσεις, διότι ακριβώς αυτό υπαγορεύει η φύση τέτοιων διοργανώσεων. Δεν κερδίζει το πιο δυνατό στα χαρτιά ρόστερ, αλλά ο πιο καλά προετοιμασμένος και η ομάδα που θα μπορέσει σε σύντομο διάστημα να μοιράσει σωστά τους κατάλληλους ρόλους, να βρει χημεία και ισορροπία και να ανέβει διαδοχικά σκαλοπάτια μαζί.

Καλή επιτυχία σε όλες τις ομάδες, καλή επιτυχία στην εθνική μας!

Outsider feat. Fundamentals