Κατώτερη των προσδοκιών παρουσιάστηκε η εθνική ομάδα μπάσκετ των εφήβων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που φιλοξενήθηκε στο Βόλο. Η ελληνική ομάδα γνώρισε την ήττα από την Σλοβενία (81-57) στον μικρό τελικό για την διεκδίκηση του χάλκινου μεταλλίου, με αποτέλεσμα να καταλάβει την 4η θέση.
Ο τίτλος όμως του κειμένου, «μετεξεταστέοι» δεν έχει ως αιτία προέλευσής του το αποτέλεσμα της προσπάθειας των παιδιών, αλλά στην εικόνα του πάγκου και των μικρών πρωταγωνιστών.
Ειδικότερα, από την αρχή του παιχνιδιού επικρατούσε ένας αδικαιολόγητος εκνευρισμός στον πάγκο της ελληνικής ομάδας. Σε κάθε αρνητικό σφύριγμα, οι αντιδράσεις θύμιζαν φανατικούς οπαδούς και όχι πάγκο εθνικού συνόλου που λαμβάνει μέρος σε μια σπουδαία ευρωπαϊκή διοργάνωση.
Η δυσφορία σε αντίθετο σφύριγμα είναι δικαιολογημένη, αλλά όταν αυτή αποτελεί κανόνα, υπάρχει «θέμα». Όταν ο προπονητής της ομάδας, που αποτελεί συνάμα και τον εμπνευστή της προσπάθειας με στόχο την διάκριση, δείχνει τέτοια συμπεριφορά, είναι λογικό και επόμενο να επηρεάζονται οι «στρατιώτες» του και να υιοθετούν την εν λόγω στάση και μέσα στο παρκέ.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να προστεθούν και οι δηλώσεις του ομοσπονδιακού προπονητή, που επιβεβαιώνουν το ύφος των επιχειρημάτων που προτάσσουμε.
Μεταξύ άλλων τόνισε ότι: «Τα παιδιά ήταν κουρασμένα σωματικά και πνευματικά. Είχαμε άγχος και παρουσιάσαμε έναν αδικαιολόγητο εκνευρισμό, με κάποιες απαράδεκτες αντιδράσεις. Υπήρχε μια αναστάτωση χωρίς λόγο, από το παρκέ μέχρι και τον πάγκο, κάτι που δεν βοήθησε καθόλου την προσπάθειά μας».
Ακούς αυτές τις δηλώσεις και αναρωτιέσαι ποιος είναι ο ρόλος του προπονητή σε μια δύσκολη ημέρα τόσο για την ομάδα όσο και για τον ίδιο. Δυστυχώς, αυτά που είπε ο coach δεν κάνουν κανένα σοφό και ειδικότερα τον ίδιο τον προπονητή, ο οποίος δεν κατάφερε σε κανένα σημείο του αγώνα, να αλλάξει το πνευματικό και ψυχολογικό momentum της ομάδας του.
Όσον αφορά στους εφήβους, δεν σημειώθηκαν ιδιαίτερα φαινόμενα που «έβγαλαν μάτια» πέρα από κάποιες «ατομιστίες» που επιδέχονται διόρθωσης στο εγγύς μέλλον και με την προσθήκη της εμπειρίας στις βαλίτσες τους.
Ωστόσο, αυτό που μπορούμε να καταλογίσουμε στα παιδιά είναι η έλλειψη της φλόγας στα μάτια τους. Αντιμετώπισαν αυτόν τον τελικό, σαν ένα παιχνίδι της σειράς και όχι σαν αγώνα μεταλλίου
Κλείνοντας, πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους τους προπονητές η σημασία του ρόλου που επιτελούν. Το πραγματικό μετάλλιο για αυτές τις ηλικίες είναι η σωστή νοοτροπία και η καλλιέργεια της αθλητικής αρετής και όχι μια φωτογραφία στο Instagram, κρατώντας την κούπα…
