Με ιδιαίτερο ενδιαφέρον διαβάσαμε στην επικαιρότητα του ηλεκτρονικού Τύπου την κίνηση του Νίκου Ζήση να ενδιαφερθεί για την κατάσταση του Μάριου Γιώτη, όταν ο τελευταίος τραυματίστηκε σοβαρά στο πρόσωπο, στο πλαίσιο του φιλικού αγώνα του Ιωνικού με την ΑΕΚ.
Ο Νίκος Ζήσης συνομίλησε μαζί του, προσπάθησε να τον βοηθήσει ψυχολογικά, ενώ τόνισε ότι θα είναι δίπλα του για ότι χρειαστεί.
Η εντύπωση
Είναι πραγματικά μια όμορφη κίνηση που χρήζει επισήμανσης και σχολιασμού αλλά όχι στις διαστάσεις που του δίνεται. Για να μην δώσουμε λαβή για κακεντρεχή σχόλια, γνωρίζουμε και ασπαζόμαστε την άποψη ότι ο Νίκος Ζήσης είναι γνωστός για το ήθος του και τον αδαμάντινο χαρακτήρα του. Εξαιρετικός παίκτης και άνθρωπος.
Ωστόσο, δεν θα έπρεπε να μας προβληματίζει η μεγάλη υπερανάλυση αυτής του της ενέργειας από τον Τύπο; Γιατί αποθεώνουμε το αυτονόητο; Γιατί το λογικό έχασε το νόημά του και χάθηκε στην σκόνη της νέας τάξης πραγμάτων των ανθρώπινων σχέσεων και διάκρισης των ποιοτικών κριτηρίων του αθλητισμού;
Απαντήσεις φυσικά υπάρχουν, αλλά εξαρτώνται από την κοσμοθεωρία του καθενός. Αν μπορούμε να δικαιολογήσουμε αυτή την πράξη, υπάρχουν αρκετά επιχειρήματα για την συγκρότηση μιας εκδοχής.
Δυστυχώς, έχει χαθεί η πυξίδα και όλοι μας περπατάμε προς διαφορετικές κατευθύνσεις, με την ταυτότητα και το πρόσωπο να αγνοούνται. Οι νέοι επίδοξοι αστέρες των αθλημάτων έχουν για απόλυτο σκοπό την επιτυχία, στην οποία δεν χωρούν αναβολές, καθυστερήσεις και περιττοί συναισθηματισμοί .
Ο Νίκος Ζήσης έκανε το αυτονόητο, που στο μπλέντερ του σήμερα χάθηκε στην μίξη των συστατικών της αθλητικής παιδείας και όταν συμβαίνει , προκαλεί ντελίριο. Η «τόση» αποθέωση επιβεβαιώνει την κατρακύλα των σημερινών αξιών, γιατί από ό, τι φαίνεται οι Ζήσηδες είναι απειροελάχιστοι σε όλα επίπεδα των σπορ..
Επιμέλεια: Σπύρος Κόγκας ([email protected])
