Αθλητισμός και βία δυστυχώς δεν πάνε χώρια, αφού πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι του χώρου που υποστηρίζουν με έργα τη δεύτερη. Το ανησυχητικό όμως να μην πάρει η αθλητική βία διαστάσεις μη αναστρέψιμες.
Η βία θα είναι πάντα μια πρακτική που θα συνεχίζει να υπάρχει και να καταστρέφει την ομορφιά του αθλητισμού. Τι γίνεται όμως όταν αυτή εκφράζεται από ανθρώπους που έχουν πόστα ευθύνης, όπως για παράδειγμα αυτό του προπονητή.
Πώς δικαιολογείται ένας άνθρωπος στον πάγκο να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο «κακού» πεζοδρομίου για αθλητή της αντίπαλης ομάδας; Και ειδικά, αν ο «αντίπαλος» αθλητής θα μπορούσε να είναι και παιδί του;
Και στο σημείο αυτό έρχεται η επισήμανση περί ανύπαρκτης αυτογνωσίας. Δηλαδή του να έχω μια θέση ευθύνης και να γνωρίζω με τι αυτή συνεπάγεται σε αξίες και πράξεις.
Και να το πάμε και λίγο πιο πίσω. Περάσαμε ρε γαμώτο μια μεγάλη καραντίνα που στέρησε τη συμμετοχή όλων από τα γήπεδα για σχεδόν δύο ολόκληρα χρόνια. Εκείνο το διάστημα που όλοι ήθελαν (και θέλαμε) διακαώς να επιστρέψουμε «σπίτι» δεν επαναξιολόγησαν τη σχέση τους με το άθλημα; Τα καλά και στα στρεβλά στοιχεία της νοοτροπίας τους; Και το «αμόρφωτοι» δεν αναφέρεται σε πτυχία ή διπλώματα, αλλά στις βασικές αξίες της ανθρωπιστικής παιδείας.
Η ρητορική αυτή απορία δεν διαπνέεται από το «Μικρό σπίτι στο λιβάδι», αφού έχουμε εικόνα της γενικότερης κατάστασης που επικρατεί στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Αλλά δεν γίνεται και να μην εκφράσουμε έναν υγιή προβληματισμό.
Ο προπονητής οφείλει να συμπεριφέρεται με σεβασμό σε όλους, «συμμάχους» ή «αντιπάλους»…
Σπύρος Κόγκας
