Trend των τελευταίων ημερών στο πεδίο του μπάσκετ η διεκδίκηση της wild card από τις ενδιαφερόμενες ομάδες που θέλουν να κάνουν τα δικά τους άλματα.
Η αλήθεια είναι πως η ονοματολογία καλά κρατεί και οι εκδηλώσεις ενδιαφέροντος ξεπηδούν καθημερινώς σαν τα ονόματα των πιθανών συμμετεχόντων στο Survivor All Star πριν λίγους μήνες!
Αρχικά, η ιδέα αυτή μας ξένισε στην πρώτη της ανάγνωση, στη συνέχεια εντοπίσαμε κάποια θετικά στοιχεία και τελικώς η ξενέρα επικρατεί στη συλλογιστική πορεία της σκέψης μας.
Γιατί;
Ο πρώτος και κύριος λόγος της αντίρρησής μας σε αυτό το σχέδιο είναι πως ακυρώνονται με αυτόν τον τρόπο τα πρωταθλήματα και οι βαθμολογίες. Για ποιον λόγο παίζουν οι ομάδες δηλαδή; Απλά για να περνάει η ώρα και να γεμίζουν τον χρόνο τους οι εμπλεκόμενοι;
Το πιο τρομακτικό σημείο της wild card δε είναι το δικαίωμα που αποκτά μια υποβιβασμένη ομάδα, να παίξει εκ νέου στην ίδια κατηγορία στην οποία αγωνιστικά απέδειξε ότι δεν έχει θέση! Δηλαδή θα τρελαθούμε τελείως!
Παράλληλα, δεν μπορούμε να καταλάβουμε πως μια ομάδα «μπορεί» από την Γ΄Εθνική να παίξει στην Α2 (Elite League, σόρρυ).
Πότε έχει αξία αυτό το μέτρο
Η εν λόγω πρόταση έχει αξία και αποκτά δίκαιο χαρακτήρα όταν ακουμπά στην βαθμολογία του πρωταθλήματος. Για παράδειγμα, αν Τρίτωνας και Μαρούσι για τους ΧΨ λόγους δεν μπορούν να δεχθούν την άνοδο στην Basket League, δεν γίνεται να αιτηθεί άνοδο το Μεσολόγγι (εντελώς τυχαίο το παράδειγμα). Δικαίωμα θα είχαν Ψυχικό και Πανερυθραϊκός και πάει λέγοντας με βάση την βαθμολογική κατάταξη. Τότε ναι, η wild card θα είχε νόημα και θα ξεκλείδωνε την κατάσταση. Το ίδιο εννοείται ισχύει και για τις ομάδες των υπόλοιπων πρωταθλημάτων που βρίσκονται στην ίδια σελίδα.
Με τα τωρινά όμως δεδομένα που διαμορφώνονται και κυκλοφορούν, θεωρούμε ότι το μπάσκετ αντί να πάει μπροστά, κάνει βήματα προς τα πίσω. Καταργείται εξ’ ολοκλήρου η αθλητική διάκριση και οι ομάδες που έκαναν για χρόνια επενδύσεις, προκειμένου να βρεθούν στις υψηλότερες κατηγορίες, θα πρέπει να αισθάνονται αφελείς και κουτές για τους παρελθοντικούς σχεδιασμούς τους, που δεν είχαν στο οπλοστάσιό τους το «άγριο» παραθυράκι μιας κάρτας…
Σπύρος Κόγκας
