Το “The Redeem Team” προβλήθηκε στη συχνότητα του Netflix, στις 07.10.22 και το «The Momentum.gr» δεν γινόταν να απέχει από την παρακολούθηση και το σχολιασμό του εν λόγω αθλητικού ντοκιμαντέρ που ήδη από την προβολή του trailer, προμήνυε μία εξαιρετική παραγωγή με έντονο παρασκηνιακό και όχι μόνο ενδιαφέρον.
Το “The Redeem Team” ωστόσο, το οποίο δικαίωσε στο έπακρο τις προσδοκίες μας, δεν συνιστά απλά μία μπασκετική αφήγηση του comeback στους τίτλους και τις επιτυχίες της Team USA.
Αναμφίβολα αποτελεί μία ευσύνοπτη και άκρως ρεαλιστική αποτύπωση της πρωτόγνωρης για τα αμερικανικά δεδομένα ζοφερούς πραγματικότητας, διάρκειας έξι ετών, όπου η μία αποτυχία διαδεχόταν την άλλη στις διεθνείς διοργανώσεις που συμμετείχε, ως φαβορί η ομάδα των HΠA. Χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης των καταστάσεων που εκτυλίχθηκαν τα πέτρινα αυτά χρόνια, μας παρουσιάζεται ωμά μέσω των αφηγήσεων των πρωταγωνιστών η επίπονη μετάβαση από το ναδίρ στο ζενίθ.
Ως εκ τούτου, το “The Redeem Team” μπορεί και όχι κάθε υπερβολή να χαρακτηριστεί ως μία ωδή στην καλλιέργεια όχι μόνο αθλητικού πνεύματος, αλλά και μία αφύπνιση συνείδησης κοινωνικών προεκτάσεων, δεδομένου ότι στο εν λόγω ντοκιμαντέρ θριαμβεύουν εντέχνως οι βαρυσήμαντες έννοιες του σεβασμού, του κινήτρου και της προσήλωσης στο στόχο.
Ακροθιγώς σταχυολογούμε ορισμένα εκ των «highlights» που εμείς προκρίνουμε από το συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ θέτοντας αρχικώς ορισμένα ρητορικά ερωτήματα.
Τι συνιστά έμπνευση σε ανθρώπους καταξιωμένους σε αυτό που κάνουν; Ποια συστατικά καθιστούν μία υπερομάδα στη θεωρία, κυρίαρχη στην πράξη; Πώς τα τεράστια εγώ δεν πρέπει να «μικραίνουν», αλλά να υποχωρούν στο βωμό του «εμείς»; Πώς η διαφορετικότητα των ανθρώπων συνθέτουν ένα πάζλ που μόλις τα κομμάτια του εναρμονιστούν δημιουργείται τέχνη; Το συναίσθημα, τι ρόλο διαδραματίζει στα πρέπει που μας ακολουθούν; Τέλος τι θα πει αναγνώριση και σεβασμός σε έναν κόσμο αδυσώπητα ανταγωνιστικό;
Από όλα αυτά εμείς θα εστιάσουμε στις πολύ σημαντικές έννοιες της έμπνευσης, του κινήτρου και του σεβασμού.
Η έμπνευση δεν θέλει θόρυβο, αλλά είναι σιωπηλή. Δεν θέλει φανφάρες και λόγια αλλά ουσία και πράξη. Δεν είναι απαραίτητο να αντλείται από τους προβεβλημένους, αλλά μπορεί να πηγάζει και από ανθρώπους της «διπλανής πόρτας». Η έμπνευση δεν είναι πειθώ, αλλά άγγιγμα ευαίσθητων χορδών. Η έμπνευση αυτή μετουσιώνεται στα γεμάτα νόημα λόγια του coach K προς τους παίκτες του, οι οποίοι αν και αρνητικά διακείμενοι στο πρόσωπο του, τον αποδέχτηκαν ως καθοδηγητή και μέντορα.
Η έμπνευση αντλείται από το work ethic του απρόσιτου, μοναχικού και εξαιρετικά ανταγωνιστικού Kobe, όταν αυτός ξεκίνα χαράματα την προπόνηση, ενώ οι συμπαίκτες του διασκεδάζουν. Η έμπνευση ενσαρκώνεται στο σκληρό και προμελετημένο χτύπημα του Kobe στον Gasol (συμπαίχτη του και φίλο του στους Lakers) που δείχνει απόλυτη προσήλωση στον στόχο, δίχως συναισθηματισμούς και επιείκεια. Η έμπνευση κορυφώνεται στα τυφλά μάτια του Αμερικανού στρατιώτη που θυσιάστηκε για τα ιδανικά του και εμφύσησε στους αθλητές των ΗΠΑ το αίσθημα ευθύνης απέναντι στην πατρίδα. Και αυτή η επιδίωξη ανώτερων ιδανικών έγινε η έμπνευση, ώστε πολλά «εγώ να φτιάξουν ένα απροσπέλαστο εμείς», το οποίο έφερε και την πολυπόθητη διάκριση.
Το κίνητρο είναι η διαρκής αφύπνιση από το λήθαργο του εφησυχασμού, η ανάγκη να ξεπερνάς καθημερινά τους προσωπικούς σου «δαίμονες» με κυρίαρχο όλων τον καταστροφικό εγωισμό. Κίνητρο είναι η αυτογνωσία, η αυτοπεποίθησα που κάνει κάθε αθλητή να δουλεύει αδιάκοπα ώστε να έχει διάρκεια στις επιτυχίες. Κίνητρο είναι να «κλείσεις το στόμα» σε όσους σε αμφισβητούν, με την γεμάτη δηλώσεις απόδοσή σου. Αυτό το κίνητρο έκανε τον Wade να δώσει το παρών στην ομάδα κόντρα στα προγνωστικά του χρόνου, λόγω των σοβαρών τραυματισμών σε ώμο και γόνατο και να αποτελέσει μάλιστα κομβικό παίκτη στο κρίσιμο ματς του τελικού με την Ισπανία. Το κίνητρο γέμισε με δίψα και πείνα τους παίκτες να ριχτούν με αυταπάρνηση στη μάχη της νίκης, μη υποτιμώντας κανένα παιχνίδι. Αυτό το κίνητρο οδήγησε όλους τους αθλητές των ΗΠΑ να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Kobe και να γυμνάζονται από πρωίας στο γυμναστήριο για το κατάλληλο conditioning.
Και last but not least, ο σεβασμός. Η πιο σημαντική έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης και συνύπαρξης. Ο σεβασμός στη δουλειά και τον ιδρώτα σου που σε κάνει να διεκδικείς αυτό που σου αναλογεί. Ο σεβασμός στο παιχνίδι που σου επιβάλλει να προετοιμαστείς όσο καλύτερα μπορείς. Ο σεβασμός προς τον αντίπαλο και αναγνώριση της αξίας του που σε κάνει προσεκτικό, ταπεινό και διεκδικητικό. Ο σεβασμός των αντιπάλων οδήγησε στην καλύτερη προετοιμασία της team USA και έσβησε από το βλέμμα των Aμερικανών αθλητών την υπεροψία. Ο σεβασμός στο παιχνίδι έδωσε υπεραξία σε ένα αποτέλεσμα που αποδεδειγμένα δεν ήταν προδιαγεγραμμένο. Τέλος ο σεβασμός προς τον συμπαίκτη έπλασε και γαλούχησε μία ομάδα που μας έκανε να αισθανθούμε ότι έγινε σύνολο με ευδιάκριτους ρόλους και ενδεχομένως παρέα ασχέτως ότι απαρτιζόταν από superstars.
Εμείς το απολαύσαμε και εμπνευστήκαμε από το “The Redeem Team”, ελπίζουμε και εσείς.
Υ.γ.1: Ανατριχιάζουμε από περηφάνια όταν διαπιστώνουμε πόσο πόνεσε η Νίκη της Εθνικής μας ομάδας επί των ΗΠΑ το 2006 στην Saitama και μάλιστα παίζοντας το παιχνίδι με τους όρους των Αμερικανών, όπως παραδέχτηκε ο Wade, δηλ. κεντρικό pick and roll.
Υ.γ.2: Συγκινητικά τα πλάνα του αείμνηστου Κobe και της κόρης του που την φιλάει τρυφερά ως έπαθλο της νίκης. Ευχόμαστε σε ένα άλλο σύμπαν που δεν έχουμε ιδέα τι συμβαίνει αυτοί οι δύο να εξακολουθούν να είναι μαζί.
Υ.γ.3: Ο αείμνηστος Κobe είναι ο,τι πιο κοντινό τελικά έζησε με τον θρύλο των θρύλων Μichael Jordan.
Υ.γ.4: ο Lebron έγινε ένα κλικ πιο συμπαθής στα δικά μας μάτια με το χιούμορ του και την εν γένει διάθεσή του να σπάει διαρκώς τον πάγο με τον απόλυτα προσηλωμένο αλλά και δεκτικό στην πλάκα Kobe.
Eπιμέλεια: Δημήτρης Κόγκας
