Έχοντας μπει πλέον στο 2022 και βλέποντας αρκετά πράγματα πιο ξεκάθαρα στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, θέλουμε να εστιάσουμε σε μερικά από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα του NBA. Ομάδες, παίκτες και δουλειές που μας έκαναν εντύπωση -είτε θετική είτε αρνητική- και μια πρόβλεψη για την επόμενη μέρα. Πάμε!
Μαύρα σύννεφα στην “Πόλη των Αγγέλων”
Αυτό το οποίο περιμέναμε οι περισσότεροι, συμβαίνει εδώ και καιρό στο L.A και τα προγνωστικά απλώς “βγαίνουν”. Ο Frank Vogel έχει στα χέρια του ένα υπέρλαμπρο ρόστερ, που ταιριάζει στη χλιδή αυτής της πόλης και αυτής της φανέλας, όμως φυσικά η πραγματικότητα δεν είναι Playstation, όπου βάζεις τους πιο ικανούς παίκτες και κερδίζεις. Οι Lakers έχουν μεγάλη έλλειψη από ρολίστες και σπεσιαλίστες, που θα ανεβάσουν και θα υποστηρίξουν το οικοδόμημα και ταυτόχρονα πολλούς παίκτες, που απαιτούν χοντρά λεπτά και μπάλες, ώστε να γράψουν αριθμούς και να διατηρήσουν τα συμβόλαιά τους, έχοντας ταυτόχρονα μεγάλο εγωισμό που συχνότατα μπαίνει πάνω από το συλλογικό συμφέρον. Μπορεί οι Lakers να έχουν την 6η καλύτερη επίθεση της λίγκας με 112 πόντους ανά παιχνίδι, όμως έχουν την 5η χειρότερη άμυνα με 112.5 πόντους παθητικό. Βρίσκονται στην 4η χειρότερη θέση ως προς τα αντίπαλα rebounds, επιτρέποντας 47.2 “σκουπίδια” στον αντίπαλο, δίνουν τις περισσότερες βολές πίσω μόνο από τη διαχρονικά άσημη Minnesota, βρίσκονται στην 5άδα στην κατηγορία των λαθών και είναι μόλις 15οι σε ποσοστό επιτυχίας από τα 7.25. Το εγχείρημα των LeBron-Westbrook απλά δεν κολλάει, μιας και οι δυο παίκτες θέλουν την μπάλα, για να λειτουργήσουν, ενώ στερούνται της συνέπειας στο σουτ (ειδικά ο δεύτερος) και με τον Davis έξω (οι φήμες για ανταλλαγή του παίκτη φουντώνουν), δεν ξέρουμε πόσο μπορεί ο “King” στα 37 του να κουβαλήσει μέχρι το τέλος του δρόμου μια ομάδα με μηδενικό ομαδικό πνεύμα και κανένα μαχητικό φρόνιμα. Το 21-20 θα μπορούσε να είναι καλύτερο,αλλά θα μπορούσε ασφαλώς να είναι και χειρότερο. Οι “λιμνάνθρωποι” αδυνατούν να επιστρέψουν σε παιχνίδια, που έχουν μείνει πίσω στο σκορ και, ακόμα χειρότερα, δεν μπορούν να πάρουν το πάνω χέρι σε κλειστά ματς. Ο πάγκος των Lakers βρίσκεται στην τρίτη θέση της λίγκας σε 3P% και αυτό πιστώνεται εξ ολοκλήρου στους Malik Monk και Wayne Ellington, που σουτάρουν μαζί με 39.5%. Ένα κομμάτι που πιστεύω, ότι θα έπρεπε να προσεχθεί ιδιαίτερα από τον Frank Vogel και το επιτελείο του.
Στην παρούσα κατάσταση η ομάδα από την California φαίνεται να εστιάζει περισσότερο στο να αποφύγει στην πρώτη φάση της postseason τους Warriors ή τους Suns, παρά να κοιτάξει για πιο ψηλά στην κατάταξη.
“Φρένο” στα χαμόγελα των Cavs
O J.B Bickerstaff έχει κάνει μια φανταστική δουλειά στο Cleveland και σχεδόν όλες οι επιλογές της ομάδας βγήκαν, με την αισιοδοξία να είχε κατακλύσει το Ohio State. Δυστυχώς οι τραυματισμοί χτύπησαν σαν κεραυνοί το back court της ομάδας και οι τριγμοί ήταν αναμενόμενα μεγάλοι. Οι Cavaliers ολοκλήρωσαν περίφημα το πρώτο μισό της σεζόν, έχοντας σε 41 ματς 23 νίκες και όντες μέσα στην 6άδα των Playoff. Δυστυχώς όμως, στα τελευταία 10 παιχνίδια μετράνε 7 ήττες, γεγονός που απορρέει ασφαλώς από τη λειψανδρία πια στα Guards. O Sexton τραυματίστηκε στο γόνατο και θα χάσει κάποιους μήνες, ο Rubio υπέστη ρήξη χιαστού και όλο το βάρος πέφτει στον εξαιρετικό μέχρις ώρας, Darius Garland. Στην τρίτη του σεζόν στο NBA o Garland έχει 19.6 πόντους με 38.6% στο τρίποντο και 90.4% στις βολές (4ος στη λίγκα) συν 7.2 τελικές πάσες. Τα ψηλά σχήματα του Bickerstaff αποδίδουν και το δίδυμο των Allen-Mobley βγάζει τεράστια ενέργεια στο ζωγραφιστό, δίνοντας στους Cavs, για την ώρα, τη 2η θέση στη λίγκα σε ευστοχία εντός παιδιάς με 49.2%. O Allen “γράφει” Double-Double κατά μέσο όρο, ενώ ο Mobley με 14.8 πόντους, 8.1 rebounds, 2.5 assists και 1.8 κοψίματα ανά παιχνίδι οδεύει πρόσω ολοταχώς για το βραβείο του Rookie της σεζόν. Σε όλα αυτά προσθέστε και τον Kevin Love, που δείχνει αναγεννημένος, έχοντας αντιμετωπίσει σε σημαντικό βαθμό τα προσωπικά του προβλήματα και βλέποντας την ομάδα του, στην 8η σεζόν του πια στο Ohio, να μπορεί ξανά να παίξει καλό μπάσκετ. Ο K-Love έρχεται από τον πάγκο, για να δώσει 14.1 πόντους με 41.7% στο τρίποντο για 6.2 προσπάθειες σε κάθε παιχνίδι, με 7.6 rebounds και 2.1 assists. Μοναδική παραφωνία ο Okoro, που δυστυχώς δεν δικαιώνει την επιλογή του στην 5η θέση του Draft πέρυσι, με τα ποσοστά του να είναι αρκετά χαμηλά, κάτι που όμως δεν βοηθά ασφαλώς η παρουσία δυο ψηλών που δεν σουτάρουν, μιας και ο Okoro νιώθει πιο άνετα, μπαίνοντας προς τα μέσα και όπου, λόγω spacing, οι αντίπαλες ομάδες κλείνουν αρκετά. Μετά την απώλεια και του Rubio, οι ιθύνοντες της ομάδας έσπευσαν να φέρουν τον Rajon Rondo, που φέρνει playmaking abilities και φυσικά πνεύμα πρωταθλητή. Ξεκίνησε αρκετά καλά στα δυο πρώτα ματς, μένει να δούμε και τη συνέχεια.
Η επιστροφή των πολεμιστών
Μετά από μια στείρα διετία, όπου χτυπήθηκαν από μεγάλες ατυχίες, χτίζοντας όμως ταυτόχρονα για το μέλλον και δείχνοντας εμπιστοσύνη στα δικά τους παιδιά (5ετής επέκταση στον Thompson όσο αυτός ήταν στα χειρουργεία), οι Warriors πάντα με τον Steve Kerr στο τιμόνι επιστρέφουν με μεγάλες βλέψεις και απόλυτα φυσιολογικά βρίσκονται στην κορυφή της λίγκας με ρεκόρ 30-9, υπερτερώντας στην ισοβαθμία με τους Suns. Η δυναστεία της περασμένης δεκαετίας έχει το ρεκόρ που έχει, κερδίζοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών της χωρίς τους Thompson και Wiseman. Δυστυχώς για αυτούς, η επιλογή του Kuminga δεν δικαιώνει σε τίποτα το εξαιρετικό κατά τ’ άλλα scouting office του οργανισμού, όμως από την άλλη πλευρά, ένας σημαντικός παίκτης έχει βρεθεί από το τίποτα, ο οποίος έχει ανεβάσει αρκετά την ομάδα. Ο λόγος για τον διάδοχο του Gary Payton, που φέρνει σημαντικό hustling από τον πάγκο και ένα σχετικά αξιόπιστο σουτ. Ο Wiggins δίνει σταθερά το σκορ που χρειάζεται από αυτόν ο Kerr (18.8 πόντοι με 42% στο τρίποντο), ο Green είναι εξαιρετικός με 7.5 μέσο όρο σε πόντους, rebound, assist, o Looney κάνει αρκετή από τη δουλειά που θα έκανε ο Wiseman, oι Porter, Bjelica, Lee και Toscano-Anderson δίνουν το κάτι τις τους από τον πάγκο, ο Iguodala αποτελεί μια ακόμα εμβληματική παρουσία στα αποδυτήρια αλλά και στο παρκέ, ο Poole με 17.4 πόντους έχει κάνει τριμελή την οικογένεια των “Splash Brothers”, ο Thompson επιστρέφει, όπως φαίνεται, δυνατός και φυσικά ο Steph Curry πυροβολεί κατά ριπάς, οδηγώντας ξανά την ομάδα του στον δρόμο προς την κορυφή. Δεν βλέπω πραγματικά κάποιον λόγο, για να μην ονειρεύονται την κορυφή στο Golden State. Έχουν όλα τα φόντα να το καταφέρουν. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να μπούμε σε στατιστικές. Τον δρόμο τον γνωρίζουν όσο λίγοι, η φλόγα είναι ακόμα εκεί και το κοινό τους είναι εκπληκτικό!
Προβληματισμός στη Μασαχουσέτη
Στη Βοστόνη τα πράγματα δεν κυλάνε καθόλου καλά, ούτε εντός ούτε εκτός παρκέ και αυτό αποτυπώνεται και στο αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας. Ο Ime Udoka έκανε λάθη στον σχεδιασμό και αυτά σε πρώτη ζήτηση βαράνε ανελέητα. Το 19-21 αυτή τη στιγμή κατατάσσει τους Celtics στη 10η θέση και στην ακροβασία μεταξύ Play-in και… Play out. Ο ιστορικός αυτός οργανισμός, βρίσκεται στην 23η θέση της λίγκας σε ευστοχία από το τρίποντο και στην 22η σε τελικές πάσες. Ήταν ηλίου φαεινότερο, πως αυτό το ρόστερ στερείται σε μεγάλο βαθμό το Playmaking. Η ιδέα με τον Tatum να τρέχει έναν μεγάλο όγκο επιθέσεων δεν βγήκε, ενώ ο Smart έχει πολλές αρετές στο παιχνίδι του, όμως πολύ απλά δεν είναι Floor General. Η επιθετική εικόνα της ομάδας είναι αποκρουστική, με στατικό μπάσκετ και σουτ υπό κακές προϋποθέσεις και μετά από ανορθόδοξη επιθετική ανάπτυξη στο τέλος του χρόνου. Μοναδική αχτίδα φωτός για την ομάδα της Βοστόνης η άμυνα, η οποία όμως και πάλι δεν έχει δείξει, πως έχουν πέσει πάνω της αρκετές εργατοώρες και σημαντική προσπάθεια. Η επιστροφή του Horford έμοιαζε με ξαναζεσταμένο φαγητό, όμως η συνύπαρξη του πολύπειρου και άκρως μπασκετικού Δομινικανού με τον Robert Williams (εξελίσσεται ραγδαία) φέρνουν τους Celtics στην 7η θέση του αμυντικού rebounds στο NBA και στη 2η σε κοψίματα. Ο Horford μάλιστα είναι ο 3ος assistman της ομάδας με 3.8 ανά παιχνίδι. Το δίδυμο των Smart-Schroder δίνει 9.9 κάθε βράδυ, όμως τα χαρακτηριστικά τους θα λέγαμε ότι τρακάρουν και σωστά δεν τους βλέπουμε για συχνά μαζί στο παρκέ. Grant Williams, Josh Richardson και Payton Prichard κάνουν ό,τι μπορούν για να τηρηθεί το spacing, όμως δεν αυτό δεν αρκεί. Στη Βοστόνη χρειάζονταν απαραίτητα έναν passing PG, που θα έβαζε σε σειρά το επιθετικό παιχνίδι της ομάδας και θα αναδείκνυε σε μεγάλο βαθμό το τρομερά ταλαντούχο δίδυμο των φτερών της ομάδας, Jaylen Brown και Jayson Tatum. Το “hero ball” δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικό των “Κελτών” και δυστυχώς φέτος το βλέπουμε ουκ ολίγες φορές.
Τα γκρίζλι βρυχώνται!
Μια από τις καλύτερες ομάδες του NBA εδρεύει φέτος στο Tennessee και πιο συγκεκριμένα στο Memphis. Ο Taylor Jenkins έχει κάνει σπουδαία δουλειά και το έργο του είναι καταφανέστατο. Οι Grizzlies παίζουν μπασκετάρα και τραβούν πολλά βλέμματα πάνω τους, έχοντας από την αρχή της σεζόν το πόδι κολλημένο στο γκάζι. Βρίσκονται στην κορυφή της λίγκας σε rebounds, κλεψίματα και κοψίματα, στην 5η θέση σε πόντους και στην 16η σε παθητικό, στην 5η σε τελικές πάσες και στην τελευταία 10άδα σε λάθη. Ο Ja Morant οδηγεί εκ του ασφαλούς τον οργανισμό του Memphis στην επόμενη μέρα και στο τέλος της σεζόν, μπορεί να βρίσκεται και στην κουβέντα για το φετινό βραβείο του MVP (24.7 πόντοι, 5.8 rebounds, 6.7 assists και 1.4 κλεψίματα με αρκετά καλά ποσοστά εντός παιδιάς). Ο Jaren Jackson Jr. έχει αφήσει πίσω τον τραυματισμό του και διανύει εξαιρετική σεζόν (16.4 πόντοι με 5.5 rebounds και 2 μπλοκ ανά ματς), ο Steven Adams είναι ο γνωστός ανιδιοτελής Stevan Adams, που παίζει αποκλειστικά για το σύνολο, ο Dillon Brooks σκοράρει σταθερά, χωρίς μεγάλα διαστήματα ντεφορμαρίσματος, ενώ τέλος, ο Desmond Bane μπαίνει στη συζήτηση για το φετινό βραβείο του Most Improved Player με 17.7 πόντους, 4.5 rebounds, 2.4 assists και 1.1 κλεψίματα από 9.2, 3.1, 1.7 και 0.6 που είχε πέρυσι αντίστοιχα. Οι Grizzlies παίζουν σε μεγάλη ένταση στην επίθεση, εκτελώντας δράσεις αυτοματοποιημένα και σε εξαιρετικό συγχρονισμό. Τα κοψίματα τους είναι όλα δυνατά, τα screens σωστά (τρομερή δουλειά ο Adams) η επίθεση αρκετά δίκαια και έξυπνα μοιρασμένη και κάπως έτσι το Memphis παίζει στο όγδοο ψηλότερο Pace στη λίγκα, έχει το 5ο καλύτερο Offensive Rating και το 6ο καλύτερο +/- στο πρωτάθλημα με +4.4. Τα μάτια μας είναι καρφωμένα πάνω του και περιμένουμε να το δούμε στο δεύτερο μισό της σεζόν στις ίδιες ταχύτητες (28-14 τωρινό ρεκόρ), παλεύοντας στο τέλος με πιο παιγμένες και έμπειρες ομάδες στην postseason.
Ταύροι εν υαλοπωλείω
Οι Chicago Bulls επανέρχονται μετά από χρόνια στο προσκήνιο, ατυχίες και αποτυχημένες απόπειρες ανάκαμψης. Από τα πληγωμένα γόνατα του Rose στην εποχή του Jimmy Butler και πλέον στο δίδυμο των LaVine-DeRozan, που όλοι περιμέναμε να μην δουλέψει, όμως όχι μόνο δουλεύει, αλλά οδηγεί εμφατικά τους “ταύρους” στην κορυφή της ανατολικής περιφέρειας με ρεκόρ 26-11, με πολλά παιχνίδια τους να έχουν αναβληθεί, και στην 5η θέση σε όλη τη λίγκα. Οι DeRozan και LaVine βρίσκονται στην 7η και 8η θέση της λίγκας λοιπόν στον πίνακα των σκόρερ με 26.6 και 26.4 αντίστοιχα. Πετυχαίνουν δηλαδή τους 53 πόντους από τους 110.9 κατά μέσο όρο της ομάδας τους, ενώ ταυτόχρονα δίνουν από 4.7 και 4.1 τελικές πάσες ανά αναμέτρηση. Το Chicago είναι η πιο εύστοχη ομάδα από το τρίποντο με 38.5% η δεύτερη πιο εύστοχη εντός παιδιάς πίσω μόνο από τη Utah με τη διαφορά των 0.4 μονάδων και μπαίνοντας στα advanced stats, βλέπουμε ότι βρίσκεται 6ο σε ORat, 3ο σε True Shooting%, 4o σε eFG% και 1ο σε Total Shooting%! Ο Billy Donovan κάνει εξαιρετική δουλειά λοιπόν όχι μόνο επιθετικά, αλλά και αμυντικά, με μεγάλο του παράσημο το ότι έχοντας τόσους παίκτες με επιθετικό προσανατολισμό στο ρόστερ, έχει καταφέρει να παρουσιάσει μια ομάδα, που παίζει σε χαμηλό ρυθμό και μπορεί να επικρατήσει του αντιπάλου του τόσο μέσα από την επίθεση όσο και από την άμυνα (13η καλύτερη άμυνα με τέτοιες επιθετικές διακρίσεις, καθόλου άσχημα). Πέραν των LaVine-DeRozan, o Lonzo Ball έχει βάλει το εγώ του κάτω από το ομαδικό συμφέρον, ο Vucevic είναι πάντα το 5άρι που θέλεις να παίζεις δίπλα του (15.8 πόντοι, 11.5 rebounds, 3.4 assists, 1.1 τάπες) και οι Coby White και Alex Caruso δίνουν διαφορετικά χαρακτηριστικά ο καθένας σε ένα back court, που θα λέγαμε ότι μπορεί να αλλάξει ταυτότητα κάθε φορά, αναλόγως τις ανάγκες του παιχνιδιού. Μεγάλο πλήγμα ο τραυματισμός νωρίς στη σεζόν του Patrick Williams, ο οποίος στη 2η σεζόν του στο NBA αναμενόταν τουλάχιστον ένα σκαλοπάτι καλύτερος, όμως η απουσία αυτή καλύπτεται εκ των έσω και σε σημαντικό βαθμό από τον Derrick Jones. Στο Chicago ζουν εδώ και χρόνια με το όνειρο της ανάκαμψης και της επιστροφής στα χρόνια των τίτλων ή έστω της διεκδίκησης αυτών. Φέτος τα πράγματα είναι σε καλό δρόμο. Δεν ξέρουμε αν οι Bulls μπορέσουν στο τέλος του δρόμου να κοιτάξουν στα μάτια τους Bucks, τους Nets ή ακόμα και τους Heat, όμως η βάση έχει μπει και αναμφίβολα μια ενδεχόμενη αποτυχία στα φετινά Playoffs δεν θα πρέπει να τους εκτροχιάσει από το μονοπάτι τους.
Στη μάχη της υπεράσπισης του στέμματος
Οι Bucks έχουν ξεκινήσει τη σεζόν όχι ιδιαίτερα καλά, αλλά σίγουρα όχι κι άσχημα, αν λάβουμε υπ όψιν τις απουσίες και τα προβλήματα της ομάδας, η οποία δεν έχει παίξει ακόμα πλήρης. Το 26-17 ωστόσο κατατάσσει για την ώρα το Milwaukee στην 4άδα της Ανατολής και φυσικά η συνέχεια αναμένεται καλύτερη. Στο Milwaukee πέτυχαν διάνα με την υπογραφή του Grayson Allen, όπως επίσης και με αυτή του Wesley Matthews. Αμφότεροι “τεντώνουν” το γήπεδο και δημιουργούν χώρο για τις επελάσεις του Γιάννη προς το αντίπαλο καλάθι. Ο Middleton έχει τα κακά του διαστήματα αλλά η τελική του εικόνα είναι μια χαρά, ο Holiday έχει ταλαιπωρηθεί και αυτός από συνεχή μικροπροβλήματα και δεν έχει καταφέρει να βρει ακόμα την απόλυτη ισορροπία στο γνωστό του παιχνίδι, αλλά αυτό δεν πρέπει να ανησυχεί και πολύ τον Budenholzer και την ομάδα του. Στο Milwaukee τα πράγματα έχουν μπει σε σειρά και άπαντες λειτουργούν πια ως πρωταθλητές. Αυτό σαφώς και φέρνει πίεση και έξτρα κίνητρα στους αντιπάλους τους, όμως η ομάδα πια έχει βρει ταυτότητα και έχει ξεφύγει για τα καλά από τη χρυσή μετριότητα όλων των προηγούμενων χρόνων (ως γνωστόν το NBA είναι μια λίγκα, που το να είσαι επί χρόνια στη μέση της βαθμολογίας σκοτώνει αργά και βασανιστικά τον εκάστοτε σύλλογο). Όλα αυτά χάρη στον Γιάννη Αντετοκούνμπο, που ΚΑΙ φέτος είναι όλα τα λεφτά, όντας παρών στην πρώτη 3άδα των Scorers και στην πρώτη 3άδα των PFs σε όλη τη λίγκα σε πόντους, rebounds και assists! Ο Γιάννης λειτουργεί ως μαγνήτης, τραβώντας πάνω του σχεδόν ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα και σε Drive n’ Kick καταστάσεις έχει τους παίκτες που μπορούν να τιμωρήσουν την αντίπαλη άμυνα. Έχει βελτιωθεί σημαντικά στον τομέα της πάσας και αποφεύγει όλο και πιο συχνά τα επιθετικά φάουλ, ενώ φέτος σουτάρει ξανά στο 70% από τις προσωπικές (είχε πέσει αρκετά την περασμένη διετία). Το όλο πρόβλημα των Bucks έγκειται στη γραμμή ψηλών. Η κατάσταση στην οποία θα επιστρέψει ο Lopez μετά το χειρουργείο στη μέση του είναι αβέβαιη, όπως αβέβαιο είναι και το πόσο ακόμα θα συνεχίσει να παίζει σε τόσο υψηλούς ρυθμούς ο σούπερ μέχρι στιγμής, PF/C, Bobby Portis. Η ομάδα από το Wisconsin είναι 3η σε πόντους με 112.1 μ.ο, 2η σε rebounds, 7η σε ποσοστό επιτυχίας από το τρίποντο (ζωτικής σημασίας αυτό για τον Γιάννη) και βλέπουμε, ότι όσο περνάει ο καιρός βελτιώνεται. Παίκτες όπως ο Nwora και ο Connaughton βγαίνουν μπροστά, όταν χρειάζεται να ξεκουράσουν τους βασικούς και τα βλέμματα όλων πέφτουν από τώρα στην επικείμενη μονομαχία των “ελαφιών” με τους Nets στην postseason. Θα έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Επιμέλεια: Outsider
