Ο Παναθηναϊκός μετά από μια χρονιά κατά την οποία κατέκτησε το νταμπλ στη χώρα του, άφησε σε όλους τους οπαδούς του και όχι μόνο, την αίσθηση πως η χρονιά, που πριν λίγες εβδομάδες ολοκληρώθηκε, τον έφερε αρκετά πίσω παρά μπροστά.
Φυσικά το χαμηλό ρεκόρ στην Ευρωλίγκα, το χειρότερο στην ιστορία της ομάδας, δεν συνιστά κάτι τρομερό, καθώς στην εκκίνηση της σεζόν, άπαντες γνώριζαν στο περίπου πόσα ροζ φύλλα θα κατακτούσε ο Παναθηναϊκός. Οι πράσινοι ξανά δεν έκλεισαν τη σεζόν με έναν προπονητή, απολύοντας τον Γιώργο Βόβορα και έπειτα τον αντικαταστάτη του, Oded Kattash. Η νέα εποχή ξεκινάει με έναν εκ των καλύτερων διαθέσιμων προπονητών στην αγορά και σίγουρα τον καλύτερο διαθέσιμο Έλληνα, τον Δημήτρη Πρίφτη.
Ο Πρίφτης δεν θα είναι κάτοικος ΟΑΚΑ για πρώτη φορά, αφού το 2014 και μετά την πρώτη απόλυση του Πεδουλάκη, κλήθηκε να αναλάβει τις τύχες της ομάδας σε ένα πολύ ευαίσθητο σημείο της σεζόν, παίρνοντας όμως την ασφαλή θέση του βοηθού προπονητή, πίσω από το πανίσχυρο προσωπείο του Φραγκίσκου Αλβέρτη, το οποίο θα απορροφούσε κάθε κραδασμό σε πιθανή απώλεια του πρωταθλήματος.
Η αλήθεια είναι, ότι τότε που ήταν νέος και ανερχόμενος στην προπονητική η λογική λέει, ότι η Safe επιλογή του ήταν σωστή, διότι θα επωμιζόταν νωρίς το βάρος αποτυχίας μιας δουλειάς με την οποία δεν είχε καμία σχέση. Από την άλλη, με αυτόν στο τιμόνι, οι μετοχές του θα εκτοξεύονταν αμέσως και πιθανότατα η όλη καριέρα του να ήταν διαφορετική από αυτή που έχει καταγραφεί μέχρι σήμερα.
Η έκρηξη στον Άρη
Η δουλειά του στον Άρη κρίθηκε υπέρ το δέον αξιόλογη και αξιέπαινη. Η τελευταία φορά, που ο Άρης έπαιξε ελκυστικό μπάσκετ και κοίταζε στα μάτια οποιονδήποτε αντίπαλο πατούσε το παρκέ του “Nick Galis Hall”. Ο Δημήρης Πρίφτης σε εκείνη την ομάδα είχε χτίσει με ελάχιστο μπάτζετ ένα μαινόμενο σύνολο, που με ναυαρχίδα στο παιχνίδι του την άμυνα, έγδερνε τον αντίπαλο και έτρεχε στο ανοιχτό γήπεδο, ανάβοντας το φυτίλι στην εξέδρα και σφίγγοντας τη θηλιά στον λαιμό του φιλοξενούμενου. Με άριστο scouting στη Θεσσαλονίκη τότε είχαν έρθει για λογαριασμό του “Αυτοκράτορα” οι Jake Cohen, Okaro White, Jamelle Hagins, Dominic Waters και Jerel McNeal, παίκτες χωρίς τα εντυπωσιακά βιογραφικά και τις μεγάλες αποδοχές, αλλά με μάτι που γυάλιζε και με διάθεση για άφθονη δουλειά, η οποία εκτός από την ομάδα θα έβγαζε στον αφρό και τους ίδιους, σε μια win/win κατάσταση, που εκτός των άλλων βοηθά και στο κλίμα εντός των αποδυτηρίων. Αυτός ο ενθουσιασμός είχε δέσει εξαιρετικά με τους γηγενείς βετεράνους (Ξανθόπουλος, Σίμτσακ, Πελεκάνος Ζάρας) και τους πιτσιρικάδες ακόμα Φλιώνη και Δίπλαρο.
Ο Πρίφτης είχε χτίσει μια εξαιρετικά συμπαγή άμυνα στον Άρη, η οποία εκτελούσε τα αμυντικά της rotations σε πολύ χαμηλούς χρόνους, δούλευε σωστά στα hedge outs και με ηγέτη στο μισό γήπεδο άμυνας τον Hagins, θωράκιζε τη ρακέτα της και το αμυντικό rebound. Στην άμυνα ολόκληρου γηπέδου δε, η οποία αποδείχθηκε μέσα στη σεζόν και η δύναμη πυρός εκείνου του συνόλου, οι απλωμένες ζώνες 1-2-2 με τον Okaro White ως main chaser στην επαναφορά, ήταν πραγματική απόλαυση για τους πιο μυημένους στο κομμάτι της τακτικής. Επιθετικά το μπάσκετ του Πρίφτη τότε βασιζόταν περισσότερο στην προσωπική φάση και στο ρήγμα, που αυτή επέφερε, κοιτάζοντας πάντα την αδύνατη πλευρά, θέλοντας να προκαλέσει transition μισού γηπέδου.
Αλλεπάλληλα cuts μετά το fill in στα κενά σημεία του γηπέδου, τρομερή δουλειά στην αμυντική ισορροπία, κάτι που απέτρεπε τον αιφνιδιασμό του αντιπάλου και γενικά ομαδικό πνεύμα στα κόκκινα. Με τον Άρη ο Δημήτρης Πρίφτης τερμάτισε δυο φορές στην 4η θέση της Α1, ενώ την πρώτη χρονιά η ομάδα που τερμάτισε 3η στην κανονική διάρκεια, έχασε στους μικρούς τελικούς από την Α.Ε.Κ, αφού άδειασε μετά τη μεγάλη μάχη που έδωσε με τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά, μένοντας έξω με 3-2 σκορ. Ο ίδιος εκείνη τη σεζόν, είχε αναδειχθεί “προπονητής της χρονιάς” για το ελληνικό πρωτάθλημα. Στην Ευρώπη η είσοδος στους ’16’ χάθηκε στην ισοβαθμία σε ένα γκρουπ τεσσάρων ομάδων, από την Armani (με το παλιό Format της EuroLeague, κάποιες ομάδες που έμεναν εκτός από την πρώτη φάση, έπαιζαν μετά στο EuroCup) και την ALBA Βερολίνου.
Η επιτυχημένη τετραετία του στο Καζάν
Στη συνέχεια η Unics ήταν αναμφίβολα μια επιβράβευση της δουλειάς και της συνέπειας, που έδειχνε ο Πρίφτης στους περισσότερους πάγκους που είχε δουλέψει (εκτός των συλλόγων υπήρξε και στο τεχνικό τιμ της εθνικής ομάδας για 6 χρόνια). Στο Kazan το 2017 ο Έλληνας τεχνικός βρήκε τον Κώστα Καϊμακόγλου, έναν παίκτη, που ταιριάζει γάντι στα σκληροτράχηλα σύνολα, που ο ίδιος χτίζει. Δίπλα του μπήκαν διάφορα σκυλιά, όπως ο Lasme, o Jamar Smith, o N’Dour, o Melvin Ejim, o Raymar Morgan, o Tyus, ο Pierria Henry, o Jordan Morgan, o John Brown και ο γνωστός του πια Okaro White. Η ομάδα του πάντα προχωρούσε των ‘8’ και των ‘4’, όμως έβρισκε αντιπάλους αντικειμενικά ανώτερους (Bayern, Valencia) και έπεφτε ύστερα από μάχες. Τη φετινή σεζόν η υπέρβαση και η έξοδος στη EuroLeague ήρθε, αν και το επίτευγμα αυτό δεν συνδυάστηκε με τον τίτλο του EuroCup (μικρή σημασία είχε, αφού και οι δυο φιναλίστ εξασφάλισαν το εισιτήριο για τη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή διοργάνωση της επόμενης σεζόν), πέφτοντας με 2-0 από τη Monaco με 2.5 πόντους μέσο όρο διαφορά ήττας.
Επίσης, ακόμη κι αν δεν κατάφερνε να βγει στην Ευρωλίγκα μέσου του EuroCup, θα το έκανε μέσω της VTB, αφού έφτασε μέχρι τον τελικό, όπου φυσιολογικά υποτάχθηκε από την CSKA. Οι αμυντικές δουλειές ήταν ξανά εκεί που έπρεπε. Την πρώτη του σεζόν η Unics ήταν η 5η ομάδα της διοργάνωσης σε αμυντικά rebound και κλεψίματα, 1η σε blocks και 2η σε Ass/To Ratio. Φέτος στην τελευταία του χρονιά στις ίδιες στατιστικές κατηγορίες, ολοκλήρωσε τη χρονιά ούσα 1η, 9η και 4η αντίστοιχα. Ταυτόχρονα, τερμάτισε στην πρώτη θέση του DRat στην πολύ ανταγωνιστική VTB, στην 1η στα κλεψίματα, ενώ ήταν η δεύτερη καλύτερη άμυνα της λίγκας, πίσω μόνο από τη Zenit του Pascual, και η πιο αποτελεσματική στην περιφερειακή άμυνα, κατεβάζοντας στο 33% τα σουτ τριών πόντων του αντιπάλου. Καθόλου άσχημα. Το όχι και τόσο ενθαρρυντικό -πάντα με γνώμονα το προσωπικά προτιμητέο ομαδικό παιχνίδι με τις fluid επιθέσεις-, είναι η ροπή που οι ομάδες του εμφάνιζαν στην προσωπική φάση. Σε σπάνιες περιπτώσεις οι ομάδες του ολοκλήρωναν αγώνα με περισσότερες από 15 τελικές πάσες, ενώ αυτός είναι και ο βασικός λόγος, που ένας εξαιρετικός δημιουργός όπως ο Pierria Henry, δεν έπαιξε το καλύτερο δυνατό μπάσκετ σε ένα επιθετικό περιβάλλον, βασιζόμενο κυρίως σε εμπνεύσεις οι συνεργασίες 2 παικτών σε πλευρά ή άξονα.
Η μεγάλη πρόκληση του Παναθηναϊκού
Στον Παναθηναϊκό ο Δημήτρης Πρίφτης, αναλαμβάνει στη μεγαλύτερη πρόκληση της καριέρας του, τις τύχες ενός ευρωπαϊκού μεγαθήριου, που τα τελευταία χρόνια ψάχνει την ταυτότητα και το αποκούμπι του. Στο πλευρό του θα είναι ο Θωμάς Νίκου και ο Βασίλης Σύμτσακ. Ο οργανισμός του ΠΑΟ έχει γαλουχηθεί από ένα παρόμοιο μπάσκετ με αυτό του Πρίφτη και έχει συνηθίσει να βλέπει σύνολα που ματώνουν στα μετόπισθεν και στην επίθεση παίζουν κυρίως στο μισό γήπεδο. Το έργο του δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Το μπάτζετ έχει πέσει κατακόρυφα τα τελευταία δυο χρόνια, όμως οι απαιτήσεις στις τάξεις των οπαδών παραμένουν υψηλές, αφού ουσιαστικά εντός του συλλόγου το μοναδικό σταθερά αξιόπιστο (γιατί στην Ελλάδα η αξιοπιστία μετριέται με νίκες και τίτλους) τμήμα είναι αυτό του μπάσκετ.
Ο 52χρονος προπονητής λοιπόν, ήδη έχει χάσει τον Μήτογλου, που έφυγε για την Ιταλία και την Armani, ενώ οι αστέρες της ομάδας πέρυσι, Nedovic, Παπαπέτρου και Hezonja είναι αμφίβολοι. Θα γίνει προφανώς προσπάθεια να χτιστεί ένα αμυντικό οικοδόμημα, που θα δαγκώνει με ηγέτη τον εξαιρετικά βελτιωμένο, Γιώργο Παπαγιάννη (2ος σε συνολικά κοψίματα πέρυσι πίσω μόνο από τον Tavares – 1ος σε κοψίματα ανά 40 λεπτά). Η πολυπροσωπία του Παπαπέτρου θα είναι η επόμενη ασφάλεια σε αυτή την προσπάθεια, εφόσον φυσικά ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ανανεώσει, ενώ για τη θέση του PF αναζητείται ένας μακρύς, ταχύς και σκληρός παίκτης (οι ματιές σε Okaro White και πλέον σε Kevin Harvey αυτό μαρτυρούν).
Στη θέση του PG ο αναπληρωματικός, όπως όλα δείχνουν, βρέθηκε στο πρόσωπο του Kendrick Perry, ενός επίσης αθλητικού Guard με δυνατά πατήματα και γυμνασμένο κορμό, με τον βασικό παίκτη και μεγάλο αγκάθι της περυσινής ομάδας να είναι ακόμα υπό εξέταση. Πιστεύω, πως εκεί θα χρειαστεί οπωσδήποτε έναν παίκτη με ικανότητα σε δημιουργία και εκτέλεση, ακόμα και αν στα αμυντικά του καθήκοντα κυμαίνεται σε μέτρια επίπεδα.
Ο Sant-Roos, ένας από τους λίγους σίγουρους της νέας χρονιάς, είναι και αυτός ένα εξαιρετικό εργαλείο σε άμυνα κι επίθεση και αναμένεται, εφόσον παίξει στη βασική του θέση (SG/SF και όχι PG) να φανεί αρκετά καλύτερος, λειτουργώντας ως πηγή εναλλακτικού Playmaking και όχι ως βασική και μοναδική, όπως συνέβαινε φέτος. Ο Παναθηναϊκός ακόμα θα χρειαστεί έναν back-up Center των 15-20 λεπτών, οπότε εδώ η ηλικία δεν αποτελεί κομβικό παράγοντα (θα ήταν εξαιρετική προσθήκη ο Hunter, που ακούστηκε), έναν ακόμα PF με μακρινό σουτ και φυσικά έναν ή δυο SGs, που δεν είναι απαραίτητο να παίζουν ούτε στο ‘1’, ούτε στο ‘3’. Η θέση με τους Nedovic-Hezonja θα ήταν υπερπλήρης, αλλά όπως είπαμε, οι δυο τους δεν είναι καθόλου σίγουροι για την ερχόμενη χρονιά, οπότε ήδη ακούγονται οι αντικαταστάτες τους, με τον Macon να είναι ένας εξ αυτών και προσωπικά να με βρίσκει σύμφωνο ως προς το αν αξίζει την ευκαιρία στο επόμενο επίπεδο, αρκεί να έρχεται από την 4η θέση της περιφέρειας.
Η offseason έχει μπει δυνατά και φέτος και τις αμέσως επόμενες μέρες ο υδράργυρος αναμένεται να ανέβει περισσότερο. Ονόματα ακούγονται, συμφωνίες κλείνονται, ωστόσο θα μπορούμε να μιλήσουμε σε πιο στέρεα βάση, όταν υπάρξουν επίσημες ανακοινώσεις.
Υ.Γ 1: Ο Ολυμπιακός έχει μεριμνήσει ήδη για την επόμενη σεζόν, καλύπτοντας την πιο βασική του τρύπα από την περυσινή: Αυτή του Playmaking πίσω από τον Κώστα Σλούκα. Ο έχων την ικανότητα να παίξει από PG μέχρι SF, Thomas Walkup μπορεί να ανεβάσει πολλά επίπεδα την ερυθρόλευκη περιφέρεια, παίζοντας μαζί ή χωρίς τον Σλούκα στο παρκέ. Ο Fall είναι ένας γίγαντας που βλέπει τον ελεύθερο παίκτη μετά τα double-teams που δέχεται και θα δώσει κάτι που επίσης έλειψε από πέρυσι στον Ολυμπιακό, παρουσία στο ζωγραφιστό. Στην περίπτωσή του δεν ξέρω, το πόσο καλά μπορεί να κολλήσει στο transition game που παραδοσιακά επιζητεί ο Μπαρτζώκας. Κατ’ εμέ στον Πειραιά, για να κλείσουν ιδανικά το ρόστερ τους, χρειάζονται έναν ικανότατο scorer κυρίως από μακρινή απόσταση στο ‘2’ (προσωπικά χάρηκα με την αλλαγή τροπής που πήρε η υπόθεση του 33χρονου Lighty) και έναν ακόμα παίκτη διπλοθεσίτη στη γραμμή ψηλών με ποικιλόμορφο ρεπερτόριο. Στο πρόσωπο του ελεύθερου, αν δεν κάνω λάθος, Barthel βλέπω δυνητικό εξαιρετικό fit με την τίμια ικανότητα του Γερμανού σε Post, σουτ, πάσα, άμυνα, rebound. Ερωτηματικό αποτελεί ασφαλώς η μέτρια φετινή του χρονιά στη Fener, η πρώτη του σεζόν εκτός Γερμανίας.
Υ.Γ 2: Για 3 ακόμα χρόνια στην Efes o Micic. H Efes έχει βρει τρομερή χημεία την τελευταία τριετία, όμως στις θέσεις του Center και του Small Forward, σύντομα θα χρειαστεί ανανέωση. Συγκεκριμένα για τη θέση του SF, πλάθω σενάρια στη φαντασία μου, στα οποία θα μπορούσε να πείσει τον Cedi Osman να εγκαταλείψει το NBA και να επιστρέψει στην Efes, προκειμένου να την μετατρέψει σε μόνιμη Front Runner για την κατάκτηση της EuroLeageu για τουλάχιστον την επόμενη τριετία.
Υ.Γ 3: Εντελώς άσχετο με τις ελληνικές ομάδες: Ένας παίκτης, που πιστεύω, ότι θα μπορούσε να έρθει από την Αμερική στην Ευρώπη και να κάνει πανέμορφα πράγματα, είναι ο Matthew Dellavedova. Στα 31 του πλέον, θεωρείται ξεπερασμένος στο NBA και το παιχνίδι του κάνει μπαμ, ότι κολλάει τέλεια στο δικό μας μπάσκετ. Μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός, ότι στα διεθνή τουρνουά βγάζει μάτια με την ομαδάρα της Αυστραλίας.
Υ.Γ 4: Στους φετινούς τελικούς, στηρίζουμε ξεκάθαρα Suns, ανεξαρτήτως αντιπάλου, για αυτόν εδώ τον κύριο. Ο Γιάννης είναι νέος, θα έχει ακόμα πολλές ευκαιρίες.
Chris, αν όχι φέτος, πότε;
Επιμέλεια: Outsider
