Βραχύβια αποδείχτηκε η παρουσία του Αστέριου Καλύβα στον πάγκο του Ηρακλή, καθώς ο χθεσινός αποκλεισμός από τον ΠΑΟΚ για το Κύπελλο, αποτέλεσε η αφορμή για το νέο διαζύγιο.
Ο πρώτος χωρισμός έλαβε χώρα στις 25/12 του περασμένου έτους με τον Βαγγέλη Ζιάγκο.
Σίγουρα, μια ήττα που συνδυάζεται με αποκλεισμό από ένα θεσμό, όπου όλα είναι πιθανά και σε συνδυασμό με την αποφυγή διασταύρωσης με τον Παναθηναϊκό (σε θεωρητικά πάντα σενάρια), είναι λογικό να ενοχλεί.
Από την άλλη πλευρά όμως, πώς γίνεται να χτιστεί μια ομάδα, όταν στις πρώτες δύσκολες στιγμές ο προπονητής πληρώνει το μάρμαρό τους. Αναμφισβήτητα, η εικόνα μιας ομάδας είναι προϊόν του έργου του προπονητή. Ωστόσο, ας δοθεί ένα εύλογο χρονικό διάστημα για να αξιολογηθεί επί του συνόλου η δουλειά του και στη συνέχεια να γίνει η τελική κρίση. Αλλά ολοκληρωμένη και όχι ημιτελής.
Αυτό όμως είναι μια θεωρία. Δεν γίνεται να μπούμε στη λογική των ανθρώπων που παίρνουν τις εκάστοτε αποφάσεις. Απλά, ασκούμε κριτική και απορούμε αν αυτά τα μοντέλα νοοτροπιών έχουν βάση για μελλοντικές ηλιόλουστες μέρες για τον κάθε σύλλογο.
Τέτοιες λοιπόν αντιδράσεις και αποφάσεις ερμηνεύονται ως καθαρή έλλειψη πλάνου και προσανατολισμού. Καμία προοπτική με ταμείο το άγνωστο. Από ότι φάνηκε ο Αστέριος Καλύβας δεν ήταν μια συνειδητή επιλογή, αλλά μια ευκαιριακή λύση που θα «θυσιαζόταν» στην πρώτη στραβή. Έτσι όμως δεν χτίζονται οι ομάδες.
Επιμέλεια: Σπύρος Κόγκας ([email protected])
