Δύο εβδομάδες χωρίς μπάσκετ και η καθημερινή χαλάρωση στο Internet αρχίζει και με εκνευρίζει. Το ζήτημα δεν είναι να αποδειχθεί ότι η ελεύθερη έκφραση είναι δικαίωμα όλων, αλλά να φιλτράρουμε κάποια πράγματα λίγο καλύτερα και να σχηματίσουμε μία πιο γενική εικόνα αντιλαμβάνοντας ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Εγώ σαν ολίγον αντιδραστικός με την υποκρισία, θα γυρίσω το νόμισμα από την κάτω όψη και αφού πατήσω ελεύθερα μερικά πλήκτρα, φαντάζομαι θα οδηγηθώ σε κάποιο αποτέλεσμα στο τέλος.
Από την Α2 και κάτω λοιπόν δεν υπάρχει μπάσκετ. Ας μιλήσω αποκλειστικά για το μπάσκετ αφού ξερόλας δεν έγινα ακόμα. Ξεκινώντας λοιπόν από την επαγγελματική κατηγορία, υπάρχουν ομάδες που 1 βδομάδα πριν την έναρξη του πρωταθλήματος, έψαχναν να βρουν τρόπους να αποδείξουν, ότι έχουν τα εχέγγυα, και όχι μόνο, για να έχουν ύπαρξη. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και μετά από παράταση στην παράταση, θα έχουμε basket league. Χαιρόμαστε με αυτό; Υπάρχει κάποιος περήφανος για ένα πρωτάθλημα πυροτέχνημα; Που εμφανίζονται ομάδες με αγορασμένα και μη ΑΦΜ, φυτοζωούν 3-4 χρόνια και αφού φεσώσουν, αθλητές, εργαζόμενους τους πεντακοσάρικου και εννοείται το δημόσιο, (για καταστροφή δημόσιας περιουσίας, όπως γήπεδα, περιβάλλοντες χώροι κλπ, δεν κάνω καν κουβέντα) εξαφανίζονται. (Κάποιες μικρές εξαιρέσεις νομίζω αποχώρησαν χωρίς να έχουν πράξει τα ανωτέρω)
Από κει και πιο κάτω υπάρχουν ομάδες με ιστορία, με όνειρα και θύμησες που θα πρέπει με το ζόρι να υπάρχουν κάπου στο χώρο του αθλήματος. Μπορεί το Budget να μη φτάνει για να βγουν και τα ταξίδια και οι αμοιβές παικτών και του stuff, αλλά ο ‘’σχεδιασμός’’ πάντα προχωράει. Εννοείται ότι ευθύνονται και οι αθλητές. Που για να κάνει κάποιος το όνειρο του πραγματικότητα, πηγαίνει και ιδρώνει και ματώνει και υποφέρει με συμπεριφορές, πράξεις και υποσχέσεις, από ανθρώπους ή ένα σύνολο αυτών που έχουν μόνο κακές προθέσεις και ατομικά συμφέροντα. Ναι αυτό συμβαίνει και με τη γυναίκα που θα μείνει στο ράφι στα 40 και θα της τάξει ο ‘’γαμπρός’’ γάμο και μία υπέροχη ζωή, και αφού το χάψει την πατάει και χάνει τα χρόνια της (είπα και την παραβολή μου που θα χρειαστεί στη συνέχεια του παραμυθιού).
Και αν ήταν μόνο αυτά, θα ήταν καλά. Ταξίδια σε νησιά με το πιο αργό καράβι στο κατάστρωμα γιατί δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα, πάρτε τα αμάξια σας και θα τα βρούμε κάπως, κάπου, κάποτε, με τις βενζίνες, κάνε τις θεραπείες και εμείς εδώ είμαστε και το πράγμα χειροτερεύει αν υπάρχουν σοβαροί τραυματισμοί κλπ.
Αφού μοιράστηκαν και οι ευθύνες και στις ‘’νύφες’’ πάμε να κοιτάξουμε λίγο πιο μέσα. Κάθε δήμος σε Αθήνα και σε πολλές μεγάλες (ή και όχι πολύ μεγάλες) πόλεις, δεν νοείται αν δεν έχει 4-5 ομάδες μπάσκετ τουλάχιστον. ΓΙΑΤΙ ? Με ποια κριτήρια? Με ποιους στόχους? Έχετε σκεφτεί ποτέ τα πιο απλά πραγματάκια που ξεκινούν από τα χαμηλά της ‘Δ ΕΣΚΑΨΑΚΑΝΑ και ανεβαίνουν μαζί με τις κατηγορίες σε βαθμό που δε φανταζόμαστε ?
Βαρέλι Χωρίς Πάτο
Ο Αστέρας Κάτω Ραχούλας έχει πρόεδρο τον Γιώργο. Ο Γιώργος δε δουλεύει εδώ και 45 χρόνια, αν και είναι μόνο 44 ετών, αλλά τα βγάζει μια χαρά πέρα και είναι και δυνατός στο δήμο και στον περίγυρο του. Πως γίνεται αυτό? Η ομαδάρα μας μπορεί να βρίσκεται στην Ω ΕΣΚΑΨΑΚΑΝΑ, αλλά έχει όνειρα και ιστορία. Έχει επίσης 60 παιδάκια ακαδημίες, όπου το κάθε παιδάκι πληρώνει 20 ευρώ το μήνα για να μάθει τα μυστικά του μπάσκετ από τους καλύτερους του είδους. Ταλέντα 17-18 χρονών ή πάλαι ποτέ αθλητές που στη σύνταξη θα βρεθούν στη διαπαιδαγώγηση – εκπαίδευση των νέων αθλητών στην Άνω Ραχούλα για να πάρουν 100 Ευρώ και να παίξουν και στο ιστορικό αντρικό της ομάδας, αφού η διοίκηση τους είπε ότι δεν υπάρχουν λεφτά, αλλά η ομάδα έχει καλό κλίμα και αν προπονήσουν τα νιάνιαρα θα έχουν ένα χαρτζιλίκι ΕΞΤΡΑ. Εγώ σκέφτομαι ότι 60 επί 20 είναι 1200 ευρώ. Αν πληρώνουν 500 ευρώ στους 5 (ΙΔΑΝΙΚΆ) προπονητές και κάνα 300ρι χοντρά σε έξοδα για διαιτητές κλπ στο αντρικό, μένει ένα ωραίο 400ρι. Δεν έχω βάλει μέσα σε όλα αυτά εγγραφές, χρήματα για εμφανίσεις, λοταρίες, χοροί και πανηγύρια. Άρα τα δεκάμηνα έσοδα είναι 4000. Αν οι SUPERCOACHES φάνε και ένα δίμηνο πιστόλι (Στην καλύτερη), τα έσοδα ανεβαίνουν. Εσύ βγάζεις έστω και ένα ευρώ με το να κάθεσαι (χωρίς LOCK DOWN);
Τσάμπα Μάγκες
Σε εποχές παλιές και περήφανες, ακούγαμε το όμορφο ξέρεις ποιος είμαι εγώ. Το θυμάστε; Κι όμως είναι εδώ, ενωμένο δυνατό. Ο Γιωργάρας ο Πρόεδρας λοιπόν, πάει με ταπεινότητα στον Δήμαρχο να ζητήσει μία επιχορήγηση για να βαφτούν τα πόμολα στα αποδυτήρια των διαιτητών, μία μικρή βοήθεια για το φετινό budget, όλες τις ώρες (αν όχι τις καλύτερες) του δημοτικού γηπέδου για τις ακαδημίες του και μαζί με την τοπική κοινωνία που ίσως χορηγήσει κάτι, να καταφέρουμε να κάνουμε φέτος το βήμα παραπάνω για την ΄Ψ ΕΣΚΑΨΑΚΑΝΑ . Πέρα από τη δυναμική που αποκτά ο Γιωργάρας όταν ανακοινώνει στον τοπικό άρχοντα, ότι ΕΓΏ έχω 60 παιδιά από πίσω μου και τους πατεράδες τους, μαζί με το δυνατό μας ανδρικό τμήμα, θα το πούμε σε όλο το ντουνιά ότι δε μας βοηθάς κλπ και δε στο κόβω να ξαναπιάνεις καρέκλα στον κ.. χέρια σου …. Ξαφνικά ο Γιωργάρας εκτός από τα 4000+, Ανεβάζει και άλλο το μηνιαίο του εισόδημα από τον υγιή αθλητισμό.
Για τη νυφούλα που έχει τη δουλίτσα της και παίρνει εξτραδάκι 3-4-10-20.000 από το μπάσκετ, μαύρα, και έχει και απαίτηση να βοηθήσει η πολιτεία να επιβιώσουν οι αθλητές, ή μάλλον να επιβιώσει το άθλημα κλπ, δε θα ήθελα να εκφραστώ, καθώς εδώ μιλάμε για ξεκάθαρη αφέλεια αν όχι αμέλεια. Ένα πάτημα κουμπιού είναι ο έλεγχος εσόδων στις μέρες μας. Ας μην αυτοπυροβολούνται κάποιοι επειδή τους δίνεται ένα βήμα. Ή μάλλον μία γραμμή…
Λίγο πριν καταλήξω με αυτές τις μπερδεμένες ιστορίες στο κεφάλι μου, σκέφτομαι πόσα από τα χιλιάδες σωματεία που υπάρχουν στη χώρα, καταγράφουν με διαφάνεια αυτά τα έσοδα, τα ρίχνουν πραγματικά στην εξέλιξη του αθλήματος ή τα επενδύουν ενισχύοντας την τοπική κοινωνία ή εξελίσσοντας ισχυρούς χαρακτήρες με ορθό και επαγγελματικό τρόπο στους 60 νέους των ακαδημιών. Αν δεν κάνω λάθος μεγάλα μαγαζιά, κόβουν απλή ενίσχυση ερασιτεχνικών σωματείων, που ουσιαστικά αποτελεί απλό χαρτί ότι πληρώθηκε το μηνιάτικο. Όχι απόδειξη δοσοληψίας. Φαντάζομαι ότι αν αυτό γινόταν στη δουλειά μου 60/60 θα μου το χαν κλείσει το μαγαζί. Μετά βέβαια σκέφτομαι ξανά, πόσα εκατομμύρια ευρώ πάνε από τις τσέπες γονιών και καλοπροαίρετων χορηγών, σε μετρημένες τσέπες άεργων κοπρόσκυλων, που απλά εκμεταλλεύονται και τάζουν, τοπικές κοινωνίες, γονείς και …. Νύφες. Ναι λοιπόν, με 4000 ευρώ το ελάχιστο έσοδα το χρόνο, και αν σκεφτείς ότι τα σωματεία μπορεί να ναι κάτι δεκάδες χιλιάδες, αν το 1/10 πράττει τα παραπάνω, τότε έχουμε 4.000.000 ευρώ σε 1000 τσέπες και όχι στην επένδυση του αθλήματος. Υπάρχει άραγε επένδυση αυτή τη στιγμή στο άθλημα που να αγγίζει το 1/10 των 4.000.000?
Γυρνάω πάλι στην πρώτη μου παράγραφο όπου ο κάθε Γιώργος και κάθε νύφη έχει άποψη. Όταν τα καημένο το μπάσκετ, ταλαιπωρείται εκτός των άλλων, και από αυτά τα μαρτύρια, όπου τα ερασιτεχνικά αθλητικά σωματεία, μόνο ερασιτεχνικά δεν είναι και όταν παντού και πάντα υπάρχουν σκοποί και συμφέροντα, θα ήθελα να ρωτήσω το εξής.
Σε αυτές τις ομάδες που αθλείστε ή ακούτε για αυτές ή στηρίζετε, ο Γιωργάρας ο δικός σας θα ήθελε να πληρώνει μετά από κάθε αγωνιστική, 15 αθλητές και stuff επί 70 ευρώ το τεστ για να είστε υγιείς και να συνεχίσει το άθλημα να ανθεί? Αν, λέμε Αν, μάθετε ότι η πολιτεία κερνάει τσάμπα τεστ των 70 ευρώ σε κάθε ‘’ερασιτέχνη’’ και μη αθλητή, δε θα αισθανθείτε τουλάχιστον αηδία που εσείς θα πληρώσετε τουλάχιστον 70 ευρώ, για να μάθετε αν το εξάχρονο παιδί σας, σας κόλλησε Covid, φέρνοντας το από το σχολείο?
Αν είστε αθλητής, ή πολίτης αυτής της χώρας, είτε πιστεύετε είτε όχι στον ιό, είτε υπάρχει είτε όχι, ρισκάρετε μία αυθόρμητη επαφή με τη μανούλα σας, έχοντας ως αποτέλεσμα έναν μήνα στην εντατική, με άγνωστο το αποτέλεσμα αυτής της μηνιαίας της παρουσίας εκεί, απλά και μόνο για να παίξετε μπασκετάκι ή ακόμα και μόνο για να το δείτε?
Η άποψη μου είναι ότι το ζήτημα, είναι ζήτημα ατομικής επιβίωσης. Αφού γλιτώσουμε από τον ιό, από την κατάσταση, από τη συγκυρία, ας συνεχίσουμε να σκεφτόμαστε ξανά το μπάσκετ, αφού όμως πρώτα λύσουμε τα μικροπροβήματα με την αφελής νύφη και τον πονηρό Γιωργάρα. Ίσως και την άμεσα εξαρτώμενη σε όλα αυτά αρχή, που είτε υποκύπτει, είτε εκμεταλλεύεται καταστάσεις.
ΥΓ1. Όλα τα παραπάνω αποτελούν φανταστική ιστορία και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα ή κάποιο περιστατικό.
ΥΓ2. Δεν μπαίνουν όλοι και όλα στο ίδιο τσουβάλι.
ΥΓ3. Όλα τα παραπάνω, αν συμβαίνουν, αποτελούν εξαίρεση και όχι κανόνα. Βασικά εσείς ως αναγνώστης και η ζωή θα το κρίνει.
Καλή καραντίνα αδέρφια.
Επιμέλεια: Σ.Κ
