Αγαπημένο μου Μπάσκετ. Είμαστε κάτι παραπάνω από έναν μήνα χωριστά. Τόσες αναμνήσεις έχουμε να μοιραστούμε. Τόσες όμορφες σκέψεις. Λίτρα ιδρώτα, αξέχαστες στιγμές πόνου, υπομονής, δόξας και αδικίας. Σκέφτομαι όμως ότι ένας αθλητής είναι φυσιολογικό να του λείπει το άθλημα που αγαπά, που εξασκείται και γυμνάζεται. Μήπως όμως οι αθλητές το έχουν λιγότερο ανάγκη από κάποιους άλλους που αυτήν την περίοδο ίσως και να ”χάνουν” από αυτήν την αποχή;
Από την τελευταία κατηγορία του τοπικού μέχρι και τη μεγαλύτερη κατηγορία των επαγγελματικών πρωταθλημάτων , θα συναντήσουμε νεαρούς αλλά και μεγαλύτερους άντρες, με ή χωρίς ταλέντο, με ή χωρίς γνώση μπάσκετ, με κάποια από τα απολύτως απαραίτητα χαρακτηριστικά (θεωρητικά). Κολλάν, κολλητά μπλουζάκια, ψηλές κάλτσες γνωστής μάρκας με σήμα τα ανοιχτά πόδια την ώρα του καρφώματος, μία αλήτικη κουκούλα ίσως, περικάρπια, αμάνικα μπλουζάκια από το USA, τρεντυ backpacks, ακουστικά για να πιάνουν ρυθμό προ και μετά προπόνησης ή αγώνα… Όλα αυτά είναι συνδεδεμένα με το μπάσκετ. Όλοι αυτοί είναι αθλητές του μπάσκετ.
Λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία. Αν δεν υπήρχαν οι άσχετοι ή οι fun του αθλήματος να συνεισφέρουν με την αγορά των προϊόντων καλαθοσφαίρισης, να δουν στο γήπεδο τους κορυφαίους, να αγοράσουν τις φανέλες τους, να αντιγράψουν τις κινήσεις ή τους πανηγυρισμούς τους, το άθλημα θα ήταν κάτι σαν το τρέξιμο. Απλή γυμναστική και κάμποσος ιδρώτας. Και εννοείται ότι δε θα υπήρχαν κορυφαίοι με επάγγελμα, που θα ήθελαν να το εξελίξουν, αλλά απλά ταλαντούχοι καλαθοσφαιριστές και τίποτε άλλο.
Όλοι οι ανωτέρω λοιπόν, τρέφουν συναισθήματα για εσένα πορτοκαλί μου σπυριάρα. Κάποιοι σε θέλουν πολύ και τους έλειψες, κάποιοι σε είχαν λίγο βαρεθεί σαν τη γκόμενα που η βλέπουν κάθε μέρα και θέλουν ένα μικρό διάλειμμα, και κάποιοι άλλοι τραβάνε άλλα ζόρια και ίσως ήρθε η ώρα να προχωρήσετε παρακάτω χωριστά. Εδώ όμως έρχονται και κάποιοι τελευταίοι, που σε έχουν ανάγκη, γιατί έχουν μόνο εσένα για να ζήσουν και τίποτε άλλο (το ακούτε και όταν φεύγει η μπίλια από τον τύπο στη ρουλέτα). Είναι φυσιολογικό και αυτό, όταν υπάρχει ο καλός και ο καλύτερος. Αλλά ήρθε αυτός ο ιός τώρα, και εκτός από το μεροκάματο των αθλητών που το αξίζουν, ή και όχι, χάλασε και η συνταγή για όλους τους υπόλοιπους.
Οι ανεπάγγελτοι «φίλοι» του αθλήματος
Πόσοι ”παράγοντες” χωρίς επάγγελμα έταξαν σε αθλητές για να φτιαχτεί η εικόνα της πρώτης ομάδας, δεν έδωσαν ποτέ αυτά που έταξαν, αλλά με 100 παιδάκια ακαδημίες, επί 20 – 25 ευρώ το μήνα, για το κάθε παιδάκι, βγάζουν έναν ικανοποιητικό μισθό για να μην κουνάνε το κορμάκι τους για κάποιο από τα γνωστά και νόμιμα επαγγέλματα; Πόσοι τυχάρπαστοι με σφυρίχτρα απέκτησαν εξουσία, ως άλλοι χωροφύλακες και νομίζουν ότι μπορούν για κάποιο μικρό-χοντρό αντάλλαγμα να αδικήσουν – ξενερώσουν αθλητές, να ρίξουν ομάδες και να απογοητεύσουν ολόκληρες πόλεις ή κοινωνίες; Πόσοι μεσάζοντες δε θα κλείσουν deal για τη μεταγραφή του ”Γιωργάκη” που έκανε μισή χρονιά στο Ζ’ πουθενά και θα παρατήσει τους φίλους του για την ομάδα που θα του τάξει αλλά δύσκολα θα του δώσει πασχαλινό αυγό μαζί με τη λαμπάδα; Πάνε λοιπόν τα φράγκα και η βόλεψη και για αυτούς; Πάνε… Να μην υπάρχουν και κάποιοι πίσω από όλους τους προαναφερθέντες (πάντα στους κακούς αναφέρομαι), που κινούν νήματα, υπόσχονται και διαδίδουν φήμες ότι ελέγχουν τα νήματα και τις καταστάσεις; Αυτοί να μην έχουν χάσει κάποιες εξυπηρετήσεις ή κάποια εξτραδάκια; Για δημοσιογράφους που τα παίρνουν από ομάδες, από καημένους – ανασφαλείς αθλητές, από γενικότερα μπερδεμένους τύπους και συστήματα δε θα αναφερθώ καν. Ούτε για τους book θα πω κουβέντα. Ούτε για τις ασφαλιστικές εταιρίες θα μιλήσω, αφού ελάχιστες ομάδες ασφαλίζουν τους αθλητές τους.
Ο ιός της αλήθειας
Με μία απλή ματιά έχω γράψει έξι γραμμές για τους αθλητές, όπου θα γίνουν εφτά αν συμπεριλάβουμε γυμναστές, προπονητές, εφόρους και φροντιστές, και τουλάχιστον τις διπλάσιες για όλους τους λοιπούς παρασιτικούς οργανισμούς και μη. Αν κάτσουμε και τα βάλουμε κάτω, θα στεναχωρηθούμε κάπως για τον αθλητή (ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του επαγγελματία, ή τον θεωρούν και οι άλλοι) όταν χάνει το μοναδικό του εισόδημα, αλλά στην Ελλάδα του 2020 το ”επαγγελματίας αθλητής” κάτω από την Α1, δεν είναι λίγο εύθραυστο; Το να είσαι ανεπάγγελτος με μοναδικό ”επάγγελμα” το μπάσκετ σε κατηγορίες κάτω της Α2 δεν είναι και ακούγεται ”κάπως”; Σκέψου να σου φέρει η κόρη σου τον γαμπρό, να τον ρωτήσεις τι δουλειά κάνει, και να σου πει παίζω μπάσκετ επαγγελματικά στο Hogwarts, Γ κατηγορία.
Εάν λοιπόν συλλυπηθούμε τους τελευταίους καθώς και τους πρώτους, που αποτελούν τους πραγματικά εραστές του αθλήματος, όλοι οι υπόλοιποι ίσως είναι περιττοί για την ομορφιά του. Αν η μπάλα είχε στόμα, και τη ρωτούσαν, πόσο της έλειψαν όλοι αυτοί, τι λέτε να απαντούσε; Ίσως και για το μπάσκετ τελικά, όλη αυτή η ιστορία με τον ιό, να ήταν ικανή ώστε να μας φέρει λίγο πιο κοντά με το άθλημα, να ξεχωρίσει η φύρα από το σιτάρι και ίσως τα πιο καθαρά και τίμια ”μαγαζιά”, και οι πιο ”σωστοί” αθλητές – ”παίκτες”, να πάρουν επιτέλους αυτό που τους αξίζει.
Αγαπημένη μου θεά… Σε αναμένω ξεκινώντας προθέρμανση. Όλος δικός σου…
Σ.Κ
ΥΓ: Ο αρθρογράφος του κειμένου θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του. Σαν στήλη είμαστε ανοιχτοί στην αναδημοσίευση σκέψεων με επιχειρήματα αγνά και καθαρά. Εμείς προσωπικά δεν έχουμε παρά να τον ευχαριστήσουμε και δημόσια και να αναγνωρίσουμε τις ρητορικές του αρετές.
