Και ναι λοιπόν, έρχεται και πάλι αυτή η εποχή του χρόνου, με ένα περίεργο -thrilling θα λέγαμε- συναίσθημα να αιωρείται στην ατμόσφαιρα και την προσμονή για το πρώτο jump ball να ανεβαίνει διαρκώς. Η EuroLeague της νέας χρονιάς μετράει ώρες πριν ανοίξει τις πύλες της και καθηλώσει τους πάντες και πάλι με το μοναδικό θέαμά της και το σασπένς που τρυπάει και ένα νέο ταβάνι κάθε εβδομάδα, με τις ομάδες να γίνονται από φέτος 20.
Μετά από ένα… ωραίο ορεκτικό, όπως το EuroBasket, η σεζόν ξεκινά πλέον και επίσημα και μπαίνουμε πια σε χειμωνιάτικο mood, με τις δυο ελληνικές ομάδες να βρίσκονται ξανά σε ρόλο πρωταγωνιστή και το “τέλος του δρόμου” της φετινής σεζόν να τοποθετείται στην Αθήνα με το Final-4 του ΟΑΚΑ.
Αρκετά όμως με τους προλόγους. Όπως κάθε χρόνο, το momentum είναι και φέτος εδώ, για να δώσει τα δικά του power rankings, με τις γνωστές τολμηρές προβλέψεις, που πολλές φορές πέφτουν έξω και πολλές φορές όμως αποδεικνύονται απόλυτα εύστοχες. Για να ξεκινάμε λοιπόν σιγά σιγά…
1) Παναθηναϊκός
“Αν κατεβάζαμε δυο διαφορετικές ομάδες, θα χτυπούσαν και οι δυο την είσοδο στο Final-4”, δήλωσε ο Εργκίν Αταμάν πρόσφατα και δεν έχει και άδικο εδώ που τα λέμε. Ο Παναθηναϊκός έχει ένα φανταστικό ρόστερ, με τεράστια ποιότητα και βάθος, τη χημεία και συνοχή εντός του συνόλου να πηγαίνει ένα ακόμα βήμα μπροστά, αφού το συγκεκριμένο πρότζεκτ μπαίνει στον τρίτο του χρόνο, και φυσικά τους αγώνες που θα κρίνουν τον τίτλο να παίζονται στο γήπεδό του.
Οι πράσινοι πρωταγωνίστησαν και φέτος στο μεταγραφικό παζάρι, υπογράφοντας τον απόλυτο πρωταγωνιστή της περσινής regular season, τον Τι Τζέι Σορτς, τον οποίο ο Αταμάν είχε χαρακτηρίσει ως τον κορυφαίο PG της λίγκας μετά το ματς της Παρί στο ΟΑΚΑ, τον νεαρό και σούπερ ταλαντούχο, Νίκο Ρογκαβόπουλο, τον ερχόμενο από τρομερές σεζόν με τον Άρη, Βασίλη Τολιόπουλο, και τον Ρισόν Χολμς, έναν παίκτη με μεγάλη γκάμα δυνατοτήτων, για τον οποίο μιλήσαμε εκτενώς.
Στο στρατόπεδο των κυπελλούχων Ελλάδος θα επικρατήσουν και πάλι οι 2-2 συνεργασίες, με τον Παναθηναϊκό να δείχνει στα φιλικά προετοιμασίας, ότι στοχεύει να ανεβάσει το τέμπο του, επιτιθέμενος πολλές φορές στο πρώτο μισό των 24”, κάτι που φυσικά ενδείκνυται, όταν στο παρκέ υπάρχει ο “δαίμονας”, Σορτς.
Οι πράσινοι έχουν κυριολεκτικά τα πάντα. Ένα back court με ελίτ ικανότητες από άποψη δημιουργίας, σκορ, άμυνας και προσωπικής φάσης, wings με διαφορετικές αρετές (spot shooting και playmaking με τον Γκριγκόνις, transition ‘3’ με τον Ρογκαβόπουλο και έναν chaser που βοηθά να πιέσεις σε όλο το γήπεδο, όπως ο Καλαϊτζάκης), έναν Οσμάν, που έκλεισε με σπουδαίες ατομικές επιδόσεις την περσινή χρονιά και ήταν χάρμα ιδέσθαι στο ευρωπαϊκό και φυσικά, ψηλούς για όλα τα γούστα: Από τον 3nD Χουάντσο και τον πιο stretch PF/C, Μήτογλου, μέχρι τους PnR Λεσόρ-Χολμς, τον τρίτο στην ιεραρχία Γιουρτσεβέν και τον νεαρό Σαμοντούροβ που έρχεται με… χίλια και μπορεί να αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη της ομάδας.
Αναμένεται μπόλικη δραστηριότητα από τους αριστερόχειρες Ναν-Σορτς με ένας εναντίον ενός στην κορυφή και υποστήριξη με τους ακροβολισμένους σουτέρ της ομάδας στα φτερά, τον επίσης αριστερόχειρα Σλούκα σε πιο δευτερεύων ρόλο να τρέχει τις γνωστές του motion επιθέσεις και πεντάδες ικανές να αντεπεξέλθουν τόσο στο μισό, όσο και στο ανοιχτό γήπεδο με την ίδια αποτελεσματικότητα.
Η παράμετρος όμως που θα απογειώσει το σύνολο ασφαλώς και είναι η άμυνα της ομάδας. Πρόπερσι, ο κόουτς Αταμάν παρουσίασε μια αμυντική δουλειά που βαθμολογείται με 10/10, για να ολοκληρώσει ο Παναθηναϊκός μια ονειρική χρονιά. Πέρυσι με τις κομβικές απώλειες των Γκριγκόνις-Λεσόρ, άλλαξαν πολλά πράγματα. Η κατάσταση του Λιθουανού δεν ήταν ξεκάθαρη, ώστε να προχωρήσει η ομάδα σε μεταγραφή-αντικατάσταση, ενώ ο Γκάμπριελ βοήθησε σημαντικά, μέχρι να εμφανιστεί λαβωμένος στην τελική ευθεία της σεζόν. Ωστόσο το διάβασμα των αντίπαλων επιθέσεων και η γενικότερη συμπεριφορά της ομάδας, κυρίως μακριά από την μπάλα ήταν κάτω του μετρίου.
Στον Παναθηναϊκό εν τέλει, αναζητείται πρωτίστως υγεία, αφού μετά τα περσινά όλοι είδαν πόσο σημαντικοί είναι ορισμένοι παίκτες και φυσικά το -σε έναν βαθμό- χαμένο κίνητρο της περσινής χρονιάς να λειτουργήσει ως εφαλτήριο για κάτι σπουδαίο. Ο εφτά φορές πρωταθλητής Ευρώπης έχει όλα τα φόντα να πραγματοποιήσει μια ακόμα χρονιά που θα μείνει στην ιστορία και θα μνημονεύεται για χρόνια και στο τιμόνι βρίσκεται ο κατάλληλος άνθρωπος, για να πετύχει κάτι τέτοιο.
2) Μονακό
Μια ακόμα “make or break” σεζόν για τους “πρίγκιπες” με τον Βασίλη Σπανούλη να αναλαμβάνει από το ξεκίνημα τα πάντα στον σύλλογο, έχοντας υπ’ ευθύνης του το μοντάρισμα της ομάδας. Η Μονακό με τον Μάικ Τζέιμς για ακόμα μια φορά ως κινητήριο μοχλό μπαίνει στη σεζόν με μεγάλες φιλοδοξίες, προσθέτοντας στο σύνολο τον υπερ-ταλαντούχο Νίκολα Μίροτιτς, τον σκληροτράχηλο Κεβάριους Χέιζ και τον σκόρερ Νεμάνια Νέντοβιτς, έναν παίκτη που στην καριέρα του δεν έχει αγωνιστεί ποτέ σε Playoffs (!).
Πραγματικά, για την αλλαγή του Λόιντ με τον Σέρβο δεν βρίσκουμε νόημα, εκτός και αν ο νατουραλιζέ Πολωνός ήθελε αυξημένο ρόλο, που δεν μπορούσε να βρει δίπλα στους Τζέμς-Οκομπό και την επιθυμία της ομάδας να ανεβάσει τον Στραζέλ, προετοιμάζοντας την επόμενη μέρα. Η Μονακό θα είναι και πάλι η σκληρή ομάδα, που θα βασίζεται αρκετά στον αιφνιδιασμό και στο 1on1 παιχνίδι πολλών εκ των παικτών της, με την παρουσία του Μίροτιτς να εγγυάται μεγάλη ποικιλία επιλογών στην επίθεση και φυσικά έναν πόλο αποσυμφόρησης των Guards, που έπαιρναν συνεχώς πάνω τους τους πιο καλούς αμυντικούς της αντίπαλης ομάδας.
Πυλώνας του συνόλου του Βασίλη Σπανούλη φυσικά ο Γερμανός -πρωταθλητής Ευρώπης πια- Ντάνιελ Τάις, ένας σούπερ ψηλός, που νομίζω ότι φέτος θα φανεί ακόμα πιο πληθωρικός, όντας εξ αρχής στην ομάδα. Ο Τάις είναι κορυφαίος στον τομέα του PnR, τόσο επιθετικά όσο κι αμυντικά, και μην ξεχνάμε ότι πάνω σε αυτόν τον άξονα κινείται εδώ και χρόνια η συγκεκριμένη διοργάνωση. Μπορεί να μην είναι ο παίκτης που θα κάνει μπαμ μέσα από στα στατιστικά του, όμως το έμπειρο μάτι που γνωρίζει την ουσία εντός παρκέ, βλέπει τεράστια επίδραση από μέρους του.
Άκρως σημαντικός ο Ντιαλό για ακόμα μια χρονιά, ενώ έχει ενδιαφέρον να δούμε την προσαρμογή του ‘3-4’ Μπλόσομγκεϊμ, ο οποίος θα κληθεί φέτος να καλύψει αρκετά και τη θέση ‘3’, κάτι που πέρυσι είχε… ξεχάσει με την ανυπαρξία της ομάδας στη θέση του PF, ενώ στους τελικούς με Παπαγιάννη και Μοτιεγιούνας ουσιαστικά εκτός και με αντίπαλο την Παρί του “δεν ποστάρω ποτέ” και του ταχύτατου μπάσκετ, έπαιξε χοντρά λεπτά και στο ‘5’.
3) Αναντολού Εφές
Η Εφές που πέρασε από πολλά στάδια πέρυσι, έφτασε ένα κλικ από το Final-4 και τη μεγάλη έκπληξη, παίζοντας σε σπουδαία ένταση στην τελική ευθεία της σεζόν. Εμπλούτισε την περιφερειακή της γραμμή σε μέγιστο βαθμό, προσδίδοντας βάθος προσώπων, χαρακτηριστικών και δεξιοτήτων, με την υπογραφή των Μπαμπ, Λόιντ, Κορντινιέ, Σουάιντερ και Χαζέρ (εξαιρετικό EuroBasket δίπλα στον Λάρκιν).
Φυσικά πρόσωπο της ομάδας είναι και φέτος ο Σέιν Λάρκιν, που πλέον λογίζεται ως ένας θρύλος της διοργάνωσης, που απολαμβάνει τον σεβασμό ΌΛΩΝ, ενώ μην ξεχνάμε τους Ντόζιερ και Μπομπουά.
Με τον Ιγκόρ Κοκόσκοφ πλέον στο τιμόνι οι δις πρωταθλητές Ευρώπης φαίνεται ότι θα γίνουν πιο γρήγοροι και θα στραφούν σε άμυνες ολόκληρου γηπέδου, με στόχο την πίεση των “εγκεφάλων” των αντιπάλων ομάδων. Μπορούν να πετύχουν κάτι τέτοιο με αμυντικούς όπως οι Κορντινιέ, Μπαμπ, Ντόζιερ και Χάζερ, ενώ υπάρχει ελίτ σουτ με τους Λόιντ, Μπομπουά και Σουάιντερ. Μεγάλη υπόθεση η σωματική κατάσταση του Σέιν Λάρκιν, ο οποίος πήρε επ’ ώμου τη θέση του PG στην εθνική Τουρκίας, παίζοντας στα κόκκινα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο της διοργάνωσης (μην ξεχνάμε, ότι η Ευρωλίγκα φέτος έχει τέσσερα επιπλέον ματς).
Εδώ ίσως υπάρχει μια μελανή κηλίδα για τη δομή της ομάδας, αφού μετά τον score first PG, Λάρκιν, δεν υπάρχει ένας Floor General, που να μπορεί να βάλει σε σειρά το παιχνίδι της ομάδας, ωστόσο τόσο ο Μπαμπ, όσο και οι Κορντινιε, Λόιντ και Ντόζιερ έχουν ανεπτυγμένα playmaking skills, που σε συνδυασμό με το αθλητικό τους προφίλ μπορούν να απορροφήσουν κάποια απουσία. Μπορούν επίσης να παίξουν ως το τρίτο Guard σε μια 3-Guard lineup, κάτι που έχουν κάνει πολλάκις στην καριέρα τους.
Στους ψηλούς φυσικά πλήγμα αποτελεί ο τραυματισμός του Πουαριέ, όμως με την έλευση του Κάι Τζόουνς η ομάδα έδειξε αντανακλαστικά, θωρακίζοντας τον light Παπαγιάννη και τον άπειρο Ντεσέρ, ενώ στη θέση ‘4’ η ομάδα έχει δυο… commandos από την ομάδα Delta-Force, τους Σμιτς και Οσμάνι. Ο πρώτος είναι ένας μπαρουτοκαπνισμένος παίκτης για τη διοργάνωση που φέρνει πολλά πράγματα στο τραπέζι, ενώ ο δεύτερος βρίσκεται σε διαρκή άνοδο και αποτελεί το επόμενο πρόσωπο του οργανισμού.
4) Φενέρμπαχτσε
Οι πρωταθλητές Ευρώπης μπαίνουν στη νέα χρονιά με σημαντικό λίφτινγκ και μετά την κατάκτηση του μεγάλου στόχου (συν το πρωτάθλημα, μην ξεχνάμε), έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε το κίνητρο και τη διάθεσή τους. Ο μεγάλος ηγέτης της ομάδας, Νάιτζελ Χέιζ, αποτελεί παρελθόν, όπως επίσης και η μεγάλη προσωπικότητα του Γκούντουριτς.
Ο δυσλειτουργικός σε αυτό το πλαίσιο επίθεσης, Μπόλντουιν, προφανώς παίρνει… προαγωγή ως βασικός PG της ομάδας, ενώ ένα μεγάλο βήμα μπροστά αναμένεται να κάνει ο Ντέβον Χολ, που στο Final-4 του Ντουμπάι έδειξε το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος. Αναβάθμιση ρόλου αναμένεται να δεχθεί ο Ταρίκ Μπιμπέροβιτς, ο καλύτερος ίσως καρπός της Ευρώπης, πιο πίσω στο ροτέισον αναμένεται ο Ουίλμπεκιν, που επιστρέφει μετά τον τραυματισμό του στην πρεμιέρα της περσινής Ευρωλίγκας, ενώ στο ρόστερ προστίθενται πολλά δυνατά ονόματα, τα οποία ωστόσο δεν έχουν την παραμικρή επαφή με το ευρωπαϊκό μπάσκετ και αυτό αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για τον κόουτς Σάρας. Ο Μπράντον Μπόστον ναι, είναι ένας σκόρερ με πολλές ικανότητες, ωστόσο ίσως να περισσεύει δίπλα στον Μπόλντουιν, ενώ στη θέση του G/F Γκούντουριτς μπαίνει ο Χόρτον-Τάκερ, ένας παίκτης σε πτώση στη λίγκα του ΝΒΑ, με κύριο χαρακτηριστικό το μακρινό του σουτ και γενικότερα το σκορ.
Ο Αρμάντο Μπέικοτ αποκτήθηκε μετά και τον τραυματισμό του Μπάνγκο, ωστόσο οι δυο παίκτες διαφέρουν, μιας και ο Γιασικεβίτσιους προνοεί, ώστε να συνυπάρξουν αρμονικά στο ρόστερ, όταν ο Αγκολέζος επιστρέψει. Ο Μπέικοτ έχει average αθλητικό πακέτο και μια γκάμα δεξιοτήτων, όπως παιχνίδι με πρόσωπο και καλό σουτ από κάθε απόσταση. Δεν είναι ο πιο σκληρός παίκτης, αλλά είναι έξυπνος και ποιοτικός, όμως όπως και στις περιπτώσεις των Μπόστον και Τάκερ, δεν έχει χιλιόμετρα στο δικό μας μπάσκετ.
Ο Νίκολο Μέλι θα είναι και φέτος η “πανοπλία” στους ψηλούς, καλύπτοντας σχεδόν κάθε πιθανή τρύπα με το πολυδιάστατο παιχνίδι του, ο Γιάντουνεν ήταν μεταγραφή Σάρας και αναμένεται να “κερδίσει” τους φίλους της ομάδας, ενώ οι βετεράνοι, Μπιρτς και Κόλσον, συνεχίζουν, δίνοντας ο καθένας το στοιχείο στο οποίο είναι ικανός: σκληράδα, και άμυνα-ριμπάουντ και επίσης αμυντική προσήλωση συν μακρινό σουτ.
Η Φενέρμπαχτσε φέτος βιώνει μια πολύ περίεργη κατάσταση, αφού μετά τον τίτλο του πρωταθλητή, βλέπει το αγωνιστικό της οικοδόμημα να δέχεται μεγάλες αλλαγές, οπότε ξεκινά αρκετά πιο πίσω, απ’ ό,τι ένας πρωταθλητής Ευρώπης. Με πολλούς παίκτες στοιχήματα, τους μεγάλους πρωταγωνιστές της περσινής χρονιάς απόντες και αναβαθμισμένους ρόλους, αναμένεται να υπάρχουν ανακατατάξεις και η αξιολόγηση της ομάδας να μεταβάλλεται σημαντικά εβδομάδα με την εβδομάδα.
5) Ολυμπιακός
Πολύ περίεργο καλοκαίρι για τον Ολυμπιακό, που μπαίνει κι αυτός σε μια ακόμα χρονιά-do or die τα τελευταία χρόνια. Το περσινό finish με την κατάκτηση του πρωταθλήματος έσωσε την παρτίδα για τους Πειραιώτες, οι οποίοι όμως μέχρι στιγμής και την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, φαίνεται να κρύβουν τα προβλήματα κάτω από το χαλάκι.
Ο Ολυμπιακός, όπως έχει επανειλημμένα επισημάνει η σελίδα -και δεν θα κουραστεί, ανεξαρτήτως αρνητικών σχολίων που λαμβάνουμε συνεχώς από οπαδούς του ΟΣΦΠ- έχει πολλά κενά στο ρόστερ του που δεν λέει να καλύψει. Ξεκινώντας από τους ψηλούς, δεν υπάρχει ούτε φέτος ο tweener που θα δώσει βάθος και ευελιξία σχημάτων, με τη θέση ‘4’ να καταλαμβάνεται από δυο σπουδαίους χεράδες (ο Σάσα όχι μόνο αυτό φυσικά), που όμως αντιμετωπίζουν εγγενείς αδυναμίες στα μετόπισθεν, μπαίνοντας πλέον στα 30 τους, ενώ η θέση ‘5’ συμπληρώνεται από δυο παίκτες που με μια πρώτη ανάγνωση ταιριάζουν, αλλά αντικειμενικά δεν ενδείκνυνται για ομάδες που κυνηγούν τον τίτλο. Ο Χολ ναι, φέρνει πράγματα που έλειπαν από τη γραμμή ψηλών του Γιώργου Μπαρτζώκα, αλλά δεν υπάρχει ο PG στην περιφέρεια που θα αναδείξει σε μεγάλο ποσοστό τις αρετές του, ενώ ο Μιλουτίνοφ που κλείνει τα 31 του χάνει κάθε χρόνο πολλά ματς, έχοντας ξεκάθαρο θέμα conditioning. Επίσης δεν υπάρχει ο shooting Center ή ο παίκτης που θα του ακουμπήσεις πολλές μπάλες με ασφάλεια στο ποστ. Καλή η μεταγραφή του Κώστα Αντετοκούνμπο, όπως φυσικά και αυτή του Ουόρντ, που φαίνεται να έχει καλή τύχη στο εν λόγω playbook.
Στη θέση του ‘3-4’ που επίσης έχουμε πει πολλάκις και πλειστάκις, ότι χρειάζεται ένας 3nD (τύπου Οτζελέγε είχαμε αναφέρει πριν κάποιο διάστημα), θα παίξει ο Κώστας Παπανικολάου, που έχει επίσης πολλά σκαμπανεβάσματα μέσα στη σεζόν, ενώ στο ρόστερ έμεινε ο Σακίλ ΜακΚίσικ, προφανώς εξαργυρώνοντας τους πολύ καλούς του τελικούς και ο Σέμπιον Λι. Το δίδυμο των Φουρνιέ και Βεζένκοφ θα είναι ξανά το άρμα μάχης του Ολυμπιακού, με τις συνεργασίες με και μακριά από την μπάλα των δυο τους να παίρνουν μεγάλο μέρος των επιθέσεων από τα φιλικά κιόλας. Ο Ντόρσεϊ θα κληθεί να δείξει συνέπεια και αμυντική προσήλωση, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ στην καριέρα του, ο Ουόκαπ μάλλον θα ξεκινήσει καλά στη σεζόν, έχοντας γεμίσει μπαταρίες και αποφορτιστεί από προβλήματα που τον ταλαιπωρούσαν, ενώ τέλος ο Έβανς είναι το μεγάλο στοίχημα της ομάδας, που όμως, ας είμαστε αντικειμενικοί, δεν έχει τις πιθανότητες υπέρ του, καθώς η αγωνιστική απραξία και -κυρίως- η ψυχολογική φθορά σε αυτή την ηλικία, για όποιον έχει παίξει μπάσκετ ή αθληθεί γενικότερα, είναι γνωστό πως σε καταβάλλει πολύ εύκολα.
Ναι, ο Έβανς στα χρόνια του στη Ζαλγκίρις ήταν ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης από ομάδες του πιο κάτω ραφιού, που έδειχναν ότι μπορούν να μπουν δυναμικά στο ρόστερ των μεγάλων, όμως οι τραυματισμοί του ήταν συνεχείς και βάρβαροι. Ήδη λέγεται ότι χάνει 20 μέρες και στον Ολυμπιακό λίγο πριν πριν το πρώτο ματς προστίθεται ο Φρανκ Ντιλικινά, ένας ελίτ αθλητής που όμως δεν φέρνει κάτι νέο στο τραπέζι. Με τον Γάλλο ο κόουτς μπορεί να απλώσει άμυνες σε όλο το γήπεδο, μπορεί να πραγματοποιήσει προσαρμογές με τριπλές αλλαγές απέναντι στο PnR (ενδεχομένως ο Ντιλικινά να παίζει αρκετά με τον αδύνατο αμυντικά Μιλουτίνοφ), όπου ο νεοαποκτηθείς PG θα μαρκάρει το αντίπαλο ‘3’ ή θα ελέγχει δυο παίκτες σε zone-up καταστάσεις, έως ότου ξεμπερδέψει η κατάσταση με τον έναν παίκτη παραπάνω που θα χρειαστεί να αναμειχθεί (Παπανικολάου και Ουόρντ κυρίως), για να καλύψει τον Σέρβο ψηλό.
Ο Ντιλικινά έχει την ικανότητα σε αυτό το κομμάτι, έχει πολύ καλά sprints από στάση, έχει μεγάλα άκρα, ώστε να κάνει contest σε σουτ που φαίνεται ότι δεν προλαβαίνει και φυσικά μπορεί μέσα από την άμυνα να παράγει αιφνιδιασμούς ή και γιατί όχι σε κάποιες βραδιές να βάλει και αυτά τα υπερπολύτιμα 1-2 μακρινά σουτ, που προφανώς και θα του δώσει η αντίπαλη άμυνα. Ωστόσο το φιτ δίπλα σε σχεδόν κάθε Guard του Ολυμπιακού, δεν φαίνεται ιδανικό, καθώς ο Ντιλικινά θέλει δίπλα του κυρίως έναν παίκτη με ικανότητα στο 1on1 και στο μακρινό σουτ. Πέραν του Φουρνιέ επομένως, τα πράγματα είναι λίγο πιο… σκοτεινά ως προς την προσαρμογή του Ντιλικινά, η συνύπαρξη του οποίου με τον Ουόκαπ φυσικά θα δημιουργήσει θέματα, όπως επίσης και με τον Λι. Οπότε αναφέρουμε ξανά το πόσο σημαντικό θα είναι ο Έβανς να μπορεί να παίξει έστω στο 70% όσων γνωρίζαμε μέχρι πριν τραυματιστεί εκ νέου.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, τα πράγματα είναι μπερδεμένα στο λιμάνι, καθώς ο Ολυμπιακός περίμενε παραπάνω από πολύ, προκειμένου να βρει τον ιδανικό PG του. Ναι, τα λεφτά για τον Μίσιτς ήταν πολλά και όπως φαίνεται, ο Σέρβος δεν είναι σε καλή κατάσταση, όμως υπήρχαν περιπτώσεις στην αγορά και ο Ολυμπιακός έκατσε άπραγος, περιμένοντας ακόμα και τώρα τη μεγάλη ευκαιρία από την Αμερική (Τόμπσον, Γιοκουμπάιτις, άσχετα από την εξέλιξη και τον τραυματισμό του παίκτη στο ευρωπαϊκό, Φρανσίσκο, μερικά ονόματα που μου έρχονται πρώτα στο μυαλό – και ο Έντουαρντς, αν η ομάδα δεν επέμενε τόσο τον Έβανς θα ήταν τρομερό φιτ δίπλα στον Ουόκαπ).
Από την άλλη πλευρά, ο Ολυμπιακός μπαίνει στην 6η χρονιά του πρότζεκτ Μπαρτζώκα και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα μεγάλο πλεονέκτημα για τους πρωταθλητές Ελλάδος. Η χημεία και η συνοχή του συνόλου βρίσκεται στα ύψη, με τους παίκτες να συνεννοούνται πλέον με τα μάτια. Το ρόστερ δεν είναι κακό, καθώς διαθέτει πλειάδα χαρακτηριστικών, δεξιοτήτων και εμπειρίας, όμως όπως αναφέραμε και παραπάνω, μέσα σε αρκετή πολυκοσμία, υπάρχουν αρκετά σημαντικά στοιχεία που λείπουν.
6) Ρεάλ Μαδρίτης
Εποχή Σκαριόλο στη Ρεάλ, με τον Ιταλό τεχνικό, που έχει γράψει ιστορία με την Εθνική Ισπανίας, αλλά να δέχεται -δικαίως- δριμύτατη κριτική στις συλλογικές του δουλειές, να επιστρέφει στον πάγκο της “βασίλισσας” μετά το 2002. Η Ρεάλ είναι κι αυτή ένα αίνιγμα φέτος, αφού πλην του προπονητή της υπάρχουν πολλά ερωτηματικά, όπως το αν ο Μαλεντόν (αποκαρδιωτικός στο ευρωπαϊκό με τη Γαλλία) μπορεί να διατηρήσει το στάτους που έχτισε πέρυσι στη Λυών, αν ο Πρότσιντα μπορεί να φέρει την απαιτούμενη φρεσκάδα στη γραμμή των Forwards, αν ο Οκέκε προσαρμοστεί και αποδώσει άμεσα, καθώς ο φιλότιμος Ντεκ δεν είναι είναι για βασικός σε ομάδα τέτοιου μεγέθους, αν οι Φερνάντο-Γκαρούμπα μπορέσουν φέτος να δείξουν τον πραγματικό τους εαυτό και τέλος, αν ο Λάιλς καταφέρει να καθιερωθεί στο δικό μας μπάσκετ στα 30 του.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το υλικό είναι αρκετά πλούσιο και η ποιότητα με μια πρώτη αντικειμενική ματιά ξεχειλίζει. Ο Καμπάτζο με τον Ταβάρες θα είναι, τουλάχιστον στην εκκίνηση της σεζόν, ο βασικός πυρήνας του οικοδομήματος, γύρω από τον οποίο θα περιστρέφεται όλο το παιχνίδι και επίσης σημαντική για την ομάδα θα είναι η αποτελεσματικότητα των ρολίστων Φελίζ, Γιουλ, Κράμερ και Αμπάλντε.
Η Ρεάλ έχει ταυτότητα, έχει τεράστιο κίνητρο για φέτος και παρά την προχωρημένη ηλικία του συνόλου, έχει φροντίσει να δώσει τις απαραίτητες πινελιές φρεσκάδας με νεαρούς και φιλόδοξους παίκτες κατά μήκους του ρόστερ. Περιμένουμε να δούμε τις γνωστές fluid επιθέσεις και τις δράσεις μακριά από την μπάλα που διαχρονικά τη χαρακτηρίζουν και τις οποίες δουλεύει όλα αυτά τα χρόνια στην Εθνική των “Ρόχας” ο προπονητής της και, ίσως, ίσως λέμε, τον Μάριο Χεζόνια να παίρνει σιγά σιγά τα σκήπτρα ως το κεντρικό πρόσωπο του μεγαλύτερου κλαμπ παγκοσμίως, πραγματοποιώντας ενδεχομένως και μια MVP σεζόν. Γιατί όχι;
7) Αρμάνι Μιλάνο
Γνωρίζουμε απόλυτα, ότι παίρνουμε τεράστιο ρίσκο, με το να βάλουμε την Αρμάνι Μιλάνο τόσο ψηλά και πάνω από πολλές δυνατές ομάδες σταθερές στην 8άδα, ωστόσο το ρόστερ είναι και φέτος αρκετά καλά στημένο, ενώ στο μυαλό μας υπάρχει μια αίσθηση υπέρβασης εις μνήμην του Τζόρτζιο Αρμάνι.
Ο “Έκτορας” στην τελευταία του ίσως χρονιά στους πάγκους, προσθέτει αθλητικότητα στο ρόστερ με τους Μπούκερ και Τσάντσαρ, ποιότητα και πρωταθλητισμό (Γκούντουριτς, Ντάνστον), φρεσκάδα με τον Έλλις που τα τελευταία δυο χρόνια τα πηγαίνει περίφημα στην Τρέντο και φυσικά έναν ελίτ -όσο κακή χρονιά κι αν έκανε πέρυσι στην Αθήνα- PG, όπως ο Λορένζο Μπράουν, με τον οποίο σε συνδυασμό με τον Νίμπο, επικρατεί η ελπίδα αναβίωσης του σούπερ PnR duo που θαυμάσαμε προ διετίας στο Τελ Αβίβ.
Η Αρμάνι μπορεί να τρέξει Pnr και PnP επιθέσεις, έχει προσωπική φάση με τον Σιλντς και τον ΛεΝτέι (θα είναι λογικά οι τοπ σκόρερς του συνόλου), νεανική φλόγα με τους Μάνιον-Μπολμάρο, σουτ από θέση με τον Μπρουκς και veteran leadership με τους γηγενείς Ρίτσι, Τόνουτ και Φλακαντόρι.
Η όλη υπόθεση στη συγκεκριμένη ομάδα, είναι να μπορέσει να αποτινάξει από πάνω της την ταμπέλα του loser ή πιο λαϊκά του… φλώρου και να ανέβει ένα σκαλοπάτι, επιστρέφοντας στο πιο fight mode, του 2021, όταν και έφτασε μια ανάσα από τον τελικό της διοργάνωσης. Η ομάδα έχει τουλάχιστον μια 12άδα ετοιμοπόλεμων και παιγμένων στο συγκεκριμένο επίπεδο παικτών και, ποντάροντας στο κίνητρο ορισμένων (Μπράουν, Νίμπο, Τσάντσαρ πχ) έχει τα φόντα να αποτελέσει μια ευχάριστη έκπληξη. Φυσικά και ο πρώην παίκτης του ΠΑΟ θα είναι το βαρόμετρο της ομάδας, ενώ η παρουσία του Γκούντουριτς εγγυάται κάποια ασφάλεια σε σχήματα και plays, με τον Σέρβο να μπορεί να παίξει on ball/off ball, ως απειλή στην αδύνατη πλευρά ή να τρέξει επιθέσεις ως ο κυρίως χειριστής της ομάδας.
Έχουμε και φέτος μεγάλη περιέργεια και μεγάλη προσμονή για τη συγκεκριμένη ομάδα, που μπορεί με μια πιθανή της άνοδο να δώσει σπουδαία ώθηση στο ιταλικό και ευρωπαϊκό μπάσκετ.
8) Παρτιζάν
Καιρός για ανασύνταξη στο Βελιγράδι. Ο μέγας δάσκαλος, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, φέτος δεν προέβη σε τόσο ολικό λίφτινγκ όπως πέρυσι, καθώς ο τίτλος στην ABA έσωσε την παρτίδα και γι’ αυτόν, παρά τη νέα αποτυχημένη χρονιά στην Ευρώπη. Μόλις τρεις οι μέχρι στιγμής κομβικές προσθήκες των “Γκρόμπαρι” (Μίλτον, Οσετκόφσκι και Πάρκερ), ενώ αναζητείται ένας ακόμα τουλάχιστον ψηλός επιπέδου, για να πλαισιώσει τον Τάιρικ Τζόουνς.
EDITED: Τελευταία προσθήκη ο Μίικα Μούρινεν, ο οποίος αν και θα έχει μεγάλο πρόβλημα στην αρχή με το physicality της λίγκας, θα δώσει επιπλέον βάθος και φρεσκάδα (μην ξεχνάμε και τον Ποκουσέφσκι που είχε κάποιες αναλαμπές πέρυσι) στη γραμμή ψηλών, καθώς και ένα πολύ μεγάλο πρόσημο στην ομάδα, εφόσον τον αναδείξει, αναφορικά με το άμεσο μέλλον και την -πιθανότατα- υψηλή επιλογή του Φινλανδού στο Draft.
Τα τελευταία χρόνια ο Ζοτς πάει σε πιο up tempo παιχνίδι, παίζοντας αντίθετα στο ρεύμα που ο ίδιος απογείωσε με τις μεγάλες επιθέσεις, τις χαμηλές κατοχές και το πιο σκεπτόμενο παιχνίδι. Ο άξονας των δυο Τζόουνς (Κάρλικ και Τάιρικ) είναι ξανά το βαρύ σασί της ομάδας, με τους Μπόνγκα (σούπερ στο ευρωπαϊκό, ίσως τον δούμε πιο αποφασιστικό φέτος), Μίλτον, Στέρλινγκ Μπράουν, Ουάσινγκτον και Μαρίνκοβιτς να πλαισιώνουν την περιφέρεια, ο καθένας με το δικό του πακέτο.
Στους ψηλούς ο Ποκουσέφσκι, όπως είπαμε, θα κληθεί αρχικά να δώσει μερικά ποιοτικά λεπτά στους Τζόουνς, Οσετκόφσκι και Πάρκερ, που θα χτυπάνε διπλοβάρδιες. Ο Πάρκερ και ο Οσετκόφσκι παίζουν αμφότεροι ως Center (κυρίως ως shooting centers), ενώ αρέσκονται σε γρήγορο ρυθμό και σε 5-out επιθέσεις που γενικά τα τελευταία χρόνια ο Ζοτς λανσάρει αρκετά.
Γενικά φαίνεται λίγο κοντό το ρόστερ, όμως υπάρχουν πολλά και διάφορα χαρακτηριστικά, που το κάνουν να φαίνεται πιο ευέλικτο και συμπαγές ταυτόχρονα με πολλούς διπλοθεσίτες που θα δώσουν μεγαλύτερη διάσταση. Και φυσικά όσο υπάρχει το όνομα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τα πάντα αλλάζουν. Ακόμα και αν προέρχεται από 10 σερί αποτυχημένες χρονιές, δεν υπάρχει η παραμικρή αίσθηση απόλυσης, αντικατάστασης, ούτε καν αποδοκιμασίας. Το έχει κερδίσει επάξια αυτό ο Ζοτς και δικαίως το καρπώνεται.
9) Ερυθρός Αστέρας
Ο Ερυθρός Αστέρας πάτησε την μπανανόφλουδα πέρυσι και παρά το εξαιρετικό του ξεκίνημα δεν κατάφερε ούτε να μπει στην 8άδα της Ευρωλίγκα, αλλά και ούτε να διατηρήσει τα σκήπτρα του εντός συνόρων.
Έτσι ο κόουτς Σφαιρόπουλος ανανεώνει το ρόστερ του, προσθέτοντας μπόλικη αθλητικότητα με την… παροικία από τη Νιγηρία που μετακόμισε φέτος στο Βελιγράδι (Μονέκε, Νουόρα, Οτζελέγε, Ιζούντου) και έναν μυαλωμένο PG, που έρχεται από κακή χρονιά στην Αμερική, αλλά έχει σαφώς την ποιότητα να ανεβάσει ένα επίπεδο την ομάδα (Γκρέιαμ).
Ο Τάισον Κάρτερ θα φέρει την προσωπική φάση και το σκορ που χάνει η ομάδα από τη φυγή Νέντοβιτς, όμως αντικειμενικά είναι ένα στοίχημα. Ασφάλεια στην περιφερειακή εκτέλεση ο Καναάν, όπως επίσης και οι Κάλινιτς, Νταβίντοβατς, Ντόμπριτς, ο καθένας στον ρόλο του.
EDITED: Τραυματισμός για τον Καναάν και ο Αστέρας ψάχνει στην τελευταία στροφή να μπαλώσει την τρύπα του σουτ, του μοναδικού καθαρού σουτέρ του ρόστερ, ώστε να υποστηρίξει την αθλητικότητα των νέων παικτών του. Κρίμα για την ομάδα, κρίμα για τον κόουτς και κρίμα φυσικά για τον αθλητή, στον οποίο ευχόμαστε ταχεία ανάρρωση και γρήγορη επάνοδο.
Θα είναι μεγάλο επίτευγμα για τον Έλληνα τεχνικό, αν καταφέρει να βρει έναν κώδικα επικοινωνίας, ώστε να συνδυάσει άρτια τους δυο PG του, ΜακΙντάιρ και Γκρέιαμ. Αν συμβεί αυτό τα πάντα θα γίνουν πιο εύκολα. Επίσης άκρως σημαντική θα είναι η κατάσταση υγείας του Μπόλομποϊ, που είναι ο μοναδικός PnR ψηλός αυτού του ρόστερ, το οποίο διαθέτει επίσης έναν μπασκετικό ψηλό με αρκετά υψηλή αντίληψη (αλλά και μειονεκτήματα), όπως ο Ριβέρο. Μέχρι τότε, ο πολύ καλός πέρυσι στη Γαλατάσαραϊ, Ιζούντου, θα είναι το “κλειδί” της ομάδας, ώστε να παράξει PnR επιθέσεις και να έχει παιχνίδι πάνω από τη στεφάνη. Για να δούμε.
10) Ντουμπάι BC
Οκ, κι εμάς μας ξενίζει η παρουσία της συγκεκριμένης ομάδας σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, αλλά το όλο θέμα εδώ μυρίζει μάρκετινγκ και χρήμα των ΗΑΕ σε συνδυασμό με τεχνογνωσία των Γιούγκων. Και πάλι δεν μας κάθεται καλά, αλλά ας μιλήσουμε για μπάσκετ.
Η Ντουμπάι BC έχει ρόστερ που συγκαταλέγεται εντός των πέντε κορυφαίων της διοργάνωσης. Ξεκάθαρα και ανοιχτά. Από πού να το πιάσουμε; Από την παρουσία του πιο ταλαντούχου ίσως παίκτη στην Ευρώπη, Ντουέιν Μπέικον; Από τη μεταγραφή του Μούσα; Από την παρουσία ενός solid PG όπως ο Αβράμοβιτς; Από αυτή του περσινού MVP της ABA, ΜακΚίνλει Ράιτ, από τον εξαιρετικό -δικό μας- Νέιτ Μέισον ή από τον σούπερ πέρυσι, Τζάστιν Άντερσον ως ο SF/PF του συνόλου; Μην ξεχνάμε τους “σφάχτες” από τα 6.75, Πρέπελιτς, Αντζούσιτς και Μπέρτανς τους έχοντες χρόνια εμπειρία από την EL, Αμπάς και Ντάνγκουμπιτς και φυσικά τους Πετρούσεφ, Καμπενγκέλε και Ζαϊτέ (δυστυχώς λέγεται, ότι θα χάσει μεγάλο μέρος της χρονιάς λόγω τραυματισμού), με τον Σανλί να προστίθεται στο… 90′, φέρνοντας επιπλέον εμπειρία και winning spirit (μην ξεχνάμε, ότι έχει τρεις Ευρωλίγκες), με τα χαρακτηριστικά του να κολλάνε καλά με αυτά του Καμπενγκέλε.
Το ρόστερ είναι άρτια δομημένο, έχει τρελή ποιότητα, individual skills, εμπειρία και αθλητικότητα, όμως έχει και πολλά ερωτηματικά και για αυτό δεν μπαίνει πιο ψηλά, κάτι που θα μπορούσε να συμβεί κάλλιστα.
Αρχικά, ένα ερωτηματικό τίθεται στη θέση του PG, καθώς οι Μέισον και Ράιτ δεν έχουν χιλιόμετρα στη διοργάνωση. Δεύτερο μεγάλο ερωτηματικό -βασικά θα έπρεπε να μπει πρώτο- ο Γιούριτσα Γκόλεματς στη θέση του προπονητή. Φυσικά δεν υποτιμούμε κανέναν, όμως (κι εδώ έρχεται το τρίτο ερωτηματικό) στη Ντουμπάι υπάρχουν μερικοί πολύ ιδιαίτεροι χαρακτήρες (Καμπενγκέλε, Μπέικον, Πετρούσεφ) και αυτό θα είναι ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα σε περίπτωση που η… βόμβα εκραγεί. Ο επίσης not proven σε μεγάλο επίπεδο Γκόλεματς ίσως να φανεί ανεπαρκής, ώστε να διαχειριστεί αυτό το σύνολο (ελπίζουμε όχι, γιατί θέλουμε να βλέπουμε νέα πρόσωπα να ξεπετάγονται), όμως με μια πιο ισχυρή προσωπικότητα στο τιμόνι, θα μπορούσαμε να μιλάμε διαφορετικά.
Κατά τα άλλα, η ομάδα μπορεί άνετα να είναι στα υψηλά στρώματα της βαθμολογίας, αφού έχει πάρα πολλούς και πολύ ταλαντούχους παίκτες.
11) Μπαρτσελόνα
Πολύ περίεργη η κατάσταση στη Βαρκελώνη, με τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας της λίγκας, ένα ρόστερ που φαίνεται ήδη κάπως… κορεσμένο και έναν προπονητή που εδώ και καιρό βρίσκεται υπ’ ατμόν.
Ο Λαπροβίτολα, ο βασικός PG της ομάδας, επιστρέφει μετά από απουσία ενός χρόνου λόγω σοβαρού τραυματισμού στο γόνατο, ο Βέσελι αντιμετώπισε επίσης προβλήματα, όπως και ο Σενγκέλια, που ωστόσο είναι σκύλος και εγγύηση.
Η ομάδα έχει ατομικό ταλέντο (Πάντερ, Κλάιμπερν, Σενγκέλια, Γκιγιέρμο) και πρόσθεσε κάποιους πιο διψασμένους παίκτες για να τονώσει την ανταγωνιστικότητα (Κέιλ, Νόρις), ωστόσο η συνταγή αυτού του ρόστερ δεν έχει οδηγήσει χρόνια τώρα στην επιτυχία και ίσως να έπρεπε να προκριθεί η επιλογή της ανοικοδόμησης.
Ο κύκλος του Σατοράνσκι φαίνεται να έκλεισε στην ομάδα, όπως επίσης και αυτός του Βέσελι, ενώ κατά τη γνώμη μας, Μπριζουέλα και Νούνιεζ θα έπρεπε να πάρουν παραπάνω χρόνο κι αρμοδιότητες (EDITED: νέο χειρουργείο για τον Νούνιεζ και… σε άλλη κουβέντα η σεζόν για τον παίκτη). Η ομάδα πέρυσι παρουσίαζε καλό πρόσωπο κατά διαστήματα, όμως είχε και περιόδους κατά τους οποίους προβλημάτιζε έντονα. Έφτασε πολύ κοντά στο Final-4 ωστόσο, με τον Πάντερ να κάνει ακατανόητη επιλογή στην τελευταία επίθεση του Game 5 στο “πριγκιπάτο” και εκεί θέλουν να ποντάρουν στην Καταλονία.
Σε κάθε περίπτωση, οι “μπλαουγκράνα” είναι μια ομάδα που έχει… θάψει κόσμο και κοσμάκη τα τελευταία χρόνια (σκεφτείτε απλώς πόσο μεγάλο downgrade έχουν γνωρίσει τεράστιες καρίερες όπως οι Καλάθης, Χίγκινς, Βέσελι, Χέιζ-Ντέιβις, Μπράντον Ντέιβις, Γκιγιέρμο κλπ) και πόσο δεν μπόρεσε η ομάδα να απορροφήσει και να αναδείξει ταλέντα, όπως οι Γιοκουμπάιτις, Ντα Σίλβα, Πάνγκος.
Η επιστροφή της γνωστής φιλοσοφίας του άρτιου μπάσκετ και του ομαδικού πνεύματος με την υψηλή ταχύτητα ανάπτυξης κι εκτέλεσης οφείλει να επιστρέψει στη Βαρκελώνη και όταν λέμε όλα αυτά, εννοούμε σαφώς την επιστροφή του μεγάλου Τσάβι Πασκουάλ.
Θα μπορούσε να μπει και πιο κάτω, αλλά το brand δεν το επιτρέπει. Ελπίζουμε να μας διαψεύσει.
12) Χάποελ Τελ Αβίβ
Ένας ακόμα πολύ δυνατός παίκτης στο φετινό τραπέζι είναι η ομάδα της Χάποελ Τελ Αβίβ. Κι εδώ υπάρχουν ενστάσεις, κι εδώ δεν πρόκειται να διαφωνήσουμε σε κάτι, αλλά ας επικεντρωθούμε στο μπάσκετ.
Η Χάποελ πέρυσι έδειξε τάσεις υψηλού ρυθμού και run n’ gun διαθέσεων, αν και βίωσε την ιδιαίτερη πραγματικότητα που βιώνει μια ομάδα που αλλάζει προπονητή στα μέσα της σεζόν, όταν ο κόουτς Δέδας έδωσε τη θέση του στον Δημήτρη Ιτούδη, ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για το μπάσκετ της Ευρωλίγκα.
Ο κόουτς Ιτούδης είναι επίσης ένας θιασώτης του γρήγορου μπάσκετ σε όρους ανάπτυξης κι εκτέλεσης και προς αυτή την κατεύθυνση έχτισε το φετινό σύνολο. Φρόντισε έξυπνα να δημιουργήσει μια solid περιφερειακή γραμμή, γνωρίζοντας, ότι ο Μίσιτς μπορεί να χρειαστεί ένα μεγάλο διάστημα, προκειμένου να βρει τον καλό του εαυτό. Σε αυτό το πλαίσιο υπέγραψε τους Κρις Τζόουνς και Τάιλερ Ένις, ενώ διατήρησε πολύ σωστά τον Ισραηλινό, Γιαμ Μαντάρ και τον σούπερ πέρυσι, Αντόνιο Μπλέικνι. Όλα τα λεφτά η απόκτηση του Ελάιτζα Μπράιαντ, ο οποίος ήταν ίσως ο πιο πληθωρικός παίκτης της περσινής EL και θα αποτελέσει τον ελβετικό σουγιά στα χέρια του κόουτς Ιτούδη, όπως αποτέλεσε στη Φενέρ ο Πιέρ και πολύ περισσότερο ο Κόρι Χίγκινς στην ΤΣΣΚΑ.
Με τον Μπράιαντ η Χάποελ μπορεί να βρει έναν παίκτη στον οποίο θα “πατήσει” για την επόμενη μέρα της, παίζοντάς τον στον άσο ή ως δευτερεύων χειριστή από τις θέσεις των wings. Το σούπερ αποτελεσματικό του σουτ δε, είναι ένα ακόμα καλούδι που… γυαλίζει στο πακέτο του. Με τον Μάλκολμ από την Παρί οι Ισραηλινοί παίρνουν έναν ακόμα παίκτη που υποστηρίζει το up-tempo παιχνίδι, ενώ στην ομάδα παραμένει η “ντουλάπα”, Ίσμαελ Ουέινραϊτ και ο Τζινάτ, που και πέρυσι (και φέτος στο Ευρωμπάσκετ) ήταν εξαιρετικός.
Τέλος, σούπερ-ντούπερ αθλητική η γραμμή ψηλών με τους Μότλεϊ και Οτούρου, με τον Καμπόκλο να παίρνει ταυτότητα PF/C και κυρίως strech ψηλού και τον εξαιρετικό πέρυσι, Οντιάσε να κρίνεται μάλλον ως υπερβολή, αναλογικά με το αθλητικό πακέτο της γραμμής, με έναν ψηλό με πιο άρτιο παιχνίδι να φαντάζει πιο ιδανική επιλογή. Σε κάθε περίπτωση -και εστιάζοντας στο αγωνιστικό, ξαναλέμε- η Χάποελ με τον σπουδαίο Μάνο Παπαδόπουλο ως “κεφαλή” (πολύ πολύ σημαντικό αυτό) είναι ένα πρότζεκτ που αξίζει πολλές ματιές και πολλές ώρες παρακολούθησης.
13) Μακάμπι Τελ Αβίβ
Η Μακάμπι, για την οποία ισχύει ό,τι ακριβώς αναφέραμε και πιο πάνω για τη Χάποελ, με τη διαφορά ότι μιλάμε για έναν “γίγαντα” του ευρωπαϊκού μπάσκετ, μπαίνει σε ακόμα μια χρονιά τα τελευταία χρόνια με ολική αναδόμηση, αφού όλα σχεδόν τα κεντρικά πρόσωπα του περσινού συνόλου αποτελούν παρελθόν.
Η Μακάμπι πήγε πολύ χειρότερα από τις βλέψεις των περισσότερων πέρυσι, όμως είχε πολλά ελαφρυντικά τραυματισμών (Γιοκουμπάιτις, Γκάμπριελ, Χόαρντ) και αποχωρήσεων (Λόιντ), αλλά όσο κι αν περνάει απαρατήρητο σε πολλούς, η πολύ καλή εικόνα της στο τέλος της σεζόν, με την ομάδα να έχει αποκλειστεί μαθηματικά, αλλά παρ’ όλα αυτά να παλεύει κάθε ματς και κάθε κατοχή μέχρι τέλους, ήταν μια μεγάλη προσωπική νίκη κι ένα credit για τον κόουτς Κάτας, τον οποίο προπονητικά η σελίδα εκτιμά σε μεγάλο βαθμό.
Η φετινή Μακάμπι επιστρέφει, για να τρέξει και να βάλει τόνους προσωπικής φάσης, παράγοντας καταστάσεις μέσα από τα iso και το ατομικό ταλέντο ορισμένων παικτών, με τον Λόνι Ουόκερ να ξεχωρίζει φυσικά και τον Τζεφ Ντάουτιν να ακολουθεί. Ο Ντάουτιν είναι ένας aggressive PG, με μέγεθος και αθλητικά στοιχεία, που διαθέτει πολύ καλό πρώτο βήμα, για να δημιουργήσει ρήγμα και να δημιουργήσει ντόμινο στην αντίπαλη άμυνα, κάτι στο οποίο στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό ο Όντεντ Κάτας.
Under the radar θα λέγαμε η κίνηση με τον Τριφούνοβιτς ως back up SF του Οσέι Μπρισέτ, τον οποίο περιμένουμε να δούμε με μεγάλη ανυπομονησία, πιστεύοντας ότι μπορεί να αποτελεί το επόμενο μεγάλο προϊόν της λίγκας. Πολύ σημαντική η άνοδος τα τελευταία χρόνια των γηγενών Μπλατ, Σόρκιν και ΝτιΜπαρτολομέο, ενώ ο Αμερικανο-Ισραηλινός, Τι Τζέι Λιφ, έρχεται για να μπει στα παπούτσια του αργού, αλλά ποιοτικού PF/C, Τζέικ Κοέν, ο οποίος αποσύρεται από τη δράση. Στο ρόστερ μένει ο Τζίμι Κλαρκ, ο οποίος είναι ένας baller που αρέσκεται στο ανοιχτό γήπεδο (ίσως να περισσεύει στο ρόστερ) και ο σούπερ πέρυσι Τζέιλεν Χόαρντ.
Αυτό που με προβληματίζει ιδιαίτερα με τη Μακάμπι είναι η post defence, καθώς τόσο ο Σορκίν, όσο κι ο Μάρτσιο Σάντος είναι ψηλοί που κυρίως σουτάρουν και παίζουν στο PnP (ο κόουτς παίζει κατά κόρον short roll μετά από PnR – εδώ μπορεί να κάνει μπαμ ο Σάντος), με τον Ομορούι να αποτελεί τέλος τον ψηλό που προορίζεται, για να καλύψει όλα τα παραπάνω και εδώ μιλάμε για ένα τεράστιο στοίχημα, αφού ο 23χρονος Νιγηριανός δεν έχει επαγγελματικές σεζόν στα πόδια του. Έχει αθλητικό υπόβαθρο, είναι δυνατό παιδί, τελειώνει δυναμικά, αλλά υπολείπεται σε πολλά κομμάτια που είναι ζωτικής σημασίας στη δική μας λίγκα και πιστεύουμε, ότι στη ρακέτα της Μακάμπι κάθε βράδυ μπορεί να γίνεται… πανηγύρι, μέχρι να προβούν σε μεταγραφή.
Φυσικά η Μακάμπι, όπως και η Χάποελ, θα παίζουν σε ουδέτερη έδρα και χωρίς κόσμο, μια κατάσταση πολύ ιδιαίτερη τόσο για την ομάδα, όσο και για τον αντίπαλο. Η “ομάδα του λαού” έχει ωστόσο το… πλεονέκτημα, πως μπαίνει στον 3ο χρόνο αυτής της ιδιαίτερης περίστασης και θα το αντιμετωπίσει διαφορετικά.
14) Ζαλγκίρις Κάουνας
Ένα πολύ δυνατό ρόστερ κατεβάζει φέτος η Ζαλγκίρις, ωστόσο με έναν non proven προπονητή στο τιμόνι της, προφανώς δεν μπορεί να μπει και πολύ πιο ψηλά. Το Κάουνας είναι πιθανόν η πιο μπασκετική πόλη της Ευρώπης. Σε κάθε σοκάκι και σε κάθε στενό μπορείς να “μυρίσεις” το άθλημα και να ακούσεις την αναπήδηση της μπάλας στο παρκέ. Ο κόσμος ζει και αναπνέει, αναγνωρίζει και σέβεται την ομάδα και τον αντίπαλο και αντιμετωπίζει κάθε παιχνίδι σαν γιορτή. Πραγματικά ζηλεύω.
Στα αγωνιστικά τώρα, η Ζαλγκίρις επιστρατεύει τους Γκος και Λο δίπλα στον συνεχώς βελτιωμένο, Σιλβέν Φρανσίσκο, ενώ διατηρεί τους σουτέρ Γκιεντράιτις και Σιρβίντις. Πολύ καλή περιφερειακή γραμμή με πολλά και διαφορετικά χαρακτηριστικά διασκορπισμένα κατά μήκους αυτής. Έχουμε τον swingman που συνδέει την περιφέρεια με τους Forwards (Μπουτκέβιτσιους), έχουμε Forwards που παίζουν με πλάτη (Ουλάνοβας, Μπραζντέικις) και τον σουτέρ, Σλέβα.
Στο ‘4’ δεσπόζει η παρουσία του νεαρού Τουμπέλις, που σας παρουσιάσαμε πέρυσι, και αναμένεται να πάρει πολύ χρόνο και πολλές ευκαιρίες, για να ξεδιπλώσει το ταλέντο του και να καθιερωθεί στη μεγάλη σκηνή και στο ‘5’ έχουμε τον Μπιρούτις που έδειξε πέρυσι, ότι δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος του βασικού ψηλού και μπροστά του τον Μόουζες Ράιτ, που προβλέπεται να κάνει σούπερ χρονιά, στέλνοντας πολλά μηνύματα ήδη από τα φιλικά και τα πρώτα επίσημα εγχώρια παιχνίδια.
Ο Τόμας Μασιούλις εδώ και χρόνια αποτελεί το δεξί χέρι του Σάρας σε Κάουνας, Βαρκελώνη και Πόλη και πλέον επιχειρεί το δικό του προσωπικό αποφασιστικό βήμα. Πολύ καλή του επιτυχία. Περιμένουμε τις γνωστές “Ζαλγκρίς” επιθέσεις με την μπάλα να περνάει από όλα τα χέρια πριν γίνει η τελική εκτέλεση, τη σκληρή άμυνα με τις απλωμένες ζώνες στα 4/4 του γηπέδου σε έκτακτες καταστάσεις και πολύ post up, από κάθε θέση.
Ο άξονας Φρανσίσκο-Ράιτ θα είναι όλη η ομάδα φέτος για τους Λιθουανούς, με τον facilitator Γκος να ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο σε μια ομάδα η ιδιοσυγκρασία της οποία θεωρώ, ότι του ταιριάζει γάντι, ενώ και ο Λο, ο γυρολόγος πλέον Λο, μπορεί να προσφέρει πολλά πράγματα με το ποικιλόμορφο παιχνίδι του. Μεγάλο στοίχημα, ξαναλέμε, η απόδοση του Τουμπέλις στο ‘4’, καθώς τη θέση μετά από αυτόν καλύπτει κυρίως ο πρωτίστως SF Σλέβα. Ο Τουμπέλις θυμίζει αρκετά Γιανκούνας στο παιχνίδι του. Με γυμνό μάτι φαίνεται αργός και στατικός, αλλά είναι εξαιρετικός στο positioning, σουτάρει καλά από μέση και μακρινή απόσταση και δουλεύει εξαιρετικά για το rebound τόσο αμυντικά όσο κι επιθετικά, από όπου βρίσκει πολλά καλάθια. Η Ζαλγκίρις ξεκινάει μια σεζόν, μάλλον προετοιμάζοντας το έδαφος για κάτι καλό του χρόνου (και φέτος ό,τι πάρει θα είναι κέρδος) και κυρίως να αποσκοπώντας στο να διατηρήσει τα εντός συνόρων σκήπτρα της, τα οποία πέρυσι λίγα δευτερόλεπτα έλειψαν, για να χάσει.
15) Βίρτους Μπολόνια
Μεταξύ μας, η Βίρτους είναι η ομάδα από το κάτω ράφι που θεωρώ, ότι μπορεί να αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη, στα πλαίσια της περσινής Μπάγερν, που έφτασε μια ανάσα από την 8άδα, την ώρα που όλοι τη βλέπαμε σε μια εκ των τελευταίων 5 θέσεων.
Ο λόγος φυσικά αυτής της αισιοδοξίας, ο κύριος της φωτογραφίας, ο μεγάλος δάσκαλος-στρατηγός-δράκουλας (βάλτε ό,τι θέλετε), Ντούσκο Ιβάνοβιτς. Το ρόστερ είναι στα μέτρα του με παίκτες που έχουν υψηλό κίνητρο, είτε ερχόμενοι από κακές χρονιές (Βιλντόζα), είτε που παίρνουν το βάπτισμα πυρός Νιάνγκ), είτε παλεύουν εδώ και χρόνια στην αναζήτηση των ορίων τους (Ντιουφ, Σμαϊλάγκιτς, Μόργκαν), είτε παίρνουν την πρώτη ευκαιρία στη μεγάλη σκηνή (Τζάλοου, Άλστον), είτε έρχονται με φόρα και θέλουν έναν τύπο να τους σπρώξει στα άκρα για να τρυπήσουν ένα ακόμα ταβάνι (Έντουαρντς). Οι γηγενείς βετεράνοι Παγιόλα, Χάκετ και Ακέλε είναι οι “συνεργάτες” εντός παρκέ του Ιβάνοβιτς, ενώ το μεγάλο στοίχημα ακούει στο όνομα “Αλιού Ντιαρά”. Ο PF/C από το Μάλι έπαιζε πέρυσι στα γήπεδα της Αφρικής, όπου κυριαρχούσε στους αιθέρες, όμως η πραγματικότητα στην Ευρωλίγκα είναι πολύ διαφορετική και φυσικά καθόλου φιλική προς τέτοιους παίκτες.
Αν η Βίρτους είχε καταφέρει σε αυτό το σύνολο να “κολλήσει” τον Κάι Τζόουνς, η ομάδα ίσως να ήταν σε ψηλότερη θέση, όμως με τα “αν” δεν γράφεται ιστορία. Η ρακέτα του συνόλου φαίνεται με μια πρώτη ματιά να έχει μέγεθος και μήκος αλλά να υπολείπεται σε μεγάλο βαθμό κιλών και δύναμης, κάτι που προφανώς και θα πληρώσει, εκτός αν αλλάξει κάτι δραματικά και οι Ντιουφ-Ντιαρά αποδειχθούν ελίτ rim protectors.
Κατά τα άλλα, το δίδυμο των Έντουαρντς-Βιλντόζα (έχει πραγματοποιήσει σπουδαίες σεζόν υπό τον “δάσκαλο” σε Βιτόρια και Βελιγράδι) αναμένεται να είναι ένα από τα πιο fun to watch της διοργάνωσης, με τους Μόργκαν, Τέλορ, Χάκετ, Παγιόλα να συμπληρώνουν ιδανικά τη γραμμή βάσει χαρακτηριστικών. Must για κάθε μπασκετόφιλο η πρόοδος του Νιάνγκ, επίσης.
Οι ομάδες του Μαυροβούνιου τεχνικού παραδοσιακά ξεκινάνε δυναμικά στη σεζόν και ξεφουσκώνουν στη συνέχεια, έχοντας μεγάλο πλεονέκτημα όταν παίζουν εντός έδρας. Ελπίζουμε φέτος να δούμε ξανά τον Ντούσκο να εκθέτει κόσμο και κοσμάκη και να δίνει μάχη για την postseason, αν και αντικειμενικά είναι δύσκολο (όχι ακατόρθωτο βέβαια). Η ομάδα πέρυσι έσωσε τη χρονιά στο φινάλε, παίρνοντας με τεράστια υπερπροσπάθεια τον τίτλο της Serie A, οπότε το κλίμα είναι απολύτως ευνοϊκό.
16) Μπασκόνια
Λοιπόν, η Μπασκόνια φέτος μετά τη φυγή του Λάσο, που αποδεικνύεται μέγας παλιομοδίτης κι ευνούχος από όταν έφυγε από τη Μαδρίτη (απλώς θυμηθείτε, πώς “έκαψε” τον Έντουαρντς στο Μόναχο και τι έκανε ο παίκτης πέρυσι με τον Χέρμπερτ και πόσο μεγάλη πτώση κατέγραψε σε αριθμούς και -κυρίως- εικόνα ο Χάουαρντ στη Βιτόρια), αναμένεται να είναι ξανά μια fun to watch ομάδα, που “κερδίζει” τον αγνό και ρομαντικό μπασκετόφιλο με το run n’ gun παιχνίδι της και το τρομερό της κοινό και, όπως είχαμε πει εδώ και καιρό, επιστρέφει στον οπαδό της μέχρι και το τελευταίο σεντ του εισιτηρίου που πληρώνει για να βρεθεί στο γήπεδο.
Ο Πάολο Γκαλμπιάτι είναι ρούκι στο επίπεδο και αυτό είναι αναμφίβολα ένα στοίχημα, όμως η εικόνα της Τρέντο την τελευταία διετία είχε πάρα πολλές περιπτώσεις που σε ξεσήκωνε και θεωρώ, ότι όλο αυτό μπορεί να βρει γόνιμο έδαφος στη Φερνάντο Μπουέσα Αρένα. Ο Τρεντ Φόρεστ που στο δεύτερο μισό πέρυσι ήταν σούπερ έρχεται για μεγάλη σεζόν, ενώ ελπίζουμε να δούμε και πάλι αυτή την ελευθερία και τη no fear ιδιοσυγκρασία που χαρακτηρίζει τον Χάουαρντ, ώστε να κολλήσει δίπλα σε έναν ακόμα pass first PG (πιο παλιά με Τόμπσον και ΜακΙντάιρ) και να κάνει θραύση. Πίσω τους ο Ιταλός Σπανιόλο, που ψάχνει το δικό του ξεπέταγμα (ήθελα να τον δω στη Βίρτους με τον Ντούσκο), ο νεαρός Βιγιάρ και ο νεοαποκτηθείς Μαρκίς Νόουελ, ένας κοντοπίθαρος PG (1,70 μ.) με ένστικτα σκόρερ και underground παιχνίδι, που παίζει και παράγει πολύ για τους συμπαίκτες του μέσα από PnR καταστάσεις.
Το μεγάλο βάθος της ομάδας εντοπίζεται στη γραμμή των Forwards, με τους Καμπαρό, Σεντεκέρσκις να παραμένουν και να αποκτώνται οι Φρισχ (μπορεί να εξελιχθεί σε μεγάλο πουλέν, πολύ καλή χρονιά σε όρους shooting και rebounding πέρυσι στη Νανσί από τον 23χρονο Γάλλο), Κιούρουκς (απορώ γιατί δεν παίζει Ευρωλίγκα όλα αυτά τα χρόνια, εξαιρετικό σωματικό πακέτο, που μπορεί να κάνει άμεσο fit σε αυτή την ομάδα) και ο Χάμιντου Ντιαλό, ένας ταύρος (πραγματικά ΤΑΎΡΟΣ), που περιμένω να δω πώς και πώς. Ο Ντιαλό είναι ασταμάτητος στο ανοιχτό γήπεδο, έχει limited επιθετικό πακέτο και σουτ-ασανσέρ, όμως είναι ελίτ στον αθλητικό-φυσικό τομέα και μπορεί να αποδειχθεί ένας από τους καλύτερους αμυντικούς της λίγκας.
Στη γραμμή ψηλών, ο Χαλίφα Ντιοπ, μάλλον πάει να γίνει ο νέος Ιλμάνι Ντιοπ και να μακροημερεύσει στην ομάδα ως 3ος στη θέση του, με τον δικό μας PF/C, Μαμαντί Ντιακιτέ, να παίρνει επιτέλους την απόφαση -ελπίζουμε να μην… έχασε το τρένο- και να δοκιμάζει την τύχη του στην Ευρώπη, και τον Λούκα Σάμανιτς να παίρνει “προαγωγή” ως ο βασικός ψηλός της ομάδας. Ο Κροάτης είχε ένα καλοκαίρι εντελώς ελεύθερο και πραγματικά ευχόμαστε να τον δούμε να αρπάζει την ευκαιρία και να πραγματοποιεί μια σπουδαία σεζόν. Έχει μεγάλη ικανότητα στο παιχνίδι με την μπάλα, σουτάρει και παίζει αρκετά face-up, όμως υπολείπεται σε δύναμη, κάτι που μπορεί να του κοστίσει λεπτά.
Γενικά κόντρα στη γενική άποψη που βλέπω και ακούω δεξιά-αριστερά, που θέλει την Μπασκόνια ως ένα περιορισμένο και αδιάφορο σύνολο, θεωρώ, ότι υπάρχουν πάρα πολλοί λόγοι για να δει κανείς φέτος τους Βάσκους και νομίζω, ότι και πάλι θα τρυπώσει με κάποιον τρόπο στη μάχη της 10άδας, παράγοντας ξανά -και γι’ αυτό είναι μια άκρως αγαπητή ομάδα- νέα πρόσωπα, που θα αποτελέσουν τους επόμενους πρωταγωνιστές της λίγκας.
17) Βαλένθια
Μια ομάδα συμπαθής σε εμάς, αφού… ψωνίζει από τις λίστες μας με μεγάλη συνέπεια. Στη Βαλένθια μεταξύ άλλων παίζει ο ντελικάτος PF/C, Νέιτ Ριούβερς, τον οποίο παρουσιάσαμε πρώτοι το 2022, ο Μπράνκου Μπάντιο με το πολύ aggressive και πολύπλευρο επιθετικό του παιχνίδι, τον οποίο σας παρουσιάσαμε το 2021 μόλις στα 22, όταν έπαιζε στο Αφρομπάσκετ της Ρουάντας με τη Σενεγάλη, και φυσικά ο σούπερ combo guard και κεντρικό πια πρόσωπο του οργανισμού, Τζιν Μοντέρο, για τον οποίο επίσης διαβάσατε ΠΡΏΤΟΙ εδώ το 2023.
Η Βαλένθια μπαίνει σε νέο γήπεδο (γηπεδάρα), έχει έναν εξαιρετικό κόουτς (Πέδρο Μαρτίνεζ) και ένα πολύ συμπαγές ρόστερ, το οποίο έχει εξοπλίσει κατά μήκους του με βετεράνους (Τόμπσον, Αρόστεγκι, Κοστέλο, Σίμα), ώστε να πλαισιώσουν τα νέα παιδιά στα οποία ποντάρει η ομάδα το μέλλον της (Μοντέρο, Μπάντιο, ΝτεΛάρεα, Μουρ, Πραντίγια). Ο Πέδρο Μαρτίνεζ, ένας θιασώτης του μισού γηπέδου, αρέσκεται σε επιθέσεις που δεν στηρίζονται τόσο στο κεντρικό PnR όσο στις δράσεις μακριά από την μπάλα και στο γρήγορο παιχνίδι, που παράγεται αρκετές φορές μέσα από post up αναφορές.
Οι “νυχτερίδες” θα είχαν τη δυναμική να είναι άνετα μια ομάδα διεκδικήτρια της 8άδας, όμως η εντελώς διαφορετική νοοτροπία της ως οργανισμός βάζει η ίδια ένα “φρένο” στην πορεία της. Φυσικά αυτό δεν είναι κακό, αν επιτέλους αποβάλλουμε την άποψη, η οποία χαρακτηρίζει απόλυτα τη χώρα μας και την κουλτούρα μας ως οπαδοί, ότι ο αθλητισμός είναι μόνο νίκες και τίτλοι, καθώς η Βαλένθια διαθέτει ένα φανταστικό εργασιακό περιβάλλον, ένα καταπληκτικό κοινό και είναι μια ομάδα η οποία θέλει να παίζει θελκτικό μπάσκετ, χωρίς να νοιάζεται, αν αγωνίζεται στην Ευρωλίγκα, στο Γιούροκαπ ή αλλού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, το ότι σπουδαίοι παίκτες όπως ο Ντούμπλιεβιτς δεν έφυγαν από εκεί στα καλύτερά τους ή ότι παίκτες που θέλει η μισή Ευρώπη, όπως ο Κοστέλο ή ο Μοντέρο παίζουν εκεί, κλείνοντας με συνοπτικές διαδικασίες.
Η Βαλένθια λοιπόν, είναι η ομάδα που δεν στοχεύει στην κορυφή, αλλά στην “υγεία” της και στη σωστή παραγωγική διαδικασία. Λειτουργεί ως επιχείρηση περισσότερο και όχι τόσο ως ομάδα που αποζητά τη δόξα και την αναγνώριση. Και αφού αυτό δουλεύει και οι ίδιοι είναι ευχαριστημένοι μ’ αυτό, εμάς τι λόγος μας πέφτει;
18) Μπάγερν Μονάχου
Πόσο κρίμα που αυτή η πολύ ωραία πέρυσι ομάδα και ο συμπαθέστατος, Γκόρντον Χέρμπερτ, χάνει τους πιο σημαντικούς της παίκτες και βλέπει τη μεγαλύτερη φετινή της μεταγραφή να καταστρέφεται στο Ευρωμπάσκετ (Γιοκουμπάιτις); Οι Βαυαροί θα ήταν σαφώς πιο ψηλά, αν ο νεαρός Λιθουανούς ήταν υγιής, όμως με τα αν, ξαναλέμε, δεν γράφεται ιστορία.
Σωστά ο Γκόρντι προχωρά σε έναν πιο περπατημένο και passive PG, όπως ο Γιόβιτς (έχει αγωνιστεί ξανά στον σύλλογο, σημαντικό), ενώ στην ομάδα έρχεται ο Τζεσούπ, ένας πολύ καλός off-ball wing, που μπορεί να ταιριάξει με τον επίσης off-ball Ομπστ. Μεγάλο βάρος πλέον στις πλάτες του Καμάρ Μπόλντουιν, που πέρυσι στη Βιτόρια δεν έπεισε, ενώ και ο Χόλατζ πρέπει να πάρει χρόνο και ρόλο, τόσο για τον ίδιο όσο και για το σύλλογο.
Νομίζω, ότι ο Καναδός κόουτς πέτυχε διάνα στην περίπτωση του Ράταν-Μέις, ο οποίος θα μπει στο καλούπι του facilitator “πλάγιου”, Ούειλερ-Μπαμπ. Ο συμπατριώτης του πέρυσι στη Ρεάλ δεν μπόρεσε να βρει τη σταθερότητα που αναζητούσε ο ίδιος και η ομάδα, όμως έχει πολύπλευρο παιχνίδι, ικανό να σκοράρει, να λειτουργήσει σαν δεύτερο πόλος δημιουργίας και να αμυνθεί αποτελεσματικά. Αυτό που πέρυσι “εκτόξευσε” τον Μπαμπ ήταν η αποτελεσματικότητά του από το τρίποντο και το ίδιο θα χρειαστεί και ο Μέις, για να αναδειχθεί.
“Ασφάλεια” ο Λούσιτς (ισχύει ότι είπαμε πιο πάνω για τον Ντούμπλιεβιτς και τη Βαλένθια και το άριστο εργασιακό περιβάλλον), πολύ καλή η μεταγραφή του Γκάμπριελ, που ταιριάζει και ως δίδυμο ψηλών δίπλα στον Βόιτμαν, αλλά και ως συμπλήρωμα στο ‘5’, στην οποία θέση προστίθεται και ο ΜακΚόρμακ, που δίνει αυτή τη low post επιθετική οντότητα που κανείς από τους παραπάνω δεν έχει.
Στην ομάδα τέλος έρχεται ο Αζάια Μάικ, που πέρυσι στην Παρτιζάν δεν μπόρεσε ποτέ να πατήσει γερά στα πόδια του και φέτος φιλοδοξεί να επανέλθει στο στάτους που είχε στην Μπουργκ, κι εδώ βάζουμε έναν… σελιδοδείκτη, καθώς πιστεύουμε στο παιχνίδι του Μάικ, ο οποίος έχει καλό τεχνικό παιχνίδι, μήκος και καλό αθλητικό υπόβαθρο. Υπ’ όψιν λοιπόν…
19) Παρί
Πέσαμε σε κατάθλιψη που η ομαδάρα της Παρί διαλύθηκε και αποτελεί πλέον μια γλυκιά ανάμνηση, όμως αυτή είναι η μοίρα τέτοιων ομάδων στον επαγγελματικό αθλητισμό. Μετά από τη σπουδαία πορεία της ομάδας όλα αυτά τα χρόνια, από τα τις σεζόν της Ουλμ με τον Ίισαλο, μέχρι την Ευρωλίγκα με τον Σπλίτερ, δημιουργήθηκε μια απίστευτη κατάσταση, εντός της οποία η ομάδα αναπτύχθηκε, βελτιώθηκε, ανέβηκε σε χρηματιστηριακό επίπεδο, πήρε αναγνώριση και μεταγραφές στο ανώτερο επίπεδο και το κυριότερο, ΝΊΚΗΣΕ.
Η ομάδα έφερε μια διαφορετική νότα, κάτι φρέσκο και καινοτόμο, ήταν υπόδειγμα συνόλου και αφού κέρδισε αεράτα BCL και EuroCup, έφτασε στα Playoffs της EL (όπου “έπεσε” με “σκούπα” μεν αλλά με δυο ματς να κρίνονται στο καλάθι από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Φενέρ, η οποία επίσης κέρδισε και τα δυο ματς της regular season στο καλάθι – το αναφέρουμε για να δούμε πόσο κοντά είναι η λογική με την τρέλα) και φυσικά στην κατάκτηση πρωταθλήματος και κυπέλλου στη Γαλλία. Αυτή τη στιγμή είμαι όρθιος και χειροκροτώ για νιοστή φορά αυτή την πανέμορφη δουλειά.
Φέτος όμως τα πάντα ξεκινούν από την αρχή. Ναι μεν ο Χίφι συνεχίζει, καθώς και ο “χεράς” με καταγωγή από τη Χιλή, Ερέρα, ο Καβαλιέρε, ο Ουτάρα, ο Χόμες και ο Σαρβίν, ενώ “επιστρέφει” (σε εισαγωγικά) ο Τζέρεμι Μόργκαν, ο οποίος από τη Βόννη δεν είχε κάνει το άλμα για το Παρίσι πριν κάποια χρόνια.
Η ομάδα έκανε πολύ καλό recruiting, με τον κόουτς Ταμπελίνι πλέον στο τιμόνι (4ος Ιταλός τεχνικός στη λίγκα μαζί με τους Μεσίνα, Σκαριόλο, Γκαλμπιάτι, με τον Μπάνκι να… περιμένει στη γωνία), ο οποίος σαν φιλοσοφία και ιδιοσυγκρασία ταιριάζει απόλυτα με τον σύλλογο και το playbook του, υπογράφοντας βετεράνους και νέους αθλητές (άλλοι παιγμένοι και άλλοι όχι στη διοργάνωση), όπως οι Μ’Μπαγιέ, Ουίλις, Μπακό, Φαγιέ, Αγιαγί, Στίβενς και Ρόμπινσον. Οι τρεις τελευταίοι είναι και οι παίκτες που περιμένουμε να δούμε περισσότερο. Ο νεαρός Γάλλος, Αγιαγί, φέρνει ενέργεια και προσωπική φάση, ο Στίβενς είναι ένας πιο 3nD wing με χτιστό σώμα και ο Ρόμπισον έχει την προσωπική φάση και το playmaking, ώστε να υποστηρίξει το συγκεκριμένο πλαίσιο παιχνιδιού, αλλά μπαίνει στα παπούτσια του απόλυτου πρωταγωνιστή της όλης προσπάθειας, Τι Τζέι Σορτς, οπότε όλα γίνονται πιο δύσκολα για τον ίδιο.
Θα τους παρακολουθήσουμε μεγάλο ενδιαφέρον και με μεγάλη συμπάθεια και ελπίζουμε να μας εκπλήξουν το ίδιο -και περισσότερο- από πέρυσι. Την προηγούμενη χρονιά βρίσκονταν σε παρόμοια θέση στα Power Rankings, καθώς απλώς δεν γινόταν να μπουν πιο ψηλά, με τόσους Rookies στο επίπεδο. Υπήρχε ωστόσο η προσμονή για κάτι που θα μας αφήσει με ανοιχτό το στόμα, όπως κι έγινε, με όσους γνωρίζαμε από πριν τι θα δούμε, να μην πέφτουμε από τα σύννεφα, αλλά τα αποτελέσματα να μας προκαλούν… ζαλάδα. Φέτος μπαίνουν απολύτως συνειδητά και με σαφώς περισσότερους λόγους σε αυτή τη θέση.
20) Βιλερμπάν
Η Βιλερμπάν τα τελευταία χρόνια τροφοδοτεί τη λίγκα με ουκ ολίγους ικανότατους παίκτες (Μαλεντόν, Οκομπό, Φαλ, Γιαμπουσελέ, Στραζέλ, Τζεκίρι, Μπακό, Κεβάριους Χέιζ), ενώ συμβάλλει στη σύνδεση Ευρώπης-Αμερικής, μέσω παραγωγής ταλέντων (Ουεμπανιάμα, Ρισασέ, Μαλεντόν και πλέον Ατάμνα και Αζινσά).
Ελπίζουμε να μην απωλέσει αυτή της την ταυτότητα και να παραμείνει η γνωστή σκληροτράχηλη ομάδα, που στο σπίτι της διεκδικεί τη νίκη απέναντι σχεδόν σε οποιονδήποτε. Σε αυτό το πλαίσιο δεν κολλάει ο Τομά Ερτέλ, που ίσως ξεκινήσει καλά, αλλά γενικά δεν έχει θέση μάλλον σε αυτό το επίπεδο, παρά το σπουδαίο ταλέντο του. Ο Γκλιν Ουάτσον, γνωστός από το πέρασμά του σε Λαύριο και Κολοσσό Ρόδου, ίσως αποτελέσει μια ευχάριστη έκπληξη, ενώ χοντρά λεπτά συμμετοχής και πολλές μπάλες προβλέπεται να πάρουν οι Χάρισον και Αζινσά, που θα ξεκινούν από στις θέσεις ‘2-3’ (από πίσω ο ταλαντούχος Ατάμνα, που ελπίζουμε να μας εκπλήξει ευχάριστα).
Στους Forwards προστέθηκε ο δικός μας, Αρμέλ Τραορέ, που σαν κατεύθυνση έχει πολλά κοινά με το παραδοσιακό παιχνίδι της ΑΣΒΕΛ, όμως στους ψηλούς τα πράγματα είναι πολύ ρηχά και άνοστα. Ο PF Σελχάας από τη Βούρτζμπουργκ, με το 80’s look μπορεί να είναι μια ευχάριστη νότα με το ενεργειακό παιχνίδι του και την ικανότητά του στο μακρινό σουτ, ενώ ο Βοτιέ στα 28 του παίρνει το βάπτισμα πυρρός στη μεγάλη ευρωπαϊκή σκηνή. Ο Βοτιέ είναι καλός παίκτης, γνωρίζει το άθλημα και έχει μέγεθος και οξυδέρκεια, όμως είναι αρκετά limited στο αθλητικό κομμάτι και στην Ευρωλίγκα των… τεράτων, θα τα βρει σκούρα. Μπορεί ωστόσο να παράγει αριθμούς. Δίπλα του ο Μποντιάν Μασά, ένας παίκτης χαμηλού σχετικά επιπέδου, με μέτρια στατιστικά και συγκεκριμένο ρόλο πέρυσι στη Μανρέσα, και ο Μ’Μπαγιέ Ν’Ντιαγέ, ένας αθλητικός PF/C με ένα υπαρκτό σουτάκι από μακριά που στα 23 του προφανώς και θα πάρει χρόνο κι ευκαιρίες.
Κεντρικό πρόσωπο φυσικά, ο κύριος της φωτογραφίας, Νάντο Ντε Κολό, που διανύει τις τελευταίες χρονιές -ίσως και την τελευταία- της μυθικής του καριέρας. Χαίρομαι πάντα όταν βλέπω αυτόν τον παικταρά, που ακόμα και στα 38 του μπορεί να σμπαραλιάσει την αντίπαλη άμυνα με κάθε τρόπο, όμως λυπάμαι καθώς καταλαβαίνω, ότι μια περίεργη αλλά πανέμορφη εποχή τελειώνει σιγά σιγά. Ο Ντε Κολό έρχεται ξεκούραστος και ενδεχομένως να κάνει δυνατή εκκίνηση μαζί με το φιλαράκι του, τον Ερτέλ, όμως η χρονιά είναι μακρά και το supporting cast της ομάδας πολύ περιορισμένο. Εύχομαι πραγματικά να υπάρχει υπομονή και διάθεση στήριξης, ώστε να στηριχθεί ο Πιερίκ Πουπέ, που δείχνει καλά δείγματα και φαίνεται να βελτιώνεται χρόνο με τον χρόνο.
Τέλος λοιπόν στην αναμονή. Μετρούσαμε μήνες, εβδομάδες, μέρες και πλέον… ώρες. Η νέα EuroLeague των 20 ομάδων και του τρομακτικού ανταγωνισμού είναι εδώ και όλοι περιμένουμε πώς και πώς, ώστε να ηχήσει η πρώτη κόρνα και να γίνει το πρώτο jump ball. Τα πάντα μπαίνουν σε μια σειρά από δω και μπρος, αφού για εμάς η σεζόν ξεκινά τώρα. Ευχόμαστε… devotion σε όλους!
Outsider feat. Fundamentals
