Προχθές, μετά το ματς με τη Λιθουανία, είπαμε το εξής:
“Η σημερινή αντίπαλος της “Επίσημης Αγαπημένης” είναι μια από τις χειρότερες ομάδες που αντιμετωπίσαμε μέχρι στιγμής στο τουρνουά. Χωρίς τον Γιοκουμπάιτις και με μπροστάρηδες παίκτες όπως ο Βέλιτσκα, ο Ρατζεβίτσιους και ο Νόρμαντας, είναι αδιανόητο να χάσει μια ομάδα που εκτός του Γιάννη έχει ένα σωρό παίκτες στο υψηλό επίπεδο της Ευρωλίγκας.
Το μονοπάτι μας μέχρι στιγμής είναι βατό, με πιο δυνατή αντίπαλο την Ιταλία. Το επόμενο ματς είναι το πρώτο πραγματικά δυνατό τεστ που δίνουμε στη διοργάνωση, βέβαια η ομάδα μας μέχρι στιγμής δείχνει απόλυτα συγκεντρωμένη και η φύση αυτών των τουρνουά ευνοεί απόλυτα τον ρυθμό και την ψυχολογία. Αναμένεται τιτανομαχία με σπουδαίο background”.
Η -πικρή- δικαίωση της σελίδας ήρθε για ακόμα μια φορά σήμερα, όπου ο ήχος της απότομης προσγείωσης έκανε μπαμ στο παρκέ της Ρίγα, όπου ο Εργκίν Αταμάν κέρδισε ΚΑΤΑΚΡΆΤΟΣ τον Βασίλη Σπανούλη στη μάχη των πάγκων, με το παιχνίδι να κρίνεται ουσιαστικά στα μέσα του Β’ δεκαλέπτου.
Η Τουρκία παίρνοντας τρομερά πράγματα από τον Οσμανί (28 PTS, 6/8 3P, 6 REB, 2 AST, 2 STL, 1 BLK) και με τον Χαζέρ κρυφό χαρτί από το μανίκι του προπονητή της (εξαιρετική run n’ jump άμυνα στα 4/4 του γηπέδου σε κάθε μας χειριστή), επέβαλε από νωρίς τα θέλω της, ενώ με τον Σενγκούν να χτυπιέται ανελέητα στο ποστ με τον Γιάννη κατάφερε να στερήσει πάρα πολλές και πολύ σημαντικές ανάσες από τον Super Star μας.
Ο οποίος Γιάννης είχε κολλημένο πάνω του από… τα αποδυτήρια τον Οσμανί που απλώς δεν του επέτρεπε να πάρει φόρα και να εφορμήσει προς το καλάθι, βρίσκοντας στη συνέχεια απέναντί του μια πολύ συμπαγή άμυνα χαμηλά στο ζωγραφιστό με τον Σενγκούν (και τον Μπονά στο λίγο που χρειάστηκε).
Κάπως έτσι ο αστέρας του Μιλγουόκι μετατράπηκε σε non-factor με 6/13 εντός παιδιάς, με το υπόλοιπο supporting cast να βρίσκεται σε κακή μέρα (ο Ντόρσεϊ δεν έδωσε κυριολεκτικά τίποτα, πέρα από τα τρία τρίποντά του, ο Μήτογλου συνεχίζει άφαντος, ενώ ο Παπανικολάου ήταν εμφανώς κουρασμένος από την υπερπροσπάθεια και τα 37 λεπτά της Τετάρτης κόντρα στους Λιθουανούς) πλην του εξαιρετικού Κώστα Σλούκα, που θα λέγαμε ότι ήταν και ο κορυφαίος της ομάδας μας με 15 πόντους (6/8 FG).
Επιθετικά η Τουρκία, σαν κλασική ομάδα Αταμάν στηρίχθηκε πολύ στο PnR με τον Λάρκιν να κάνει μεγάλη ζημιά που δεν αποτυπώνεται σε μεγάλο αριθμό στη στατιστική, όμως τα ρήγματα που δημιουργούσε, ακόμα και όταν είχε απέναντί του τον Γιάννη, έφερναν συνεχώς την άμυνά μας σε καταστάσεις αλλεπάλληλων sprints, παίζοντας ουσιαστικά πολλές φορές με έναν παίκτη λιγότερο. Τα τρίποντα μπήκαν (10/22) και κάπως έτσι το όποιο αμυντικό μας πλάνο πήγε περίπατο.
Δεν είναι κακό να το παραδεχτούμε: Χάσαμε από έναν -πολύ- ανώτερο αντίπαλο, που παίζει ΜΑΖΊ εδώ και χρόνια και πλέον καρπώνεται τα αποτελέσματα της προσπάθειας και της υπομονής. Μην ξεχνάτε, ότι η Τουρκία έμεινε ΜΑΖΊ και δεν τα παράτησε ως ομοσπονδία, ούτε όταν έμεινε εκτός παγκοσμίου το 2023, ούτε όταν έμεινε εκτός Ολυμπιάδας πέρυσι.
Όσο για την Εθνική μας, ξαναλέμε, ότι το μονοπάτι της ήταν σχετικά εύκολο μέχρι εδώ και αυτό δεν το λέμε, ούτε για να μειώσουμε την προσπάθεια, ούτε για να δημιουργήσουμε κλίμα. Απλώς βλέπουμε την αλήθεια και την αποτυπώνουμε στο -διαδικτυακό- χαρτί. Η ομάδα μας θα κληθεί να παίξει για ένα μετάλλιο, με αντίπαλο τη Φινλανδία, που όσο φοβερό τουρνουά κι αν έκανε, δεν παύει να είναι μια ομάδα με συγκεκριμένο ταβάνι, που φυσικά μπορεί να κάνει τη ζημιά.
Έτσι είναι η φύση αυτών των τουρνουά και δεν είναι ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είτε έρθει το χάλκινο, είτε όχι, εμείς πρέπει να υποστηρίξουμε το συγκρότημα και τον προπονητή μας και να πλαισιώσουμε όσο γίνεται καλύτερα τα βαριά χαρτιά μας, μεριμνώντας ταυτόχρονα για το αύριο της ομάδας. Ήταν η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που σπάσαμε το φράγμα της 8άδας και μπήκαμε στη ζώνη μεταλλίων κι αυτό μόνο ως θετικό πρόσημο μπορεί να εκληφθεί.
Και κλείνοντας, όπως έλεγε και ο μεγάλος Γκρεγκ Πόποβιτς: Keep pounding the rock…
Outsider
