Διανύουμε τη μακράν πιο τρελή off-season των τελευταίων ετών. Μεγάλες κινήσεις με μπόλικο νόημα (και παρασκήνιο) σκάνε συνεχώς δεξιά-αριστερά, με τις ελληνικές ομάδες να έχουν… ρόλο κομπάρσου στο μεταγραφικό παζάρι (ευτυχώς θα πούμε εμείς) και την Ευρώπη να βρίσκεται σε αναβρασμό.
Ο coach Ιτούδης χτίζει κάτι απίστευτα ενδιαφέρον στο Τελ Αβίβ, έχοντας ως μεγάλο σύμμαχο την τεχνογνωσία του Μάνου Παπαδόπουλου και φυσικά τα γαλόνια του Micic και την πληθωρικότητα του Bryant. Υπερφορτωμένη, αλλά χωρίς τον elite ψηλό η γραμμή των Centers στην ομάδα, η οποία θα έλεγα, ότι χρειάζεται απαραίτητα έναν skilled PF. Σημαντική η παραμονή τόσο του Blakeney, όσο και του Madar, ενώ σούπερ κίνηση και πολυτέλεια για τον πάγκο η υπογραφή του Jones.
Στο “πριγκιπάτο” ο Σπανούλης προσθέτει δίπλα σε James και Theis τα εξαιρετικά skills του Mirotic, με τα βλέμματα να πέφτουν πάνω στον Theis και την παραμονή του στην ομάδα. Εξαιρετική από κάθε άποψη η προσθήκη του Kevarrius Hayes, ενώ στην περιφέρεια περιμένουμε να δούμε εκτός φυσικά από τα αστέρια των Μονεγάσκων, την εξέλιξη του Strazel, που κάθε χρόνο εμφανίζεται και καλύτερος.
Γυρνώντας στο Τελ Αβίβ, ο Kattash βάζει έναν παίκτη-φωτιά στην up-tempo επίθεσή του, υπογράφοντας, όπως φαίνεται, τον Lonie Walker. Μείζον θέμα στον οργανισμό η παραμονή του Jokubaitis, ο οποίος πέρυσι, επιβεβαίωσε τις προβλέψεις μας για μεγάλη χρονιά. Πλήγμα η αποχώρηση του Randolph για τη Zenit, όπως και αυτή του Williams, που πήγε στην Τουρκία και την Bahcesehir, ώστε να ενισχύσει περαιτέρω την ομάδα του Radonjic που φιλοδοξεί να… εισβάλει στην EL μέσω του EuroCup. Στη θέση του Center προστέθηκε ο Βραζιλιάνος Marcio Santos της Ulm, ενώ ο Brissett κρίνεται ως μια πάρα πολύ δυνατή κίνηση στα Forwards, όπου πλην του TJ Leaf (μεγάλο ερωτηματικό η απόδοσή του ως προς τη συμβολή του στο σύνολο), το big deal έγινε με την ανανέωση του Hoard. Άκρως σημαντικές φυσικά οι παρουσίες των Sorkin και Blatt.
Στην Πόλη, αναμένονται με τεράστιο ενδιαφέρον οι κινήσεις της Fener, που καλείται να αναπληρώσει τα μεγάλα κενά των Guduric-Hayes (δεν νομίζουμε ο αντικαταστάτης του Final-4 MVP να είναι ο τιμιότατος μεν, limited δε, Jantunen – μεγάλο όφελος η παραμονή στο… 90′ του Biberovic), ενώ η Efes προσθέτει τον Cordinier στην περιφερειακή της γραμμή, η οποία και πάλι θα σφύζει από μέγεθος και αθλητικότητα. Νομίζω ότι με έναν ακόμα καλό Guard -ίσως και έναν PF αν φύγει ο Smits- η Anadolu πλησιάζει αρκετά στο να γίνει η No1 ομάδα της διοργάνωσης. Μπορεί να φαίνεται τραβηγμένο, αλλά σκεφτείτε σε αυτό το ρόστερ να υπήρχε ακόμα ένας Goss και ένας Jantunen.
Στο Ντουμπάι, η ομώνυμη ομάδα υπό τον Jurica Golemac χτίζει ένα ρόστερ που θα ζήλευαν πολλές contender ομάδες και μένει να δούμε, αν υπάρχει μέταλλο και λαός, ώστε να στηριχθεί το project, που ξεχειλίζει από ποιότητα. Μεγάλο ερωτηματικό η συνύπαρξη δυο δύσκολων χαρακτήρων (Bacon-Kabengele), ενώ μια ενδεχόμενη προσθήκη του Petrusev, θα προσθέσει μια τεράστια ένεση ποιότητας αλλά και μερική… όξυνση του κλίματος. Στην ΠΟΛΎ σωστή κατεύθυνση οι κινήσεις των Avramovic-Anderson-Jaiteh.
Στο Μιλάνο ο Μεσίνα προσεύχεται φέτος να μην έχει τους περσινούς τραυματισμούς (μέσα σε όλη την καζούρα στο πρόσωπό του, όλοι ξεχνούν ότι έπαιξε όλη τη χρονιά χωρίς τον βασικότατο Center του, Josh Nebo). Οι Λομβαρδοί φέρνουν leadership με τον Guduric, παίρνουν έναν πρωτοκλασάτο άσο, που ενδεχομένως να έχει υψηλό κίνητρο από την περσινή του αποτυχημένη χρονιά, τον Brown (μερικοί θα πουν, ότι ο παίκτης έχει ξοφλήσει, μένει να δούμε στο παρκέ) και φέρνουν veteran winning spirit με τον Dunston σε μια κίνηση που θυμίζει πολύ Hines και Causeur. Επίσης με τον νατουραλιζέ Αρμένο ψηλό, κλείνει ιδανικά μια 5άδα στην Front Court με τους Nebo, Booker, Cancar και LeDay. Νομίζω TOP.
Στο Παρίσι η ανοικοδόμηση της Paris, φρονώ ότι βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο, με προσεγμένες κινήσεις που συνδυάζουν εμπειρία, κίνητρο, ενθουσιασμό και αγωνιστικά χαρακτηριστικά που ταιριάζουν μεταξύ τους. Μένει, όπως και στην περίπτωση της Dubai, να δούμε αν το μείγμα με έναν νέο coach στο επίπεδο αυτό μπορεί να φέρει αποτελέσματα. Ο Hifi θα είναι ο μεγάλος ηγέτης του συνόλου και αυτό αυτομάτως συνεπάγεται ένα μεγάλο ερωτηματικό, όμως γενικότερα κάθε κίνηση κρύβει από πίσω της πολλή μελέτη και σωστή προσέγγιση. Willis, Ayayi, Robinson, Stevens, Bako, M’Baye, Morgan, Faye. Όλοι… to the point.
Στο Μόναχο, ο αγαπημένος Gordie έχασε τους καλύτερους περσινούς παίκτες του, οι οποίοι μετά από career season πληρώνονται καλά. Ως αντικαταστάτη του Booker έφερε τον συμπαθέστατο Gabriel, που είχε μια πολύ καλή χρονιά με Maccabi και ΠΑΟ, ενώ στη θέση του Babb έρχεται ο υποτιμημένος Mayes, που φιλοδοξεί να κάνει, ό,τι δεν κατάφερε στη Μαδρίτη. Καλή προσθήκη ο Αυστραλός Jack White και μένει να δούμε ποιος θα μπει στα παπούτσια του Edwards.
Ο οποίος Edwards, προφανώς φέτος θα είναι ο top gunner του Dusko Ivanovic. O “δάσκαλος” χτίζει κάτι πολύ ενδιαφέρον στην Μπολόνια, με τον βραχύσωμο Αμερικάνο δίπλα στον Vildoza (τρελές σεζόν σε Αστέρα και Baskonia υπό τον Dusko) και τους Morgan, Taylor, Hackett και Pajola να υποστηρίζουν άρτια τους δυο βιρτουόζους star της περιφέρειας. Ο Jallow όπως και ο Alston θα είναι φυσικά τα βαρόμετρα, αφού ως rookies στο επίπεδο, θα σηκώσουν σημαντικό βάρος της επίθεσης στους ώμους τους, με την front court να περιμένει τον βασικό της Center, για να πλαισιώσει τους νεαρούς και φιλόδοξους Diouf και Smailagic.
Στο Βελιγράδι, οι δυο ομάδες χτίζουν και πάλι από την αρχή, με την Partizan του Zots αυτή τη φορά να έχει το… μαξιλαράκι του τίτλου της ABA. Σπουδαία κίνηση η προσθήκη του Milton. Εξαιρετικός αθλητής και χαρακτήρας, συνεπέστατος αμυντικά, πολύ σωστός και οικονομικός μπροστά με πολύπλευρο παιχνίδι. Στη ρακέτα προστίθενται οι Parker και Osetkowski, που φέρνουν τόνους από skills, με τη θέση ‘5’ να περιμένει έναν τουλάχιστον παίκτη δίπλα στον Jones, αφού Davies και Koprivica… την έκαναν. Ο Ερυθρός Αστέρας από την άλλη έχει μπουκώσει το ρόστερ από αθλητικότητα, δημιουργώντας μια παροικία από τη Νιγηρία με τις προσθήκες των Ezundu, Moneke, Ojeleye και N’Wora. Περίεργη η προσθήκη του Rivero, περισσότερο θα λέγαμε, ότι περιπλέκει τα πράγματα, ενώ ο Carter έρχεται να δώσει το σκορ που χάνεται από τη φυγή Nedovic (μεγάλο μπαμ, αν υπογράψει στη Maccabi o Σέρβος).
Στο Κάουνας η Zalgiris κάνει μια νέα αρχή, δίνοντας και αυτή το τιμόνι σε έναν νέο για το επίπεδο τεχνικό. Ο Tomas Masiulis έχει χτίσει μια εξαιρετική περιφερειακή γραμμή, προσθέτοντας δίπλα στον Francisco τους Goss και Lo, διατηρώντας -για την ώρα- τους Lekavicius, Giedraitis, Butkevicius, Brazdeikis και Ulanovas. Ο Sleva θα δώσει σουτ και ο αριστερόχειρας Tubelis αναμένεται να θυμίσει σε πολλούς μας το παλιομοδίτικο αλλά τόσο αποτελεσματικό παιχνίδι του μεγάλη ηγέτη, Paulius Jankunas. Βαρόμετρο φυσικά η απόδοση του Moses Wright.
Μιας και επιστρέψαμε στους νέους προπονητές, περίεργη κατάσταση επικρατεί στην αγαπημένη μας Βιτόρια. Οι Βάσκοι φαίνεται να χωρίζουν με τον Laso και να δίνουν τα ηνία στον 41χρονο Galbiati, έχοντας πρόθεση να ξεφορτωθούν τα μεγάλα συμβόλαια και τους παίκτες που δεν φαίνεται να έχουν ακόμα πολλά να δώσουν στο σύνολο. Ήδη οι Moneke-Hall αποτελούν παρελθόν, ο Howard φαίνεται να παίρνει σειρά, το μέλλον του Cabarrot είναι αβέβαιο και εν συνεχεία, η ομάδα δεν μπήκε στη διαδικασία να ισοφαρίσει την προσφορά της Valencia για τον Thompson. Στα ραντάρ της ομάδας ο νεαρός Spagnolo, για τον οποίο διαβάσατε πρώτοι εδώ το 2022, που είχε μια πολύ βελτιωμένη σεζόν στη Γερμανία με την ALBA, ενώ ο Frisch μπορεί να αποδειχθεί… steal. Περιμένουμε τον Samanic για μεγάλη σεζόν και τον Trent Forrest να συνεχίσει τις μεγάλες εμφανίσεις που έκανε στο δεύτερο μισό της σεζόν πέρυσι. Η προσθήκη του Kurucs κάνει ακόμα πιο… solid τη γραμμή των Forwards, όπου δεσπόζει ο αρχηγός, Sedekerskis και μένει να δούμε τον βασικό Center της ομάδας, καθώς και το τι μέλλει γενέσθαι με την περίπτωση Ρογκαβόπουλου.
Συνεχίζοντας στην Ισπανία, η Barcelona, που καιρό τώρα δεν ακουγόταν στο παζάρι, ανακοινώνει το δίδυμο της Virtus, Shengelia και Clyburn. Ο δεύτερος θα έλεγα ότι είναι περιττή κίνηση και δεν κολλάει δίπλα στον Punter. O Γεωργιανός ωστόσο είναι top μεταγραφή και μάλλον upgrade σε σχέση με τον Parker. Στην Καταλονία το μέλλον του Penarroya μοιάζει επισφαλές, με τον Xavi Pascual να περιμένει στη γωνία. Σωστή κίνηση η αποδέσμευση του Fall, με το βάρος να πέφτει στους Hernangomez και Vesely (ταιριάζουν καλά μεταξύ τους – δεν κατεβαίνει στο EuroBasket o Τσέχος, σημαντικό), την ώρα που ο Parra καλείται να πραγματοποιήσει, μετά τον εξαιρετικό πέρυσι Brizuela, το step up που θα ανεβάσει το κασέ του και το σύνολο γενικότερα. Όλα τα λεφτά η κατάσταση στην οποία θα επιστρέψει ο Laprovittola.
Στη Μαδρίτη, η Real, στην εποχή Scariolo πλέον, φρεσκάρει το ρόστερ της με την υπογραφή του Procida που βάζει φωτιά με την αθλητικότητά του στη γραμμή των Forwards, όπου δεσπόζει ο επίσης “τούρμπο” Hezonja. Μεταγραφάρα ο Maledon, to the point o Kraemer, που μπορεί να πλησιάσει σε στάτους τον θρυλικό Carroll, με επόμενο ερωτηματικό τη συναρμολόγηση της Front Court με ένα elite 4άρι να κρίνεται αναγκαίο, για να θεωρηθεί η “βασίλισσα” Top contender. Δύσκολη απόφαση το μέλλον του Fernando, καθώς από τη μια αξίζει μια ευκαιρία απ’ την αρχή, ενώ απ’ την άλλη “τρακάρει” με τον Garuba, στον οποίο για πολλούς λόγους στη Μαδρίτη θέλουν να επενδύσουν.
Στη Βαλένθια, οι “νυχτερίδες” με νέο υπέρ-λουξ γήπεδο, έχουν μπροστά τους αρκετή δουλειά ως προς τη δόμηση του ρόστερ. Δεν βρήκα και πολύ μεγάλο νόημα στη μεταγραφή του Sako, για να είμαι ειλικρινής, την ώρα που ο Costello φαίνεται να είναι διαθέσιμος για αποχώρηση, με τους Sima-Pradilla, να μην… γεμίζουν το μάτι γενικά. Αναμένεται μεγάλη σεζόν από τον Montero, όπως επίσης και από τον Badio, τον οποίο πρώτοι σας παρουσιάσαμε το 2021 (!), μαζί με τους επίσης νυν “ευρωλιγκάτους” Bango της Fener και Wainright της Hapoel. Καλή κίνηση ο Thompson για αντικατάσταση του Jones, ενώ μένει να δούμε τι γίνεται στη γυμνή γραμμή των Forwards, όπου τώρα υπάρχουν μόνο οι Sestina και Lopez-Arostegui.
Στη Λυών, η τοπική ASVEL ετοιμάζεται για κάτι καινούργιο (ξανά). Η ομάδα του Poupet μάλλον θα είναι η πιο… φτωχή ομάδα της διοργάνωσης. Αυτή τη στιγμή στα Guards βρίσκεται μόνο ο De Colo, με τον Lee να την “κοπανάει” για το παγωμένο Καζάν και την Unics. Ο Vautier είναι ένας μονοκόμματος ψηλός με άρτιο μεν παιχνίδι, αλλά αθλητικότητα -αρκετά- κάτω από τον μέσο όρο για την EL, ενώ ο Seljaas της Wurzburg (14.9 PTS με 41.1% 3P φέτος σε BBL και BCL) είναι μια μεταγραφή με αρκετή ουσία, καθώς δίνει φρεσκάδα και σουτ. Οι Γάλλοι έχουν μπροστά τους πολύ δρόμο, ώστε να χτίσουν ένα αξιόλογο ρόστερ.
Στον Πειραιά τα πράγματα είναι κάπως ρευστά σχετικά με το back court του συλλόγου. Η ομάδα από τη μια φαίνεται να έχει μια συμπαγή περιφερειακή γραμμή, ωστόσο για ακόμα μια χρονιά απουσιάζει η μεγάλη προσωπικότητα. Θεωρούμε ότι θα αποκτηθεί και άλλος παίκτης εκεί, καθώς είναι ΤΕΡΆΣΤΙΟ στοίχημα να πας με leading guard τον Evans, που εδώ και 1,5 χρόνο είναι off μετά από δεύτερο μεγάλο τραυματισμό και που -εδώ που τα λέμε- το μόνο που έχει να επιδείξει στην καριέρα του είναι μιάμιση πολύ καλή σεζόν με τη Zalgiris. Μεταγραφή ουσίας ο Ward, πιθανότατα να ταιριάξει άμεσα και άρτια με το playbook του coach, ενώ η γραμμή των ψηλών σηκώνει πολλή συζήτηση. Αναλύσαμε τις απόψεις μας για τον Hall, ενώ περιμένουμε έναν παίκτη ίσως ακόμα στη θέση του Petrusev. Το σημαντικό είναι αυτός ο παίκτης -πάντα κατά τη γνώμη μας- να μπορεί να σταθεί ως defensive stopper στη θέση ‘4’. Να δούμε τη συνέχεια και θα αναλύσουμε περαιτέρω τα πράγματα.
Στις τάξεις του Παναθηναϊκού, επιχειρείται μια νέα προσπάθεια με ηγέτη τον TJ Shorts και αυτό από μόνο του αποτελεί ένα ολόκληρο θέμα προς συζήτηση. Ο Shorts, για τον οποίο επίσης μιλήσαμε, είναι ένας παικταράς που όλοι γνωρίζουμε, αλλά η Αθήνα δεν είναι Παρίσι και ο Παναθηναϊκός οπωσδήποτε δεν είναι Paris. O Shorts αναπτύχθηκε με απόλυτη ηρεμία σε μια εντελώς random ομάδα από τα πολύ χαμηλά σκαλοπάτια του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Νίκησε, δέθηκε με το σύνολο και έγινε ο ηγέτης αρχικά της Βόννης και μετά της Paris (περισσότερα για τη όλη υπόθεση μπορείτε να διαβάσετε εδώ), όντας το απόλυτο πρόσωπο της ομάδας. Προσωπικά αμφιβάλλω τα μάλα για το, αν δούμε στο ΟΑΚΑ την παρακάτω εικόνα.
Ναι, εδώ ο Shorts σε κάθε μικροδιακοπή του ματς μαζεύει “πηγαδάκια” τους συμπαίκτες του, για να τους μιλήσει. Θα το κάνει αυτό με τον Nunn, τον Σλούκα, τον Osman και τον Lessort. Ή μάλλον, θα τρέξουν οι προαναφερθέντες δίπλα του, για να ακούσουν τι έχει να τους πει; Θα παίξει ο Ataman, που παραδοσιακά αρέσκεται σε set παιχνίδι, σε τόσο ψηλό ρυθμό και φυσικά θα του δώσει τόση ελευθερία κινήσεων και αποφάσεων δίπλα σε τόσους super stars της διοργάνωσης; Χρειάζονται αμοιβαίες υποχωρήσεις: Η ομάδα πρέπει να “χαϊδέψει” το γκάζι ή ακόμα και να το καταπατήσει αν χρειαστεί και ο παίκτης οφείλει να γίνει λίγο πιο passive, διατηρώντας ταυτόχρονα την επιθετικότητά του. Η συνέχεια θα δείξει και εδώ, ενώ περιμένουμε με μεγάλη προσμονή τις εξελίξεις στη γραμμή των ψηλών.
Outsider feat. Fundamentals
